Een memorabele dag voor Sunway. Vandaag komt er bezoek van PSS Apac, de vroegere werkgever van Erik. Mss. Lily, een Chinese, en Mr. Roger uit Singapore zijn getuigen van de boomplanting en onthullen van de gedenksteen ter ere van de miljoenste MD8 Nokia speaker door Sunway gemaakt. In China hebben ze niet de gewoonte een hand te geven als je iemand ontmoet, en door ons Chinees taalgebrek weet ik nooit goed hoe ik moet groeten. Misschien moet ik toch maar de elementaire woorden van buiten leren.
Bij de aansluitende lunch zitten we met 7 personen aan de ronde tafel. Als apéritief is er de traditionele thee en als eerste gerecht is er soep. Maar zon soep heb ik nog nooit gezien! Wanneer het deksel van de soepbol wordt verwijderd zie ik er een hele vogel in liggen, weliswaar gepluimd en gaar gekookt. Is het een kleine kip of wat is het? Nee, het is inderdaad een vogel, maar welke kunnen we niet te weten komen. De vogel ligt gedraaid in de soepbol en na wat geknoei met de stokjes zie ik dat de ook de kop en poten er nog aan zitten. De vogel is opgevuld met iets groen, vergelijkbaar met gras, maar ik veronderstel dat het Chinese groenten zijn. De soep doet me denken aan kippensoep en de stukjes vlees die ik toch los krijg zijn lekker gaar en sappig. Ik kijk wat rond en merk dat toch niemand die vogel helemaal op eet en daar ben ik blij om. Tijdens de lunch wordt er tussen beide partijen gepraat over zaken, want de ene is klant en de andere is leverancier. Dat noemt men dan zeker een zakenlunch?
Nu durf ik helemaal niet meer lachen met de flietjes bij de Chinees, t is wel waar, ze kunnen de r niet uitspreken, ook al hebben we al veel met hen geoefend. Maar ik besef nu dat het hier veel Chinezer is dan ik dacht, als zij praten is het een woordenval met klanken die ik absoluut niet kan nabootsen. Mijn woordenschat reikt niet verder dan: Ting bu dong (ik versta je niet) en Nihao (goedendag) en Xièxie (dank u). En natuurlijk Ganbei (proost), want drinken doe je nooit alleen, altijd moet je met iemand van de tafel proosten! Is het aan de ronde tafel niet mogelijk om ieders glas te raken, dan tik je met je glas op de glazen draaischijf. Zo heeft ieder volk toch zijn eigen gewoontes en ze appreciëren het erg als je deze overneemt. Een kleine moeite .
Over het verkeer heb ik het al eens gehad, bussen zijn hier in overvloed, soms wel met 20 na mekaar. Je kan je dan ook wel voorstellen dat de bushokjes niet zijn zoals bij ons, het zijn mooie ruime pergolas langsheen de straten. Spijtig voor mij dat ik daar geen gebruik kan van maken, want . waar rijden de bussen naartoe?
Gisteren voor de eerste keer kunnen skypen met Anneke, wel met klank maar zonder beeld. Toch tof, en na nog wat zoeken wordt het volgende keer mét beeld! Deze middag zijn we uitgenodigd in een Japans restaurant met sushi als voornaamste kenmerk. Voor mij is dit de eerste keer en ook rauwe vis leer ik hier appreciëren. Tal van gerechten kan je hier kiezen en hier wordt bij het eten Japanse saké gedronken en als afsluiter een half glas rode wijn. Blijkbaar typerend voor dit soort van restaurants. Mr. Bei komt terug op zijn gesprek van enige tijd geleden. Komen we nog terug en zo ja, wanneer?????? Erik houdt het nog wat in het midden maar ik voel het aankomen met de natte vinger. Langer dan 2 maanden wordt het zeker niet, trouwens in Westrode moeten ons patatten geplant worden. En vooral die kleinkinderen . we kunnen ze toch zo moeilijk missen!
Ik heb ook nog wat interessant nieuws over China. Dit land telt 9.6 miljoen vierkante meter, de talrijke eilanden niet meegerekend. Met de treinreis hebben we kennis gemaakt met de verschillende bouwstijlen, afhankelijk van de provincies die we doorkruist hebben. Weet je dat de meeste mannen hier zeer lange nagels hebben aan hun pinken, maar de reden hiervan ken ik niet, en ik merk het op zowel bij jongeren als ouderen. Het rochelen en spuwen kunnen ze misschien in Beijing verboden hebben met de Olympische Spelen, maar de Chinezen zijn dan toch vervallen in hun oude gewoonte. Zowel vrouwen als mannen zie je dit doen langsheen de straten, en ook snuiten ze zoals de wielrenners want zakdoeken vinden ze absoluut onhygiënisch en dat zie je hier dus niet. Is het zoiets als een keukenhanddoek??? Ik kan deze bijhorende geluiden niet echt appreciëren en blijf het vies vinden, dit zowel als hun geluiden bij het eten. Maar zij hebben wel een beleefdheidsvorm die bij ons al lang verdwenen is: ze zijn erg attent voor oudere mensen (waar ik mezelf hier ook bij reken). Op de metro en bus staan jongeren direct hun plaats af als ouderen opstappen. Ondanks dat ze wel proper zijn op zichzelf laten ze gewoon al hun afval op de grond vallen en dit zowel binnen als buiten. Je merkt dat, als er ergens binnen is gepoetst, al het vuil buiten op de straat is geveegd. Vandaar dus de talrijke straatvegers in China. In Beijing zitten de straten, waarvan ik één gezien heb met tweemaal 7 rijvakken, nokvol met taxis en openbaar vervoer, maar toch is daar meer respect voor de verkeersregels. De voetgangers kunnen veilig oversteken bij groen licht en op het zebrapad. Een taxi kost er voor de eerste 3 km 1 euro en telt dan 0,20 euro bij per 500 meter. Maar . wij hebben geen enkele chauffeur gehad die ook maar één woordje engels spreekt. Zij hadden toch een elementaire basis engels gehad voor de Olympische Spelen???? Zoals ik al zei, in China kom je met één gsm per persoon blijkbaar niet toe, maar je kan ze ook langsheen de straat kopen tweedehands. Na wat navraag weet ik nu dat een pincode hier niet nodig is, je laadt hem op en hij is direct bruikbaar. Winkels met mobiles kom je dus ook op elke hoek van de straat tegen.
Deze avond hebben we een skype-afspraak met Godelieve en Jef bij Maria en André thuis. Om stipt 18 uur gaat de skype over en komen ze in beeld, we zijn heel verheugd dat we ze kunnen zien, alleen de champagne die koel staat is voor ons niet weggelegd. Maar toch, een welgemeende santé en drink op ons gezondheid!
Vandaag een dagje reizen. Voor het vertrek kan ik terug op internet en kan ik de blog aanvullen van enkele voorbije dagen. Om 13 uur vertrekt het vliegtuig van Beijing en 3 uur later komen we aan in ZhuHai en dat met een verschil van 8 graden naar 25 graden. Het doet goed om terug thuis (?) te komen en de drukte te ontvluchten. Hier zullen we nog juist geteld 26 dagen verblijven vooraleer we via Hong Kong naar Westrode terugkeren. De nieuwsjes van het thuisfront blijven ons zeer nauw aan het hart liggen, we blijven toch wel echte Westrodenaren en ook de mails van familie, vrienden en oud-collegas kunnen niet vlug genoeg geopend worden. Ondanks het moeilijke uurverschil maakt de skype met de kinderen en kleinkinderen ons hier zeer gelukkig, vooral de tweeling zien we echt veranderen en Aiko, Lou en Flint zijn het al goed gewoon met ons te praten via een computerscherm. Zo zie je maar dat kinderen zich snel aanpassen aan alle nieuwe correspondentiemogelijkheden. En ik, ik blijf me toch afvragen hoe zoiets toch mogelijk is .
Vandaag wordt Aiko 5 jaar! Spijtig wel dat we er niet bij zijn, maar hopelijk zullen onze kaartjes een stukje goed maken. Toch een hele dikke proficiat!
Bij het opstaan voel ik zowat overal mijn billen en benen maar ik weet maar al te goed hoe het komt. Misschien te stijf en niet genoeg beweging? Vandaag verkennen we het Zomerpaleis, het vroegere vakantieoord voor de keizers van de Qing-dynastie. In de parken rond het meer konden de Chinese vorsten de verstikkende hitte van de stad ontvluchten en wat bijkomen van de politieke zorgen. Het paleis overleefde twee aanslagen van buitenlandse troepen in de 19e eeuw. Langs het meer is een overdekte corridor van 775 meter lang en binnenin zijn de vier seizoenen verwerkt in schilderijen. We bezoeken er een aantal paleizen maar de gure herfstwind maakt dat we toch in de namiddag naar warmere oorden zoeken en dat vinden we in de Mac Donnalds en de frietjes met ketchup smaken! We nemen de metro en bezoeken het Olympisch stadion nu in klaarlichte dag, en eigenlijk kan men hier spreken over een Olympische stad. Vele nieuwe hotels en appartementen rondom de sportcomplexen hebben hier hun intrede gedaan. Natuurlijk nemen we ook een kijkje binnenin en wat voel ik me klein bij het zien van 80.000 zitplaatsen binnen in the birdsnest. We denken even terug aan Kim Gevaert en Tia Hellebaut, wat moet dat een kick geven hier met de Belgische vlag te mogen rondlopen. Weet je dat we ook onze eerste minister hier gezien hebben? Het was wel toen we op de bus een reclamefilmpje zagen over het Olympisch gebeuren. En, ja het doet toch iets met ne mens! Ook vandaag horen we nederlands spreken en dit voor de eerste maal in 6 weken tijd. Ik hoor wel dat het Nederlanders zijn, maar ik kan het me toch niet laten ze even aan te spreken. Wat ligt een moedertaal toch nauw aan het hart!
Bij deze bijtende koude denken we al meer aan België en we missen onze winterkleren hier, maar goed, morgenmiddag vertrekken we weer naar ZhuHai en we zullen ons koesteren aan de warmere zonnestralen.
Met de bus naar Badaling, de vertrekplaats voor de Chinese Muur met klimmen en dalen. The Greadwall kronkelt als een draak door het golvende landschap van Noord-China en wordt terecht tot de grote wereldwonderen gerekend. Tien kilometer trappen doen van verschillende hoogten is niet niks, maar na 3 uur en 30 minuten komen we aan op ons eindpunt. We kunnen ook met de kabelbaan, maar het is prachtig herfstweer en we lopen liever met de massa doorheen het landschap. Onze meegebrachte koekjes en brood eten we op de trappen van de muur met een prachtig uitzicht over de bergen. Hier worden ontelbaar veel fotos genomen, en ik weet niet hoe het komt, maar meerdere malen vragen die Chinezen of wij met hen op hun foto willen. Nochtans, hier zie je meerdere nationaliteiten door mekaar. Maar we kunnen ze dat niet weigeren, ze zijn zo dankbaar en zo lief!
Het is nog iets te vroeg om naar het hotel te gaan en we brengen vlug een bezoekje aan de Birdsnest. Prachtig verlicht! Maar morgen gaan we overdag wat dichterbij kijken. The dinner is in een zeer authentieke omgeving waar meerdere paviljoentjes rond een feeërijke tuin van 300 jaar oud verzameld staan. Dit geheel behoorde in het verleden toe aan een emperator en wordt nu uitgebaat als restaurant. De diensters zijn hier in de specifieke keizerlijke Chinese klederdracht met prachtige hoofdtooien en elke ruimte is eveneens in typische Chinese uitvoering. Hier eten we voor de eerste keer beafsteak zoals wij hem bakken: seignant! Het eten is kunstig opgediend en zeer lekker. Het servies is prachtig Chinees en we eten op gele tafellakens. Dit was in het verleden enkel toegelaten voor de keizer, rood was voor de anderen. En Tonny .. hij is wel een echte showman die graag zelf op de foto staat, maar buiten zijn taalprobleem doet hij zijn uiterste best om alles goed te doen lukken. Wij zijn zelf goed gedocumenteerd en kunnen met hem onze dagen perfect invullen en ja, het is wel praktisch iemand bij te hebben die de taal van de mensen spreekt en alles kan lezen. We hebben hem dus echt wel nodig en het verloopt goed.
Opstaan om 5 uur. Het is heel belangrijk er vroeg bij te zijn als de vlag op het Tiananmen-plein wordt gehesen. Om 6 uur staan er al een 2500 mensen aan te schuiven en dit onder strenge bewaking van politieagenten. Om 7 uur bij zonsopgang schatten wij een 7500 wachtenden op het plein. Fikse soldaten staan verspreid op het plein om het volk op afstand te houden en bij het nationale volkslied gaat de fiere rode vlag de lucht in. Al deze vroege vogels schuiven dan ook aan om het Mausoleum te bezoeken waar Mao gebalsemd ligt opgebaard en we hem achter glas in een sneltempo kunnen bekijken. Om 9 uur hebben we breakfest in vuil lokaal restaurantje waar eierschelpen en andere vuiligheid met de bezem van de tafel op de grond wordt geveegd. We hebben geen honger en zijn nog niet zo goed gezind op Tonny. Maar ons bezoek aan Beijing mag hier niet onder lijden en we stappen verder. Het nieuwe theater is één grote halve bol met een doormeter van 100 meter waar we helemaal rondwandelen. Onze tocht gaat verder naar het Zomerpaleis met daarachter de Verboden Stad, het grootste en best bewaard gebleven complex van 400 oude gebouwen in heel China. In deze stad leefden de keizers en deze plek was zozeer afgezonderd dat wie hier werkte het terrein zelden mocht verlaten. Nog steeds hangt hier een serene sfeer. Tijd voor lunch: een uitnodigend Illy-opschrift haalt ons naar binnen en ik eet een goeie Italiaanse spaghetti en Erik blijft bij de Chinese keuken. Maar Illy doet ons aan koffie denken en dat kunnen we toch niet versmaden! Maar Beijing is meer dan tempels en paleizen en we zoeken de hutongs op. Dit zijn wijkjes met smalle steegjes en opeengepakte woningen rond binnenplaatsen. Veel van deze typische woningen zijn het slachtoffer geworden van Chinas niet aflatende moderniseringswoede, maar wat er nog staat is zeer te moeite waard en beschermd. We stappen in de kar van een fiets en laten ons door deze nu toeristische wijk voeren. Met de ondergrondse komen we aan bij de Lamatempel, een zeldzame oase van rust in het hart van Beijing. Door wolken van wierook zie je hier monniken voorbijschuifelen aan het grootste Boedhabeeld uit één blok hout gesneden met een hoogte van 18 meter.
Tijd voor wissel van hotel! We maken onze valiezen klaar en verhuizen naar een hotel waar we ons goed in voelen en we slapen tot morgenvroeg.
Hier ben ik weer: tijdgebrek en wat problemen met internet en ik ga even terug in de tijd. (nu is het dinsdag 18 november)
Het Westlake is inderdaad een idyllische plek om te wandelen. Hier heerst een typische Chinese sfeer wat dansen betreft. Op vele plekken zie je mensen samen ritmisch dansen of ze doen tai tshy, maar evengoed zie je hier en daar een enkeling die even ingetogen deze bewegingen doet en soms lijkt het wel op een vertraagde film. Als je bij ons zo iemand zou bezig zien zou je wel eens raar staan kijken en denken dat er misschien iets mis is. En natuurlijk, water nodigt uit tot bootje varen en dat doen we dan ook, want kleine eilandjes nodigen uit tot bezoek.
Hangzhou is altijd een doorvoerhaven geweest van graan, thee en zijde uit het vruchtbare zuiden naar het noorden. Dit gebeurde vanuit een kanaal van 1700 km dat vertrok vanuit dit Westlake naar Beijing.
Na de lunch nemen we afscheid van Sunny en Kristina en met een uur vertraging vertrekken we met het vliegtuig naar Beijing om 15 uur. Na het avondeten zoeken we ons hotel op, maar hier wil ik liever de naam van vergeten, het was er minder dan goed. Tonny, onze gids, had dit voor ons uitgezocht, maar bij ons aankomen doen de eigenaars al teken dat het niet geschikt is westerlingen. Té kleine kamer en badkamerniveau onder nul! Maar we zijn moe en blijven toch voor één nacht hier. Slecht geslapen en geen goeie ervaring met deze gids. Zijn engels gaat niet veel verder dan No problem.
