Zaterdag 25 oktober

Emily haalt ons op om 13 uur en op onze vraag gaan we met de (lijn-)bus naar ZhuHai. Het is gemakkelijk, deze bus, nr. 11, stopt daar waar je wacht en je hand opsteekt om te doen stoppen…. . Deze bus kost 3 RMB voor de afstand die wij moeten afleggen tot aan de border van ZhuHai. Van daar gaan we te voet de border over en nemen de stadsbus nr. 6. Hier is verschil in bus en als gevolg verschil in prijs: een bus met airco kost 2.50 RMB en één zonder 1.50 RMB en dit is ongeacht het aantal stopplaatsen. Zitplaatsen hebben we niet meer, maar komt het door het verschil in huidskleur of is het de leeftijd die meespeelt, er komen zitplaatsen vrij voor ons. Hiervoor bedanken we vriendelijk, zo oud voelen we ons nog niet en we blijven ons vasthouden aan de lussen bovenaan.

Eerst gaan we op zoek naar de Jusco, het Japans grootwarenhuis. We kopen er ons brood dat alleen daar te vinden is en het meest gelijkt op het onze in Westrode. Onze voorraad zal volstaan tot het einde van ons verblijf hier en goed dat we kunnen beschikken over een diepvriezer in ons appartement.

De zus van Emily heeft een kapsalon geopend, nu net één maand geleden. Hiervoor is een serieuze financiële inspanning geleverd van 160.000 RMB (= 16.000 euro). Zeer veel geld, geleend bij vrienden en kennissen. Om dit te kunnen terugbetalen moet ze dagelijks 700 RMB (= 70 euro) ontvangen en, als je weet dat een wasbeurt 10 RMB en een knipbeurt 20 RMB kost kan je uitrekenen hoeveel klanten er dagelijks moeten over de vloer komen. Als ik dit even zou omrekenen in ons klein landje, dan komen we met 2 klanten per dag al bijna aan voldoende. De nieuwe zaak is dan ook helemaal niet vergelijkbaar met een kappersalon bij ons. Ik tel daar niet minder dan 11 massage-/wastafels en dagelijks 8 personeelsleden. We doen haar een plezier en krijgen er ook onze beurt, we willen bijdragen aan haar financieel probleem want tot op vandaag kon ze maar rekenen op gemiddeld 400 RMB per dag.

Jack Lee wacht ons op en we zijn uitgenodigd in zijn appartement voor het maken en eten van Dim Sum, een typisch Noord-Chinees gerecht dat we kennen van de restaurants. Het appartement is nog vrij nieuw en voldoende groot voor het aantal inwonende personen, nl. hijzelf met zijn echtgenote, zijn zoon van 9 en zijn moeder.  De inrichting heeft weer de echte Chinese invloed en daarmee bedoel ik de extra toevoeging van houten krullen aan het plafond.  De muren zijn (waren) wit, maar vragen dringend achter een likje verf.  Dit is iets wat me al meerdere malen is opgevallen, aandacht voor propere muren hebben ze hier nergens, en dat gaat van privéwoningen tot salons tot restaurants. Ook iets van versiering aan de muren ontbreekt volledig. Echt gevoel voor gezelligheid is niet te bespeuren, maar ondanks dat worden we heel erg joviaal onthaald.
We zien hoe zijn vrouw en haar vriendin van bloem en water een deeg maken van waaruit ronde schijven van een 10 cm worden uitgerold. Hierop wordt een vulling gelegd en dit kan zeer verschillend zijn. Het deeg wordt dicht geplooid tot een beursje en gekookt in water, als ze boven drijven (3 minuten) zijn ze klaar. Het mengsel kan bestaan uit varkensgehakt met veel vet, gemengd met kleingesneden verse groenten en sojaolie. Dit kan gevarieerd worden met o.m. garnalen, vis , …. .

De tafel wordt gedekt met de gebruikelijke kleine kommetjes en stokjes en we zitten met 8 rond de tafel. Op een tafelvuurtje staat soep waarin verschillende soorten vis, groenten, fijngesneden rundsvlees en lamsvlees koken, de zogenaamde hotpot. Sojasaus, al dan niet gemengd met chilipepers, wordt gebruikt zowel bij de DimSum als bij de hotpot. En ja, de zelfgemaakte DimSum is de lekkerste die we tot nu toe al gegeten hebben. Een pluim voor de koks! En we zouden niet in China zijn als we hierbij geen échte Chines wijn drinken …. van 50° alcohol. Goed dat je ook hier nooit alleen drinkt (al durven wij dat al eens vergeten!) en dus de hoeveelheid beperkt is. Het is een gezellige avond en ja… te laat voor de laatste bus en we nemen dus de taxi. We zetten thuis nog even de skype op en tetenne en nonkel Jos bellen ons nog op om 23u30. Ze hebben hun camera geïnstalleerd en het is nu het moment om het uit te proberen. En ja hoor, het lukt, al is het soms wat even zoeken om ze helemaal in beeld te krijgen.

Het is net over middernacht als we gaan slapen, maar hier telt geen winteruur zoals in België waar deze nacht één uurtje langer zal duren!