Rond 3 uur horen we het water gieten!Erik staat op en zoekt naar licht, maar helaas .. geen elektriciteit.Goed dat de gsm bestaat en dat beetje licht geeft de oplossing.Om 6 uur wordt er op de deur geklopt, we moeten opstaan.En .. nog geen elektriciteit en dus ook geen licht en het is buiten nog pikdonker.Bij een volgende klop op de deur wordt er een kaarsje binnengebracht en daarmee moeten we het dus doen.We zoeken alles bij mekaar want we checken hier nu uit.Het gezamenlijk ontbijt gebeurt dus ook met kaarslicht, dus laat het mij romantisch noemen al is het eten niet echt wat ik lust.Erik en ik houden het elk bij 2 groene hardgekookte eieren.Blijkbaar is dit probleem hier niet eenmalig want in elke kamer liggen kaarsen en onze Chinese busgenoten maken er ook geen punt van.Dus wij ook niet!
Vanaf nu vangt onze terugreis aan maar ondertussen hebben we nog een tweetal stops onderweg.De eerste stop gaat naar het geografisch park Pu Dacuo aan de voet van de Himalaya waar we ons elk voorzien van een dikke jas en een zuurstofspuitbus.We gaan dus de hoogte in .!De bus voert ons naar 3 verschillende stops waaruit we kunnen kiezen, en we gaan voor de middenste.Dit is een wandeling op vierduizend meter hoogte langsheen een meer en grasland en gaat over 4,5 km. Momenteel is het grasland heel dor maar in het regenseizoen zal het hier prachtig groen zijn.De buffels en paarden lopen hier vrij rond en zijn op zoek naar al wat eetbaar kan zijn.We doen het heel rustig en af en toe, als we voelen dat het hoofd wat licht wordt en de spieren stram, pompen we wat zuurstof bij. Dit is wel een echt avontuur, maar we genieten ten volle van het mooie landschap.De sneeuw is kortbij en door de zon krijgen we hier een adembenemend zicht.De eekhoorntjes huppelen met ons mee en zijn helemaal niet bang, ze lopen ons gewoon voor de voeten. Na anderhalf uur zien we de bus staan en moeten we nog juistgeteld 110 trappen doen.Hier trappen we wel op onze adem en is de zuurstof meer dan welkom.
Onze laatste stop is een bezoekje aan een minderheidsgroep waar vooral houtbewerking en schilderen op doek hun grootste bezigheden zijn.Hier wonen nog 16 families.
De terugreis verloopt vlot en de meeste Chinezen slapen.Na 4 uur in de bus zijn we terug in Lijiang waar we morgenvroeg het vliegtuig nemen naar Shenzen.en in de namiddag zullen we weer in Sanxiang toekomen.
We hebben deze keer een heel speciale binnenlandse reis meegemaakt met uiteenlopende bezienswaardigheden en zelfs een beetje avontuur. En we hebben er van genoten!
Onze nachtrust is niet zo best geweest, Erik heeft last van de reizigersziekte.Hopelijk zal het met de medicatie iets beter gaan en de beste remedie is heel zeker een dagje vasten.
Vandaag zijn onze geleide bezoeken vooral aan de oudere dorpjes van de Naxien die zijn gelegen aan de voet van de sneeuwberg.Deze bevolking was in het verleden niet zon sterk ras en daarom werd dit dorpje gebouwd rondom beschermd door gebergte en deze plaats biedt vooral zuivere lucht.Lijiang is gelegen 2460 meter boven de zeespiegel en de Snowmountain is 5569 meter hoog.Tot op heden is er nog niemand in geslaagd deze berg te beklimmen, ondanks de vele pogingen.De Naxi is één van de minderheidsgroepen en telt ongeveer 300000 leden.De grootste groep in China zijn de Han-Chinezen.
De streek is zeer zanderig en door de wind en de warmte momenteel heel droog en hierdoor is de plantengroei momenteel zeer arm.Het eerste dorpje dat we bezoeken is niet gewoon aan buitenlandse toeristen, via reisagentschappen vind je deze bestemming niet terug.De wegjes zijn uitgesleten en moeilijk berijdbaar, maar voor hun koeien en paardjes is dit geen probleem. De huizen zijn bijzonder schamel en wat me opvalt is dat ook hier weer de mannen tijd hebben om samen te zitten in een schaduwrijk plekje.Ze bieden hun paardjes aan aan de weinige Chinese toeristen om een wandelingetje te maken doorheen hun dorpje, dit is dan ook een bron van inkomsten.Wij volgen te voet en klimmen hogerop tot we de mooie witte berg helemaal kunnen bewonderen.Geen enkel geluid geraakt tot hierboven, alleen de vogeltjes zingen hun mooiste lied.Je zou zeggen: het is hier zalig .. maar dan toch alleen maar om even te vertoeven denk ik en niet om hier te leven.Hier is echt niets te merken van westerse invloed!Het volgende dorpje geeft weer een heel ander beeld.Er is een aardbeving geweest in 1996 en er resten nog enkele overblijfselen.De overige huizen zijn vernieuwd en nu wordt het skelet gebouwd helemaal in hout en zonder schroeven of nagels.Alles is verbonden met houten spieën zodat er een lichte beweging mogelijk is en met grote rotsblokken werken zij het verder af. Bij de aardbeving zijn een 300-tal mensen omgekomen. Buiten enkele navolgingen van Boeddha zijn de meesten onder de Naxi aanhangers van de natuur en de geesten en bij het dorpje zien we dan ook een grote totempaal.Enkele andere dorpjes zijn al helemaal toeristisch getint en de kraampjes met zilverwerk en hun gekleurde stoffen worden snel bemand.Het toeristische hoogtepunt zijn wel de zomermaanden en hier zie ik aan de restaurants overal buitenterrasjes, dus echt en alleen voor toeristen want zoals we al weten schuwen Chinezen heel erg de zon.Ik eet s middags een echte lekkere sandwich met tonijn bij een Italiaan en daarbij een goeie koffie.Dat smaakt ongelooflijk!Het Chinees in de straat zijn lokale snacks en daar blijk ik toch liever af.
We bezoeken nog een plaatselijk museum met verschillende voorwerpen uit het verleden.En terecht wat Erik zegt: ik kan ook een museum openen met al mijn gerief dat ik thuis liggen heb!
De blauwe regen is in volle bloei en als wij zeggen dat Japanse kerselaar ook bij ons groeit beweert Emily dat het Chinese kerselaar is.Ok, daar discussiëren we niet over, we zijn tenslotte in China.
Onze dagreis eindigt rond 15u30 en Erik kan een dutje goed gebruiken.Deze avond eten Emily en ik een kleine maaltijd en we gaan vroeg slapenWe hebben via skype met Goedele contact en zijn blij te vernemen dat het met beetjes vooruit gaat.Goed nieuws dus. Morgen vertrekken we om kwart voor 8 naar Shangri-La, en zitten we weer voor 4 uur op de bus.Shangri-La ligt op 3200 meter hoogte en hopelijk hebben we geen last van zuurstof tekort.
Reizen is ondertussen onze specialiteit geworden, maar geen nood, we zien heel wat onderweg.De wcs bij de tussenstop zijn nog iets eenvoudiger geworden, nu is het niet meer individueel maar gewoon een goot en achter mekaar, toch met een tussenschot dat net hoog genoeg is dat je niet kan zien wat voor jou gebeurt.Maar het zij zo, ik heb behoefte dus ik ga.Na 4 uur rijden bereiken we Lijiang, gelegen in de schaduw van de Jade-Draaksneeuwberg die met zijn sneeuwwitte top tot aan de azuurblauwe hemel reikt. We nemen plaats in ons hotel waar we nu wel internet hebben en onze gezellige kamer geeft uitzicht op de sneeuwberg. Het oude stadje bestaat voornamelijk uit houten huisjes en het is een aangename plek om even uit te rusten na toch al enkele vermoeiende dagen.In Lijiang wonen de Naxi,één van de meest fascinerende bevolkingsgroepen van China.Het bijzondere aan hun schrift is dat ze gebruik maken van pictogrammen. De stad heeft haar ziel verkocht aan de toeristenen de invloed van de Naxi is overal voelbaar.Ook s avonds is Lijiang een bruisende stad met vele bars en zingende en dansende meisjes om de klanten te lokken naar de restaurants.Het geluid vande kabbelende beekjes doorheen de steegjes harmonieert perfect met hun gezangen en alles is gehuld in een zachtrood licht.Echte wandelstraatjes voor toeristen!
Om 20 uur volgen we een muzikale avond, maar wel heel speciaal.De muzikanten zijn overwegend echte oude Chinezen en de senior is 87.Ze brengen oude klassieke Chinese muziek met allerlei strijkinstrumenten waaronder een aantal zelf gemaakte. Een tweetal dames uit deze Naxibevolking zingen enkele liederen, waarvan ik de toonhoogte niet kan beschrijven. Het is wel kunstig, maar toch niet echt om een hele avond te beluisteren. De Naxi zijn bang dat dit in de toekomst eens zou kunnen verdwijnen, jongere mannen die dit kunnen zijn schaars.
Morgen is er een nieuwe dag en zullen we onder begeleiding Lijiang verder bezoeken.
37 jaar geleden zijn we in het huwelijksbootje gestapt en ik ben er van overtuigd dat we ook vandaag weer op het water zullen varen. Nu kunnen we iets langer slapen want om 9 uur staat de auto met plaatselijke gids te wachten. Bij het beneden komen worden we door Emily verrast met een mooie ruiker roze bloemen. Vandaag brengen we een uitgebreid bezoek aan Dali met een privéwagen en een gids. We ontbijten in een lokaal eethuisje in de oude stad met nog kasseistraatjes. We vertrekken nadien op verkenning naar de nabijgelegen Bai-dorpen. Onderweg rijden we door een echte landbouwstreek en vooral lookplantages en bonenvelden vallen ons hier bij op. Hier zie je nog hele families werken in de grond en enkel en alleen voor handenarbeid, we zien hier zelfs nog vaak de sikkel gebruiken. Gewonnen look ligt gewoon langsheen de straat in massas te drogen, en hetzelfde voor bonen waarvan nadien dan het zaad wordt geoogst. De Bai is een minderheidsvolk dat hier nog bestaat uit 4000 inwoners en zij leven in 7 verschillende dorpjes, allemaal gelegen rond een meer. Hun inkomsten bestaan voornamelijk uit alles wat in het meer te vinden is en ook nog wat landbouw dat ze bewerken er rond. Hun vervoer bestaat dan ook uit houten bootjes. De kledij van de Bai is nog heel specifiek en niet alleen gebruikt voor de aantrekking van toeristen, ook in het dagelijkse leven zie je nog de fraaie en felgekleurde hoofddeksels. Met houten bootjes varen we op het meer en luisteren naar hun inheemse gezang dat bestaat vooral uit hoog stemgebruik. Dit is iets dat wij niet kunnen nabootsen. De lunch dat zij aanbieden is zeer eenvoudig en deze keer heb ik niet zoveel honger, dus ik ben met wat soep tevreden. Onze terugtocht bestaat uit een halte aan een mooie pagodetempel waar uiteraard ook weer veel van deze jonge Bai in hun specifieke klederdracht de toeristen begroeten. Als afsluiter van deze geleide dag nemen we de kabelbaan naar de Guanzhan mountain en vanuit de eitjes hebben we weer een prachtig zicht.
Een kleurrijke stoet trekt onze aandacht en na de uitleg weten we dat dit een begrafenisstoet is. Het overleden lichaam ligt in een ronde kist die gedragen wordt met touwen door een aantal mannen. De kinderen hebben witte linten rond hun hoofd en ze dragen kleurrijke vlaggen. Dit is geen ingetogen stoet zoals wij dat kennen maar iedereen loopt door mekaar en het grondvuurwerk trekt de aandacht van de bewoners.
We proberen internet in een office maar het lukt ons niet, we hebben dus nog geen nieuws van het thuisfront. Ik kan het me toch niet laten en via sms vraag ik naar de toestand van Goedele. Om half elf krijgen we een antwoordje dat Steven haar mag komen halen en dat alles goed verlopen is. Ze heeft natuurlijk wel pijn en MOET slikken schrijft ze, dit om de genezing te versnellen, maar we moeten ons geen zorgen maken. We geloven graag dit toch geruststellende nieuws.
We kunnen Dali toch niet verlaten alvorens een bezoekje te brengen aan de steegjes in de echte oude stad. En hier zijn we niet meer alleen als westerlingen, we vinden hier zelfs een foreignerstreet! We eten er een spaghetti en drinken een glaasje rode streekwijn. En na deze twee dagen zijn we blij dat we om half tien kunnen gaan slapen, we hebben veel gereisd en veel gezien in de provincie Yunnan.
Kwart na 5 vangt onze reis aan en we nemen in Guanghzou het vliegtuig om 09u40. Voor Emily is dit een spannende dag, het is de eerste dag dat ze op deze manier zal reizen. In de luchthaven krijgt ze de nodige uitleg van Erik waar ze vooral moet op letten. Misschien zal ze dit nog vaak nodig hebben in de toekomst omwille van haar job. We vertrekken met een dikke wolkenlaag, maar twee uur later schijnt de volle zon in Kumming. We nemen een taxi naar het busstation, maar dit blijkt de verkeerde te zijn. Hier zijn immers vier busstations en we zijn dus verplicht een tweede taxi te nemen naar de juiste plaats. En dan begint het wachten .. de bus van 14 uur zal vertrekken als ze vol is! Dus eindelijk om 14u20 lukt het en na een uur bereiken we het stone forest Dit is een natuurwonder duizenden jaren geleden ontstaan door erosie. Het zand is weggespoeld en de rotsen zijn overgebleven. Deze rotsen rijzen als pilaren uit de grond en doen ons wat denken aan Turkije. We wandelen doorheen dit park en om 16u15 willen we een taxi nemen, maar helaas, die zijn hier niet te vinden. We hebben dus geen andere keuze dan weer de bus te nemen en die vertrekt om 17u15. Dit is dus China, veel wachten en nooit weten wanneer de bus juist zal vertrekken. Onze terugreis naar Kumming zelf verloopt nu vlot en we nemen onze volgende bus naar Dali. Zij zou vertrekken om 19u15 en het wordt ook nu weer 19u45. We moeten dit aanvaarden en ons vooral niet druk in maken. Its ok, zo zeggen zij het ook.
Bij de sanitaire stop onderweg zijn de hurkwcs mooi naast mekaar, zonder deuren, dit moet je toch ook eens meemaken. Geen scrupules dus! Na juist 4 uur rijden zien we de lichtjes van Dali en het hotel is gelegen in de oude stad. Het is dan ook een hotel in typische bouwstijl en totaal gerenoveerd, we kunnen gaan slapen iets na middernacht en de bedden zijn meer dan welkom. Erik heeft nood aan veel zakdoeken! Om nogmaals te zeggen dat China een groot land is, we zijn vandaag dus 11 uur onderweg geweest, vliegtuigreis in begrepen. Wil je hier dus iets zien mag afstand geen rol spelen.
Helaas, we hebben geen internet hier en dus ook geen contact met het thuisfront. We weten dus niets over Goedele die vandaag is geopereerd van haar amandelen, maar we zijn zeker in gedachten bij haar.
Kwart na zeven staan we in de lobby klaar en vertrekken we voor het ontbijt. We hebben de kans om een tafeltje buiten te vinden, weliswaar langsheen de straat en tussen het drukke verkeer, en eten soep met noedels, een echt Chinees ontbijt. Het dorpje waar Mr. Bei is geboren is nog een dik half uurtje rijden en het draagt de naam Hu Guang, schrijven is iets gemakkelijker dan uitspreken.
Hier belanden we op de echte boerenbuiten waar met veel volk op de velden wordt gewerkt. Een buffel en een tractor, we zien het allebei. Er is dus toch een lichte vooruitgang ook hier te bespeuren. Een wandeling langsheen de velden brengt ons echt wel in de natuur en deze weg leidt ons naar de plaatselijke school waar ik graag eens binnengluur. De klassen zijn proper maar buiten een bord en stoelen en bankjes is er niets te zien, met andere woorden, kale klassen. Hiernaast staat een familietempel opgericht door de familie Bei, 300 jaar geleden en nu op 19 maart 2010 is er een viering geweest bij het afsluiten van een totale renovatie. Fiere dorpsbewoners druppelen hier binnen, wetende dat er bezoek is, en de thee staat klaar. Het cultureel centrum is een ruimte dat gebruikt wordt voor gelegenheden zoals wij dit kennen, maar het gebouw is uiteraard niet te vergelijken met onze westerse normen. Aan de poort hangen grote platen met de donnaties van personen geafficheerd en de vader van Mr. Bei staat bovenaan, dus terecht om fier over te zijn. Het is tijd voor de celebratie voor de overleden familieleden. Na vele trappen doen komen we aan het grafmonument van de familie Bei. Ongelooflijk wat we hier meemaken! Rondom het monument worden vele gekleurde papiertjes gelegd en van op afstand lijkt dit een echt bloemenveld. Vele familieleden komen aandraven met zakken vol offers. Verschillende geslachte kippen, een eend, een geroosterd biggetje, eieren, fruit en allerlei deegwaren, maar het meest frappante dat ik zie zijn schoenen, kledij en goudstaven in papier en enorm veel hemelgeld. Een fles saké wordt verdeeld in vele kleine glaasjes en opnieuw en opnieuw wordt er bijgeschonken. Uiteraard lopen de glaasjes over, maar de betekenis hiervan is dat alles toch naar de overledenen gaat. Alles wordt uitgestald voor het monument en dan krijgt iedereen wierookstokjes en fakkels. Er valt een stilte terwijl de stokjes branden en er heerst een zekere ingetogenheid. Eén van de familieleden spreekt de overleden voorouders toe en na vertaling weten we dat hier geluk en gezondheid gevraagd wordt. Blijkbaar wordt dit ook gevraagd voor de speciale gasten en dit voor hun hele familie. Deze religie is helemaal niet de onze, maar hierbij aanwezig zijn doet je rillingen krijgen. Hier heerst nog een echte overtuiging! Als de wierookstokjes half zijn opgebrand volgt het tweede gedeelte, alle papieren voorwerpen worden in een grote oven verbrand en het geloof bestaat hierin dat de rook alles meeneemt naar de hemel. De voeding wordt weer ingepakt en meegenomen. Het afsluiten van de ceremonie gebeurt met het afsteken van grondvuurwerk. Deze dag noemt men hier the tombscleaningday.
Het is lunchtijd en dit wordt aangeboden voor de hele familie in het geboortehuis. Het is simpel maar echt streekgebonden en wij hebben het geluk dat wij mogen neerzitten want er is geen plaats voor iedereen. Maar het is nu niet zo moeilijk eten uit die kleine kommetjes, ze houden ze net onder hun kin.
Vooraleer we vertrekken drinken we nog een laatste thee in het huis van een collega van Sunway.
En nu komt hun steeds weerkerende vraag: what are your feelings about this day? Hier moeten we even over nadenken want een antwoord hierop is niet in één zin samen te vatten. Hun huizen zijn schamel en dat weten ze maar al te goed, ze beseffen zeer goed dat hier de ontwikkeling nog niet ver staat en daarom zijn ze bang dat wij een verkeerd beeld zouden kunnen krijgen. Maar wat wij hier mogen meemaken kan geen enkel reisagentschap aanbieden en we zijn dus Chinezen tussen hen. De vriendelijkheid en gastvrijheid staat hier bovenaan. Hoe langer we hier zijn hoe meer ik me ook kan inleven in hun eetcultuur, hoe eenvoudig dit soms ook kan zijn. Vroeger zou ik misschien gezegd hebben: met alle Chinezen, maar niet met . en nu zeg ik graag .. ook met den dezen!
Na een hartelijk afscheid vertrekken we voor onze trip van 405 km waarvan we 200 vlot kunnen doorrijden en de overige van stilstaand tot zeer traag. Nu begrijpen we goed wat reizen betekent in China! We zijn thuis om 21u45 en ruilen de inhoud van onze valies voor iets meer kleding want morgenvroeg om 5 uur staan we klaar voor onze 7daagse binnenlandse reis.
Na een goede nachtrust trek ik de gordijnen open en ik zie niets, de mist hangt helemaal boven de bergtop. Om 9 uur is de afspraak in de lobby en bij het nakijken wat het ontbijt te bieden heeft wordt er beslist naar beneden te rijden en daar te ontbijten. De zon heeft haar weg gevonden en de mist is helemaal opgeklaard. Het is druk in het dorp Hepo Town Jiexi County, de families zijn verenigd door de meerdere verlofdagen en de herdenking morgen van de overledenen. Dus ook de plaatselijke restaurantjes zitten vol De oplossing is aankopen van het ontbijt en opeten buiten of in de auto. In isomobakjes krijgen we rijstomslagjes gevuld met allerlei verschillende groenten, van koffie geen sprake. Na dit ontbijt bezoeken we een bekende Boeddhatempel waar we kennis maken met de beleving van deze religie. Uit respect neemt Erik hier aan deel, beginnend met wassen van handen en hoofd. De beleving bestaat uit aankoop van verschillende papieren en offering bij het Boeddhabeeld. Nadien worden de wierookstokjes en fakkels aangestoken en op een voorziene plaats gezet en uiteraard moet je hier een wens doen. Geluksstokjes, daar moet je natuurlijk in geloven, maar voor 0,50 euro krijg je dan een briefje met je geluk op. Je kan ook iets meer geloven en voor nog eens zoveel krijg je dit dan bedrukt op een rood doekje en de bedoeling is dat je dit elke dag bij je draagt. En de commerce draait! De moeder van Mr. Bei speelt hier een belangrijke rol blijkbaar, we merken dit aan haar aanwezigheid. Tijd voor thee, en dat drinken we bij de grootmoeder en de familie Bei. Voor de lunch maken we een korte wandeling in een park en we krijgen hier ook weer te maken met Boeddha en zijn aanbidding. We zijn geen toeristen, we zijn echte Chinezen en dus nemen we de lunch in een zeer plaatselijk restaurantje. Het bestaat uit een kom kleine garnaaltje en groenten, 12 verschillende ingrediënten, en gemengd met een soort soep gekookt van in de vijzel gestampte theebladeren, sesam en noten. Er komen ook nog gefrituurde zoete aardappelen met suiker, zodus zoet en zout, alles wordt hier door mekaar gegeten.
Het middagdutje in het hotel duurt tot 15u30.
Bij het buitenkomen van het hotel merken we een aantal autos op die hun nummerplaat hebben afgedekt en blijkbaar is dat hier een gewoonte, dit om hardrijders niet te kunnen flitsen. Onder de Chinese politie zijn er verschillende taken en zo is er één team dat instaat voor het wegverkeer, al de anderen mogen hier geen boetes uitdelen. Dergelijke hoesjes kan je dus ook kopen .. slim hé!
We rijden door een heel bergachtig gedeelte en na elke haarscherpe bocht hebben we een ander vergezicht, prachtige natuur met enorme theeplantages! Het eindpunt is een bezoek aan de meest bekende waterval van de provincie Guangdong. Aan het voorlaatste punt haken Emily en ik af, we hebben het warm en we houden het voor bekeken. Aan het bovenste punt gekomen telt Mr. Bei de stappen af op zijn teller: 4000, waarvan de meesten via treden zijn. Het is wel effen blazen en onderweg zijn al enkele jassen uitgespeeld maar ook vooral mooie fotos gemaakt, een welgekome rustpauze! Bij het begin van de treden staat een kraampje waar gratis thee wordt geschonken en vooral na de daling heeft deze rustplaats een groot succes, dit niet alleen voor de thee maar ook de plastieken stoeltjes worden met plezier ingenomen.
De avond valt stilaan en we zijn toe aan wat eten. We verkiezen een plaatselijk restaurant boven het hotel en grijpen de kans met twee handen aan om ons te begeven in het Chinese leven. Chinezen eten zo graag buitenshuis, maar lang tafelen kennen ze echt niet. Na een drie kwartier stappen we op en worden we naar ons hotel gevoerd, gelegen aan de top van een 800 meter hoge berg.
Chinezen zijn fier over hun land en willen alleen het beste laten zien aan buitenlanders. Ze beseffen maar al te goed dat hun hometown op de buiten weinig fraais voorstelt, en enkel bevoorrechten krijgen de eer dit te mogen meemaken! Het is een voorrecht tot deze vrienden te mogen behoren.
Morgen om kwart na zeven worden we in de lobby verwacht voor onze laatste dag in deze hometown, we mogen de viering meemaken van de gedenking van hun overleden familieleden. Hier is het dus morgen Allerzielen..
Om 9 uur zetten we onze kleine valies in de koffer van de auto en na een goeiemorgen te wensen vertrekken we. We kijken even achterom om te zien hoeveel Chinezen er eigenlijk meegaan en met drie zitten ze op de achterbank, Emily naast mij en naast Erik de chauffeur.
Na een uurtje rijden ontmoeten we Mr Bei met zijn vrouw, zijn vier kinderen en zijn moeder. We zetten de reis verder, niet vergeten dat we meer dan 400 km moeten afleggen. Maar, nee t is niet zo ver zeggen ze. We rijden op de highway, dit wil zeggen de beste autostrades waar dan ook de meeste tol moet betaald worden. Maar het is luxe rijden en aan 120 km per uur krijgen we een goeie vaart. Waar deze baan overgaat in een kleinere wordt door de tolbeambte verwittigd dat er veel trafiek is op de weg die wij nog moeten afleggen, maar ja, we zien wel. Het landschap varieert van plat tot bergachtig, van landbouwstreek met overwegend rijstvelden en groentenvelden tot visvijvers en grote bosrijke omgevingen. Het aantal bruggen die we over rijden kan ik niet meer tellen, maar het zijn er vele. Na bijna twee uur rijden maken we een tweede sanitaire stop en dit is in een, wat wij noemen, een baanrestaurant, maar in niets te vergelijken met diegenen die wij kennen bij ons. Het is een megagrote ruimte waar je in een minimum van tijd een snack kan bestellen en opeten aan één van de plastieken tafeltjes. Op de parking is het goed opletten om nog te weten waar onze autos staan, het lijkt er wel de parking van de Macro, maar ondanks de vele parkingwachters, iets minder gestructureerd. Lunchen doen we in de auto met brood en allerlei cakes en een flesje water, om geen tijd te verliezen. En ja, we komen in de grote uittocht en met een slakkengang geraken we meter per meter vooruit. Wat een chaos, van de tweevaksbaan rest niet veel meer, met vier wagens naast mekaar, drummend en toeterend om er toch maar tussen te wringen. Met een klein hartje wacht ik dikwijls af wie het zal halen, en ondanks dat is er toch geen enkele vorm van agressie en hebben alle chauffeurs hier een echt engelengeduld. Op een bepaald moment staan alle autos stil, de deuren gaan open, er wordt uitgestapt en rustig worden de sigaretten opgestoken. Ongelooflijk tafereel! Na een twintigtal minuten lijkt het probleem opgelost en stapt iedereen weer in, we kunnen weer voort. Op de baan blijft een slagveld achter van flessen, sigarettendoosjes, papieren en noem maar op. Chinezen hebben niet de minste moeite om al hun vuilnis uit de wagen te gooien. Een sukkelaar loopt langs de weg om de plastiek te verzamelen, ze krijgen er nog geld voor en ondertussen is er al iets opgeruimd.
Na in totaal 8 uur onderweg te zijn komen we in de hometown van Mr. Bei en in het huis van zijn broer, hier burgemeester, en zijn echtgenote woont ook de grootmoeder. We worden er hartelijk ontvangen met de typische thee, noten, druiven en stukjes appel en uiteraard mogen hier de fotos niet ontbreken.
We nemen het dinner in een plaatselijk restaurant en krijgen er hun typische gerechten aangeboden. Nadien brengen we een bezoek aan een Hotspring en elk krijgt er een apart kamertje met een natuurlijke warmwaterbron waar je zalig kan in vertoeven. Vooraleer we naar het hotel rijden krijgen we nog een zeer plaatselijke snack, een soort soep met seafood. En in dit restaurantje zijn we de eerste westerlingen die hier op bezoek komen!
Om 21 uur rijden we naar een modern vakantieresort, gelegen op de top van een berg. We zullen onze nachtrust goed kunnen gebruiken en we zijn benieuwd welk uitzicht we morgenvroeg zullen aantreffen bij het openen van de gordijnen. Ik denk dat we hier midden in de natuur verblijven.
Een stroom van toeristen uit Macau en uit Hongkong merk ik hier op in Sanxiang. Grote mercedessen met het stuur aan de rechterkant rijden hier af en aan en de dames én heren bezetten massaal de kapsalons, de restaurants en de massagesalons met pedicure en manicure. Hier valt dit weekend geld te verdienen voor de Chinezen en goedkoop gediend zijn door de toeristen. Het Paasweekend is reeds ingezet en duurt in die twee gebieden tot en met dinsdag. China daarentegen kent enkel morgen en maandag vrij, zowel de bedrijven als de scholen.
De zon is niet meer van de partij, het regent hier en af en toe valt er een fikse bui.
Morgenvroeg om 9 uur vertrekken we naar Jiexi, meer dan 400 km rijden. Deze stad ligt iets noordelijker en ten oosten van Sanxiang en die buurt zoeken we dan een dorpje op. De temperaturen voor dit weekend vinden we op internet en het zal er niet te warm zijn, tussen 15 en 21 graden en geen regen, dus lange broeken aan maar geen paraplu! Twee autos van het bedrijf zullen ons voeren, ik weet nog niet juist wie er allemaal meegaat, dus staan we morgenvroeg voor een verrassing.
En dit is wat deze drie dagen nog in petto hebben, verrassingen!
Maandag keren we terug naar Sanxiang en dinsdagmorgen om 5 uur staat er weer een auto voor de deur, deze keer voor een zevendaagse trip naar het zuid-westen van China, de grens met Tibet.
Wie heeft zich in de maling laten nemen? Hier kennen ze geen aprilvissen maar wel veel vissenkoppen die nog naar adem liggen te happen. Weet je dat vissenkoppen hier duurder zijn dan al het andere van de vis, het is een delicatesse, zeggen ze.
In het restaurant staat een huisaltaartje waar steeds een rood lampje brandt en altijd staat er een schoteltje met appels bij. Voeding is in China een zeer belangrijk element. De godheden hebben hun plaatsen binnen en elke godheid heeft een eigen functie. De veelheid aan goden beantwoordt dan ook in de eerste plaats aan de noden van de mensen. Een welvarende handel, een gezond leven, een goeie familie Wanneer ik vraag of ik een foto mag nemen wordt er eerst gebeld voor toelating. Het altaar heeft een centrale plaats in elk huis en wordt met zorg en eerbied behandeld. Ik word bevoordeeld en mag deze belangrijke plaats vastleggen.
Vandaag een mooie warme lentedag waarbij een zacht briesje zorgt voor de nodige afkoeling. De Chinese kalender geeft vandaag de 16de aan en dit is één van de twee data per maand waarop de Chinese religie wordt beoefend. Aan elke shop en aan elk restaurant zie je 3 brandende wierookstokjes die soms vergezeld zijn van groenten, fruit, vis, vlees en een kopje met water. De echte ceremonie bestaat tegelijkertijd in het verbranden van speciaal hiervoor gekocht papier en dit gebeurt eveneens buiten aan de deur en, eens alles is opgebrand, is de ceremonie ten einde. De straten van Sanxiang zijn doordrongen van de wierookgeur, de business is verzekerd!
China, het land van blokkades! Nu ondervinden we ook al problemen met Google en onze mails die we versturen met Hotmail geraken niet tot het thuisfront. We zullen ons voorzien en werken met webmail van Telenet, we willen onze contacten toch niet verliezen.
Als apéritief drinken we een glas limoensap op het ons bekende terrasje en we krijgen gezelschap. Een jong meisje komt bij aan ons tafeltje zitten maar kan amper met ons spreken. Uit haar weinige engels verstaan we dat ze 17 is en ze wijst naar een kapperszaak. Ze is dus één van de vele jonge meisjes die vele uren moeten werken voor kost en inwoon en daarboven een armzalig hongerloontje..
Ooit heb ik eens gelezen dat papieren zakdoekjes in China van groot nut kunnen zijn en ja, ik kan het beamen. Op het kleinste kamertje heeft zon zakdoekje meestal twee doeleinden, eerst hou ik het voor mijn neus om de stank ietwat af te remmen en als tweede gebruik ik het als toiletpapier. Zon hurktoestanden in de vrouwentoiletten zijn toch echt niet proper en het ergste van al zijn nog de vuilbakjes zonder deksel waarin alle gebruikte papier en andere dinges je aankijken. Dus altijd goed voorzien van een pakje zakdoekjes .en op je gemak zitten is hier niet van toepassing!
We zijn nu in de Goede Week en in de Gildenstraat wordt de paasboom gezet. Mooi toch voor de kindjes!
Aan Louisa en Rudolf: proficiat met de aankoop van de laptop. Je ziet, gepensioneerde pc-gebruikers zijn in opmars!
Gewone dagen rijgen zich aan mekaar en worden onderbroken door skypers en mailers, altijd tof om iemand te horen en te zien of iets te lezen.
Onze binnenlandse trip heeft al wat vorm gekregen en zal waarschijnlijk bestaan uit 2 delen. Het eerste gedeelte is van nu zaterdag tot maandag en houdt een bezoek aan de hometown van Mr Bei in. De naam van het dorpje is me nu nog onbekend maar bestaat uit een 2000 inwoners en zij dragen allemaal de naam Bei. Ik weet niet wat ik me hierbij moet voorstellen. Het is nog gelegen in deze provincie Guangdong en is niet zo ver, amper 00 km hiervandaan. Ja zo spreken ze hier over afstanden en vinden ze dit helemaal niet ver. Daar blijven we tot maandag. Dan zijn er plannen om dinsdagmorgen te vertrekken naar Yunnan, een provincie in het Oost-Westen van China met als hoofdstad Kumming. Hier doen we verschillende steden aan en zullen we kennis maken met een aantal minderheidsgroepen. Deze reis zou een 6- of 7-tal dagen duren. We nemen onze pc mee en trachten de blog aan te vullen, tenminste als we overal internetaansluiting vinden, waar ik helemaal niet zeker van ben.
Vandaag heb ik bewondering voor de creaties bij de bakker. De taarten en taartjes zijn oogverblindend door de felle kleuren die ze gebruiken, maar of ze er daardoor smakelijk er uitzien ..? De grote verjaardagstaarten zijn een luchtige biscuit, overvloedig versierd en kosten tussen de 3 en de 5 euro, al naargelang de grootte. Bij elke verjaardag MOET zon taart, dat is hier de gewoonte. Ook de kinderen nemen zo een verjaardagstaart mee naar school om te verdelen onder de klasgenootjes. Ik stel me dit al voor . taart, crème, chocolade .. wat een geknoei!
We kunnen uitslapen! Of dat denken we toch, want om 07u45 belt Mandy om te vragen waar we blijven, maar Erik herinnert haar aan de afspraak van 08u30. Sorry sorry, typisch Chinees, van zenuwachtigheid heeft ze heeft zich van uur vergist! De morning-thé heeft plaats in een groot restaurant met een self-service systeem. Alle mogelijke Chinese gerechten maar geen brood, kaas of hesp te vinden. Wel kan je kiezen uit kippenpoten op verschillende wijze klaargemaakt. Wij krijgen een VIP-room. Dit is een ruimte waar we uit de drukte ontsnappen en rustig kunnen samen zitten; dit maakt het wel handig om toch met het povere engels dat zij spreekt een gesprek te kunnen hebben. Maar t is waar, hoe meer ze spreekt hoe beter we haar kunnen verstaan. Oefening baart kunst, dat ondervinden we hier op korte tijd. We vernemen ook dat hun onderlinge conversaties zelfs gebeuren in verschillende dialecten die in niets op mekaar lijken en kunnen doorgaan voor verschillende talen. Ingewikkeld! Rond 10 uur nemen we afscheid en wandelen we onder een warme lentezon, het kwik geeft 28 graden. Het terrasje met één tafel en twee stoelen wacht op ons en genietend van het frisse limoensap kunnen we mensen kijken, en dat er wat te zien is kan ik je verzekeren. De shortjes bij de jonge meisjes kunnen niet kort genoeg zijn, maar wel worden daaronder zwarte nylons gedragen en dikke warme botten. Rare smaken toch, die Chinezen. De Taiwanees maakt voor ons een broodje klaar, belegd met beaf, sla, tomaten en ajuin en vraagt hierover onze mening. Deze smos bevalt ons zeker als snack en zodus zal hij vanaf nu ook een sandwich-club verkopen. Iets na 12 uur is de highschool gedaan en komen de studenten in trossen buiten op zoek naar goedkope restaurantjes. En die zijn er zeker te vinden: 0,85 euro voor een maaltijd: een volle kom rijst met stukjes gesneden kip. Eén van die studenten waagt het toch om ons de tot nu toe bekendste vraag te stellen: Where are you coming from? We moedigen hem aan en komen zo toch tot een kort gesprekje en ook hier geldt de regel: praktiseren maakt de kunst tot spreken.
We nemen een rustige namiddag met onze leesboeken. Avonds vinden we dat we vandaag toch al Chinees hebben gegeten en de goesting naar frieten brengt ons naar de Mac Donalds.
We sluiten af bij de kapper en om 20 uur hebben we Goedele, Steven en Flint op skype. De tweeling slaapt, blijkbaar een beetje ontregeld door het zomeruur. Op datzelfde tijdstip krijgen we een signaal uit de Bergstraat en zien we de hele familie Robberechts Marcel mooi naast mekaar op het scherm. Lisa en Jana vinden het reuze ons te zien en ik ben er van overtuigd dat Gert één dezer dagen een webcam en toebehoren zal aankopen, skype heeft hij trouwens al geïnstalleerd.
Om 7 uur in de morgen staan we klaar voor de schoolreis. Het is raar, maar ik ben een beetje zenuwachtig. Ik weet wat dit betekent, zo een hele dag met de kinderen op stap, alhoewel ik nu toch alleen maar toeschouwer ben! Aan de schoolpoort staan maar liefst 15 bussen te wachten en in totaal meer dan 750 deelnemers, kinderen en volwassenen. Maar nog geen enkele juf te zien .. De organisatie is overgenomen door een reisagentschap en de juffen hebben enkel een lijst met de namen per bus. Uiteindelijk is het 8 uur als we vertrekken. De reisleidster doet haar best om zeker niet te zwijgen, dus de hele rit is voor ons letterlijk chinees. Uit de reacties kunnen we opmaken dat er spelletjes met de kleuters gedaan worden en bij elk goed antwoord krijgen ze een potlood of een latje. We krijgen ieder een flesje water en een petje, maar dat laatste hebben we niet echt nodig want de zon geraakt niet door het zware wolkendek. Twee uur later brengen we een bezoek in een park waar de kinderen zelf goudvisjes kunnen vangen in een vijver om mee te nemen. Succes verzekerd, ware het niet dat deze visjes zich verschuilen onder de bruggetjes. De lunch nemen we in een megagroot restaurant waar we met ons aantal nog niet eens een vierde van de plaatsen bezetten. De kleuters vinden het stil zitten aan de tafels maar niks en lopen rond en staan op de vensterbanken. Maar geen probleem, de moeders zorgen er voor dat ze wel eten en lopen er gewoon achter met de bordjes. Hier gaat het voor mij wel iets te ver en ja, misschien is dit wel wat men noemt beroepsmisvorming. Maar ik moet het laten gebeuren . .
Onze laatste stop is in de zoo van Ghuangzhou waar we ruim de tijd krijgen om de dieren op te zoeken. We wandelen door de zee en tussen de vissen in een glazen tunnel, de moeite waard en als afsluiter krijgen we een show met dolfijnen en zeeleeuwen zoals wij het kennen in Brugge in het Dolfinarium.
Na nog twee uur rijden in een veel stillere bus is onze schoolreis voorbij. Vermoeiend maar toch interessant. En niet te vergeten: vanaf zondag zijn we 6 uur later dan in België, daar wordt het zomeruur ingesteld.
En morgenvroeg om 08u30 hebben we morning-thé met Mandy en haar gezin
Het is een winderige nacht geweest en het voelt koud aan in de morgen, amper 15 graden. Toch doet de zon een zwakke poging om alles wat op te warmen en we krijgen de temperatuur tot 20° en de wind zwakt geleidelijk af. Ik zou wat inkopen moeten doen want zaterdag gaan we op schoolreis! En zoals het hoort, bij een schoolreis horen toch wat snacks en een snoepje! De kleuterschool van Karim, het zoontje van Iris organiseert zaterdag een reis waar enkel kinderen kunnen meegaan die vergezeld zijn van een ouder, de andere kleuters hebben een gewone schooldag. Iris heeft ons het voorstel gedaan om mee te gaan en dat doen we, we betalen per persoon 18 euro en de reis gaat naar een dierenpark in Guanghzou, anderhalf uur rijden hiervandaan. Ik ben echt eens benieuwd wat dit zal zijn, al zijn schoolreizen mij niet onbekend. Hoe zal ik me hierbij voelen .?
28 graden en geen zon. Bij ons zouden we zeggen: het is laf, maar hier is dat zeer goed verdraagbaar en aangenaam om in te wandelen. Er dreigt geen regen of geen onweer. Ik waag me wat verder van de deur en ga een kijkje nemen bij de rijstvelden. Bij het korter komen zie ik dat alles al is uitgeplant en het veld wordt nu vol water gepompt uit een nabij gelegen gegraven greppel. Met de blote voeten in het water zet de boer zorgvuldig zijn laatste plantjes recht. Hier ben ik ver van het lawaai en echt op den buiten. De boer en de boerin lachen me toe en het is geen probleem als ik fotos maak, maar ze verstaan is hopeloos! Terecht, ze mogen fier zijn op hun werk. De akkers liggen er proper bij, maar daarnaast is het een echte ramp. Ook hun huisje is zeer pover maar toch hangt er altijd en overal was te drogen. Chinezen zijn proper op zichzelf en dat moet ik geloven.
Iris doet inkopen bij de apotheker en uit één van de schuifjes haalt de mevrouw wat droge kruiden uit. Ze worden gewogen met een handweegschaaltje en nadien gaan ze in een zakje. Als ik wat uitleg vraag zijn dit gedroogde bloemen, de ene soort is voor de soep en de andere is om af te koken en het vocht dient dan om op je huid te smeren. Goed voor gevoelige huid! Waarom je het ene mag opeten en het andere niet is me een raadsel. Ik zie daar ook de hoeven liggen van een bambi en dit is ook voor de soep. Blijkbaar worden die zacht bij het koken en dat zal ook wel voor iets goed zijn. Hier eten ze echt alles op!
