Voor onze laatste zondag hier hebben we een Morning-thee met Mandy en haar gezin. Ik kan me nu niet indenken dat we volgende zondag met zn tweetjes in ons keuken zullen zitten aan een waarschijnlijk veel soberder tafel, maaaaaar heel rustig én met een boterham. Hier is echt wel heel veel keuze, maar toch tracht ik wel naar ons westers ontbijt. Ik vind dat onze keuken toch meer variatie biedt, hier is het altijd warm en gekookt, al is er wel een zeer ruim aanbod.
Op een groot plein hier in het centrum van Sanxiang is er elke zondag animatie voor kinderen zoals wij ons kermisattracties kunnen voorstellen, weliswaar in het Chinees en met lawaaierige muziek. Maar dit is kostelijk voor jan met de pet en meestal beperkt het zich tot toeschouwers. Die zijn er dan wel genoeg en aan de banken en tafels eten ze hun afhaalchinees. Hier wordt ongelooflijk veel rondgereden met eten en drinken want thuis koken is hier niet aan de orde. Ik denk dat de naam afhaalchinees hier echt op zijn plaats is.
Rond 18 uur hebben we een afspraak met een aantal mensen van Sunway, we nemen afscheid en doen dit op een gepaste wijze: samen eten!
Onderweg passeren we de brug waaronder dagelijks de kapper zit te wachten op zijn klanten, voor 10 cent kan je hier gekortwiekt worden en dat in de vrije natuur.
Bij het eten heb ik ze weer verlegd, mijn grenzen. Dit restaurant is gelegen heel afgelegen en we rijden eerst een aantal krotten voorbij en dan een aarden wegje in. Dit is de country-side van China! Toch zijn we hier niet alleen, een volle parking autos geeft weer dat het hier gekend is en dit voor de speciaal gebarbecuede kipbereiding. We maken een keuze uit een aantal groenten en die worden klaargemaakt in een reuzewok. Met een plastiek handschoen aan kunnen we de kip vastnemen want zoals je al weet, Chinezen komen niet met hun handen aan het eten op de tafel.
Na een uurtje stappen we weer op, zo is dat hier, gedaan met eten en weg. We zijn met 8 personen en het hele gebeuren kost ons 24 euro, 6 flessen bier inbegrepen.
En zo zit onze laatste Chinese zondag er op en nu mag de week vooruitgaan. We zijn klaar voor de terugreis.
Een echte mooie lentedag in de voormiddag en een stralende zomerdag in de namiddag. Het wordt weer 30 graden in de zon!
We hebben heel goed nieuws en minder goed nieuws. Het heel goede nieuws is dat we van het reisbureau een mail hebben gekregen dat onze vlucht donderdag normaal doorgaat. Heel belangrijk!
Het minder goede nieuws is dat onze grote laptop het laat afweten en dat we ons nu moeten redden met de kleine pc. We zullen dus in kosten vallen als we thuis zijn.
Eens thuis zal ik me in het verkeer ook weer zeer sterk moeten aanpassen. Hier steek je de straat over waar en wanneer je wil, zebrapad of verkeerslichten, daar moet je hier geen rekening mee houden. Maar goed dat we hier zelf niet met de auto rijden, want ook in tegengestelde richting kan het hier en niemand die zich ergert.
Na een rustige tijd aan de vijver maken we onze gewoontewandeling voor de frisse apéritief. Hier worden we verrast door een uitnodiging om mee te gaan voor het dinner, en dus zitten we s avonds in een Thaiwanees restaurant met allemaal Thaiwanezen aan de tafel. De gerechten verschillen niet veel van de Chinese tafel maar de inrichting is modern en vooral heel netjes. De asbakken worden op de tafel gezet en sigaretten worden hier nog aangeboden. Het is vreselijk hoeveel hier in China nog gerookt wordt en dat door jong en oud en zowel meisjes als jongens. De sigaretten zijn hier nog spotgoedkoop en ze hebben vaak de gewoonte hun sigaret half opgerookt nog brandend op de grond te gooien; en dit zowel binnen als op de straat. Op roken is in China nog helemaal geen begrenzing te merken en tijdens het eten zit je dus vaak in de stinkende sigarettengeur. Leve dan onze Belgische restaurants!
De warme temperatuur houdt aan, maar ook het vochtgehalte blijft. De kleding, de vloer en zelfs de muren voelen nat en klam aan en dit is niet echt aangenaam. Blijkbaar zijn dit nu geen gewone weersomstandigheden en zeker niet omdat het toch al enkele dagen duurt. Maar de muggen hebben hun weertje wel .. en ze laten het graag voelen! In de namiddag wordt het droger en eindelijk zal ook de was kunnen drogen. Gisteren was het afwisselend heel zonnig of bewolkt, vandaag dan weer regen in de lucht. Zolang het gaat om regenwolken maken we ons nu al niet meer druk en we hopen dat de aswolk ondertussen ons ook geen parten meer zal spelen. De vakantiegangers naar Tenerife en Turkije kunnen vertrekken, dat is toch al goed nieuws. Voor ons is het probleem dat de corridor HongKong-Amsterdam met KLM over Noord-Europa gaat en dat dat gedeelte nog niet helemaal is vrij gegeven. Ondertussen hebben we contact gehad met Christine uit Walters reisbureau waar onze tickets zijn geboekt, daar volgen zij de vluchtgegevens uur na uur op en zij zal ons op de hoogte houden. Maar ondanks alles vertrekken we toch dinsdag naar HongKong, ons visum voor China vervalt na 60 dagen en we moeten dus het land verlaten. Gelukkig hebben we een visum met een multi-entry en kunnen we, indien nodig, China terug binnen. Nu beseffen we maar goed hoe afhankelijk we zijn van stempels en papieren en nog meer van de grillen van de natuur.
Iedereen is wel begaan met onze terugreis, dat merken we aan de reacties op mail. Vandaag stellen vreemden ons de vraag wanneer we een terugvlucht hebben, ah ja natuurlijk, ze zien dat wij niet van dit continent zijn. Zij moeten naar Parijs en in plaats van morgen zal het pas volgende week zijn. Toch nog problemen dan ..? Maar Erik raadpleegt de site van KLM op internet en dat vliegverkeer verloopt precies normaal. Ze zetten zelfs meer vliegtuigen in om de gestranden op te halen.
Hoe is het mogelijk! Twee verjaardagskaarten verstuurd van China naar Londerzeel zijn op de datum van de verjaardag toegekomen. Dat is gewoon fantastisch! Anderen hebben iets minder geluk, te vroeg of te laat ontvangen, maar zeker even gemeend.
Nu is het seizoen van de durian aangebroken want overal liggen ze te koop. Durian is een eivormige Indonesische vrucht die tot 8kg zwaar kan wegen en een lengte tot 30cm. De durianboom kan tot 40meter hoog worden en de vruchten hebben een stekelige scherpe schil. Door zijn sterk geur schrikt het velen af en is de vrucht ook verboden op vliegtuigen en in hotelkamers. Dus .. ik weet ook niet hoe het smaakt!
Wat is me dat voor een weer! Het regent hier niet, het giet en het onweert en dat een ganse dag door. Rond 14u30 ben ik het binnenzitten beu en met mijn regenjas en paraplu trotseer ik de weinige regen op dat moment. Nog geen half uurtje later gaat die weinige regen over in een echte stortbui en mijn jas is van binnen zo nat als van buiten. Het is 25 graden en ik zweet me te pletter. Ik doe dus zoals de Chinezen en doe mijn jas uit, dat voelt al iets beter. Hier lopen de meesten nu met korte mouwen, blote benen en slippers aan hun voeten ondanks dat sommige plaatsen van de straten helemaal onder water staan. Ik denk dat ze nu herleven en dit weer liever hebben dan de zonneschijn van gisteren want toen droegen ze allemaal lange mouwen en lange broeken om hun huid te beschermen. En ook met een paraplu ..!
Als dit weer een weegave is van een tropische zomer dan zou ik bedanken om in die periode het Oosten te verkennen. Geef mij dan liever maar iets minder warm maar droog. En of dat nog niet genoeg is, ook de computer heeft rare kuren! Ik geraak niet meer op internet en kan dus ook niet skypen of mails lezen. Gelukkig rond 17 uur lijkt dit probleem opgelost, in de centrale is nu een update gebeurd.
In een mailtje uit de Gildenstraat vernemen we dat het gisteren een zomerse dag is geweest. De familie Giraud is er voor de eerste keer op uitgetrokken met de mobilehome; dat zal wel een hele onderneming geweest zijn met die drie klein pagadders. Maar Sep en Jomme hebben goed geslapen in de namiddag en Flint heeft zich uitgeleefd in de speeltuin. Een mooie dag dus . en de fotookes hebben we nog tegoed.
Vandaag de eerste schooldag na de paasvakantie, dus weer veel nieuwe gezichtjes in de peuterklas. Hopelijk zijn alle leerkrachten weer opgedaagd, of misschien zitten ze nog ergens vast op een vakantiebestemming door het vliegverbod. De spanning blijft stijgen, het vliegverbod houdt momenteel nog aan en de vulkaan blijft nog in leven, er kan dus nog van alles gebeuren.
Ik ben op zoek naar zaad van die lange bonen en moet dus naar die vuile markt verder weg want daar zijn allerlei zaden te koop. De verkoper ligt met zijn hoofd op zijn armen en slaapt denk ik. Na wat geroep schrikt hij op en met een pollepel wijst hij het zaad aan dat Iris vraagt, hij is eigenlijk te lui om zich te verzetten. Tot hij ziet dat ik er bij sta, hij is opeens klaar wakker en geeft een hele uitleg waar ik niets van versta. Ik betaal 20 RMB, dus 2 euro voor een pakje. Erik denkt dat hij hopstaken zal moeten zetten, zon lange bonen! Enfin, het proberen toch waard. Bij de nieuwkuis geef ik een broek van Erik af waar onderaan spatten op zijn die ik niet proper krijg. De man heeft een toverspuitbus en oeps, de vlekken zijn verdwenen; hij rolt de broek op en in een plastiek zak krijg ik ze terug. En wat moet ik betalen: niks! Ik moet de broek zelf nog wassen, hij wil er niets aan verdienen. Toch niet te geloven hé wat ik hier weer meemaak.
Het is een prachtige zonnige dag en op de middag wijst de thermometer bijna 30 graden aan, dus nog wat vitamientjes opdoen vooraleer we huiswaarts keren volgende week dat is toch ons plan!
Om half vijf word ik opgehaald en we dineren in ZhuHai samen met Andy en May, een meisje dat perfect Engels spreekt en zij is een sollicitante bij Sunway.
Uitgeslapen en het is nu 21 graden om 08u30. Gisteren hebben we van Goedele en Steven vernomen dat ze vandaag voor de eerste keer met de mobilhome er op uit trekken, kwestie van wat ondervinding op te doen. De tweeling zal deze namiddag dan ook samen moeten slapen in één bed, ben eens benieuwd! Het zal wel mooi weer zijn in het thuisland vermoeden we, gisteren was het bbq en vandaag een dagje speeltuin. De lente is dus definitief in het land!
De problemen in de luchtvaart zijn blijkbaar toch nog niet helemaal van de baan en voor Maria en Godelieve is het dus afwachten of ze deze week kunnen vertrekken naar Turkije en naar Tenerife. De spanning blijft! Maar ook een beetje voor ons, ik lees op internet dat een tweede vulkaanuitbarsting nog tot de mogelijkheden behoort. Maar we blijven positief en willen op 30 april voet aan grond zetten in Zaventem!
Deze namiddag doet zich een elektriciteitspanne voor in de drukke straat met menige shops en restaurants. Maar iedereen blijft er rustig bij, de deuren blijven openstaan en de verkopers zitten op straat en wachten . Helaas kan de voetmassage niet doorgaan omdat er geen warm water is, dus nemen we een volledige massage aan de overkant van de straat waar wel de lichten branden. Een lekker uurtje ontspannen dus! Het verkeer blijft ons steeds weer verbazen. Twee schoenen liggen op de grond, dit om parkeerplaats te reserveren voor een bromfiets. Alhoewel, is er geen plaats, dan parkeren ze toch gewoon midden op de straat .. niemand die zich daar aan ergert! Ook de politie maakt geen opmerking en rijdt er in een boog omheen. Toeterend baant elk voertuig zich een weg doorheen dit kluwen. Het blijft de moeite dit schouwspel gade te slaan.
Het weer is matig warm, 22 graden. We maken een wandeling doorheen Sanxiang met Emily en na het limoensap als apéritief lunchen we in een ééntalig Chinees restaurant. We kunnen nu gebruik maken van iemand die vertaalt, dus proberen we dit uit. Buiten zwemmen de vissen en de garnalen nog rond en na de bestelling en een korte wachttijd voor het klaarmaken kunnen we dit samen met de sint-jacobsschelpen opeten. Verser dan dit is niet mogelijk, rechtstreeks van het water op het vuur. In de namiddag nemen we de bus en rijden zo naar ZhuHai. Haar wassen en volledige massage van 1 uur voor 3 euro voor ons beiden, wie kan beter? Jack Lee nodigt ons uit op een koffie, en ja, dat laten we niet voorbij gaan. We eten er een westers dessertje bij, nl. een flan met caramelsaus! In dit nieuwe koffiehuis/restaurant kennen ze wel de prijzen, een koffie kost hier 2,80 euro en dan nog zonder een koekje. Maar we kunnen het niet ontkennen, deze koffie smaakt heerlijk, ook al omdat het geschonken is in een mooie kopje en niet in een kartonnen beker.
Rond 19 uur willen we de bus terug nemen, maar helaas, busje komt niet .! Dus nemen we de taxi en voor 5 euro staan we na een half uur weer voor de deur van ons appartement.
Door een skype met de Dorpsstraat vernemen we dat Aiko en Lou enkele fijne vakantiedagen aan zee hebben doorgebracht. Het was er wel koud maar toch zonnig.
De dag zit er op en we hebben nog een rustige avond met een dvd.
Deze morgen heb ik aan Erik moeten vragen welke dag het is, ik kan dat hier soms niet meer volgen, de dagen lijken erg op mekaar. Het is dus de voorlaatste vrijdag dat we hier zijn en vandaag 14 dagen later landen we in Zaventem. Tenminste, dat hopen we toch. We hebben gisteren op internet kunnen lezen dat in IJsland zich een vulkaanuitbarsting heeft voorgedaan en dat de luchthavens van West-Europa gesloten zijn omwille van een wolk met stofdeeltjes die over deze landen trekt. Zo zie je maar dat natuurrampen plots heel wat kunnen veroorzaken , maar we verwachten geen hinder meer over 14 dagen en alles zal dus wel verlopen zoals gepland.
Hoe langer we hier zijn, hoe meer we ook te weten komen over dit land. Blijkbaar wordt hier niet teruggedeinsd om kinderen te kidnappen en dit over heel China en dit kan drie redenen hebben. Ten eerste is het om deze kinderen als koopwaar aan te bieden en om een bedrag te innen, ten tweede maken ze deze kinderen gehandicapt en worden ze ingezet om te bedelen, dus als beroepsbedelaars, en ten derde worden bepaalde organen weggenomen en verkocht. Het bestaat dus nog echt. Hier zie je ook verschillende volwassen bedelaars en we vernemen dat dit een georganiseerde groep is. Sommigen hiervan zijn inderdaad gehandicapt, maar anderen zijn soms maar half aangekleed in echte lompen en slapen op straat. En natuurlijk, als vreemdelingen hier worden wij vaak aangeklampt. Als we dan in gezelschap zijn van Chinezen geven zij iets maar willen niet dat wij dat ook doen. Zijn ze hiervoor beschaamd?
Gisteren heeft het een hele namiddag en avond geregend maar vandaag is het droog en niet veel warmer dan 20 graden. De weersomstandigheden zijn hier zeer wisselvallig en gaan van warm naar vochtig naar eerder fris. De overgang van lente naar zomer kent hier ook zijn grillen, net zoals bij ons in maart en april.
De vermoeidheid is helemaal verdwenen en alles loopt weer zoals voorheen. Alleen het probleem met het fototoestel is nog niet opgelost. De kinderen van Iris zijn ziek en dus ga ik alleen naar de markt wat op zich geen probleem is, alleen kan ik niet naar de fotozaak.
Op internet vernemen we dat in China een grote aardbeving is geweest, maar dat is ver van hier en gelukkig hebben wij niets ondervonden. Via skype met Goedele en zo via haar gsm hebben we oma kunnen geruststellen. Zij had het ook gehoord op het nieuws van 13 uur. Dus in België, niet ongerust zijn.
Voor het avondeten doen we nog het terrasje aan van de Taiwanese man. Het limoensap is fris en hier kennen ze ook happy hour ! We hebben ons fototoestel met alle benodigdheden bij en vragen hem of hij hier iemand weet die ons kan helpen. Natuurlijk, iedereen is hier erg behulpzaam. Na een hele tijd komt hij terug en inderdaad, het fototoestel laadt weer op. In de adaptor was iets verbrand en normaal gezien is dat weggooien, maar hier is het open gemaakt en hersteld voor één euro en 50 cent! Door de zware regen in Shangri-La was er een sneeuwlawine naar beneden gekomen en dat was de oorzaak van de elektriciteitspanne. En dat terwijl het fototoestel die nacht lag te laden .. . OK, in China maken ze dus nog alles en is het niet alleen een wergwerpland!
Onze laatste nacht is kort. We staan op kwart voor zes en om kwart na zes vertrekken we naar de luchthaven. Bye bye Yunnan, de zuidwestelijke Chinese provincie die grenst aan Myamar en Laos. De steden Kumming, Dali en Lijiang bieden een enorme verscheidenheid aan cultuur, typische klederdrachten en oude stadsdelen. Shangri-La grenst aan Tibet en ademt deze specifieke sfeer uit. We hebben gewandeld in de zon en in de sneeuw; in bewondering gestaan voor de terrassen met een grote verscheidenheid aan landbouw en ons klein gevoeld bij het hooggebergte van de Himalaya. Na deze vakantie beseffen we dat vele Chinezen soms dagen na mekaar moeten reizen om een kort bezoekje te brengen aan hun familie en dan meestal in minder gunstige omstandigheden dan wij hebben gedaan. Geen vliegtuig en geen comfortabele bus, maar meestal rechtstaand in de trein omdat zitplaatsen te kostelijk zijn. Maar voor ons was dit een gelegenheid om vele prachtige panoramas te zien en stops in te lassen om deze op foto vast te leggen.
We nemen in Lijiang het vliegtuig naar Shenzen, en krijgen als extraatje Kumming als tussenstop. Och ja, we zijn het onderweg zijn nu toch gewoon en maken er geen punt van. En vanaf nu gaat alles heel vlot. Met een luxecar komen we al korterbij en een taxi brengt ons eindelijk tot bij het appartement. Het is nu 14u30. Als eerste op skype zien we de kinderen in de Dorpsstraat en daar staan ze klaar om te vertrekken naar zee. Nog een mooie week van de paasvakantie! Enkele minuten later komt een belletje uit de Gildenstraat. Moeke, vake, Sep en Jomme kruipen bijna in het scherm en de kusjes nemen we graag in ontvangst. Flint vertelt fier dat hij mama nu een beetje helpt. Met kleine beetjes vernemen we van Goedele dat ze toch nog veel pijn heeft en ze hoopt de dokter te mogen geloven dat het vanaf woensdag snel zal beteren. En dat hopen wij uiteraard met haar!
We hebben sinds gisteen een probleem: de batterij van ons fototoestel laadt niet meer op en dus moet ik morgen op zoek hier. Ik hoop dat ik op Iris kan rekenen om te vertalen, want hoe ik dit in lichaamstaal zou moeten uitleggen dat weet ik niet.
We maken het deze avond niet te laat, we hebben wat nood aan een flinke nachtrust.
Om 08u20 vangt onze busreis aan naar Shangri-La, gelegen aan de grens van Tibet.Deze stad is in 2000 ineens van naam veranderd en heette vroeg Zhondian. We reizen ditmaal met een agentschap en blijven dus de hele tijd met eenzelfde groep samen, wel allemaal Chinezen en ook met een zeer spraakzame Chinese gids.Spijtig dat we het niet kunnen verstaan maar de belangrijke zaken worden door Emily vertaald.
Bij een eerste sanitaire stop maak ik nu kennis met hurkwcs naast mekaar, het is weer wat anders.We rijden door een zeer mooi bergachtig landschap met de besneeuwde toppen en het uitzicht lijkt vaak op een postkaart.Voor we een oude brug moeten overrijden wordt door de gids gevraagd uit te stappen en te voet over te steken, alleen de ouderen mogen blijven zitten.We kijken eens rond en zien geen ouderen, dus we stappen af.En nu blijven we met de vraag zitten . was dit voor ons bedoeld?Bij een volgende halte naderen we de bekende Tijgersprongkloof, een 16 km lange kloof uitgesleten door de Yangtzerivier.De bus rijdt ver de kloof in naar een van de beroemdste rotsblokken en van hier schijnt de beroemde tijger het water te zijn gesprongen om aan zijn jager te ontkomen.Hier heeft de kloof haar naam verdiend.We maken een hele mooie wandeling van 5 km verder langsheen het water en de prachtige flank van de berg.Het landschap en de monumenten laten ons kennis maken met Tibet en we bezoeken het Songzanlin-klooster waar momenteel 900 monniken wonen en waar de tempel dateert uit de 17de eeuw.Hier is het verboden fotos te nemen en we hebben respect voor deze religie.De Boeddhas in alle vormen en kleuren kan je hier terugvinden, en de tempel is versierd met allerlei gekleurde doeken en dit geeft een zeer speciaal effect.
De avond valt stilaan en we dineren bijeen Tibetaanse familie met hun gebruikelijke vormen van animatie voor toeristen.Hier zijn we dus echte toeristen en we ondergaan dit.Om half tien nemen we onze intrek in het hotel, wat afgelegen en bijna helemaal in hout. Het is hier ijskoud, geen verwarming in de kamer, enkel een verwarmde matras.We zijn moe en na een kattenwas zoeken we ons bed op.We nemen de twee dekens bij mekaar en liggen kort bijeen om warm te krijgen.Morgen is er een nieuwe dag!
Rond 3 uur horen we het water gieten!Erik staat op en zoekt naar licht, maar helaas .. geen elektriciteit.Goed dat de gsm bestaat en dat beetje licht geeft de oplossing.Om 6 uur wordt er op de deur geklopt, we moeten opstaan.En .. nog geen elektriciteit en dus ook geen licht en het is buiten nog pikdonker.Bij een volgende klop op de deur wordt er een kaarsje binnengebracht en daarmee moeten we het dus doen.We zoeken alles bij mekaar want we checken hier nu uit.Het gezamenlijk ontbijt gebeurt dus ook met kaarslicht, dus laat het mij romantisch noemen al is het eten niet echt wat ik lust.Erik en ik houden het elk bij 2 groene hardgekookte eieren.Blijkbaar is dit probleem hier niet eenmalig want in elke kamer liggen kaarsen en onze Chinese busgenoten maken er ook geen punt van.Dus wij ook niet!
Vanaf nu vangt onze terugreis aan maar ondertussen hebben we nog een tweetal stops onderweg.De eerste stop gaat naar het geografisch park Pu Dacuo aan de voet van de Himalaya waar we ons elk voorzien van een dikke jas en een zuurstofspuitbus.We gaan dus de hoogte in .!De bus voert ons naar 3 verschillende stops waaruit we kunnen kiezen, en we gaan voor de middenste.Dit is een wandeling op vierduizend meter hoogte langsheen een meer en grasland en gaat over 4,5 km. Momenteel is het grasland heel dor maar in het regenseizoen zal het hier prachtig groen zijn.De buffels en paarden lopen hier vrij rond en zijn op zoek naar al wat eetbaar kan zijn.We doen het heel rustig en af en toe, als we voelen dat het hoofd wat licht wordt en de spieren stram, pompen we wat zuurstof bij. Dit is wel een echt avontuur, maar we genieten ten volle van het mooie landschap.De sneeuw is kortbij en door de zon krijgen we hier een adembenemend zicht.De eekhoorntjes huppelen met ons mee en zijn helemaal niet bang, ze lopen ons gewoon voor de voeten. Na anderhalf uur zien we de bus staan en moeten we nog juistgeteld 110 trappen doen.Hier trappen we wel op onze adem en is de zuurstof meer dan welkom.
Onze laatste stop is een bezoekje aan een minderheidsgroep waar vooral houtbewerking en schilderen op doek hun grootste bezigheden zijn.Hier wonen nog 16 families.
De terugreis verloopt vlot en de meeste Chinezen slapen.Na 4 uur in de bus zijn we terug in Lijiang waar we morgenvroeg het vliegtuig nemen naar Shenzen.en in de namiddag zullen we weer in Sanxiang toekomen.
We hebben deze keer een heel speciale binnenlandse reis meegemaakt met uiteenlopende bezienswaardigheden en zelfs een beetje avontuur. En we hebben er van genoten!
Onze nachtrust is niet zo best geweest, Erik heeft last van de reizigersziekte.Hopelijk zal het met de medicatie iets beter gaan en de beste remedie is heel zeker een dagje vasten.
Vandaag zijn onze geleide bezoeken vooral aan de oudere dorpjes van de Naxien die zijn gelegen aan de voet van de sneeuwberg.Deze bevolking was in het verleden niet zon sterk ras en daarom werd dit dorpje gebouwd rondom beschermd door gebergte en deze plaats biedt vooral zuivere lucht.Lijiang is gelegen 2460 meter boven de zeespiegel en de Snowmountain is 5569 meter hoog.Tot op heden is er nog niemand in geslaagd deze berg te beklimmen, ondanks de vele pogingen.De Naxi is één van de minderheidsgroepen en telt ongeveer 300000 leden.De grootste groep in China zijn de Han-Chinezen.
De streek is zeer zanderig en door de wind en de warmte momenteel heel droog en hierdoor is de plantengroei momenteel zeer arm.Het eerste dorpje dat we bezoeken is niet gewoon aan buitenlandse toeristen, via reisagentschappen vind je deze bestemming niet terug.De wegjes zijn uitgesleten en moeilijk berijdbaar, maar voor hun koeien en paardjes is dit geen probleem. De huizen zijn bijzonder schamel en wat me opvalt is dat ook hier weer de mannen tijd hebben om samen te zitten in een schaduwrijk plekje.Ze bieden hun paardjes aan aan de weinige Chinese toeristen om een wandelingetje te maken doorheen hun dorpje, dit is dan ook een bron van inkomsten.Wij volgen te voet en klimmen hogerop tot we de mooie witte berg helemaal kunnen bewonderen.Geen enkel geluid geraakt tot hierboven, alleen de vogeltjes zingen hun mooiste lied.Je zou zeggen: het is hier zalig .. maar dan toch alleen maar om even te vertoeven denk ik en niet om hier te leven.Hier is echt niets te merken van westerse invloed!Het volgende dorpje geeft weer een heel ander beeld.Er is een aardbeving geweest in 1996 en er resten nog enkele overblijfselen.De overige huizen zijn vernieuwd en nu wordt het skelet gebouwd helemaal in hout en zonder schroeven of nagels.Alles is verbonden met houten spieën zodat er een lichte beweging mogelijk is en met grote rotsblokken werken zij het verder af. Bij de aardbeving zijn een 300-tal mensen omgekomen. Buiten enkele navolgingen van Boeddha zijn de meesten onder de Naxi aanhangers van de natuur en de geesten en bij het dorpje zien we dan ook een grote totempaal.Enkele andere dorpjes zijn al helemaal toeristisch getint en de kraampjes met zilverwerk en hun gekleurde stoffen worden snel bemand.Het toeristische hoogtepunt zijn wel de zomermaanden en hier zie ik aan de restaurants overal buitenterrasjes, dus echt en alleen voor toeristen want zoals we al weten schuwen Chinezen heel erg de zon.Ik eet s middags een echte lekkere sandwich met tonijn bij een Italiaan en daarbij een goeie koffie.Dat smaakt ongelooflijk!Het Chinees in de straat zijn lokale snacks en daar blijk ik toch liever af.
We bezoeken nog een plaatselijk museum met verschillende voorwerpen uit het verleden.En terecht wat Erik zegt: ik kan ook een museum openen met al mijn gerief dat ik thuis liggen heb!
De blauwe regen is in volle bloei en als wij zeggen dat Japanse kerselaar ook bij ons groeit beweert Emily dat het Chinese kerselaar is.Ok, daar discussiëren we niet over, we zijn tenslotte in China.
Onze dagreis eindigt rond 15u30 en Erik kan een dutje goed gebruiken.Deze avond eten Emily en ik een kleine maaltijd en we gaan vroeg slapenWe hebben via skype met Goedele contact en zijn blij te vernemen dat het met beetjes vooruit gaat.Goed nieuws dus. Morgen vertrekken we om kwart voor 8 naar Shangri-La, en zitten we weer voor 4 uur op de bus.Shangri-La ligt op 3200 meter hoogte en hopelijk hebben we geen last van zuurstof tekort.
Reizen is ondertussen onze specialiteit geworden, maar geen nood, we zien heel wat onderweg.De wcs bij de tussenstop zijn nog iets eenvoudiger geworden, nu is het niet meer individueel maar gewoon een goot en achter mekaar, toch met een tussenschot dat net hoog genoeg is dat je niet kan zien wat voor jou gebeurt.Maar het zij zo, ik heb behoefte dus ik ga.Na 4 uur rijden bereiken we Lijiang, gelegen in de schaduw van de Jade-Draaksneeuwberg die met zijn sneeuwwitte top tot aan de azuurblauwe hemel reikt. We nemen plaats in ons hotel waar we nu wel internet hebben en onze gezellige kamer geeft uitzicht op de sneeuwberg. Het oude stadje bestaat voornamelijk uit houten huisjes en het is een aangename plek om even uit te rusten na toch al enkele vermoeiende dagen.In Lijiang wonen de Naxi,één van de meest fascinerende bevolkingsgroepen van China.Het bijzondere aan hun schrift is dat ze gebruik maken van pictogrammen. De stad heeft haar ziel verkocht aan de toeristenen de invloed van de Naxi is overal voelbaar.Ook s avonds is Lijiang een bruisende stad met vele bars en zingende en dansende meisjes om de klanten te lokken naar de restaurants.Het geluid vande kabbelende beekjes doorheen de steegjes harmonieert perfect met hun gezangen en alles is gehuld in een zachtrood licht.Echte wandelstraatjes voor toeristen!
Om 20 uur volgen we een muzikale avond, maar wel heel speciaal.De muzikanten zijn overwegend echte oude Chinezen en de senior is 87.Ze brengen oude klassieke Chinese muziek met allerlei strijkinstrumenten waaronder een aantal zelf gemaakte. Een tweetal dames uit deze Naxibevolking zingen enkele liederen, waarvan ik de toonhoogte niet kan beschrijven. Het is wel kunstig, maar toch niet echt om een hele avond te beluisteren. De Naxi zijn bang dat dit in de toekomst eens zou kunnen verdwijnen, jongere mannen die dit kunnen zijn schaars.
Morgen is er een nieuwe dag en zullen we onder begeleiding Lijiang verder bezoeken.
37 jaar geleden zijn we in het huwelijksbootje gestapt en ik ben er van overtuigd dat we ook vandaag weer op het water zullen varen. Nu kunnen we iets langer slapen want om 9 uur staat de auto met plaatselijke gids te wachten. Bij het beneden komen worden we door Emily verrast met een mooie ruiker roze bloemen. Vandaag brengen we een uitgebreid bezoek aan Dali met een privéwagen en een gids. We ontbijten in een lokaal eethuisje in de oude stad met nog kasseistraatjes. We vertrekken nadien op verkenning naar de nabijgelegen Bai-dorpen. Onderweg rijden we door een echte landbouwstreek en vooral lookplantages en bonenvelden vallen ons hier bij op. Hier zie je nog hele families werken in de grond en enkel en alleen voor handenarbeid, we zien hier zelfs nog vaak de sikkel gebruiken. Gewonnen look ligt gewoon langsheen de straat in massas te drogen, en hetzelfde voor bonen waarvan nadien dan het zaad wordt geoogst. De Bai is een minderheidsvolk dat hier nog bestaat uit 4000 inwoners en zij leven in 7 verschillende dorpjes, allemaal gelegen rond een meer. Hun inkomsten bestaan voornamelijk uit alles wat in het meer te vinden is en ook nog wat landbouw dat ze bewerken er rond. Hun vervoer bestaat dan ook uit houten bootjes. De kledij van de Bai is nog heel specifiek en niet alleen gebruikt voor de aantrekking van toeristen, ook in het dagelijkse leven zie je nog de fraaie en felgekleurde hoofddeksels. Met houten bootjes varen we op het meer en luisteren naar hun inheemse gezang dat bestaat vooral uit hoog stemgebruik. Dit is iets dat wij niet kunnen nabootsen. De lunch dat zij aanbieden is zeer eenvoudig en deze keer heb ik niet zoveel honger, dus ik ben met wat soep tevreden. Onze terugtocht bestaat uit een halte aan een mooie pagodetempel waar uiteraard ook weer veel van deze jonge Bai in hun specifieke klederdracht de toeristen begroeten. Als afsluiter van deze geleide dag nemen we de kabelbaan naar de Guanzhan mountain en vanuit de eitjes hebben we weer een prachtig zicht.
Een kleurrijke stoet trekt onze aandacht en na de uitleg weten we dat dit een begrafenisstoet is. Het overleden lichaam ligt in een ronde kist die gedragen wordt met touwen door een aantal mannen. De kinderen hebben witte linten rond hun hoofd en ze dragen kleurrijke vlaggen. Dit is geen ingetogen stoet zoals wij dat kennen maar iedereen loopt door mekaar en het grondvuurwerk trekt de aandacht van de bewoners.
We proberen internet in een office maar het lukt ons niet, we hebben dus nog geen nieuws van het thuisfront. Ik kan het me toch niet laten en via sms vraag ik naar de toestand van Goedele. Om half elf krijgen we een antwoordje dat Steven haar mag komen halen en dat alles goed verlopen is. Ze heeft natuurlijk wel pijn en MOET slikken schrijft ze, dit om de genezing te versnellen, maar we moeten ons geen zorgen maken. We geloven graag dit toch geruststellende nieuws.
We kunnen Dali toch niet verlaten alvorens een bezoekje te brengen aan de steegjes in de echte oude stad. En hier zijn we niet meer alleen als westerlingen, we vinden hier zelfs een foreignerstreet! We eten er een spaghetti en drinken een glaasje rode streekwijn. En na deze twee dagen zijn we blij dat we om half tien kunnen gaan slapen, we hebben veel gereisd en veel gezien in de provincie Yunnan.
