We hebben een hotel geboekt in Hongkong van 6 tot 8 november, het weekend vooraleer we terugkeren naar huis. Een stad waar altijd wel iets te beleven valt en we hebben een visum met 2 entries, dus we maken er graag gebruik van.
Zaterdag is een vakantiedag en we genieten van een duik in het zwembad. Je gelooft het niet, er staan amper 2 ligstoelen en ze zijn voor ons; natuurlijk, Chinezen houden niet van de zon en komen enkel om te zwemmen. Eens terug in het appartement komt Iris me halen, ik moet even kennismaken met een lerares van haar dochtertje dat na de school wordt opgevangen om haar bij te staan bij huistaken en lessen. Deze Chinese mevrouw geeft engels in the middenschool (humaniora). Ik word er vriendelijk ontvangen en zij biedt mij een geschenkje aan: een presse-papier in glas. Zijn ze niet joviaal .? Ik word dan ook uitgenodigd om een praatje te komen slaan als zij er aanwezig is. Misschien doe ik dat wel .. want morgen vertrekt Iris met haar hele gezin naar Hongkong waar haar vader donderdag begraven wordt.
Tijdens onze wandeling langsheen de winkelstraat worden we geconfronteerd met het Chinese straatbeeld: de vuilniswagen rijdt rond, de was hangt te drogen aan de hoogspanningspyloon, de karren wachten op de parking aan de markt en de herstelster aan de naaimachine waar ik broeken voor Erik laat inkorten is ook aan het werk. Wie stukken heef t aan de TV kan ook hier terecht, maar dit is niet te vergelijken met onze hersteldienst, hij wordt nog écht gemaakt!
Deze namiddag op het koffieterrasje komen 2 jongens van 18 jaar, in een schooluniform, aan ons tafeltje zitten, en ja, één van beiden spreekt ons aan in het engels. Het is de eerste keer dat hij van zo kortbij spreekt met vreemdelingen. Hij zit in het laatste jaar van de humaniora en woont in de school waar de interne studenten per 12 verblijven in een kleine ruimte met stapelbedden, 3 boven mekaar. Het is volgens hem maar een kleine school, maar als we vragen hoeveel leerlingen er zijn spreekt hij over 3000! Een kleine school???? Wat moeten we ons dan voorstellen bij een grote school?
Er is elke dag, 7 op 7, les en alleen zondagnamiddag hebben ze vrij. Ze hebben dagelijks 9 u en een half les, onderbroken met een middagpauze van 2 uur. Hij vindt het een strenge school, maar weet dat het zijn nut heeft voor de toekomst, hij wil verder talen studeren en denkt aan engels, spaans en japans. Flinke leerling en heel beleefd! We hebben weer wat bijgeleerd over studeren in China en ik denk dat discipline hier nog hoog in het vaandel wordt gedragen!
In de Gildenstraat is iemand jarig. Proficiat Steven!
Vandaag merk ik een restaurant op waar je volgende gerechten kan eten: schaap, kip, konijn en HOND! Ik ga er niet binnen, het gedacht alleen al .!
Met Iris kom ik bij een manueel therapeut (?) Buiten aan het raam hangt een grote prent met alle mogelijke spieren en drukpunten en het lijkt echt. Binnen is het een éénmanspraktijk met één tafel in een klein kamertje, gelukkig met airco. Zij heeft last van slapeloosheid, wat waarschijnlijk te maken heeft met het verlies van haar vader, en zij wil zich laten behandelen. De therapeut neemt het heel ernstig, trekt een witte handschoen aan en begint aan een sessie van anderhalf uur. Tussentijds moet hij even rusten, hij doet een grote inspanning door krachtige drukoefeningen. Ik blijf er even bijstaan en mag een foto nemen en het resultaat zal ik later wel vernemen. Alhoewel ik nu al weet dat het zeker heel goed is geweest . in China zijn ze sterk in deze praktijken!
Thuis zie ik op ons graspleintje het resultaat van vuile Chinezen, er liggen wel 8 sigarettenpeuken op dat kleine stukje gras. Ondanks dat er in de hal een papier hangt dat geen vuilnis vanuit de ramen mag gegooid worden . maar is het misschien Chinees voor de Chinezen?
Vandaag een nieuwe Chinese mevrouw leren kennen: zij woont in Amerika en is een maand hier met vakantie. Amerikaans engels is toch nog iets moeilijker te verstaan, vooral als ze dan een masker voor de mond draagt! Op haar vraag wanneer wij met vakantie naar België vertrekken heb ik dat wel direct rechtgezet: wij wonen wel in België en zijn hier enkel voor 2 maanden!
Deze avond frietjes gegeten met lamsvlees en steak: lekker en goed klaargemaakt. Wel spijtig dat ik al bijna gedaan heb vooraleer ze met het eten van Erik komen. Dus wordt mijn bord al snel weggehaald en krijgt Erik de overgebleven frieten op zijn bord geschoven. Rare gewoonte van bediening .!
Samen met Iris in de kleuterschool. Zij moet nog betalen voor deze maand: 42 euro. Hierin is begrepen busvervoer en ontbijt, lunch en theetime. Het blijft me werkelijk verbazen hoe ze hier 40 kleutertjes en meer stil kunnen houden, elk op een stoeltje in een grote kring. Wat ik hoofdzakelijk te zien krijg is steeds klassikaal en zeer luid zingen met gebaren bij en, ik denk, versjes opzeggen. Aan de muren zie ik wat kleurprenten en voor de rest weinig of niets, wel fotos van de ouders. Het verschil met onze kleuterklassen: onze kleutertjes leven in een paradijs!
Elk jaar betaalt Iris voor haar dochter in de lagere school 540 euro. Hier is ook hetzelfde inbegrepen. Het zijn private scholen, dus de ouders moeten betalen. Het bedrag hangt af van waar de ouders afkomstig zijn en vermits zij uit HongKong komen betalen ze veel. Voor de echte inwoners van dit gebied is de school een stuk goedkoper.
Bij onze wandeling terug merken we buiten op de stoep aan het politiebureel een man. Hij is eigenaar van zon fietstaxi maar is momenteel werkloos. Zijn fiets is door de politie voor 4 weken in beslag genomen omdat hij geen toelatingsbewijs kan tonen. Daarbovenop moet hij een boete betalen van 200 euro. Heel veel geld! Dus, die brave man zit nu dagelijks daar te wachten tot hij opnieuw zijn werk kan hervatten. Nogmaals .. altijd maar wachten .!
Er zijn weinig of geen fietstaxis te zien in de straat .. waarschijnlijk doet de gsm hier zijn werk als er, zoals ook nu, politie in het straatbeeld is opgemerkt!
De sluierwolken houden de hitte van de hoge zonnestralen nog wat tegen, maar toch wijst de thermometer weer 30 graden aan. Echt Chinees lekker fruit, waarvan de naam mij onbekend, smaakt me dan ook bijzonder goed!
Dinsdag marktdag in Londerzeel, elke dag marktdag in Sanxiang. Van Iris verneem ik dat haar vader pas kan begraven worden volgende week. Ondertussen blijft hij in het ziekenhuis maar kan niet meer bezocht worden. Aan het crematorium hangt een grote foto van de overledene met geboorte- en sterftedatum, dit is de enige bekendmaking, dus geen brieven, geen doodsprentjes. Een begrafenis is een familiebijeenkomst van 2 dagen en begint met een avondmaal zonder vlees. s Anderendaags wordt het overleden lichaam gebracht daar waar het gecremeerd wordt en waar ook het avondmaal heeft plaatsgehad. Eén familielid mag mee en mag de knop aanzetten voor de crematie. Nadien is er een lunch met de hele familie op een restaurant en mogen er slechts 7 gerechten worden genuttigd, niet meer, niet minder. Van waar het getal 7 komt kan ze niet uitleggen. De kinderen met echtgenoten en de kleinkinderen zijn 2 dagen volledig in het wit gekleed, tot zelfs de schoenen toe. De echtgenote kiest de kleur van haar kleding, maar geen geel of rood. In het verleden moesten de kleinkinderen een bloem in het haar steken gedurende 4 weken en elke week een andere vastgelegde kleur. Dit doet me denken aan het verleden bij ons, zwarte kledij gedurende zovele weken en de mannen met een zwarte knoop of lint op de vest.
In februari is het Chinees nieuwjaar en het zal van de moeder afhangen of deze familie dit zal vieren, de overlijdensdatum van de vader zal nog te recent zijn. Dus toch een lange rouwperiode
Het weekend is rustig. Zaterdagmorgen om 8 uur slapen we nog als er telefoon is. Ze komen ons halen om naar ZhuHai centrum te rijden en in een Japans warenhuis vinden we ons boter en ook spaghetti. We riskeren hier brood te kopen en inderdaad, het lijkt al meer op het gewoon brood uit ons thuisland. Met wat reserve in ons diepvriezertje kunnen we er weer wat tegen. In de namiddag snuiven we nog wat de Chinese sfeer op en merken dat kinderen toch overal hetzelfde zijn, ook hier lopen ze graag rond met te grote schoenen. Een identiek tweelingske brengt ons op een idee en we kunnen het niet nalaten hiervan een foto te maken, dit met toestemming van de fiere ouders. Zou dit soms iets zijn voor Sep en Jomme?
Zondagmiddag komt Emily voor de lunch, zij is een 24-jarig Chinees meisje en bijna perfect Engelstalig. Haar interesse in China verwondert ons en we komen heel wat te weten over het echte leven. Haar thuis is in het noordelijk gedeelte van het land en ze heeft 4 jaar universiteit gevolgd waarvoor ze 30 uren treinreis en 10 uur busreis nodig had. Het ticket was enkel voor een staanplaats, de andere waren te kostelijk. Ze woonde in de school en kwam enkel thuis met de vakantie. Op de buiten worden relaties tussen zonen en dochter door ouders voorgesteld, maar momenteel wel al zonder verplichtingen. Nu werkt ze in Sunway en woont in de fabriek. Haar leven op de buiten was wel heel verschillend van het stadsleven. Ook nu nog leeft ze niet het echte leven, het beperkt zich enkel tot werken. Het is voor haar een deugddoende afwisseling met ons om te kunnen gaan en even buiten de sleur van het eentonige leven te treden. En toch zij zegt gelukkig te zijn met hetgeen ze heeft. Chinezen zijn blijkbaar vlug tevreden en spiegelen zich eerder aan de minderen.
Vandaag verneem ik van Iris dat haar vader gisteren in HongKong is overleden. Zij toont weinig emoties en gaat om met de dood als een natuurlijk gegeven, haar vader was 76 jaar en ze vindt het een normale leeftijd om te sterven. Als ik haar vraag hoe het nu verder verloopt kan ze me geen antwoord geven. Haar zussen en broers zullen alles regelen en ze zal het wel horen, alles is goed. Gisteren was het ook de verjaardag van haar echtgenoot, en als ik haar vraag naar zijn leeftijd weet ze niet zeker of het nu 45 of 46 is. Never mind!
