Hello evrybody

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Dag 13 is de voorlaatste dag van ons verlof en dus besloten we maar om met de wagen richting Col Du Chaussy te rijden en vandaar een wandeling te starten.

Het was een ongekend domein, we waren er wel langs gereden maar telkens de andere richting uit.

Iets voorbij Montaimont besloten we de wagen te parkeren en vandaar te voet verder te gaan.

Hoever het juist was wisten we niet hoewel er ergens op een bord 15km aangeduid stond.

We zouden ons alvast niet meer laten vangen en op zeker moment terugkeren indien het ons te ver zou lijken.

In het begin ging het nogal steil naar omhoog en naarmate we hoger kwamen was de weg deels in asfalt en deels onverhard met putten.

Maar wat ons opviel was dat er af en toe een wagen, zelfs een paar moto’s en zelfs fietsers ons tegenkwamen terwijl we ze niet hadden naar boven zien rijden.

We dachten eerst dat het een doodlopend pad was maar dat bleek dus niet.

Op zeker moment liepen we een kersenboom voorbij en mijn lief heeft altijd al iets gehad met fruibomen.

Ze kan geen vrucht zien hangen of ze moet ze naar binnen spelen.

De kersen waren niet erg groot maar wel pikzwart e, ,adat ik de anderen eerst had laten proeven smaakten ze nog superzoet ook.

We plukten dat het een lieve lust was en binnen de kortste keren waren onze vingers, lippen en tong purper en lila gekleurd.

We moesten toch terug langs hier passeren en op de terugweg zouden we zeker nog eens stoppen.

We genoten zoals altijd van het landschap en het panorama en we stelden ons ook hier de vraag waarom de mens hier in afzondering kwam leven.

In de verte zagen we een paar huisjes op de flank van de berg gebouwd staan en tussen elk huis was er een hele afstand zodat je al over verre buren moest praten.

Zo slenterden we naar boven en voor één keer waren we vlugger boven dan verwacht.

Het was zeker geen 15 km tot boven en na een beetje op adem te zijn gekomen besloten we terug achter de wagen te gaan en via hetzelfde pad naar boven te komen want blijkbaar liep de weg verder.

Op de terugweg stopten we nog even aan de kersenboom en omdat het toch zeker een jaar zou duren eer we hier nog zouden terugkomen plukten we hem maar kaal.

Jawadde zeg ge had ons daar moeten zien staan met onze lippen purper en blauw en vooral onze darmen die begonnen te werken na een overdadig kersengebruik.

Terug aan de wagen waren we verplicht van even de ramen en deuren laten open te staan want binnen zat je al vlug met temperaturen boven de 40°.

Zo reden we na enige tijd de Col Du Chaussy over en kwamen we aan de andere kant van de berg terecht waar we een paar heel kleine gehuchten kruisten.

Het is er zo al stil maar onder de middag zie je daar geen mens op straat en heeft elk dorpje wel iets van een spookdorp waar je alleen het water van de beekjes of de waterbakken hoort stromen.

De zon was verschroeiend en om het uur werd de stilte doorbroken door de klokken die het uur op de kerktoren sloegen.

Hagedissen spoedden zich in veiligheid telkens we te dicht kwamen en eens we één van die dorpjes verlaten hadden kronkelde de weg zich terug via een soort van dakgoot die als weg dienst deed.

Steil en smal waar onder ons een leegte was en boven ons de rotsen die er als kap overhingen.

Op een schaduwrijke plaats besloten we nog even te stoppen om iets te eten en te drinken en daar zagen we een wandeling aangekondigd die als gevaarlijk stond aangegeven.

We hielden het bij het lezen van de waarschuwing en zouden die wandeling zeker niet gaan opzoeken op onze voorlaatste dag.

Nadat onze magen gevuld waren reden we verder naar beneden en waarschijnlijk waren dat de 15km die ze ginder boven bedoelden.

Zo reden we via verschillende kapelletjes de Col naar beneden om iets later in ST-Jean-De Mauriene uit te komen.

We volgden de weg terug naar de voet van de Col De La Madeleine en besloten onderweg nog wat boodschappen te doen voor we terug naar boven reden.

Telkens we terug bij de wagen kwamen liet de zon van zich spreken door de wagen te oververhitten en onze kaas was al vlug smeltkaas geworden.

Het is vaak moeilijk om te beschrijven wat we zagen of om op foto de landschappen en de niveauverschillen terug te geven zoals we ze daar zagen maar het was in elk geval een mooie trip met de wagen die we gelukkig niet te voet hebben afgelegd.

Ja, ’s avonds zaten we terug aan tafel met een spel kaarten en genoten van de uren die ons naar de laatste dag zouden brengen.

Groetjes chauffeurke