In Amsterdam moeten we ons heel erg haasten om de aansluitende vlucht naar Brussel te halen en het lukt nog net. Terwijl we aan de bagageband wachten gaan er al 2 telefoontjes naar Londerzeel met het goede nieuws dat we veilig aan grond staan. Maar de bagageband loopt zonder onze valiezen. Dus weer documenten invullen, nu voor verloren bagage, maar er wordt ons beloofd dat ze vandaag nog zal thuis gebracht worden. Dus bellen we naar onze Jan die al onderweg is en na een tiental minuten zijn we al op weg naar Grimbergen. De geur van verse koffie én pistolets én vers brood én . én kaas én croissants én . wat is dat heerlijk! En wat nog meer deugd doet .. de champagne staat koel! Bedankt Jan en Huguette, dit hadden we niet verwacht, maar deze ontvangst doet ons o zo goed!
In de Bergstraat staat alles fris-groen, het één al wat langer dan het andere en de krantenbak ligt vol. Na twee maanden komt er heel wat bijeen aan post, maar door de kinderen is het meest belangrijke al doorgegeven, dus dit pakket krijgt maar een vlugge blik.
Goedele komt onder de middag even dag zeggen maar ik zie ze nog juist in de auto, mijn afspraak bij de kapper is om 13 uur. Hier vinden we geen kapper op de straat en kost het wel iets meer van 0,20 euro!
De eerste telefoon komt uit Zaventem, onze bagage wordt thuisgebracht tussen 12 en 15 uur, dit probleem is dus al opgelost. Het uitpakken kan nu beginnen .
We brengen toch vlug een bezoekje in Londerzeel en de knuffels van de kleine mannekes zijn hartverwarmend. Ook oma is blij verrast als we haar s avonds opzoeken, nu kan ze weer op haar twee oren slapen, haar kinderen zijn terug thuis. Onze eerste Belgische avond is er eentje met Grimbergse wafels, gebakken door de broers ter gelegenheid van een mini-optreden van de harmonie ter ere van hun voorzitter en de nieuwe ere-voorzitter, onze Jan.
Het voelt goed weer thuis te zijn tussen de hele familie en de welkomstwoordjes op sms en mails van de vrienden.
En zal dit Chinees verhaal nog een vervolg krijgen? Wie weet .. !
Om 12 uur s middags moeten we onze kamer verlaten, maar de bagage mag in bewaring blijven en zodus hebben we nog een hele namiddag vrij. We kuieren nog een laatste maal doorheen de bruisende stad waar overal Indiërs ons aanspreken met 'copy-watches, tailors, ..... en aandringen om hun visitekaartjes aan te nemen. We willen vriendelijk zijn en zeggen, 'No, thanks', maar uitendelijk 'moeten' we ze stomweg voorbijlopen, anders geraak je er niet van af. We vragen ons toch wel af wie hier op in gaat, maar nog meer hebben we de vraag wie hier binnengaat in de juwelenwinkels waar de prijzen je om de oren slaan. Het moeten mensen zijn met heeeele dikke portemonnais, dat kan niet anders! Ook de jadewinkels kennen hier de prijzen, maar het is interessant ook om eens te zien uit welke stenen deze juwelen worden gemaakt.
Om 13u30 pikt Paul Lau ons op voor een laatste echte Chinese lunch. Hij is een oud-bekende Hongkonees en hier wordt de belofte gedaan van telkens weer contact op te nemen met mekaar, hetzij in Hongkong, hetzij in België.
Het water valt met bakken uit de lucht, het regent hier weer cats and dogs. We zijn dus nu echt genoodzaakt in de lobby van het hotel te wachten tot de shuttlebus ons ophaalt om 18u30 en ons naar de luchthaven brengt. Na een veertigtal minuten en het drukke verkeer trotserend worden onze valiezen op de weegschaal geplaatst en wat we vermoedden blijkt waarheid te zijn. Maar het is toch niet echt overdreven, in totaal 7 kg teveel. De lieve juffrouw geeft hier geen commentaar op en we zijn gerustgesteld. We zijn ingecheckt en we zijn zeker van onze terugvlucht. Om 23u05 stipt vertrekken we met de grote boeiing naar Amsterdam en we krijgen al direct de mededeling dat er veel bewolking is en dat de gordels moeten aanblijven. Door een sterke tegenwind zal de vlucht een twintigtal minuten langer duren en zullen we na 12 uur vliegen pas toekomen. Dit wordt een lange nacht . Erik slaapt 6 uur aan één stuk door, ik weet zelfs niet of ik een dutje van 2 uur heb gedaan. Maar het thuisfront lonkt ..!
Geen wekker deze morgen! We ontbijten niet in het hotel maar in de straat en eten er spek met eieren en toast. Het doet ons meer en meer verlangen naar de Belgische tafel!
Een dagje Stanley doen we nu op eigen houtje, eerst met de MTR, de ondergrondse. In Hongkong is dat geen probleem want alles is hier ook Engelstalig aangegeven, maar het is nog gemakkelijker als een Nederlandse dame ons helpt om de juiste weg te vinden. Zij woont samen met haar Engelse echtgenoot en dochtertje in Australië en zijn nu hier om haar schoonouders te ontmoeten die hier werken. De wereld is echt toch klein geworden en afstanden met het vliegtuig van 12 uur en meer onderweg schrikt blijkbaar niemand nog af.
Eens op HongKong Island nemen we bus 40 en komen na bijna 3 kwartier rijden aan in Stanley, bekend om zijn grote markt en zijn strand. We vallen hier graag in herhaling en genieten van een Trippel van Westmalle en frieten met mayonaise en dat in een aangenaam zonnetje. Ondanks dat we al overtuigd zijn dat we overgewicht zullen hebben keren we terug met een aantal plastiek zakjes en lukt het ons toch om deze in onze valiezen te krijgen.
We kopen nu een uurtje internet en morgen zullen we trachten onze laatste mails te versturen van uit de luchthaven waar WiFi is. En vrijdagmorgen ontbijten we in Grimbergen. Bedankt Jan, je bent een goeie verstaander! Ik had nochtans alleen maar gezegd dat hij, vooraleer hij ons zal ophalen, voldoende tijd heeft om koffie te maken..
Om 08u30 is de bedrijfsauto daar om ons op te halen. Iris heeft er op gewacht en staat buiten om hartelijk afscheid te nemen en ons een goeie terugreis te wensen. En niet vergeten is er iets in Hongkong, dan kan je bellen naar Cara of Winnie, haar zussen die zitten te wachten om ons toch maar te helpen en te begeleiden. We bedanken haar nogmaals voor haar goede zorgen want het is zo, had ik haar niet gehad was ons Chinees avontuur eenmalig geweest. Dank zij haar kan ik nu mijn plan trekken in Sanxiang want zij heeft mij vaak gegidst en ja, onze dagelijkse koffie-klets, ik zou het nog eens kunnen missen.
De ferry naar HongKong vertrekt stipt om 10 uur en één uur en een kwart later hebben we definitief China verlaten. Na het doorlopen van de hele procedure met de paspoorten staan we in HongKong en we zoeken ons hotel op. We logeren deze maal in de Kimberleyroad in Hotel Empire. We zoeken altijd graag wat nieuw en nemen dus telkens een ander hotel, kwestie van iets uit te proberen. Onze kamer is op de dertiende verdieping, maar de hoogte went al vlug. Het is vandaag een echt wandelweer en we slenteren door de o zo drukke HongKongse straten. Nu is het eerst weer naar rechts kijken vooraleer over te steken, maar goed, het staat op de straat geschreven: look right en de rijrichting wordt nog eens duidelijk met een pijl aangegeven. In HongKong is het verkeer veiliger in die zin dat aan de regels van de verkeerslichten en de zebrapaden wordt voldaan en dat hier niemand de verkeerde rijrichting probeert. Maar het verkeer is wel een mierennest van vooral taxis en voetgangers, fietstaxis zijn hier verboden.
We sluiten onze avond af met een etentje in open lucht en het lijkt hier wel de vreemdelingenstraat. Vooral vele Italiaanse restaurantjes zijn hier verscholen achter de grote woonblokken. Dit moet je echt weten, anders zou je nooit die trappen naar boven nemen, maar we herinneren het ons nog van vorige keren.
Spijtig wel dat we geen vrij internet hebben op de kamer, maar morgenavond kopen we één uurtje en dat voor 3 euro. Je kan ook internet krijgen per 24 uur en dat kost dan 10 euro, maar we zijn niet van plan een hele dag op de kamer te zitten en zijn al tevreden met één uurtje, voldoende om de mails te lezen en te sturen en de blog bij te werken.
Onze planning voor morgen is een dagje naar Stanley, dit is het uiterst zuidelijke punt van HongKong én aan de zee. We herinneren ons daar een terrasje met Belgische bieren en we gaan dus graag Belg zijn. We bereiden ons dus bewust voor op onze terugreis!
De valiezen zijn gepakt. Hebben we overgewicht? Dat zullen we pas weten als we donderdag in de luchthaven zijn, maar er is hier toch zoveel Made in China hé. Onze laatste dag hier is van zwaar bewolkt tot lichte regen en dat terwijl we lezen dat in België de zon schijnt. Ze is dus toegekomen, we hadden toch beloofd ze op te sturen! Lieve landgenoten, hou ze daar want we komen terug!
Ongelooflijk, de skype met de grote PC heeft weer gewerkt, al was het geluid en het beeld soms ver te zoeken. Toch nog niet helemaal stukken .
Iris brengt me enkele zelfgemaakte gebreide sjaals voor de dochter en de schoondochter maar of Goedele en Griet dit zullen dragen betwijfel ik een beetje. Het is echt op zijn Chinees! Maar kom, het is de geste die telt en ze heeft er toch wel wat tijd in gestoken. Ik vind het dan ook mijn plicht dit dankbaar te aanvaarden. En gelukkig dit weegt niet veel!
We sluiten onze laatste dag af met een gezamenlijk diner met Emily en nu alles is opgeruimd wacht ons nog één Chinese nacht en zeg nooit dat HongKong China is!
Morgen half negen worden de valiezen ingeladen en om tien uur vertrekt de ferry in ZhuHai naar HongKong. Ik mag niet vergeten iets in te nemen tegen zeeziekte ..!
Voor onze laatste zondag hier hebben we een Morning-thee met Mandy en haar gezin. Ik kan me nu niet indenken dat we volgende zondag met zn tweetjes in ons keuken zullen zitten aan een waarschijnlijk veel soberder tafel, maaaaaar heel rustig én met een boterham. Hier is echt wel heel veel keuze, maar toch tracht ik wel naar ons westers ontbijt. Ik vind dat onze keuken toch meer variatie biedt, hier is het altijd warm en gekookt, al is er wel een zeer ruim aanbod.
Op een groot plein hier in het centrum van Sanxiang is er elke zondag animatie voor kinderen zoals wij ons kermisattracties kunnen voorstellen, weliswaar in het Chinees en met lawaaierige muziek. Maar dit is kostelijk voor jan met de pet en meestal beperkt het zich tot toeschouwers. Die zijn er dan wel genoeg en aan de banken en tafels eten ze hun afhaalchinees. Hier wordt ongelooflijk veel rondgereden met eten en drinken want thuis koken is hier niet aan de orde. Ik denk dat de naam afhaalchinees hier echt op zijn plaats is.
Rond 18 uur hebben we een afspraak met een aantal mensen van Sunway, we nemen afscheid en doen dit op een gepaste wijze: samen eten!
Onderweg passeren we de brug waaronder dagelijks de kapper zit te wachten op zijn klanten, voor 10 cent kan je hier gekortwiekt worden en dat in de vrije natuur.
Bij het eten heb ik ze weer verlegd, mijn grenzen. Dit restaurant is gelegen heel afgelegen en we rijden eerst een aantal krotten voorbij en dan een aarden wegje in. Dit is de country-side van China! Toch zijn we hier niet alleen, een volle parking autos geeft weer dat het hier gekend is en dit voor de speciaal gebarbecuede kipbereiding. We maken een keuze uit een aantal groenten en die worden klaargemaakt in een reuzewok. Met een plastiek handschoen aan kunnen we de kip vastnemen want zoals je al weet, Chinezen komen niet met hun handen aan het eten op de tafel.
Na een uurtje stappen we weer op, zo is dat hier, gedaan met eten en weg. We zijn met 8 personen en het hele gebeuren kost ons 24 euro, 6 flessen bier inbegrepen.
En zo zit onze laatste Chinese zondag er op en nu mag de week vooruitgaan. We zijn klaar voor de terugreis.
Een echte mooie lentedag in de voormiddag en een stralende zomerdag in de namiddag. Het wordt weer 30 graden in de zon!
We hebben heel goed nieuws en minder goed nieuws. Het heel goede nieuws is dat we van het reisbureau een mail hebben gekregen dat onze vlucht donderdag normaal doorgaat. Heel belangrijk!
Het minder goede nieuws is dat onze grote laptop het laat afweten en dat we ons nu moeten redden met de kleine pc. We zullen dus in kosten vallen als we thuis zijn.
Eens thuis zal ik me in het verkeer ook weer zeer sterk moeten aanpassen. Hier steek je de straat over waar en wanneer je wil, zebrapad of verkeerslichten, daar moet je hier geen rekening mee houden. Maar goed dat we hier zelf niet met de auto rijden, want ook in tegengestelde richting kan het hier en niemand die zich ergert.
Na een rustige tijd aan de vijver maken we onze gewoontewandeling voor de frisse apéritief. Hier worden we verrast door een uitnodiging om mee te gaan voor het dinner, en dus zitten we s avonds in een Thaiwanees restaurant met allemaal Thaiwanezen aan de tafel. De gerechten verschillen niet veel van de Chinese tafel maar de inrichting is modern en vooral heel netjes. De asbakken worden op de tafel gezet en sigaretten worden hier nog aangeboden. Het is vreselijk hoeveel hier in China nog gerookt wordt en dat door jong en oud en zowel meisjes als jongens. De sigaretten zijn hier nog spotgoedkoop en ze hebben vaak de gewoonte hun sigaret half opgerookt nog brandend op de grond te gooien; en dit zowel binnen als op de straat. Op roken is in China nog helemaal geen begrenzing te merken en tijdens het eten zit je dus vaak in de stinkende sigarettengeur. Leve dan onze Belgische restaurants!
De warme temperatuur houdt aan, maar ook het vochtgehalte blijft. De kleding, de vloer en zelfs de muren voelen nat en klam aan en dit is niet echt aangenaam. Blijkbaar zijn dit nu geen gewone weersomstandigheden en zeker niet omdat het toch al enkele dagen duurt. Maar de muggen hebben hun weertje wel .. en ze laten het graag voelen! In de namiddag wordt het droger en eindelijk zal ook de was kunnen drogen. Gisteren was het afwisselend heel zonnig of bewolkt, vandaag dan weer regen in de lucht. Zolang het gaat om regenwolken maken we ons nu al niet meer druk en we hopen dat de aswolk ondertussen ons ook geen parten meer zal spelen. De vakantiegangers naar Tenerife en Turkije kunnen vertrekken, dat is toch al goed nieuws. Voor ons is het probleem dat de corridor HongKong-Amsterdam met KLM over Noord-Europa gaat en dat dat gedeelte nog niet helemaal is vrij gegeven. Ondertussen hebben we contact gehad met Christine uit Walters reisbureau waar onze tickets zijn geboekt, daar volgen zij de vluchtgegevens uur na uur op en zij zal ons op de hoogte houden. Maar ondanks alles vertrekken we toch dinsdag naar HongKong, ons visum voor China vervalt na 60 dagen en we moeten dus het land verlaten. Gelukkig hebben we een visum met een multi-entry en kunnen we, indien nodig, China terug binnen. Nu beseffen we maar goed hoe afhankelijk we zijn van stempels en papieren en nog meer van de grillen van de natuur.
Iedereen is wel begaan met onze terugreis, dat merken we aan de reacties op mail. Vandaag stellen vreemden ons de vraag wanneer we een terugvlucht hebben, ah ja natuurlijk, ze zien dat wij niet van dit continent zijn. Zij moeten naar Parijs en in plaats van morgen zal het pas volgende week zijn. Toch nog problemen dan ..? Maar Erik raadpleegt de site van KLM op internet en dat vliegverkeer verloopt precies normaal. Ze zetten zelfs meer vliegtuigen in om de gestranden op te halen.
Hoe is het mogelijk! Twee verjaardagskaarten verstuurd van China naar Londerzeel zijn op de datum van de verjaardag toegekomen. Dat is gewoon fantastisch! Anderen hebben iets minder geluk, te vroeg of te laat ontvangen, maar zeker even gemeend.
Nu is het seizoen van de durian aangebroken want overal liggen ze te koop. Durian is een eivormige Indonesische vrucht die tot 8kg zwaar kan wegen en een lengte tot 30cm. De durianboom kan tot 40meter hoog worden en de vruchten hebben een stekelige scherpe schil. Door zijn sterk geur schrikt het velen af en is de vrucht ook verboden op vliegtuigen en in hotelkamers. Dus .. ik weet ook niet hoe het smaakt!
Wat is me dat voor een weer! Het regent hier niet, het giet en het onweert en dat een ganse dag door. Rond 14u30 ben ik het binnenzitten beu en met mijn regenjas en paraplu trotseer ik de weinige regen op dat moment. Nog geen half uurtje later gaat die weinige regen over in een echte stortbui en mijn jas is van binnen zo nat als van buiten. Het is 25 graden en ik zweet me te pletter. Ik doe dus zoals de Chinezen en doe mijn jas uit, dat voelt al iets beter. Hier lopen de meesten nu met korte mouwen, blote benen en slippers aan hun voeten ondanks dat sommige plaatsen van de straten helemaal onder water staan. Ik denk dat ze nu herleven en dit weer liever hebben dan de zonneschijn van gisteren want toen droegen ze allemaal lange mouwen en lange broeken om hun huid te beschermen. En ook met een paraplu ..!
Als dit weer een weegave is van een tropische zomer dan zou ik bedanken om in die periode het Oosten te verkennen. Geef mij dan liever maar iets minder warm maar droog. En of dat nog niet genoeg is, ook de computer heeft rare kuren! Ik geraak niet meer op internet en kan dus ook niet skypen of mails lezen. Gelukkig rond 17 uur lijkt dit probleem opgelost, in de centrale is nu een update gebeurd.
In een mailtje uit de Gildenstraat vernemen we dat het gisteren een zomerse dag is geweest. De familie Giraud is er voor de eerste keer op uitgetrokken met de mobilehome; dat zal wel een hele onderneming geweest zijn met die drie klein pagadders. Maar Sep en Jomme hebben goed geslapen in de namiddag en Flint heeft zich uitgeleefd in de speeltuin. Een mooie dag dus . en de fotookes hebben we nog tegoed.
Vandaag de eerste schooldag na de paasvakantie, dus weer veel nieuwe gezichtjes in de peuterklas. Hopelijk zijn alle leerkrachten weer opgedaagd, of misschien zitten ze nog ergens vast op een vakantiebestemming door het vliegverbod. De spanning blijft stijgen, het vliegverbod houdt momenteel nog aan en de vulkaan blijft nog in leven, er kan dus nog van alles gebeuren.
Ik ben op zoek naar zaad van die lange bonen en moet dus naar die vuile markt verder weg want daar zijn allerlei zaden te koop. De verkoper ligt met zijn hoofd op zijn armen en slaapt denk ik. Na wat geroep schrikt hij op en met een pollepel wijst hij het zaad aan dat Iris vraagt, hij is eigenlijk te lui om zich te verzetten. Tot hij ziet dat ik er bij sta, hij is opeens klaar wakker en geeft een hele uitleg waar ik niets van versta. Ik betaal 20 RMB, dus 2 euro voor een pakje. Erik denkt dat hij hopstaken zal moeten zetten, zon lange bonen! Enfin, het proberen toch waard. Bij de nieuwkuis geef ik een broek van Erik af waar onderaan spatten op zijn die ik niet proper krijg. De man heeft een toverspuitbus en oeps, de vlekken zijn verdwenen; hij rolt de broek op en in een plastiek zak krijg ik ze terug. En wat moet ik betalen: niks! Ik moet de broek zelf nog wassen, hij wil er niets aan verdienen. Toch niet te geloven hé wat ik hier weer meemaak.
Het is een prachtige zonnige dag en op de middag wijst de thermometer bijna 30 graden aan, dus nog wat vitamientjes opdoen vooraleer we huiswaarts keren volgende week dat is toch ons plan!
Om half vijf word ik opgehaald en we dineren in ZhuHai samen met Andy en May, een meisje dat perfect Engels spreekt en zij is een sollicitante bij Sunway.
Uitgeslapen en het is nu 21 graden om 08u30. Gisteren hebben we van Goedele en Steven vernomen dat ze vandaag voor de eerste keer met de mobilhome er op uit trekken, kwestie van wat ondervinding op te doen. De tweeling zal deze namiddag dan ook samen moeten slapen in één bed, ben eens benieuwd! Het zal wel mooi weer zijn in het thuisland vermoeden we, gisteren was het bbq en vandaag een dagje speeltuin. De lente is dus definitief in het land!
De problemen in de luchtvaart zijn blijkbaar toch nog niet helemaal van de baan en voor Maria en Godelieve is het dus afwachten of ze deze week kunnen vertrekken naar Turkije en naar Tenerife. De spanning blijft! Maar ook een beetje voor ons, ik lees op internet dat een tweede vulkaanuitbarsting nog tot de mogelijkheden behoort. Maar we blijven positief en willen op 30 april voet aan grond zetten in Zaventem!
Deze namiddag doet zich een elektriciteitspanne voor in de drukke straat met menige shops en restaurants. Maar iedereen blijft er rustig bij, de deuren blijven openstaan en de verkopers zitten op straat en wachten . Helaas kan de voetmassage niet doorgaan omdat er geen warm water is, dus nemen we een volledige massage aan de overkant van de straat waar wel de lichten branden. Een lekker uurtje ontspannen dus! Het verkeer blijft ons steeds weer verbazen. Twee schoenen liggen op de grond, dit om parkeerplaats te reserveren voor een bromfiets. Alhoewel, is er geen plaats, dan parkeren ze toch gewoon midden op de straat .. niemand die zich daar aan ergert! Ook de politie maakt geen opmerking en rijdt er in een boog omheen. Toeterend baant elk voertuig zich een weg doorheen dit kluwen. Het blijft de moeite dit schouwspel gade te slaan.
Het weer is matig warm, 22 graden. We maken een wandeling doorheen Sanxiang met Emily en na het limoensap als apéritief lunchen we in een ééntalig Chinees restaurant. We kunnen nu gebruik maken van iemand die vertaalt, dus proberen we dit uit. Buiten zwemmen de vissen en de garnalen nog rond en na de bestelling en een korte wachttijd voor het klaarmaken kunnen we dit samen met de sint-jacobsschelpen opeten. Verser dan dit is niet mogelijk, rechtstreeks van het water op het vuur. In de namiddag nemen we de bus en rijden zo naar ZhuHai. Haar wassen en volledige massage van 1 uur voor 3 euro voor ons beiden, wie kan beter? Jack Lee nodigt ons uit op een koffie, en ja, dat laten we niet voorbij gaan. We eten er een westers dessertje bij, nl. een flan met caramelsaus! In dit nieuwe koffiehuis/restaurant kennen ze wel de prijzen, een koffie kost hier 2,80 euro en dan nog zonder een koekje. Maar we kunnen het niet ontkennen, deze koffie smaakt heerlijk, ook al omdat het geschonken is in een mooie kopje en niet in een kartonnen beker.
Rond 19 uur willen we de bus terug nemen, maar helaas, busje komt niet .! Dus nemen we de taxi en voor 5 euro staan we na een half uur weer voor de deur van ons appartement.
Door een skype met de Dorpsstraat vernemen we dat Aiko en Lou enkele fijne vakantiedagen aan zee hebben doorgebracht. Het was er wel koud maar toch zonnig.
De dag zit er op en we hebben nog een rustige avond met een dvd.
Deze morgen heb ik aan Erik moeten vragen welke dag het is, ik kan dat hier soms niet meer volgen, de dagen lijken erg op mekaar. Het is dus de voorlaatste vrijdag dat we hier zijn en vandaag 14 dagen later landen we in Zaventem. Tenminste, dat hopen we toch. We hebben gisteren op internet kunnen lezen dat in IJsland zich een vulkaanuitbarsting heeft voorgedaan en dat de luchthavens van West-Europa gesloten zijn omwille van een wolk met stofdeeltjes die over deze landen trekt. Zo zie je maar dat natuurrampen plots heel wat kunnen veroorzaken , maar we verwachten geen hinder meer over 14 dagen en alles zal dus wel verlopen zoals gepland.
Hoe langer we hier zijn, hoe meer we ook te weten komen over dit land. Blijkbaar wordt hier niet teruggedeinsd om kinderen te kidnappen en dit over heel China en dit kan drie redenen hebben. Ten eerste is het om deze kinderen als koopwaar aan te bieden en om een bedrag te innen, ten tweede maken ze deze kinderen gehandicapt en worden ze ingezet om te bedelen, dus als beroepsbedelaars, en ten derde worden bepaalde organen weggenomen en verkocht. Het bestaat dus nog echt. Hier zie je ook verschillende volwassen bedelaars en we vernemen dat dit een georganiseerde groep is. Sommigen hiervan zijn inderdaad gehandicapt, maar anderen zijn soms maar half aangekleed in echte lompen en slapen op straat. En natuurlijk, als vreemdelingen hier worden wij vaak aangeklampt. Als we dan in gezelschap zijn van Chinezen geven zij iets maar willen niet dat wij dat ook doen. Zijn ze hiervoor beschaamd?
Gisteren heeft het een hele namiddag en avond geregend maar vandaag is het droog en niet veel warmer dan 20 graden. De weersomstandigheden zijn hier zeer wisselvallig en gaan van warm naar vochtig naar eerder fris. De overgang van lente naar zomer kent hier ook zijn grillen, net zoals bij ons in maart en april.
De vermoeidheid is helemaal verdwenen en alles loopt weer zoals voorheen. Alleen het probleem met het fototoestel is nog niet opgelost. De kinderen van Iris zijn ziek en dus ga ik alleen naar de markt wat op zich geen probleem is, alleen kan ik niet naar de fotozaak.
Op internet vernemen we dat in China een grote aardbeving is geweest, maar dat is ver van hier en gelukkig hebben wij niets ondervonden. Via skype met Goedele en zo via haar gsm hebben we oma kunnen geruststellen. Zij had het ook gehoord op het nieuws van 13 uur. Dus in België, niet ongerust zijn.
Voor het avondeten doen we nog het terrasje aan van de Taiwanese man. Het limoensap is fris en hier kennen ze ook happy hour ! We hebben ons fototoestel met alle benodigdheden bij en vragen hem of hij hier iemand weet die ons kan helpen. Natuurlijk, iedereen is hier erg behulpzaam. Na een hele tijd komt hij terug en inderdaad, het fototoestel laadt weer op. In de adaptor was iets verbrand en normaal gezien is dat weggooien, maar hier is het open gemaakt en hersteld voor één euro en 50 cent! Door de zware regen in Shangri-La was er een sneeuwlawine naar beneden gekomen en dat was de oorzaak van de elektriciteitspanne. En dat terwijl het fototoestel die nacht lag te laden .. . OK, in China maken ze dus nog alles en is het niet alleen een wergwerpland!
Onze laatste nacht is kort. We staan op kwart voor zes en om kwart na zes vertrekken we naar de luchthaven. Bye bye Yunnan, de zuidwestelijke Chinese provincie die grenst aan Myamar en Laos. De steden Kumming, Dali en Lijiang bieden een enorme verscheidenheid aan cultuur, typische klederdrachten en oude stadsdelen. Shangri-La grenst aan Tibet en ademt deze specifieke sfeer uit. We hebben gewandeld in de zon en in de sneeuw; in bewondering gestaan voor de terrassen met een grote verscheidenheid aan landbouw en ons klein gevoeld bij het hooggebergte van de Himalaya. Na deze vakantie beseffen we dat vele Chinezen soms dagen na mekaar moeten reizen om een kort bezoekje te brengen aan hun familie en dan meestal in minder gunstige omstandigheden dan wij hebben gedaan. Geen vliegtuig en geen comfortabele bus, maar meestal rechtstaand in de trein omdat zitplaatsen te kostelijk zijn. Maar voor ons was dit een gelegenheid om vele prachtige panoramas te zien en stops in te lassen om deze op foto vast te leggen.
We nemen in Lijiang het vliegtuig naar Shenzen, en krijgen als extraatje Kumming als tussenstop. Och ja, we zijn het onderweg zijn nu toch gewoon en maken er geen punt van. En vanaf nu gaat alles heel vlot. Met een luxecar komen we al korterbij en een taxi brengt ons eindelijk tot bij het appartement. Het is nu 14u30. Als eerste op skype zien we de kinderen in de Dorpsstraat en daar staan ze klaar om te vertrekken naar zee. Nog een mooie week van de paasvakantie! Enkele minuten later komt een belletje uit de Gildenstraat. Moeke, vake, Sep en Jomme kruipen bijna in het scherm en de kusjes nemen we graag in ontvangst. Flint vertelt fier dat hij mama nu een beetje helpt. Met kleine beetjes vernemen we van Goedele dat ze toch nog veel pijn heeft en ze hoopt de dokter te mogen geloven dat het vanaf woensdag snel zal beteren. En dat hopen wij uiteraard met haar!
We hebben sinds gisteen een probleem: de batterij van ons fototoestel laadt niet meer op en dus moet ik morgen op zoek hier. Ik hoop dat ik op Iris kan rekenen om te vertalen, want hoe ik dit in lichaamstaal zou moeten uitleggen dat weet ik niet.
We maken het deze avond niet te laat, we hebben wat nood aan een flinke nachtrust.
Om 08u20 vangt onze busreis aan naar Shangri-La, gelegen aan de grens van Tibet.Deze stad is in 2000 ineens van naam veranderd en heette vroeg Zhondian. We reizen ditmaal met een agentschap en blijven dus de hele tijd met eenzelfde groep samen, wel allemaal Chinezen en ook met een zeer spraakzame Chinese gids.Spijtig dat we het niet kunnen verstaan maar de belangrijke zaken worden door Emily vertaald.
Bij een eerste sanitaire stop maak ik nu kennis met hurkwcs naast mekaar, het is weer wat anders.We rijden door een zeer mooi bergachtig landschap met de besneeuwde toppen en het uitzicht lijkt vaak op een postkaart.Voor we een oude brug moeten overrijden wordt door de gids gevraagd uit te stappen en te voet over te steken, alleen de ouderen mogen blijven zitten.We kijken eens rond en zien geen ouderen, dus we stappen af.En nu blijven we met de vraag zitten . was dit voor ons bedoeld?Bij een volgende halte naderen we de bekende Tijgersprongkloof, een 16 km lange kloof uitgesleten door de Yangtzerivier.De bus rijdt ver de kloof in naar een van de beroemdste rotsblokken en van hier schijnt de beroemde tijger het water te zijn gesprongen om aan zijn jager te ontkomen.Hier heeft de kloof haar naam verdiend.We maken een hele mooie wandeling van 5 km verder langsheen het water en de prachtige flank van de berg.Het landschap en de monumenten laten ons kennis maken met Tibet en we bezoeken het Songzanlin-klooster waar momenteel 900 monniken wonen en waar de tempel dateert uit de 17de eeuw.Hier is het verboden fotos te nemen en we hebben respect voor deze religie.De Boeddhas in alle vormen en kleuren kan je hier terugvinden, en de tempel is versierd met allerlei gekleurde doeken en dit geeft een zeer speciaal effect.
De avond valt stilaan en we dineren bijeen Tibetaanse familie met hun gebruikelijke vormen van animatie voor toeristen.Hier zijn we dus echte toeristen en we ondergaan dit.Om half tien nemen we onze intrek in het hotel, wat afgelegen en bijna helemaal in hout. Het is hier ijskoud, geen verwarming in de kamer, enkel een verwarmde matras.We zijn moe en na een kattenwas zoeken we ons bed op.We nemen de twee dekens bij mekaar en liggen kort bijeen om warm te krijgen.Morgen is er een nieuwe dag!
Rond 3 uur horen we het water gieten!Erik staat op en zoekt naar licht, maar helaas .. geen elektriciteit.Goed dat de gsm bestaat en dat beetje licht geeft de oplossing.Om 6 uur wordt er op de deur geklopt, we moeten opstaan.En .. nog geen elektriciteit en dus ook geen licht en het is buiten nog pikdonker.Bij een volgende klop op de deur wordt er een kaarsje binnengebracht en daarmee moeten we het dus doen.We zoeken alles bij mekaar want we checken hier nu uit.Het gezamenlijk ontbijt gebeurt dus ook met kaarslicht, dus laat het mij romantisch noemen al is het eten niet echt wat ik lust.Erik en ik houden het elk bij 2 groene hardgekookte eieren.Blijkbaar is dit probleem hier niet eenmalig want in elke kamer liggen kaarsen en onze Chinese busgenoten maken er ook geen punt van.Dus wij ook niet!
Vanaf nu vangt onze terugreis aan maar ondertussen hebben we nog een tweetal stops onderweg.De eerste stop gaat naar het geografisch park Pu Dacuo aan de voet van de Himalaya waar we ons elk voorzien van een dikke jas en een zuurstofspuitbus.We gaan dus de hoogte in .!De bus voert ons naar 3 verschillende stops waaruit we kunnen kiezen, en we gaan voor de middenste.Dit is een wandeling op vierduizend meter hoogte langsheen een meer en grasland en gaat over 4,5 km. Momenteel is het grasland heel dor maar in het regenseizoen zal het hier prachtig groen zijn.De buffels en paarden lopen hier vrij rond en zijn op zoek naar al wat eetbaar kan zijn.We doen het heel rustig en af en toe, als we voelen dat het hoofd wat licht wordt en de spieren stram, pompen we wat zuurstof bij. Dit is wel een echt avontuur, maar we genieten ten volle van het mooie landschap.De sneeuw is kortbij en door de zon krijgen we hier een adembenemend zicht.De eekhoorntjes huppelen met ons mee en zijn helemaal niet bang, ze lopen ons gewoon voor de voeten. Na anderhalf uur zien we de bus staan en moeten we nog juistgeteld 110 trappen doen.Hier trappen we wel op onze adem en is de zuurstof meer dan welkom.
Onze laatste stop is een bezoekje aan een minderheidsgroep waar vooral houtbewerking en schilderen op doek hun grootste bezigheden zijn.Hier wonen nog 16 families.
De terugreis verloopt vlot en de meeste Chinezen slapen.Na 4 uur in de bus zijn we terug in Lijiang waar we morgenvroeg het vliegtuig nemen naar Shenzen.en in de namiddag zullen we weer in Sanxiang toekomen.
We hebben deze keer een heel speciale binnenlandse reis meegemaakt met uiteenlopende bezienswaardigheden en zelfs een beetje avontuur. En we hebben er van genoten!
Onze nachtrust is niet zo best geweest, Erik heeft last van de reizigersziekte.Hopelijk zal het met de medicatie iets beter gaan en de beste remedie is heel zeker een dagje vasten.
Vandaag zijn onze geleide bezoeken vooral aan de oudere dorpjes van de Naxien die zijn gelegen aan de voet van de sneeuwberg.Deze bevolking was in het verleden niet zon sterk ras en daarom werd dit dorpje gebouwd rondom beschermd door gebergte en deze plaats biedt vooral zuivere lucht.Lijiang is gelegen 2460 meter boven de zeespiegel en de Snowmountain is 5569 meter hoog.Tot op heden is er nog niemand in geslaagd deze berg te beklimmen, ondanks de vele pogingen.De Naxi is één van de minderheidsgroepen en telt ongeveer 300000 leden.De grootste groep in China zijn de Han-Chinezen.
De streek is zeer zanderig en door de wind en de warmte momenteel heel droog en hierdoor is de plantengroei momenteel zeer arm.Het eerste dorpje dat we bezoeken is niet gewoon aan buitenlandse toeristen, via reisagentschappen vind je deze bestemming niet terug.De wegjes zijn uitgesleten en moeilijk berijdbaar, maar voor hun koeien en paardjes is dit geen probleem. De huizen zijn bijzonder schamel en wat me opvalt is dat ook hier weer de mannen tijd hebben om samen te zitten in een schaduwrijk plekje.Ze bieden hun paardjes aan aan de weinige Chinese toeristen om een wandelingetje te maken doorheen hun dorpje, dit is dan ook een bron van inkomsten.Wij volgen te voet en klimmen hogerop tot we de mooie witte berg helemaal kunnen bewonderen.Geen enkel geluid geraakt tot hierboven, alleen de vogeltjes zingen hun mooiste lied.Je zou zeggen: het is hier zalig .. maar dan toch alleen maar om even te vertoeven denk ik en niet om hier te leven.Hier is echt niets te merken van westerse invloed!Het volgende dorpje geeft weer een heel ander beeld.Er is een aardbeving geweest in 1996 en er resten nog enkele overblijfselen.De overige huizen zijn vernieuwd en nu wordt het skelet gebouwd helemaal in hout en zonder schroeven of nagels.Alles is verbonden met houten spieën zodat er een lichte beweging mogelijk is en met grote rotsblokken werken zij het verder af. Bij de aardbeving zijn een 300-tal mensen omgekomen. Buiten enkele navolgingen van Boeddha zijn de meesten onder de Naxi aanhangers van de natuur en de geesten en bij het dorpje zien we dan ook een grote totempaal.Enkele andere dorpjes zijn al helemaal toeristisch getint en de kraampjes met zilverwerk en hun gekleurde stoffen worden snel bemand.Het toeristische hoogtepunt zijn wel de zomermaanden en hier zie ik aan de restaurants overal buitenterrasjes, dus echt en alleen voor toeristen want zoals we al weten schuwen Chinezen heel erg de zon.Ik eet s middags een echte lekkere sandwich met tonijn bij een Italiaan en daarbij een goeie koffie.Dat smaakt ongelooflijk!Het Chinees in de straat zijn lokale snacks en daar blijk ik toch liever af.
We bezoeken nog een plaatselijk museum met verschillende voorwerpen uit het verleden.En terecht wat Erik zegt: ik kan ook een museum openen met al mijn gerief dat ik thuis liggen heb!
De blauwe regen is in volle bloei en als wij zeggen dat Japanse kerselaar ook bij ons groeit beweert Emily dat het Chinese kerselaar is.Ok, daar discussiëren we niet over, we zijn tenslotte in China.
Onze dagreis eindigt rond 15u30 en Erik kan een dutje goed gebruiken.Deze avond eten Emily en ik een kleine maaltijd en we gaan vroeg slapenWe hebben via skype met Goedele contact en zijn blij te vernemen dat het met beetjes vooruit gaat.Goed nieuws dus. Morgen vertrekken we om kwart voor 8 naar Shangri-La, en zitten we weer voor 4 uur op de bus.Shangri-La ligt op 3200 meter hoogte en hopelijk hebben we geen last van zuurstof tekort.
