Deze morgen heb ik aan Erik moeten vragen welke dag het is, ik kan dat hier soms niet meer volgen, de dagen lijken erg op mekaar. Het is dus de voorlaatste vrijdag dat we hier zijn en vandaag 14 dagen later landen we in Zaventem. Tenminste, dat hopen we toch. We hebben gisteren op internet kunnen lezen dat in IJsland zich een vulkaanuitbarsting heeft voorgedaan en dat de luchthavens van West-Europa gesloten zijn omwille van een wolk met stofdeeltjes die over deze landen trekt. Zo zie je maar dat natuurrampen plots heel wat kunnen veroorzaken , maar we verwachten geen hinder meer over 14 dagen en alles zal dus wel verlopen zoals gepland.
Hoe langer we hier zijn, hoe meer we ook te weten komen over dit land. Blijkbaar wordt hier niet teruggedeinsd om kinderen te kidnappen en dit over heel China en dit kan drie redenen hebben. Ten eerste is het om deze kinderen als koopwaar aan te bieden en om een bedrag te innen, ten tweede maken ze deze kinderen gehandicapt en worden ze ingezet om te bedelen, dus als beroepsbedelaars, en ten derde worden bepaalde organen weggenomen en verkocht. Het bestaat dus nog echt. Hier zie je ook verschillende volwassen bedelaars en we vernemen dat dit een georganiseerde groep is. Sommigen hiervan zijn inderdaad gehandicapt, maar anderen zijn soms maar half aangekleed in echte lompen en slapen op straat. En natuurlijk, als vreemdelingen hier worden wij vaak aangeklampt. Als we dan in gezelschap zijn van Chinezen geven zij iets maar willen niet dat wij dat ook doen. Zijn ze hiervoor beschaamd?
Gisteren heeft het een hele namiddag en avond geregend maar vandaag is het droog en niet veel warmer dan 20 graden. De weersomstandigheden zijn hier zeer wisselvallig en gaan van warm naar vochtig naar eerder fris. De overgang van lente naar zomer kent hier ook zijn grillen, net zoals bij ons in maart en april.
De vermoeidheid is helemaal verdwenen en alles loopt weer zoals voorheen. Alleen het probleem met het fototoestel is nog niet opgelost. De kinderen van Iris zijn ziek en dus ga ik alleen naar de markt wat op zich geen probleem is, alleen kan ik niet naar de fotozaak.
Op internet vernemen we dat in China een grote aardbeving is geweest, maar dat is ver van hier en gelukkig hebben wij niets ondervonden. Via skype met Goedele en zo via haar gsm hebben we oma kunnen geruststellen. Zij had het ook gehoord op het nieuws van 13 uur. Dus in België, niet ongerust zijn.
Voor het avondeten doen we nog het terrasje aan van de Taiwanese man. Het limoensap is fris en hier kennen ze ook happy hour ! We hebben ons fototoestel met alle benodigdheden bij en vragen hem of hij hier iemand weet die ons kan helpen. Natuurlijk, iedereen is hier erg behulpzaam. Na een hele tijd komt hij terug en inderdaad, het fototoestel laadt weer op. In de adaptor was iets verbrand en normaal gezien is dat weggooien, maar hier is het open gemaakt en hersteld voor één euro en 50 cent! Door de zware regen in Shangri-La was er een sneeuwlawine naar beneden gekomen en dat was de oorzaak van de elektriciteitspanne. En dat terwijl het fototoestel die nacht lag te laden .. . OK, in China maken ze dus nog alles en is het niet alleen een wergwerpland!
Onze laatste nacht is kort. We staan op kwart voor zes en om kwart na zes vertrekken we naar de luchthaven. Bye bye Yunnan, de zuidwestelijke Chinese provincie die grenst aan Myamar en Laos. De steden Kumming, Dali en Lijiang bieden een enorme verscheidenheid aan cultuur, typische klederdrachten en oude stadsdelen. Shangri-La grenst aan Tibet en ademt deze specifieke sfeer uit. We hebben gewandeld in de zon en in de sneeuw; in bewondering gestaan voor de terrassen met een grote verscheidenheid aan landbouw en ons klein gevoeld bij het hooggebergte van de Himalaya. Na deze vakantie beseffen we dat vele Chinezen soms dagen na mekaar moeten reizen om een kort bezoekje te brengen aan hun familie en dan meestal in minder gunstige omstandigheden dan wij hebben gedaan. Geen vliegtuig en geen comfortabele bus, maar meestal rechtstaand in de trein omdat zitplaatsen te kostelijk zijn. Maar voor ons was dit een gelegenheid om vele prachtige panoramas te zien en stops in te lassen om deze op foto vast te leggen.
We nemen in Lijiang het vliegtuig naar Shenzen, en krijgen als extraatje Kumming als tussenstop. Och ja, we zijn het onderweg zijn nu toch gewoon en maken er geen punt van. En vanaf nu gaat alles heel vlot. Met een luxecar komen we al korterbij en een taxi brengt ons eindelijk tot bij het appartement. Het is nu 14u30. Als eerste op skype zien we de kinderen in de Dorpsstraat en daar staan ze klaar om te vertrekken naar zee. Nog een mooie week van de paasvakantie! Enkele minuten later komt een belletje uit de Gildenstraat. Moeke, vake, Sep en Jomme kruipen bijna in het scherm en de kusjes nemen we graag in ontvangst. Flint vertelt fier dat hij mama nu een beetje helpt. Met kleine beetjes vernemen we van Goedele dat ze toch nog veel pijn heeft en ze hoopt de dokter te mogen geloven dat het vanaf woensdag snel zal beteren. En dat hopen wij uiteraard met haar!
We hebben sinds gisteen een probleem: de batterij van ons fototoestel laadt niet meer op en dus moet ik morgen op zoek hier. Ik hoop dat ik op Iris kan rekenen om te vertalen, want hoe ik dit in lichaamstaal zou moeten uitleggen dat weet ik niet.
We maken het deze avond niet te laat, we hebben wat nood aan een flinke nachtrust.
Om 08u20 vangt onze busreis aan naar Shangri-La, gelegen aan de grens van Tibet.Deze stad is in 2000 ineens van naam veranderd en heette vroeg Zhondian. We reizen ditmaal met een agentschap en blijven dus de hele tijd met eenzelfde groep samen, wel allemaal Chinezen en ook met een zeer spraakzame Chinese gids.Spijtig dat we het niet kunnen verstaan maar de belangrijke zaken worden door Emily vertaald.
Bij een eerste sanitaire stop maak ik nu kennis met hurkwcs naast mekaar, het is weer wat anders.We rijden door een zeer mooi bergachtig landschap met de besneeuwde toppen en het uitzicht lijkt vaak op een postkaart.Voor we een oude brug moeten overrijden wordt door de gids gevraagd uit te stappen en te voet over te steken, alleen de ouderen mogen blijven zitten.We kijken eens rond en zien geen ouderen, dus we stappen af.En nu blijven we met de vraag zitten . was dit voor ons bedoeld?Bij een volgende halte naderen we de bekende Tijgersprongkloof, een 16 km lange kloof uitgesleten door de Yangtzerivier.De bus rijdt ver de kloof in naar een van de beroemdste rotsblokken en van hier schijnt de beroemde tijger het water te zijn gesprongen om aan zijn jager te ontkomen.Hier heeft de kloof haar naam verdiend.We maken een hele mooie wandeling van 5 km verder langsheen het water en de prachtige flank van de berg.Het landschap en de monumenten laten ons kennis maken met Tibet en we bezoeken het Songzanlin-klooster waar momenteel 900 monniken wonen en waar de tempel dateert uit de 17de eeuw.Hier is het verboden fotos te nemen en we hebben respect voor deze religie.De Boeddhas in alle vormen en kleuren kan je hier terugvinden, en de tempel is versierd met allerlei gekleurde doeken en dit geeft een zeer speciaal effect.
De avond valt stilaan en we dineren bijeen Tibetaanse familie met hun gebruikelijke vormen van animatie voor toeristen.Hier zijn we dus echte toeristen en we ondergaan dit.Om half tien nemen we onze intrek in het hotel, wat afgelegen en bijna helemaal in hout. Het is hier ijskoud, geen verwarming in de kamer, enkel een verwarmde matras.We zijn moe en na een kattenwas zoeken we ons bed op.We nemen de twee dekens bij mekaar en liggen kort bijeen om warm te krijgen.Morgen is er een nieuwe dag!
Rond 3 uur horen we het water gieten!Erik staat op en zoekt naar licht, maar helaas .. geen elektriciteit.Goed dat de gsm bestaat en dat beetje licht geeft de oplossing.Om 6 uur wordt er op de deur geklopt, we moeten opstaan.En .. nog geen elektriciteit en dus ook geen licht en het is buiten nog pikdonker.Bij een volgende klop op de deur wordt er een kaarsje binnengebracht en daarmee moeten we het dus doen.We zoeken alles bij mekaar want we checken hier nu uit.Het gezamenlijk ontbijt gebeurt dus ook met kaarslicht, dus laat het mij romantisch noemen al is het eten niet echt wat ik lust.Erik en ik houden het elk bij 2 groene hardgekookte eieren.Blijkbaar is dit probleem hier niet eenmalig want in elke kamer liggen kaarsen en onze Chinese busgenoten maken er ook geen punt van.Dus wij ook niet!
Vanaf nu vangt onze terugreis aan maar ondertussen hebben we nog een tweetal stops onderweg.De eerste stop gaat naar het geografisch park Pu Dacuo aan de voet van de Himalaya waar we ons elk voorzien van een dikke jas en een zuurstofspuitbus.We gaan dus de hoogte in .!De bus voert ons naar 3 verschillende stops waaruit we kunnen kiezen, en we gaan voor de middenste.Dit is een wandeling op vierduizend meter hoogte langsheen een meer en grasland en gaat over 4,5 km. Momenteel is het grasland heel dor maar in het regenseizoen zal het hier prachtig groen zijn.De buffels en paarden lopen hier vrij rond en zijn op zoek naar al wat eetbaar kan zijn.We doen het heel rustig en af en toe, als we voelen dat het hoofd wat licht wordt en de spieren stram, pompen we wat zuurstof bij. Dit is wel een echt avontuur, maar we genieten ten volle van het mooie landschap.De sneeuw is kortbij en door de zon krijgen we hier een adembenemend zicht.De eekhoorntjes huppelen met ons mee en zijn helemaal niet bang, ze lopen ons gewoon voor de voeten. Na anderhalf uur zien we de bus staan en moeten we nog juistgeteld 110 trappen doen.Hier trappen we wel op onze adem en is de zuurstof meer dan welkom.
Onze laatste stop is een bezoekje aan een minderheidsgroep waar vooral houtbewerking en schilderen op doek hun grootste bezigheden zijn.Hier wonen nog 16 families.
De terugreis verloopt vlot en de meeste Chinezen slapen.Na 4 uur in de bus zijn we terug in Lijiang waar we morgenvroeg het vliegtuig nemen naar Shenzen.en in de namiddag zullen we weer in Sanxiang toekomen.
We hebben deze keer een heel speciale binnenlandse reis meegemaakt met uiteenlopende bezienswaardigheden en zelfs een beetje avontuur. En we hebben er van genoten!
Onze nachtrust is niet zo best geweest, Erik heeft last van de reizigersziekte.Hopelijk zal het met de medicatie iets beter gaan en de beste remedie is heel zeker een dagje vasten.
Vandaag zijn onze geleide bezoeken vooral aan de oudere dorpjes van de Naxien die zijn gelegen aan de voet van de sneeuwberg.Deze bevolking was in het verleden niet zon sterk ras en daarom werd dit dorpje gebouwd rondom beschermd door gebergte en deze plaats biedt vooral zuivere lucht.Lijiang is gelegen 2460 meter boven de zeespiegel en de Snowmountain is 5569 meter hoog.Tot op heden is er nog niemand in geslaagd deze berg te beklimmen, ondanks de vele pogingen.De Naxi is één van de minderheidsgroepen en telt ongeveer 300000 leden.De grootste groep in China zijn de Han-Chinezen.
De streek is zeer zanderig en door de wind en de warmte momenteel heel droog en hierdoor is de plantengroei momenteel zeer arm.Het eerste dorpje dat we bezoeken is niet gewoon aan buitenlandse toeristen, via reisagentschappen vind je deze bestemming niet terug.De wegjes zijn uitgesleten en moeilijk berijdbaar, maar voor hun koeien en paardjes is dit geen probleem. De huizen zijn bijzonder schamel en wat me opvalt is dat ook hier weer de mannen tijd hebben om samen te zitten in een schaduwrijk plekje.Ze bieden hun paardjes aan aan de weinige Chinese toeristen om een wandelingetje te maken doorheen hun dorpje, dit is dan ook een bron van inkomsten.Wij volgen te voet en klimmen hogerop tot we de mooie witte berg helemaal kunnen bewonderen.Geen enkel geluid geraakt tot hierboven, alleen de vogeltjes zingen hun mooiste lied.Je zou zeggen: het is hier zalig .. maar dan toch alleen maar om even te vertoeven denk ik en niet om hier te leven.Hier is echt niets te merken van westerse invloed!Het volgende dorpje geeft weer een heel ander beeld.Er is een aardbeving geweest in 1996 en er resten nog enkele overblijfselen.De overige huizen zijn vernieuwd en nu wordt het skelet gebouwd helemaal in hout en zonder schroeven of nagels.Alles is verbonden met houten spieën zodat er een lichte beweging mogelijk is en met grote rotsblokken werken zij het verder af. Bij de aardbeving zijn een 300-tal mensen omgekomen. Buiten enkele navolgingen van Boeddha zijn de meesten onder de Naxi aanhangers van de natuur en de geesten en bij het dorpje zien we dan ook een grote totempaal.Enkele andere dorpjes zijn al helemaal toeristisch getint en de kraampjes met zilverwerk en hun gekleurde stoffen worden snel bemand.Het toeristische hoogtepunt zijn wel de zomermaanden en hier zie ik aan de restaurants overal buitenterrasjes, dus echt en alleen voor toeristen want zoals we al weten schuwen Chinezen heel erg de zon.Ik eet s middags een echte lekkere sandwich met tonijn bij een Italiaan en daarbij een goeie koffie.Dat smaakt ongelooflijk!Het Chinees in de straat zijn lokale snacks en daar blijk ik toch liever af.
We bezoeken nog een plaatselijk museum met verschillende voorwerpen uit het verleden.En terecht wat Erik zegt: ik kan ook een museum openen met al mijn gerief dat ik thuis liggen heb!
De blauwe regen is in volle bloei en als wij zeggen dat Japanse kerselaar ook bij ons groeit beweert Emily dat het Chinese kerselaar is.Ok, daar discussiëren we niet over, we zijn tenslotte in China.
Onze dagreis eindigt rond 15u30 en Erik kan een dutje goed gebruiken.Deze avond eten Emily en ik een kleine maaltijd en we gaan vroeg slapenWe hebben via skype met Goedele contact en zijn blij te vernemen dat het met beetjes vooruit gaat.Goed nieuws dus. Morgen vertrekken we om kwart voor 8 naar Shangri-La, en zitten we weer voor 4 uur op de bus.Shangri-La ligt op 3200 meter hoogte en hopelijk hebben we geen last van zuurstof tekort.
Reizen is ondertussen onze specialiteit geworden, maar geen nood, we zien heel wat onderweg.De wcs bij de tussenstop zijn nog iets eenvoudiger geworden, nu is het niet meer individueel maar gewoon een goot en achter mekaar, toch met een tussenschot dat net hoog genoeg is dat je niet kan zien wat voor jou gebeurt.Maar het zij zo, ik heb behoefte dus ik ga.Na 4 uur rijden bereiken we Lijiang, gelegen in de schaduw van de Jade-Draaksneeuwberg die met zijn sneeuwwitte top tot aan de azuurblauwe hemel reikt. We nemen plaats in ons hotel waar we nu wel internet hebben en onze gezellige kamer geeft uitzicht op de sneeuwberg. Het oude stadje bestaat voornamelijk uit houten huisjes en het is een aangename plek om even uit te rusten na toch al enkele vermoeiende dagen.In Lijiang wonen de Naxi,één van de meest fascinerende bevolkingsgroepen van China.Het bijzondere aan hun schrift is dat ze gebruik maken van pictogrammen. De stad heeft haar ziel verkocht aan de toeristenen de invloed van de Naxi is overal voelbaar.Ook s avonds is Lijiang een bruisende stad met vele bars en zingende en dansende meisjes om de klanten te lokken naar de restaurants.Het geluid vande kabbelende beekjes doorheen de steegjes harmonieert perfect met hun gezangen en alles is gehuld in een zachtrood licht.Echte wandelstraatjes voor toeristen!
Om 20 uur volgen we een muzikale avond, maar wel heel speciaal.De muzikanten zijn overwegend echte oude Chinezen en de senior is 87.Ze brengen oude klassieke Chinese muziek met allerlei strijkinstrumenten waaronder een aantal zelf gemaakte. Een tweetal dames uit deze Naxibevolking zingen enkele liederen, waarvan ik de toonhoogte niet kan beschrijven. Het is wel kunstig, maar toch niet echt om een hele avond te beluisteren. De Naxi zijn bang dat dit in de toekomst eens zou kunnen verdwijnen, jongere mannen die dit kunnen zijn schaars.
Morgen is er een nieuwe dag en zullen we onder begeleiding Lijiang verder bezoeken.
37 jaar geleden zijn we in het huwelijksbootje gestapt en ik ben er van overtuigd dat we ook vandaag weer op het water zullen varen. Nu kunnen we iets langer slapen want om 9 uur staat de auto met plaatselijke gids te wachten. Bij het beneden komen worden we door Emily verrast met een mooie ruiker roze bloemen. Vandaag brengen we een uitgebreid bezoek aan Dali met een privéwagen en een gids. We ontbijten in een lokaal eethuisje in de oude stad met nog kasseistraatjes. We vertrekken nadien op verkenning naar de nabijgelegen Bai-dorpen. Onderweg rijden we door een echte landbouwstreek en vooral lookplantages en bonenvelden vallen ons hier bij op. Hier zie je nog hele families werken in de grond en enkel en alleen voor handenarbeid, we zien hier zelfs nog vaak de sikkel gebruiken. Gewonnen look ligt gewoon langsheen de straat in massas te drogen, en hetzelfde voor bonen waarvan nadien dan het zaad wordt geoogst. De Bai is een minderheidsvolk dat hier nog bestaat uit 4000 inwoners en zij leven in 7 verschillende dorpjes, allemaal gelegen rond een meer. Hun inkomsten bestaan voornamelijk uit alles wat in het meer te vinden is en ook nog wat landbouw dat ze bewerken er rond. Hun vervoer bestaat dan ook uit houten bootjes. De kledij van de Bai is nog heel specifiek en niet alleen gebruikt voor de aantrekking van toeristen, ook in het dagelijkse leven zie je nog de fraaie en felgekleurde hoofddeksels. Met houten bootjes varen we op het meer en luisteren naar hun inheemse gezang dat bestaat vooral uit hoog stemgebruik. Dit is iets dat wij niet kunnen nabootsen. De lunch dat zij aanbieden is zeer eenvoudig en deze keer heb ik niet zoveel honger, dus ik ben met wat soep tevreden. Onze terugtocht bestaat uit een halte aan een mooie pagodetempel waar uiteraard ook weer veel van deze jonge Bai in hun specifieke klederdracht de toeristen begroeten. Als afsluiter van deze geleide dag nemen we de kabelbaan naar de Guanzhan mountain en vanuit de eitjes hebben we weer een prachtig zicht.
Een kleurrijke stoet trekt onze aandacht en na de uitleg weten we dat dit een begrafenisstoet is. Het overleden lichaam ligt in een ronde kist die gedragen wordt met touwen door een aantal mannen. De kinderen hebben witte linten rond hun hoofd en ze dragen kleurrijke vlaggen. Dit is geen ingetogen stoet zoals wij dat kennen maar iedereen loopt door mekaar en het grondvuurwerk trekt de aandacht van de bewoners.
We proberen internet in een office maar het lukt ons niet, we hebben dus nog geen nieuws van het thuisfront. Ik kan het me toch niet laten en via sms vraag ik naar de toestand van Goedele. Om half elf krijgen we een antwoordje dat Steven haar mag komen halen en dat alles goed verlopen is. Ze heeft natuurlijk wel pijn en MOET slikken schrijft ze, dit om de genezing te versnellen, maar we moeten ons geen zorgen maken. We geloven graag dit toch geruststellende nieuws.
We kunnen Dali toch niet verlaten alvorens een bezoekje te brengen aan de steegjes in de echte oude stad. En hier zijn we niet meer alleen als westerlingen, we vinden hier zelfs een foreignerstreet! We eten er een spaghetti en drinken een glaasje rode streekwijn. En na deze twee dagen zijn we blij dat we om half tien kunnen gaan slapen, we hebben veel gereisd en veel gezien in de provincie Yunnan.
Kwart na 5 vangt onze reis aan en we nemen in Guanghzou het vliegtuig om 09u40. Voor Emily is dit een spannende dag, het is de eerste dag dat ze op deze manier zal reizen. In de luchthaven krijgt ze de nodige uitleg van Erik waar ze vooral moet op letten. Misschien zal ze dit nog vaak nodig hebben in de toekomst omwille van haar job. We vertrekken met een dikke wolkenlaag, maar twee uur later schijnt de volle zon in Kumming. We nemen een taxi naar het busstation, maar dit blijkt de verkeerde te zijn. Hier zijn immers vier busstations en we zijn dus verplicht een tweede taxi te nemen naar de juiste plaats. En dan begint het wachten .. de bus van 14 uur zal vertrekken als ze vol is! Dus eindelijk om 14u20 lukt het en na een uur bereiken we het stone forest Dit is een natuurwonder duizenden jaren geleden ontstaan door erosie. Het zand is weggespoeld en de rotsen zijn overgebleven. Deze rotsen rijzen als pilaren uit de grond en doen ons wat denken aan Turkije. We wandelen doorheen dit park en om 16u15 willen we een taxi nemen, maar helaas, die zijn hier niet te vinden. We hebben dus geen andere keuze dan weer de bus te nemen en die vertrekt om 17u15. Dit is dus China, veel wachten en nooit weten wanneer de bus juist zal vertrekken. Onze terugreis naar Kumming zelf verloopt nu vlot en we nemen onze volgende bus naar Dali. Zij zou vertrekken om 19u15 en het wordt ook nu weer 19u45. We moeten dit aanvaarden en ons vooral niet druk in maken. Its ok, zo zeggen zij het ook.
Bij de sanitaire stop onderweg zijn de hurkwcs mooi naast mekaar, zonder deuren, dit moet je toch ook eens meemaken. Geen scrupules dus! Na juist 4 uur rijden zien we de lichtjes van Dali en het hotel is gelegen in de oude stad. Het is dan ook een hotel in typische bouwstijl en totaal gerenoveerd, we kunnen gaan slapen iets na middernacht en de bedden zijn meer dan welkom. Erik heeft nood aan veel zakdoeken! Om nogmaals te zeggen dat China een groot land is, we zijn vandaag dus 11 uur onderweg geweest, vliegtuigreis in begrepen. Wil je hier dus iets zien mag afstand geen rol spelen.
Helaas, we hebben geen internet hier en dus ook geen contact met het thuisfront. We weten dus niets over Goedele die vandaag is geopereerd van haar amandelen, maar we zijn zeker in gedachten bij haar.
Kwart na zeven staan we in de lobby klaar en vertrekken we voor het ontbijt. We hebben de kans om een tafeltje buiten te vinden, weliswaar langsheen de straat en tussen het drukke verkeer, en eten soep met noedels, een echt Chinees ontbijt. Het dorpje waar Mr. Bei is geboren is nog een dik half uurtje rijden en het draagt de naam Hu Guang, schrijven is iets gemakkelijker dan uitspreken.
Hier belanden we op de echte boerenbuiten waar met veel volk op de velden wordt gewerkt. Een buffel en een tractor, we zien het allebei. Er is dus toch een lichte vooruitgang ook hier te bespeuren. Een wandeling langsheen de velden brengt ons echt wel in de natuur en deze weg leidt ons naar de plaatselijke school waar ik graag eens binnengluur. De klassen zijn proper maar buiten een bord en stoelen en bankjes is er niets te zien, met andere woorden, kale klassen. Hiernaast staat een familietempel opgericht door de familie Bei, 300 jaar geleden en nu op 19 maart 2010 is er een viering geweest bij het afsluiten van een totale renovatie. Fiere dorpsbewoners druppelen hier binnen, wetende dat er bezoek is, en de thee staat klaar. Het cultureel centrum is een ruimte dat gebruikt wordt voor gelegenheden zoals wij dit kennen, maar het gebouw is uiteraard niet te vergelijken met onze westerse normen. Aan de poort hangen grote platen met de donnaties van personen geafficheerd en de vader van Mr. Bei staat bovenaan, dus terecht om fier over te zijn. Het is tijd voor de celebratie voor de overleden familieleden. Na vele trappen doen komen we aan het grafmonument van de familie Bei. Ongelooflijk wat we hier meemaken! Rondom het monument worden vele gekleurde papiertjes gelegd en van op afstand lijkt dit een echt bloemenveld. Vele familieleden komen aandraven met zakken vol offers. Verschillende geslachte kippen, een eend, een geroosterd biggetje, eieren, fruit en allerlei deegwaren, maar het meest frappante dat ik zie zijn schoenen, kledij en goudstaven in papier en enorm veel hemelgeld. Een fles saké wordt verdeeld in vele kleine glaasjes en opnieuw en opnieuw wordt er bijgeschonken. Uiteraard lopen de glaasjes over, maar de betekenis hiervan is dat alles toch naar de overledenen gaat. Alles wordt uitgestald voor het monument en dan krijgt iedereen wierookstokjes en fakkels. Er valt een stilte terwijl de stokjes branden en er heerst een zekere ingetogenheid. Eén van de familieleden spreekt de overleden voorouders toe en na vertaling weten we dat hier geluk en gezondheid gevraagd wordt. Blijkbaar wordt dit ook gevraagd voor de speciale gasten en dit voor hun hele familie. Deze religie is helemaal niet de onze, maar hierbij aanwezig zijn doet je rillingen krijgen. Hier heerst nog een echte overtuiging! Als de wierookstokjes half zijn opgebrand volgt het tweede gedeelte, alle papieren voorwerpen worden in een grote oven verbrand en het geloof bestaat hierin dat de rook alles meeneemt naar de hemel. De voeding wordt weer ingepakt en meegenomen. Het afsluiten van de ceremonie gebeurt met het afsteken van grondvuurwerk. Deze dag noemt men hier the tombscleaningday.
Het is lunchtijd en dit wordt aangeboden voor de hele familie in het geboortehuis. Het is simpel maar echt streekgebonden en wij hebben het geluk dat wij mogen neerzitten want er is geen plaats voor iedereen. Maar het is nu niet zo moeilijk eten uit die kleine kommetjes, ze houden ze net onder hun kin.
Vooraleer we vertrekken drinken we nog een laatste thee in het huis van een collega van Sunway.
En nu komt hun steeds weerkerende vraag: what are your feelings about this day? Hier moeten we even over nadenken want een antwoord hierop is niet in één zin samen te vatten. Hun huizen zijn schamel en dat weten ze maar al te goed, ze beseffen zeer goed dat hier de ontwikkeling nog niet ver staat en daarom zijn ze bang dat wij een verkeerd beeld zouden kunnen krijgen. Maar wat wij hier mogen meemaken kan geen enkel reisagentschap aanbieden en we zijn dus Chinezen tussen hen. De vriendelijkheid en gastvrijheid staat hier bovenaan. Hoe langer we hier zijn hoe meer ik me ook kan inleven in hun eetcultuur, hoe eenvoudig dit soms ook kan zijn. Vroeger zou ik misschien gezegd hebben: met alle Chinezen, maar niet met . en nu zeg ik graag .. ook met den dezen!
Na een hartelijk afscheid vertrekken we voor onze trip van 405 km waarvan we 200 vlot kunnen doorrijden en de overige van stilstaand tot zeer traag. Nu begrijpen we goed wat reizen betekent in China! We zijn thuis om 21u45 en ruilen de inhoud van onze valies voor iets meer kleding want morgenvroeg om 5 uur staan we klaar voor onze 7daagse binnenlandse reis.
Na een goede nachtrust trek ik de gordijnen open en ik zie niets, de mist hangt helemaal boven de bergtop. Om 9 uur is de afspraak in de lobby en bij het nakijken wat het ontbijt te bieden heeft wordt er beslist naar beneden te rijden en daar te ontbijten. De zon heeft haar weg gevonden en de mist is helemaal opgeklaard. Het is druk in het dorp Hepo Town Jiexi County, de families zijn verenigd door de meerdere verlofdagen en de herdenking morgen van de overledenen. Dus ook de plaatselijke restaurantjes zitten vol De oplossing is aankopen van het ontbijt en opeten buiten of in de auto. In isomobakjes krijgen we rijstomslagjes gevuld met allerlei verschillende groenten, van koffie geen sprake. Na dit ontbijt bezoeken we een bekende Boeddhatempel waar we kennis maken met de beleving van deze religie. Uit respect neemt Erik hier aan deel, beginnend met wassen van handen en hoofd. De beleving bestaat uit aankoop van verschillende papieren en offering bij het Boeddhabeeld. Nadien worden de wierookstokjes en fakkels aangestoken en op een voorziene plaats gezet en uiteraard moet je hier een wens doen. Geluksstokjes, daar moet je natuurlijk in geloven, maar voor 0,50 euro krijg je dan een briefje met je geluk op. Je kan ook iets meer geloven en voor nog eens zoveel krijg je dit dan bedrukt op een rood doekje en de bedoeling is dat je dit elke dag bij je draagt. En de commerce draait! De moeder van Mr. Bei speelt hier een belangrijke rol blijkbaar, we merken dit aan haar aanwezigheid. Tijd voor thee, en dat drinken we bij de grootmoeder en de familie Bei. Voor de lunch maken we een korte wandeling in een park en we krijgen hier ook weer te maken met Boeddha en zijn aanbidding. We zijn geen toeristen, we zijn echte Chinezen en dus nemen we de lunch in een zeer plaatselijk restaurantje. Het bestaat uit een kom kleine garnaaltje en groenten, 12 verschillende ingrediënten, en gemengd met een soort soep gekookt van in de vijzel gestampte theebladeren, sesam en noten. Er komen ook nog gefrituurde zoete aardappelen met suiker, zodus zoet en zout, alles wordt hier door mekaar gegeten.
Het middagdutje in het hotel duurt tot 15u30.
Bij het buitenkomen van het hotel merken we een aantal autos op die hun nummerplaat hebben afgedekt en blijkbaar is dat hier een gewoonte, dit om hardrijders niet te kunnen flitsen. Onder de Chinese politie zijn er verschillende taken en zo is er één team dat instaat voor het wegverkeer, al de anderen mogen hier geen boetes uitdelen. Dergelijke hoesjes kan je dus ook kopen .. slim hé!
We rijden door een heel bergachtig gedeelte en na elke haarscherpe bocht hebben we een ander vergezicht, prachtige natuur met enorme theeplantages! Het eindpunt is een bezoek aan de meest bekende waterval van de provincie Guangdong. Aan het voorlaatste punt haken Emily en ik af, we hebben het warm en we houden het voor bekeken. Aan het bovenste punt gekomen telt Mr. Bei de stappen af op zijn teller: 4000, waarvan de meesten via treden zijn. Het is wel effen blazen en onderweg zijn al enkele jassen uitgespeeld maar ook vooral mooie fotos gemaakt, een welgekome rustpauze! Bij het begin van de treden staat een kraampje waar gratis thee wordt geschonken en vooral na de daling heeft deze rustplaats een groot succes, dit niet alleen voor de thee maar ook de plastieken stoeltjes worden met plezier ingenomen.
De avond valt stilaan en we zijn toe aan wat eten. We verkiezen een plaatselijk restaurant boven het hotel en grijpen de kans met twee handen aan om ons te begeven in het Chinese leven. Chinezen eten zo graag buitenshuis, maar lang tafelen kennen ze echt niet. Na een drie kwartier stappen we op en worden we naar ons hotel gevoerd, gelegen aan de top van een 800 meter hoge berg.
Chinezen zijn fier over hun land en willen alleen het beste laten zien aan buitenlanders. Ze beseffen maar al te goed dat hun hometown op de buiten weinig fraais voorstelt, en enkel bevoorrechten krijgen de eer dit te mogen meemaken! Het is een voorrecht tot deze vrienden te mogen behoren.
Morgen om kwart na zeven worden we in de lobby verwacht voor onze laatste dag in deze hometown, we mogen de viering meemaken van de gedenking van hun overleden familieleden. Hier is het dus morgen Allerzielen..
Om 9 uur zetten we onze kleine valies in de koffer van de auto en na een goeiemorgen te wensen vertrekken we. We kijken even achterom om te zien hoeveel Chinezen er eigenlijk meegaan en met drie zitten ze op de achterbank, Emily naast mij en naast Erik de chauffeur.
Na een uurtje rijden ontmoeten we Mr Bei met zijn vrouw, zijn vier kinderen en zijn moeder. We zetten de reis verder, niet vergeten dat we meer dan 400 km moeten afleggen. Maar, nee t is niet zo ver zeggen ze. We rijden op de highway, dit wil zeggen de beste autostrades waar dan ook de meeste tol moet betaald worden. Maar het is luxe rijden en aan 120 km per uur krijgen we een goeie vaart. Waar deze baan overgaat in een kleinere wordt door de tolbeambte verwittigd dat er veel trafiek is op de weg die wij nog moeten afleggen, maar ja, we zien wel. Het landschap varieert van plat tot bergachtig, van landbouwstreek met overwegend rijstvelden en groentenvelden tot visvijvers en grote bosrijke omgevingen. Het aantal bruggen die we over rijden kan ik niet meer tellen, maar het zijn er vele. Na bijna twee uur rijden maken we een tweede sanitaire stop en dit is in een, wat wij noemen, een baanrestaurant, maar in niets te vergelijken met diegenen die wij kennen bij ons. Het is een megagrote ruimte waar je in een minimum van tijd een snack kan bestellen en opeten aan één van de plastieken tafeltjes. Op de parking is het goed opletten om nog te weten waar onze autos staan, het lijkt er wel de parking van de Macro, maar ondanks de vele parkingwachters, iets minder gestructureerd. Lunchen doen we in de auto met brood en allerlei cakes en een flesje water, om geen tijd te verliezen. En ja, we komen in de grote uittocht en met een slakkengang geraken we meter per meter vooruit. Wat een chaos, van de tweevaksbaan rest niet veel meer, met vier wagens naast mekaar, drummend en toeterend om er toch maar tussen te wringen. Met een klein hartje wacht ik dikwijls af wie het zal halen, en ondanks dat is er toch geen enkele vorm van agressie en hebben alle chauffeurs hier een echt engelengeduld. Op een bepaald moment staan alle autos stil, de deuren gaan open, er wordt uitgestapt en rustig worden de sigaretten opgestoken. Ongelooflijk tafereel! Na een twintigtal minuten lijkt het probleem opgelost en stapt iedereen weer in, we kunnen weer voort. Op de baan blijft een slagveld achter van flessen, sigarettendoosjes, papieren en noem maar op. Chinezen hebben niet de minste moeite om al hun vuilnis uit de wagen te gooien. Een sukkelaar loopt langs de weg om de plastiek te verzamelen, ze krijgen er nog geld voor en ondertussen is er al iets opgeruimd.
Na in totaal 8 uur onderweg te zijn komen we in de hometown van Mr. Bei en in het huis van zijn broer, hier burgemeester, en zijn echtgenote woont ook de grootmoeder. We worden er hartelijk ontvangen met de typische thee, noten, druiven en stukjes appel en uiteraard mogen hier de fotos niet ontbreken.
We nemen het dinner in een plaatselijk restaurant en krijgen er hun typische gerechten aangeboden. Nadien brengen we een bezoek aan een Hotspring en elk krijgt er een apart kamertje met een natuurlijke warmwaterbron waar je zalig kan in vertoeven. Vooraleer we naar het hotel rijden krijgen we nog een zeer plaatselijke snack, een soort soep met seafood. En in dit restaurantje zijn we de eerste westerlingen die hier op bezoek komen!
Om 21 uur rijden we naar een modern vakantieresort, gelegen op de top van een berg. We zullen onze nachtrust goed kunnen gebruiken en we zijn benieuwd welk uitzicht we morgenvroeg zullen aantreffen bij het openen van de gordijnen. Ik denk dat we hier midden in de natuur verblijven.
Een stroom van toeristen uit Macau en uit Hongkong merk ik hier op in Sanxiang. Grote mercedessen met het stuur aan de rechterkant rijden hier af en aan en de dames én heren bezetten massaal de kapsalons, de restaurants en de massagesalons met pedicure en manicure. Hier valt dit weekend geld te verdienen voor de Chinezen en goedkoop gediend zijn door de toeristen. Het Paasweekend is reeds ingezet en duurt in die twee gebieden tot en met dinsdag. China daarentegen kent enkel morgen en maandag vrij, zowel de bedrijven als de scholen.
De zon is niet meer van de partij, het regent hier en af en toe valt er een fikse bui.
Morgenvroeg om 9 uur vertrekken we naar Jiexi, meer dan 400 km rijden. Deze stad ligt iets noordelijker en ten oosten van Sanxiang en die buurt zoeken we dan een dorpje op. De temperaturen voor dit weekend vinden we op internet en het zal er niet te warm zijn, tussen 15 en 21 graden en geen regen, dus lange broeken aan maar geen paraplu! Twee autos van het bedrijf zullen ons voeren, ik weet nog niet juist wie er allemaal meegaat, dus staan we morgenvroeg voor een verrassing.
En dit is wat deze drie dagen nog in petto hebben, verrassingen!
Maandag keren we terug naar Sanxiang en dinsdagmorgen om 5 uur staat er weer een auto voor de deur, deze keer voor een zevendaagse trip naar het zuid-westen van China, de grens met Tibet.
Wie heeft zich in de maling laten nemen? Hier kennen ze geen aprilvissen maar wel veel vissenkoppen die nog naar adem liggen te happen. Weet je dat vissenkoppen hier duurder zijn dan al het andere van de vis, het is een delicatesse, zeggen ze.
In het restaurant staat een huisaltaartje waar steeds een rood lampje brandt en altijd staat er een schoteltje met appels bij. Voeding is in China een zeer belangrijk element. De godheden hebben hun plaatsen binnen en elke godheid heeft een eigen functie. De veelheid aan goden beantwoordt dan ook in de eerste plaats aan de noden van de mensen. Een welvarende handel, een gezond leven, een goeie familie Wanneer ik vraag of ik een foto mag nemen wordt er eerst gebeld voor toelating. Het altaar heeft een centrale plaats in elk huis en wordt met zorg en eerbied behandeld. Ik word bevoordeeld en mag deze belangrijke plaats vastleggen.
