De leegte is onbschrijfelijk groot ons huis lijkt wel het huis van iemand anders .het belangrijkste ontbreekt. pukki is nu 18 maanden overleden en ik kan het nog altijd niet geloven. tussen het sluiten van onze ogen en het openen er van zitten al die vermaledijde uren, waarin we alleen maar wilden dat pukki terug komt. maar pukki komt niet meer terug ,pukki is gestorven ik heb hem begraven in mijn tuin mooi versierd met bloemen en met kaboutertjes en slakjes en een hehje er rond soms,staren we naar de plekjes waarhij graag was maar daar is niks anders dan een stuk vloer .we mogen niet te veel naar die plekjes staren of we krijgen alweer tranen in onze ogen en we hebben de laatste tijd al zo vaak gehuild het gemis slijt bijna niet het kleine diertje is nu al maanden geleden van ons weggegaan,maar nog iedere dag staat in het teken van hem .in de kast en in de frigo liggen nog veel medicatie waar ik niet van kan scheiden nu en dan open ik die lade en de frigo om te kijken en dan worden mijn ogen weer vochtig en dan zeg ik ondanks alles voor de duisenste keer:pukki kom terug .het bestaan gaat natuurlijk door.maar het is een andere bestaan een levend wezen dat we 14 jaar lang enorm hebben liefgehad is van ons weggegaan .veel te plots ondanks zijn ziekte veel te hardversheurend. mijn man en ik kijken elkaar vaak aan en dan vraagt een van ons ben je aan pukki aan het denken? en dan zegt de andere ja en dan zijn we weer even getroost Heel even. kathy
