|
Hello evrybody
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Voor dag 10 hadden ze bewolking en opklaringen voorspeld maar toen we het gordijn opentrokken zagen we gewoonweg niets.
De mist hing zo dik dat we zelfs de straat niet konden zien en het zicht bleek hier minder dan 20m te zijn.
In e bergen kan de mist wel zeer vlug optrekken maar voor dezelfde prijs blijft hij hardnekkig hangen.
Storend was het niet was het niet dat we afspraak hadden in de kaasmakerij die 20 km lager lag en dat we de Col de La Madeleine moesten naar beneden rijden via de weg met tientallen haarspeldbochten.
Zo vertrokken we met de mistlichten aan en hadden het geluk dat een vrachtwagen voor ons naar beneden reed zodat we zijn stoplichten en zijn mistlicht als oriëntatiepunt konden nemen.
Tot ongeveer 5km van de voet bleef de mist tegen de bergwand hangen en plots was hij weg.
Beneden was het wel frisser dan andere dagen maar hier was de mist alvast opgetrokken.
Om 9u30 moesten we in de winkel van de kaasmakerij zijn en omdat we nog iets te vroeg waren bleven we maar in de wagen zitten tot 9u20.
Met fototoestel in aanslag en notitieboekje stapten we dan maar de winkel binnen en we bleken de eersten te zijn want er stond nog niemand in de winkel.
-Bonzour madam ont vient pour la visite de la fromagerie.
-Oei...monsieur madam a fait une erreur mais il-y-a pas de visite le lundi.
-Euh...wablieft une erreur qui nest pas just et pas de visite?
-Non desolé mais pas de visite le lundi.
Potverdekke het kon ons maar overkomen maar de dame die ons had ingeschreven bij onze laatste passage had zich vergist van dag en de bezoeken begonnen maar op dinsdag.
Maar de andere dame zag dat we ermee verveeld zaten en ze legde uit dat er nog een koppel was die ze dan maar een video laten zien hadden en dat ze dan zonder begeleiding naar de kaasmakerij en de kaaskelder had laten gaan.
In feite kwam ons dat goed uit want 20km de mist trotseren om dan niets te zien zou ook wel jammer geweest zijn.
Dus kregen we een heel interessante videotape te zien waarna we naar de kaasmakerij mochten kijken vanachter een raam wel te verstaan voor de hygiëne en waarna we een kijkje mochten gaan nemen in de kaaskelder.
In feite was het zeer leerzaam en kwamen we zaken aan de weet waar je nooit bij stilstaat als je in een stuk kaas bijt.
Sinds het Gallo Romeinse rijk was er hier al kaas en deze is er altijd gebleven.
De boeren die instaan voor de landbouw en veeteelt hebben meestal een tweede job waar ze in de winter hun koeien op stal of bergstal laten staan werken ze dan als skimonitor, liftonderhoud, pisteaanleg of alles wat met de wintersport te maken heeft.
De landbouwvoertuigen zijn ook aangepast aan het berglandschap want sommige plaatsen zijn zeer moeilijk te bereiken om nog maar het voorbeeld te geven van het hooien of melken op steile weiden.
Het hooien is tevens een deel van het onderhoud van de skipistes in de zomer en zo loopt alles perfect in harmonie.
De melkmachines worden steeds verplaatst en het zijn de koeien die ter plaatse worden geroepen.
De melk wordt in koperen vaten gegoten en eerst op een temperatuur van 33° gebracht om ze daarna te verhogen naar 54°.
Ongeveer 35 minuten later wordt ze in vorm gegoten die 4x gedraaid wordt op 24 uur.
2000 liter melk zijn er nodig om vier kazen te maken tussen de 40 en 42kg.
De kaas wordt ondergedompeld in een bad om te zouten en dan laten ze hem vijf maand rijpen waarna ze een heerlijke Beaufort verkrijgen.
Iets later stonden we zelf in de kelder waar het aroma onze neus prikkelde in een zeer frisse koelkelder.
3600 kazen van elk meer dan 40kg liggen hier te rijpen voor ze in één of andere winkel belanden.
Bij het buitengaan konden we niet anders dan ook een paar kazen te kopen in de winkel en daar vernamen we dat er van de Beaufort een winter en een zomerkaas bestaat.
Alles heeft te maken met het verschil van voeding die de koeien krijgen.
De winter brengen ze door met hooi en in de zomer grazen ze niet alleen het pure Alpengras maar ook de verscheidene bloemen en dat maakt het verschil van smaak.
Ja, het was zeer duidelijk te smaken en hoewel mijn lief liever de winterkaas had kochten we toch maar een stuk zomerkaas.
Nadat we de kaasmakerij hadden verlaten besloten we een ritje te maken met de wagen en eens andere oorden te gaan opzoeken.
We reden richting Saint-Jean-De Mauriene maar daar waren we vlug doore n besloten maar om eens een ommetje te maken langs de Col Du Galibier die ook al meermaals op de wielerkalender stond.
30 km klimmen van aan de Col Du Télégraphe tot boven op de Galibier.
En ook hier reden we tientallen fietsers voorbij en hoe hoger we kwamen hoe slechter het weer.
In Valloire stopten we even om de benen te strekken en blijkbaar heeft ieder zijn eigen manier om de streek te verkennen.
Een tiental oude Citroëns reden hier ook de Col op en ik stelde me de vraag of ze de top wel zouden halen.
Ja, de Col Du Galibier bleek al vlug andere koek te zijn waarbij de Col de La Madeleine nog meeviel.
Op zeker moment reden we op een kronkelende weg waar men met geen twee wagens kon kruisen en dan was er nog de mist die terug komen opzetten was.
Op zekere momenten reden we op de rand en geen afsluiting te bespeuren.
Ja, als je ze in de Ronde van Frankrijk ziet vallen in een afdaling kan je je niet voorstellen aan welke gevaren deze renners onderworpen zijn.
Geen tientallen meters maar afgronden met honderden meters waar de mist nog een enger gevoel aan gaf.
Op zeker moment zijn we even gestopt om een foto te nemen van een kudde schapen die door twee honden gegidst werd en van uit onze positie gezien waren ze niet groter dan een groep kleine wormen of maden.
Ja, als hier je handrem losschiet dan is het best van niet in de wagen te zitten en volgens de diepte zal je de knal van aankomst zelfs niet horen denk ik.
Verder naar boven werd het nog erger en op zeker moment rij je gewoon in niemandsland.
Geen huizen meer en ook geen bomen meer, niets dan stenen en rotsen die afwisselend toppen of afgrond zijn.
En toch waren er nog die fietsers die kletsnat de uitdaging aangingen om boven te geraken.
Sommigen zelfs al zwalpend op de fiets waar het steeds opletten is om ze voorbij te rijden om ze zelf niet de afgrond in te duwen.
Onvoorstelbaar hoe de Ronde hier aan een hels tempo naar boven rijd.
Ook wij stonden na enige tijd boven en veel meer dan een souvenirwinkel en een monument voor de Ronde van Frankrijk was er niet.
Toen mijn lief even een kijkje ging nemen in de winkel waar je schapenvellen kon kopen tegen de prijs van een volledig schaap en zelfs gekweekte Edelweissbloemen sloeg ik een praatje met een paar fietsers die er ook even stopten.
t Was in het Engels te doen en meneer en mevrouw bleken uit Australië te komen om hier hun benen te pijnigen.
Amai mijn voeten, ieder zijn vakantie zou ik zeggen.
Wij besloten alvast om de afdaling naar de andere kant te doen met de hoop dat de weg iets breder zou zijn.
Gelukkig was het ook zo en aan de andere kant bleek er ook minder mist te zijn waarvan we dus beter de diepten en het niveauverschil konden zien.
Van boven kon je de weg in de verte als een klein lint zien kronkelen door het ruwe landschap en onderweg stopten we nog een paar keer om een waterval, een paar bergbeklimmers en een stuwdam met meer te fotograferen.
We namen nog even de tijd om naar de kaart te kijken en er zat niets anders op dan de terugweg via Grenoble te doen of anders via een andere Col waarvan de lijnen nog smaller waren dan deze die we achter de rug hadden.
Om toch nog iets van het interieur van de wagen over te houden besloten we dan maar via Grenoble te reizen.
Het was nog een lange weg tot we terug in Saint-Francois waren maar wel vergezeld van een prachtig decor.
We hadden terug heel wat gezien en ontdekt en voldaan trokken we s avonds onze wandelschoenen uit die we niet zoveel gebruikt hadden buiten om op de rem te staan in de verschillende haarspeldbochten.
Stilletjes hoopten we op wat zonniger weer maar dat zou de volgende dag wel uitwijzen.
Groetjes chauffeurke
|
