Het was ergens in Februari 1980, toen ik op een Vrijdagnacht van de Discoteek, in de Bakkerij arriveerde, en terwijl ik me naar boven wilde begeven om me om te kleden, Jef me toeriep; of ik iets nieuws van Pa had ??, hem ontkennend antwoordend meldde hij me dat hij een ongeval had gehad in de "Bocht" in Werchter. Ik kende die bocht maar al te goed, draaide me om en liep terug naar mijn auto buiten, het moet rond 3 a 4uur geweest zijn. De plaats van het ongeval was een kilometer of 7 van mijn werk, onderweg ging er van alles door mijn hoofd, ik kénde die bocht, en wist dat het een zéér gevaarlijk punt was,... had Pa gedronken????, hoe erg was het, wié had met de bakkerij gebeld??? Allemaal vragen die door mijn hoofd flitsten terwijl ik vééél te hard reed. Ik kon van op een afstand de zwaailichten van politie en brandweerwagens zien... de auto was een totaal wrak, meerdere keren over kop gegaan, ik rende naar de aanwezige agenten, die me meedeelden dat hij naar het Ziekenhuis in Bonheiden was overgebracht. Ik wilde niet meer vragen stellen, voor het geval Pa dronken zou zijn geweest. Ik rende terug naar de auto, bekeek het wrak nogmaals (denkend dat hij héél zwaar zou gewond zijn), en reed naar het Hospitaal welk op een 15-tal kilometer lag. Daar aangekomen..... leek het godzijdank allemaal mee te vallen. Hij stonk inderdaad naar drank maar het ongeluk had hem waarschijnlijk opgenuchterd. Hij was (zoals altijd) heel zakelijk, en vroeg mij, om in eerste instantie alles te regelen. Hij vroeg me "Lieve" zijn secretaresse te verwittigen, de verzekeringsmaatschappij, e.d.m. hij vroeg me niét om Greta in te lichten... wat ik toch besloot te doen. Na een uurtje bleek uit de onderzoeken dat hij meerdere schaafwonden, en snijwonden had, en enkele zwààr gekneusde ribben. Ik wist dat de politie nog zou langskomen voor een verklaring af te nemen, en gaf hem de raad Koffie te drinken,en ook te roken, om zijn alcoholgeur te verbergen. Lieve woonde in Leuven, ik besloot eerst bij Jef en Nieke te stoppen, om hun mee te delen, dat het alles bij elkaar niet erg was, maar dat ik vandaag niet zou komen werken. Ze begrepen het, en zouden hun plan wel trekken. Ik herinner me dat het 6uur Zaterdagochtend was, toen ik het huis in Baal binnenging. Ik riep Greta en Anita uit hun bed, en deelde hun mee wat er gebeurd was.Ik was geen kléin beetje verbaasd van haar te horen dat ze reeds ingelicht was door mensen uit de buurt. Blijkbaar was Pa uit het wrak gekropen,over de straat naar een huis, het waren dié mensen die de nooddiensten gewaarschuwd hadden, en ook Greta, met de melding dat hij zwaar dronken, tegen veel te hoge snelheid de bocht gemist had. Greta zegde me, dat het hospitaal haar wel zou ebben gebeld indien het nodig was geweest, en dat hij maar niet had moeten drinken. Samengevat...... het kon haar niets schelen. Ik wist at het tussen Pa en Greta totaal "vierkant" liep, maar stond toch perplex van haar ijskoude reaktie. Ze ging terug naar bed, en ik besloot naar Leuven te rijden om Lieve in te lichtten, ik wist waar ze woonde, en belde haar vanuit een telefooncel in Tremelo, ze zegde me dat ze zou klaar zijn, om met me naar Bonheiden te rijden wanneer ik aankwam. Ik passeerde terug de paats van het ongeval, waar men juist de auto aan het wegtakelen was. Ik stoptte, vroeg waarheen ze de wagen zouden brengen, het was een privé-takeldienst, hij gaf me zijn adres en telefoon, met de melding dat hij reeds 3 personen had dewelke geintreseerd waren het wrak te kopen. Ik begreep dat niet dadelijk, maar achteraf bleek..... het was een vrij nieuwe Mercedes, de motor en chassis waren ongedeerd, en er was dus interesse om het wrak te kopen, waarna men er een nieuwe carosserie overzette. Lieve was klaar bij mijn aankomst. Tijdens de rit terug naar het hospitaal, legde ik haar uit wat er gezegd was door Greta, en zij lichtte me nu openlijk in, over het feit dat Pa plannen had, om Greta de deur te wijzen, en met Lieve samen te gaan wonen, door mijn veelvuldig uithuizig zijn had ik die signalen blijkbaar gemist. In het hospitaal aangekomen, liet ik hun even alleen, terwijl ik met de garage belde, waar ik werd meegedeeld dat er reeds een bod van 100.000Fr op de wagen was, maar dat dat zeker nog zou verhogen. Pa wilde absoluut naar huis, ondanks de tegenzin van Lieve. De dokters zagen niet dadelijk een bezwaar, op voorwaarde dat hij zou rusten. Het was ondertussen late voormiddag geworden. Pa had zélf Erna, Marcel, en Theo opgebeld. Toen deze in het hospitaal aankwamen namen zij (op mijn vragen) de zaken over. Ze zouden Pa naar huis brengen, kontakt nemen met de garage i.v.m. het verkopen van het wrak (wat tenslotte gebeurde voor niet minder als 180.000.Fr), en zij zouden ook wel zien wat ze deden met Greta. Ik zou later die dag even langsgaan om te zien hoe het ging. Ik had nog een vrij uitgebreid gesprek met Lieve, tijdens haar naar huis te brengen, en een tas stérke koffie. Het was namiddag toen ik terug op mijn werk aankwam, en het relaas aan Jef en Nieke vertelde. Ik ging naar bed, diende binnen enkele uren terug in Baal te zijn. Die avond, vertrok ik vroeger van Bakkerij naar Discotheek, en stoptte even thuis. Het viel me dadelijk op dat Greta haar auto er niet stond. Ik ging binnen, en vond Pa in de zetel in de Living, half slapen in veel pijn. Ik vroeg hem wat hij in de zetel deed, en hij zegde dat Greta niet in de zetel wilde slapen voor enkele dagen, en dat iemand naast hem in bed ongemakkelijk zou zijn. Ik vroeg hem of ik nog iets kon doen, dektte hem warm in, zorgde voor wat te drinken, en meldde hem dat ik op de terugweg van Discotheek, later die nacht ik nog even zou aanlopen. Ik belde met Erna, zij was op de hoogte en éven verbolgen over de "bed"situatie, maar kon er ook weinig aan doen, zij zou vanavond langskomen met wat te eten. Me afvragend waar Greta en Anita waren ging ik toen werken. Ik liep even aan toen ik naar de bakkerij reed die nacht, Greta en Anita sliepen blijkbaar, Pa lag nog steeds in de zetel, nog steeds in véél pijn, ik zegde hem die namiddag langs te komen. Deze situatie duurde een tiental dagen. We lostten (Erna en ik in hoofdzaak) mekaar af, in het bezoeken van Pa, Lieve probeerde (samen met Marcel die er nu ook werktte) de zaak draaiende te houden. Van zodra het mogelijk was, besloten we Pa, naar Lieve's appartement over te brengen, zodat hij op z'n minst een dégelijk bed had om te slapen, en iemand om hem te helpen met zich te wassen. Noch Greta, noch Anita hadden een vinger uitgestoken, iets waarvoor ze weldra de rekening zouden krijgen gepresenteerd. Ik was volop begonnen om schetsen, en plannen te maken voor de tentoonstelling,ik had besloten, Chocolade, Suiker, en fijne patisserie (petit fouré) te gebruiken. Ik kon volledig op de medewerking an Jef en Nieke rekenen, een goed resultaat zou ook voor hun een eer zijn, temeer hun bakkers carriere aan zijn einde kwam, zou dat een mooie afsluiter voor hun zijn.
Het was een Donderdagnamiddag in Juni 1979, toen Erna en Marc, tijdens mijn werk de Bakkerij binnenkwamen. Ik zag al gauw aan hun gezicht dat het iets ernstigs betrof, ze zegden me dan men gebeld had van het St'Jozef hospitaal, dat Bobonne zéér slecht was, en heel waarschijnlijk de volgende dag niet meer zou halen. Ik keek naar Jef & Nieke, dewelke knikten dat ik me kon gaan omkleden en met Erna en Marc kon meerijden naar Kortenberg. Tijdens de rit, zegden ze, dat Pa, en Marcel zowel als Theo op de hoogte waren. Ik kon het niet laten ééniéder, inclusief mezélf luidop te verwijten, dat we Bobonne de laatste jaren verwaarloosd hadden. Aangekomen, was Pa, en Theo reeds aanwezig. Een verpleegster bracht ons naar de kamer, waar Bobonne voor zich uit lag te staren op bed, iedereen poogde een gesprek aan te knopen, maar het was duidelijk dat ze ons niet herkende, iets wat door het korte bezoek van de Dokter werd bevestigd. Ze had geen enkel besef van onze aanwezigheid, toen we na een vrij lang bezoek één voor één afscheid namen, en haar zoenden, bleef ze zonder besef, zegde niets, ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik haar zo zag, en haar met de woorden "Ik kom morgen terug Bobonne" zoende...... ik en iedereen in de kamer verstijfde toen ze, wanneer ik mijn mond van haar voorhoofd verwijderde, haar hoofd een beetje draaide, me aankeek, én..... mijn naam noemde. Dit werd bij het verlaten van de afdeling door de Dokter verklaart; dat ze me mischien éven herkende, omdat hij wist dat ik haar toch wel het meest bezocht had in de afgelopen jaren. Ik voelde me goed, te weten dat ze mij had herinnerd. Ik sprak met Pa af dat hij me morgenvoormiddag zou ophalen in de Bakkerij voor een volgend bezoek, ik kende Nieke en Jef voldoende om te weten dat ik indit geval géén nood had aan toelating om het werk een paar uurtjes te verlaten. De volgende dag, haalde Pa me zoals afgesproken op. Tijdens de rit zegde hij me, dat hij met de dokter had gesproken, en buiten mijn laatste bezoek een zestal weken geleden, Bobonne in twee jaar geen bezoek had ontvangen, en sinds haar opname ook geen an Gemma (Ma) haar bloedeigen dochter. Aangekomen in het hospitaal begaven we ons naar de kamer war ze gisteren had verbleven....... de kamer was echter leeg, het bed opgemaakt, ik raakte in paniek. Een verpleegster kwam naar ons toe, en zegde dat Bobonne s'nachts was overleden. We bezochten haar nog in het Mortuarium waar ze lag opgebaard, en vol zélfverwijt, en als een "geslagen hond" reden we terug. Pa zegde me dat hij kontakt zou nemen met Andre (Gemma's man) betreffende de begrafenis. Ik weet niet hoe, maar ik ging diezelfde avond Muziek draaien, en poogde mijn "normale" leven verder te zetten. De begrafenis was de volgende Woensdag in Kortenberg, en ik kreeg een extra dag vrij op het werk. De dag voor de begrafenis, kon ik haar nog even bezoeken, ik vroeg haar me te vergeven dat ik zoveel met mezélf was bezig geweest de laatste tijd, jaren, en haar daardoor verwaarloosd had. Ik was absolùùt geschokt, en nijdig toen ik van de begrafenis huiswaarts reed. De énige aanwezigen op de begrafenis waren haar zus "Bertha" een kloosterzuster, Pa, andré, Erna, ikzelf en een 4-tal personeels leden van het Hospitaal geweest. Theo (Bobonne's petekind), en Marcel hadden géén tijd ?!?!, Gemma haar éigen dochter was té ziek???. Ik beloofde mezelf (voor zover als mogelijk) de verwaarlozing goed te maken......... een belofte die ik steeds heb gehouden t.t.z; ik betaal tot vandaag de huur van de begraafplaats, en breng haar nog bijna maandelijks een bezoek. Eind 1979 kwam eraan. Ik werkte nog steeds als "bakkers-leerling" was nu laatste schooljaar begonnen, en weekends als D.j. in Baal. Eind van '79 kreeg ik enorm veel last van maag krampen en pijn,in die mate dat ik achter de D.j.-tafel in elkaar zaktte, en naar het Hospitaal werd overgebracht. Er werd een Maagzweer vastgesteld, dokters begrepen niet dat "een knul" van 18 een maagzweer kon hebben, tot ik hun mijn levenstijl uitlegde, en de maagzweer dus verder kwam van a) slechte, weinige, niet gebalanceerde voeding,b) te kort aan slaap,c) teveel aan stress. Ik beloofde er rekening mee te houden, en diende een tijd een speciaal dieet te volgen en medicatie te slikken. Ik luidde de jaren "80" in als D.j., en kort nadien deelde Jef, ons mee dat hij de Bakkerij ging overlaten tegen het einde van dit schooljaar. Hij was ondertussen midden vijftig, en zwaar ziek aan Asthma. Privé was er niet veel veranderd. Ik was zo weinig mogelijk thuis. Marcel werktte ondertussen als verkoper voor Pa, die ook nog zeer zelden thuis was. Greta gedroeg zich (sociaal) zijnde de "Barones van Baal", en begreep écht niet dat ze éigenlijk zichzélf voor "schut" zette. Ik had ondertussen al een drie-tal vriendinnetjes "versleten", het ontbrak me aan tijd, ik was té druk bezig met m'n twee job's, en wilde dit voorlopig ook niet veranderen, daar ik zo snel mogelijk op éigen benen wilde staan, zeker met het einde van mijn "school-lopen" om de hoek. Het einde van de tweede trimester zou op school gepaard gaan met een tentoonstelling, van brood, banket, en patisserie door diegene die wilde. We dienden een eigen werk te maken, er zou een tentoonstelling worden opgezet, waarna de getoonde werken door grote brood en banketbakkers alsook Pattisiers, zouden worden gejureerd, iets wat zeer zeker invloed zou hebben op het eind examen. Ik was dan ook één van de eerste om me hiervoor in te schrijven, niet beseffende hoeveel werk ik nog maar een keer op mijn rug nam. Jef en Nieke steunden me echter 100%, en ik kon op hun hulp rekenen.
Een (via Harten2-Mailgroep) begonnen vriendschap in December 2006, groeide langzaam maar zeker en bereikte het punt van "Liefde" op 15 April 2007. Met dank aan eenieder die dit mogelijk maakte, en de vélen die ons daarbij ook steunen.
Annemie, De mist trok weg, en de hemel brak open. Puur goud stroomde mijn leven in, Ik voelde de warmte op mijn schouders.......... het werd weer lente,.... een nieuw begin.
Jij bent de lust van m'n leven, de vlinder in m'n buik, het vuur in m'n hart, de bloem die ik ruik, de zachte regen van de boog, de appel in m'n oog. Dank je voor je liefde en warmte voor je genegenheid voor je steun en begrip Dank je om mijn leven, mijn strijd, mijn lijden en pijn, een doel te geven om na te streven.
Op 01 Januari 2005, kreeg ik van Linda (Nieuwjaarsgeschenk) "Felix", een kitten, dewelke al gauw mijn "Soul-mate" en énige/beste vriend werd. Toen ik in Februari 2006 naar "Ter Duinen" in Nieuwpoort ging voor "Accute Depressie" plaatste ik hem in een Asiel........ na 4 weken (2 weken voor mijn terugkeer naar huis) belde Linda me, om me te melden dat hij in "Hongerstaking" was gegaan, en zichzelf had laten uithongeren, hij kon niet wennen aan de situatie waarin hij verbleef, en dacht ook dat deze situatie "blijvend" zou zijn. Ik had een volledig jaar nodig, alvorens ik tijdens de Kers & Nieuwjaars periode de beslissing nam om terug een beetje leven in huis te halen, ik nam kontakt met Linda, en sinds 20 JANUARI 2007, is ELLY mijn nieuwe huisgenoot... hierbij een foto... Leeftijd ong 18Mnd.
Ondanks dat er slechts een 3 a 4 kilometer was tussen mijn nieuwe "thuis" in Baal, en werk in Keerbergen, besloot ik toch de gelegenheid van "kost en inwoonst" op het werk aan te grijpen, op die manier hoefde ik niet steeds met Greta thuis te zitten. Pa was nu (ook omwille de +20 Kilometer afstand) nog minder thuis dan voordien. Het was winter-periode, en ik maakte me (voorlopig) weinig zorgen over het wielrennen, hoewel ik geregeld s'avonds wat trainde. Het waren lànge dagen Woensdag tot/met Vrijdag van 06u tot 18 soms 19u..... Zaterdag van 04u tot 12u en in de vooravond nog enkele uurtjes, en Zondag van 02u tot 12 a 13u. Het was echter 70% pattisserie, ik leerde dus véél meer dan voordien in Leuven, waar het louter Brood en Banket was. Maandag's liep ik school in Leuven, en dinsdag besteede ik aan trainen e.d.m. Toen het wielerseizoen van 1978 eraan kwam, wist ik al snel dat het niet te combineren viel met mijn werk, en ik vroeg aan de ploegdirektie dan ook een onderbreking van mijn kontrakt, een onderbreking werd me niet toegestaan, het werd verbroken, met de belofte dat ik het terug kon opnemen wanneer ik er klaar voor was. Het was een eerder "rustige" periode, t.t.z; ik vertrok naar mijn werk, meestal Dinsdagavond, en kwam terug thuis Zondagnamiddag. Ik wist wél dat het tussen Greta en Pa van kwaad tot erger ging. Ik had weinig tot geen kontakt meer met Theo of Marcel, naar Erna fietste ik meestal tijdens mijn training, maar ook die band begon gaan te verzwakken, zij was ondertussen ook zwanger van haar eerste kindje, Marcel (nog steeds Cafe runnend in Herent) had ook reeds een Zoon sinds 1977. Ik eindigde het Schooljaar '77 - '78, vrij goed. Tijdens de 2 weken Jaarlijks verlof hielp ik Mark en Erna bij het verbouwen, renoveren van een huisje hetwelk ze hadden gekocht, en hetwelk (met uitzondering van de buitenmuren) eigenlijk volledig werd afgebroken en hérop gebouwd, dit was wéér een manier om niet "thuis" te moeten zijn. Het was ook in die periode dat de brouwerij (eigenaar van Marcel's) café, falliet ging, wat betekende dat het café werd gesloten. Arlette (Marcel's vrouw) vond allerhande poets/werkjes, o.a. Pa's bureel, en Marcel ging aan het werk als chauffeur in een houtbedrijf in het Leuvense. Zij hadden ondertussen een (onverantwoord duur) appartement gekocht in Wilsele, en dat ook nog exhuberant bemeubeld. Ondanks de geboorte van "Jurgen" hun zoon, was het een "publiek geheim" dat hun huwelijk "vierkant" draaide, Marcel hield er stééds wel énkele vrouwen op na, en deinsde niet terug om Arlette (tot politie interventie's toe) in elkaar te slaan. In Theo's privé leven liep het nét zo, hij had ondertussen een huis gekocht in Heverlee, werkte nog steeds voor de C.P., maar was geregeld onder invloed van alcohol, drugs enz, had er ondertussen een Huwelijk met twee kinderen opzitten, alsook een drietal relaties. Ook hij gebruikte héél graag zijn handen t.o.v. vrouw of vriendinnen.
In het najaar van 1978, begon ik aan een rijbewijs te denken. Ik nam inlichtingen bij een rijschool en vernam dat ik nù reeds mijn theoretische lessen én examen kon doen, en dan nà mijn verjaardag in Maart 1979 het praktische deel. De prijs bedroeg toen 27000 Frank. Op een bepaalde Maandag, ging ik van school naar Pa's bureel, om hem desbetreffend aan te spreken. Hij had een zeer jonge secretaresse, waarvan ik (via Erna) wist dat ze méér dan alléén secretaresse was,en ik maakte van haar àànwezigheid dan ook gebruik om dat onderwerp aan te snijden, hopend op een beetje invloed van haar zijde. Van de enkele honderden frank die ik per maand overhield op werk, bleef nooit wat over. Pa hield echter voet bij stuk, als ik een rijbewijs wilde moest ik het ook maar betalen. Hij zegde me wél; dat hij plannen had een nieuwe auto (Mercedes.... wat zijn welvarendheid nog duidelijker maakte) te kopen, en dat ik dan zijn huidige kon krijgen. Het was géén nieuwe, maar wel nog aardige Toyota Carina én (dat zou de rijlessen makkelijker maken) een automaat.
Ondanks mijn onbestaande vrije tijd, ging ik dus op zoek naar een bijverdienste dewelke ik in Januari 1979 reeds vond. Ondanks mijn zéér beperkte kennis wat betreft muziek, vond ik een werk als Disc-Jockey in een kleine dancing in Baal Dorp (Baretta genaamd). Ik was nog wel geen 18, maar omwille de sléchts 2 maanden, maakte de baas een uitzondering. Ik zou werken Vrijdag, Zaterdag, en Zondagavond aan 200 frank/avond, wat 600/Weekend maakte, tot mijn 18é en dan zou hij me 1000 Frank betalen per volledig weekend. De énige persoon dewelke ik daar in vertrouwen over inlichtte was Erna, en zij verklaarde me gek, maar respekteerde wat ik wilde doen. Dit betekende eigenlijk; Vrijdag werkte ik van 06u tot 18u in Bakkerij, nam dan douche, propere kledij, en fietste tegen 20u naar de Dancing, waar ik dan muziek speelde tot 02.20u, om dan terug naar de Bakkerij te fietsen, en daar te werken tot S'middags, enkele uurtjes te rusten, om dan van 16u tot 19u terùg in de bakkerij te werken, dàn naar de Dancing, en s'nachts van de Dancing récht naar de bakkerij, terug tot s'middags. Van zondagmiddag tot zondagavond kon ik dan wat rusten, s'avonds terug naar de Dancing, hoewel het zondag's nooit zo laat werd, en maandag naar school. Ook Mieke, en Jef, de bazen verklaarden me gék, maar hadden er niets op tegen zolang mijn werk er niet onder zou lijden.
Ik weet niet juist meer op wélke manier, maar ik trof een regeling met de rijschool dat ik de lessen in afbetalingen kon aflossen. In februari liep ik op Maandag School op CMO, en op Dinsdag volgde ik Theoretische rijschool. Ik slaagde héél makkelijk voor mijn examen. Pa was nieuwsgierig geworden naar de herkomst van dat geld, en was van Erna te weten gekomen waar ik mee bezig was. Het was nu HIJ, die mij vroeg, na school, naar zijn bureel te komen. Ik stond aan de grond genageld toen hij me "knuffelde" en proficiat wenstte, hij vroeg me hoeveel ik nog schuldig was aan de Rijschool, en zegde me dat hij dat verschil zou bijleggen, zodat ik niet verder twéé jobs diende te doen. Ik antwoorde hem, dat ik graag deed wat ik deed, en er niet wilde mee stoppen,....... ik had ondertussen ook een "vriendinnetje" leren kennen, en dat extra geld gaf me een goed, veilig, zéker gevoel. Zolang mijn werk en studies er niet onder leden, legde hij er zich bij neer. Op 17 April 1979, liep ik "apetrots" het gemeentehuis uit met mijn rijbewijs, ik was in alles van de eerste maal geslaagd. Pa had ondertussen reeds enkele weken zijn "spiksplinter nieuwe Mercedes" en gaf me dus de sleutels van zijn "oude" auto. Ik denk dat ik op dat ogenblik (onbewust) voor eeuwig de fiets aan de haken hing. Ik diende nu niet meer s'nachts in weer en wind van Baal (Dancing) naar Keerbergen (Bakkerij) te fietsen, had nu veel meer vrijheid om me te bewegen. De eerste kilometers die ik met de auto deed waren op de eerstvolgende vrije Dinsdag naar het St.Jozefs Hospitaal in Kortenberg waar Bobonne nog steeds verbleef, en dewelke ik in nu meer dan een jaar geen bezoek meer had gebracht. Dàt bezoek zit me zo diep gegrift dat ik niet in details wil treden, met uitzondering van het vermeldden dat ze alleen, eenzaam, mààr mischien gelukkig-onwetend aan het wegkwijnen was. Ze zat daar... duidelijk onder medicatie kalm gehouden. Het duurde dààgen alvorens ik over de "schok" van dat bezoek heen was, temeer omdat ik het had nagelaten haar te bezoeken, ik was té druk geweest met geld bijeen krijgen voor een rijbewijs, en had niét stilgestaan bij hoeveel ik eigenlijk van haar hield, als méns, als grootmoeder, maar ook als een beetje-moeder. Ik beloofde mezelf haar geregeld te zullen bezoeken, in de hoop dat ze me dan héél mischien terug zou leren kennen. Ik bracht kort nadien ook een bezoek aan Gemma (Mijn moeder), waar de situatie (zij het dan vrijwillig) veel gelijkenis had met die van Bobonne. Zij lag in bed, ganser dagen onder invloed van slaap & kalmeerpillen. Andre (haar huidige echtgenoot) was 12u/dag ùithuizig voor werk, diende dan nog eten te koken, wassen, plassen, verpleger te spelen voor haar, en ik kon,kàn me niet van de indruk ontdoen dat ze "genoot" van die situatie.
...... Alles verliep zo vlot als :mogelijk, ik deed het werk graag, de studies (één dag/week) vielen redelijk mee, en ik scoorde vrij goed in het wielrennen, ik trainde bijna dagelijks, en deed wekelijks één tot (indien te combineren met werk) tweemaal mee aan wieler-wedstrijden. Van familie kreeg ik weinig tot geen steun...... Greta en Anita bekeken het met veel Sarcasme, Pa had totaal geen tijd, Erna en Theo hadden geen interesse en omwille hun zelfstandig leven was de relatie met hun ook heel veel verminderd. Marcel die in zijn cafe een éigen "Amateurs" wielerploeg had opgericht was duidelijk jaloers, al liet hij dat niet dadelijk merken....... hijzélf ging regelmatig voor "training"sessies naar Italié e.d.m., en liet het runnen van het cafe, en op hun eerste zoon passen totaal over aan Arlette zijn echtgenote..... het was een publiek geheim dat die buitenlandse sessies héél wéinig met trainen, danwel met vrouwen te maken had. In die periodes bracht ik redelijk veel tijd door in het Cafe. Ma én Andre bezocht ik (met weinig enthousiasme) nog een keer per 4 a 5 weken, tot het bezoeken van Bobonne kwam ik bijna niet meer. In Juli 1977 werd ik Brabants Kampioen bij de belofte's, ik eindigde pas tweede in de sprint, maar de winnaar was Limburger en kon dus de titel van Brabants Kampioen niet krijgen. Apetrots, ging ik (na mijn Baas (Luk) gebeld te hebben) met enkele ploegmaats op het Cafe van Marcel vieren. De ploegleiding steldde mij een verlenging en hogere verdienste van contract voor, voor het volgende seizoen ik bleef voorlopig nog wél met beide voeten op de grond, in die tijd waren de verdienste àmper voldoende om de onkosten te dekken, zeker bij Juniores.. Het was een Zondag......... Schoolvakantie en daags nadien ook sluitingsdag van de bakkerij, waardoor deze viering in tijd utliep, zo laat, dat Pa nog en "Slaapmutsje" kwam nemen. Tot mijn grote verbazing was ook hij opgetogen, en min of meer trots op mijn overwinning, het was de eerste keer in zééér lang, dat ik écht een gesprek en drink met hem had, omwille zijn en mijn werk, én mijn trainingen zagen we thuis, mekaar amper of niet. Het Sarcasme dat ik daags nadien door én Greta én Anita voorgeschoteld kreeg betreffende mijn overwinning liep zéér ernstig uit de hand, na enkele verwijten op en neer ging Anita naar boven, toen ik een tijdje later naar mijn kamer ging vond ik de "Beker" gebroken op de grond, het was niét mogelijk dat hij zichzelf zo beschadigd had door te vallen, "Ocharme".... waren de woorden die ik achter mij uit de mond van Anita hoorde komen......... ik probeerde, maar kon men woede niet bedaren en het kwam tot een gevecht, eerst met wat getrek en geduw, tot Greta op het rumoer was afgekomen, en zich moeide, waarbij ik fors uitnam, en mijn vuist vlak in Anita's gezicht plaatste. Het bloed gutstte uit haar neus, en ze liep met allerlei verwijten met Greta naar beneden. Ik herinner me alleen dat Anita naar het hospitaal ging, haar neus was nét niét gebroken maar werd wél gespalkt of iets dergelijks. Ik herinner me ook mijn verbaasdheid over het feit dat Pa de hele zaak eigenlijk "Lachoniek" opnam, en me géén uitbrander...... of méér gaf. Ik wist wel dat de relatie tussen hem en Greta, en ook Anita alles behalve was, àlle herstellingen van uurwerken enz werden overgenomen door een collega, Greta diende alleen de winkel te runnen, maar door haar manier was het goed draaien van de zaak heel sterk àfgenomen. De volgende dag, tijdens het bewerken van deeg in de bakkerij, kreeg ik vreselijk veel pijn, in mijn rechter-pink. Achteraf bleek dat ik met het slaan van Anita een barstje in mijn kootje had opgelopen, en het diende dus in de gips voor enkele weken. Weer was ik verbaasd over de gelatenheid waarmee Pa dit alles nam.
In het najaar van 1977 maakte pa een (voor mij) levensveranderende beslissing. Hij zegde me (ik wist van niets) dat hij enkele maanden voordien een huis gekocht had in Baal bij Tremelo. Dat was mijn bevestiging dat het hem wél degelijk voor de wind ging, Directeur zijnde van een Bouwbedrijf met méérdere zetels in Belgie. Hij zegde me dat hij de winkel met woonst vanaf 01 Januari 1978 zou verhuren en naar Baal verhuizen. Zijn hoofdreden was het feit dat de winkel zoals hij nu werd gerund (door Greta) verlieslatend was, en hij zolang mogelijk had gewacht, omdat hij eerst 100% zeker wilde zijn dat hijzélf niet terug zou beginnen met zijn oude beroep. Baal ligt tegen Mechelen, het was dus niet mogelijk om in Leuven (25 Km) te blijven werken, en ik zou dus mijn leercontract in de Baalse omgeving moeten verder zetten. Dit alles werd mij gezégd........ alle beslissingen lagen reeds vàst, ik had dus heel weinig in te brengen. Ik ontving dit nieuws met héél gemengde gevoelens. Ik deed het werk waar ik het deed graag, ik kon goed over de baan met Luk, mijn baas, mijn wielerploeg en school (waarvan ik énkele vàge vrienden had) waren in het Leuvense. Ik had hier mijn ganse leven gewoond, en kende gewoon niets anders. Ik besprak dit in de volgende dagen met Erna & Marc, maar vond daar ook weinig oor voor mijn vragen, Marc reed wel met mij langs de mijn toekomstige "Thuis", het was een bungalow, helemaal in de bossen, met énkele buren en het dichtstbijzijnde dorp op + 5 Kilometer. "Jezuuke is hier nog ni geweest" dacht ik bij mezelf.
Alles was beslist en geregeld. Nét voor Kerstmis 1977, bracht Pa me naar een Bakkerij-Patisserie in Keerbergen, waar nog iemand uit mijn klas op leercontract werkte. Ik had een gesprek met Jef (de zwààr astmatische baas) en zijn vrouw Mieke, en ik kon beginnen in Januari 1978. Keerbergen (de bakkerij) lag op een 10 kilometer van onze nieuwe "thuis" maar omwille het vele nachtwerk (het was ook patisserie) kon ik inwonen. Ik had wél een dag meer verlof, want de bakkerij was gesloten Maandag én Dinsdag, Maandag liep ik school maar Dinsdag had ik dan vollédig vrij. Woensdag tot en met vrijdag werktten we van 06u tot (Dikwijls) 18, zélfs 19u, Zaterdag van 03u tot 12u en van 14u tot 19u, Zondag van 03u tot ong 13u. Ook hier werden leercontracten géén beetje ùitgebuit.Ik kreeg 500 Frank/week + kost en inwoon desondanks diende ik de helft aan Pa te geven. Ik zag bij het verlaten van deze nieuwe werkplaats mijn toekomst in de wielrennerij (voorlopig toch) vollédig verdwijnen, ik had met deze uurregeling geen tijd meer om te trainen, en op Zondag fit en ùitgerust aan een wedstrijd beginnen om 15u hield ik ook niet voor mogelijk. Allemaal argumenten dewelke ik had kunnen naar voren brengen bij Pa, maar ik wist dat het weinig tot niets zou veranderen, zodoende legde ik me maar als een "geslagen hond" bij de reeds genomen beslissingen neer.
Kerst '77, Nieuwjaar 1978, was een periode van "alle hens aan dek" voor de verhuis, hoewel het merendeel van Meubilair (door Greta gekozen,en Pa betaald) nieuw werd geleverd. Er waren 3 Slaapkamers op het gelijkvloers, de grootste was vanzelfsprekend voor Pa, en de tweede-grootste werd in beslag genomen door Anita, met als kommentaar dat ik toch maar tweemaal/week thuis sliep, dit ondanks het feit dat ook zij véél tijd bij vrienden en/of grootmoeder doorbracht, ik hield echter mijn mond om de vrede te bewaren. Mijn kamer werd ook de naai/strijkamer. Er waren nog twee kamers onder het dak, maar boven was géén toilet, noch badkamer, en het was eigenlijk een "vallende zoldertrap" dewelke naar die kamers leidde, dus zeker niet makkelijk en/of comfortabel. Het afscheid van Luk en zijn familie viel me vrij (ook hun) moeilijk, we konden goed met mekaar overweg, gingen samen trainen én op wieler-uitstap, enz,enz, en de eerste indruk die ik had gehad bij mijn niéuwe bazen en werk, waren zéér gematigd geweest.
Ook 1978 was dus een nieuwe bladzijde in mijn leven, nieuw werk, nieuwe "Thuis", nieuwe omgeving en omstandigheden.
......Er waren wel enkele dingen waar ik geen rekening had mee gehouden, toen ik me voor het werk had aangeboden..... In vogelvlucht was het slechts een 3-tal kilometer van "thuis", via bus diende ik echter drie keer over te stappen, iets wat door het aanvangs uur (07u) bijna onmogelijk was.... Pa stak me (tot Greta en Anita's plezier) ook alle mogelijke stokken in de wielen, en wilde me gén busgeld geven, ik diende maar op mijn eerste "loon" .... van (300 Frank) te wachten kreeg ik als antwoord. Erna stippelde samen met mij een binnenweg uit, hetwelk tevoet me ongeveer een halfuur tot driekwartuur zou duren, die kon de pret van mijn niéuw "onafhankelijk" leven niet drukken. Iedere volgende dag stond ik (alleen) op om 05u, maakte mijn lunchpakketje, at een beetje otbijt, om met volle moed om 06u te vertrekken. De garage zélf ging pas open om 08.30u, maar het eerste anderhalfuur bediende ik de benzinepompen...... en dat bracht me soms ook nog een beetje drinkgeld op. Het werd echter stillaan winter. De binnenweg die ik dagelijks nam, was een steil klimmend kasseiweggetje, door de bossen, van ong anderhalve kilometer. Toen ik door de koude, over de glibberige kasseien, in het volledig donker tijdens de winter naar het werk liep, voelde ik me alles behàlve gerust......... de pomphendels waren op dat uur van, de ochtend ook volledig bevroren van de vorst, en ik kwam méér en méér met van koude verbrandde handen thuis, het gebruik van allerlei doeken en/of vodden deed weinig àf aan het probleem.
Na een paar maanden reeds begon het werk me meer en meer tégen te zitten. Op leercontract zijnde maakte men duidelijk gebruik van de goedkope werkkracht.
Het was een periode dat ik als 14 jarige héél érg volwassen werd. -Mijn bezoeken aan Gemma (Ma) en Bobonne begonnen te slabakken, omdat ik ook op zaterdag tot in de namiddag werkte. -Marcel was ondertussen (zonder grote zwier) getrouwd, woonde in Winksele, en werkte nog steeds in Renault, en deed ook nog steeds aan Wielrennen.Ik probeerde voor zover als mogelijk op die wedstrijden aanwezig te zijn, voor Marcel, maar ook louter héél grote interesse. -Erna kwam mischien nog één weekend/maand van haar "Kot" in Antwerpen naar huis. -Ikzélf werkte iedere dag van 07u tot 18u, ik vertrok dus om 06u en kwam s'avonds laat thuis......... tijd om vrienden te maken en/of hebben was er niet. Ik spaarde zoveel mogelijk geld, om zo snel mogelijk een fiets te kopen, en trainde me ondertussen met het grote deel van de afstand op en af naar het werk te joggen, lopen. Het liep tegen Kerstmis 1975, en ik steldde vast dat ik gehéél niéts aan het leren was.........ik was de volledige dag verantwoordelijk voor de benzine-pompen, s'ochtends alléén, én....... voor de inkomsten daarvan, s'avonds diende ik de garage te poetsen, de autos (een tien-tal) in de schowroom netjes te houden. Ik mocht ook ( en dàt vond ik wél leuk natuurlijk) auto's binnen en buiten rijden, maar éigenlijk........ van mechaniek had ik totààl niéts geleerd in de eerste 3, 4 maanden. Daarenboven kwam dat de kassa van Benzine op een bepaalde avond geld tekort kwam. De baas beschuldigde mij dadelijk, en het zou van mijn "loon" worden afgehouden............. daar ging mijn droom om al snel een (tweedehands) fiets te kunnen kopen. Toen ik die avond thuis kwam, had "Charlie" de baas reeds met Pa gebeld, met àlle gevolgen vandien. Het daarop volgende Weekend, schraapte ik mijn geld bijeen, en nam de trein naar Antwerpen, om met Erna een gesprek te hebben. Ik wilde met dit werk kappen tijdens de Kerstvakantie, alles bij mekaar had het ook géén indruk op me gemaakt, en ik wilde eigenlijk in Marcel's voetsporen gaan lopen en Bakker worden, het tweede dat bij mijn keuzename in September op mijn lijstje had gestaan. Ondanks de ernst van mijn weekendje bij Erna, was het achteraf bekeken (zoals alle tijd met haar) ook vrij gezellig en leuk geweest. Erna beloofde mij, mij te zullen steunen in mijn beslissing t.o.v. Pa wanneer ik hem dit rond de Kerst (voorzichtig) zou proberen mee te delen, al wisten we beide dat dat niet héél vlot zou lopen.
Het was bij Theo dat we (door Christine... zijn echtgenote) werden uitgenodigd met Kerst-avond, voor een etentje. Ik kon me géén Kerst-dinner herinnerren in onze familie, zéker niet één waar iedereen (met uitzondering van Anita) aanwezig zou zijn. Theo had ondertussen een tweede kind op komst. Ik had dus nog snel een gesprek met Christine ( waarmee ik goed overweg kon, en dewelke ook geen blad voor de mond nam, voor niemand) betreffende mijn wens om van werk te veranderen, en of ik dat tijdens het eten mocht ter sprake brengen???, ik was ondertussen sluw genoeg om te weten dat, als ik hem dit voorlegde met méérdere aanwezigen, en daarbij ook nog gesteund werd door Erna, en Christine, ik Pa mét zijn rug tegen een muur duwde...........de ontgelding(en) ... die nam ik er dan achteraf, eventueel graag bij. Zo gezegd, zo gedaan. Het viel alles bij mekaar bést mee, temeer omdat Marcel (onverwittigd) mijn standpunt ook steunde, het was toch beter nù, te veranderen dan nog maanden/jaren tégen mijn zin een toekomst op te bouwen ?!?! Het was de éérste keer dat ik Pa zag sputteren, spartelen, maar geen weg uitkon, en tenslotte kortaf toezegde, dit was niet naar de zin van Greta (waarom...????) in die mate dat ze het etentje halfweg verliet.
Ik diende wel zélf de verantwoordelijkheid op mij te nemen, en de baas in te lichten, iets wat ik de eerste werkdag na het kerst-verlof ook deed, ik bleef nog 10 dagen, waarvan 2 met verlof om de administratie en veranderingen bij het CMO op orde te stellen, het was namelijk mijn wens om het schooljaar van Bakker gewoon op te pikkenin de tweede timester, zodat ik geen trimester verloren had. Dat lukte dus echter niét. Ik kon (wat het school betreft) pàs beginnen in September 1976, de cursus (leercontract) was 4 jaar en liep dus af in Juli 1980. Ik herinner me dat ik tussen Kerst 75 en Nieuwjaar '76, ook een bezoek bracht aan Bobonne, en mijn ongeloof van haar àchteruitgang. Ik bracht ook een bezoek aan Gemma, die ondertussen met Andre samenwoonde in Vilvoorde, ook zij was niéts verbeterd, en bracht grote delen van haar dag door in bed, dan wélonder vrijwillige invloed van allerlei medicatie, die haar (zo lijkt) probleemloos werd voorgeschreven, zonder(buiten verslaving) bepaalde reden.
1976 was dus weer een vollédig nieuwe bladzijde in mijn leven. Ik vond werk in een bakkerij in het Leuvense, het was een klein bakkerijtje (éénmanszaak), ik kon dadelijk (ook zonder lessen op CMO) aan de slag, de persoon die er nu nog werkte was aan zijn vierde-laatste leercontract-jaar bezig, en ik kon me dus rustig inwerken. Het was een leuke ( vrij jonge) baas, dewelke ook van Wielrennen hield, en zondag's na de "brood-ronde" met wielertoeristen ging rijden, hij had een vrouw en twee kinderen. Het werk was Dinsdag tot Vrijdag van 06u tot 15u, en dan de broodronde, waar-tijdens hij me aan het station in Herent afzette. Zaterdag en Zondag was het van 04u tot 12u, met broodronde op Zaterdag, ik kon op Vrijdag en Zaterdagavond wél daar slapen zodat ik in het holst van de nacht (te voet?!?) niét naar het werk moest. Op Maandag was zijn rustdag, maar dat was ook de CMO schooldag.
Alles liep prima, ik deed het werk graag, kon goed met de baas overweg........ het duurde dan ook niet lang dat ik me (deels van opgespaard, en deels voorschotten) een tweedehands koersfiets aanschaftte,onder hoongelach van Greta, met commentaar "wéér ne Cockx, die sùpercoureur gaat worden". Mijn baas schreef me in bij zijn wieler-clubje, en we gingen dus iedere zondag na het werk met die groep fietsen, tot soms +100 kilometer. Ik nam ook deel aan uithoudings wedstrijden enz. Toen mijn eerste (bakkers-les) jaar aanbrak in September 1976, had ik dus àmper vrije tijd, de zondag-namiddag zat ik op de fiets voor uitstappen of wedstrijden, en, de sluitingsdag bracht ik door op school, en iéder vrij uur dat ik vond bracht ik door op de fiets.Het was tijdens de zomer 1976, dat Erna mij op de hoogte bracht at ze ging trouwen, met Marc, haar vriend die ik reeds en hele tijd kende. Zij was ondertussen àfgestudeerd, en was dus géénzins van plan langer onder dit dak te blijven wonen als ùiterst noodzakelijk. Ze verwittigde me wel dadelijk, dat ik stééds welkom zou zijn bij haar, want ik bleef nu alleen achter met Pa, die (direkteur zijnde) héél zelden thuis was, Greta, met wie ik het totaal niet kon vinden, en Anita die alleen tijdens het Weekend naar huis kwam, tijdens de schooldagen verbleef ze bij haar Grootmoeder.
Erna huwde in September 1976, het feest was in de parochiezaal, met een honerdvijftigtal vrienden en familieleden als genodigden. Ik maakte met Luk (mijn baas) tijdens onze vrije uren een prachtige Huwelijkstaart in 4 verdiepingen met een schip als vormgeving. Het was rond die periode dat Christine (na de zoveelste mishandeling) Theo verliet, en de ondertussen twee dochters met zich meenam. Theo woonde ondertussen in een gekocht huis in Heverlee, en was nog steeds Secretaris voor de Communistische jeugd, hij was dan ook veel op reis. Marcel had ondertussen een Café overgenomen, dat de mishandelingen ook daar schering en inslag waren, was een publiek geheim. Het Café bevond zich schuin tegenover "thuis" en hij begon zich terùg meer en meer toe te leggen op wielrennen. Ikzelf was aan het onderhandelen, om een meer proffesioneele koersfiets (in afbetalingen (25000 Frank) aan te schaffen, en dacht erover me in een Profesioneele wieler-ploeg te laten inschrijven, meerdere leden van de wieler-toeristen zagen wel wat in mij als profesioneel renner, maar ik wist dat ik dat zou moeten kunnen combineren met mijn werk. Tegen de aanvang van het wielerrseizoen 1977, was ik profesioneel wielrenner bij "De stoempersclub" van Leuven, als Junior, had ik een profesioneele fiets, "rollen" in de "speelplaats" thuis voor het trainen. Je vond me dan ook slechts op twee plaatsen, t.t.z;op het werk, of op de fiets..........Marcel vertoonde een "jaloerse" houding, stond me met raad, noch met daad bij, en haalde regelmatig "sarcastisch" naar me uit Ik was ondertussen 16 jaar geworden, zonder veel hulp van buitenaf, ik zou het nu dan ook wel zonder hulp kunnen rooien wist ik..
Omwille een opname (voor pré-operatieve onderzoeken) van 23.03 tot/met 27 of 28.03 in het Erasmus Hospitaal/Anderlecht, en het bezig zijn met het aanschaffen van een Lap-Top( Dewelke ik mee màg nemen) ga ik het werken aan mijn blog uitstellen tot tijdens mijn verblijf aldaar, hetwelk mij omwille tijd en het bespaard blijven van het rugge-leed bij lang zitten aan Desk-Top, véél gemakkelijker zal vallen. Ik zie jullie dan ook graag terug vanaf (mijn verjaardag) op 24.03.07, en voor de nieuwsgierigen onder U, kan ik U voor de laatste 2,5jaar van mijn leven doorverwijzen naar Seniorennet...... Forum........ Hoekje van troost, waaronder een korte samenvatting staat onder de titel; "In nood leert m'n zijn vrienden kennen" van CODI,het enige wat ontbreekt is mijn laatste hersenbloeding in September 2006. Beste Groetjes en tot zéér weldra.
....hoezeer ik de volgende dagen en weken, informatie probeerde te bekomen, over het hoe en waarom van Bobonne's situatie, en of er iets aan kon veranderd worden........ het hielp allemaal niet. De volgende jaren werd duidelijk dat het Ma geweest was, die omwille het "ongevalletje" Bobonne dement had laten verklaren, en op een opname in St.Jozef te Kortenberg had aangedrongen. De volledige inboedel (waaronder zéér véél, jà waardevol antiek, porcelein e.d.m.) verdween zonder dat iemand er zich zorgen over maakte. Tijdens mijn bezoeken aan Ma, bracht ik zoveel als mogelijk een bezoek aan Bobonne, de bus Leuven - Brussel passeerde langs het hospitaal, en ik sprong dan ook steeds even binnen. Ik kon Pa ook overhalen tot enkele keren toe, om Bobonne voor een daguitstap naar ons thuis te brengen, ze genoot daar heel erg van. Ma bracht haar geen enkel bezoek, ik was zowat de enige die haar in de mate van het mogelijke bleef bezoeken, terwijl ze zienderogen dit leven verliet. Zoals me was gezegd ging ik het volgend schooljaar 74/75 op internaat. Pa waarschuwde me zéér duidelijk dat dit men laatste kans was. Ma was ondertussen (met de opbrengst van Bobonne's inboedel???) in Etterbeek (vlak aan de Saint Quantenaire) gaan wonen, in een klein maar mooi flatje. Ik ging op internaat in Don Bosco in St.Pieters Woluwe. Het éne weekend werd ik door Pa opgehaald en bracht ik "thuis" door, het andere weekend nam ik de tram naar Etterbeek (3 a 4 Km) en bracht het weekend bij Ma door. Het ging van kwaad tot erger met haar; Ze was nu bijna constant onder invloed van medicatie, kwam nog amper het bed uit, de weekends dat ik met haar doorbracht deed ik steeds boodschappen, poetste de plaats, enz, enz. Het flatje had maar één slaapkamer...... ik was dus verplicht bij haar te slapen, en het ge(mis)bruik beperkte zich nu niet meer tot .........., maar zij verplichtte me nu met haar de sex in zijn totaliteit te bedrijven. Later kwam ik te weten, dat zij zich aan mannen "uithuurde", zowel om financieele, als obsessie redenen. Na mijn geboorte werd de baarmoeder bij haar verwijderde, dit gaf haar het gevoel geen "vrouw" meer te zijn, wat tot haar sexueele obsessies leidde..... met wie dan ook. Ik kàn me de reden echt niet herinneren, doch bij het einde van de eerste trimester werd ik van het internaat gestuurd. Net zoals in Leuven mocht ik het studie-jaar uitzitten. Ik wéét dat het te maken had met o.a. de weekends die ik bij Ma verbleef, kwam ik soms pas Dinsdag i.p.v. Maandag terug naar school, Ma beldde dan wel steeds met excuses.
Dat dit nieuws, de Kerstvakantie 1974, dewelke ik "thuis" doorbracht alles behalve rooskleurig tinde is wel begrijpelijk. Erna (die ook een hekel had aan Greta) kwam nog zelden naar huis van haar "Kot" in Antwerpen, Theo was gehuwd, Marcel had trouwplannen voor het najaar. Hij (Marcel) legde zich nog teeds toe op wielrennen(ik vergezelde hem ieder weekend dat ik kon naar wedstrijden) en was ondertussen gestopt met zijn leercontract als bakker en werkte in Renault Vilvoorde nét zoals zijn vriendin, en toekomstige. Ik bracht het grote deel va de Kerstvakantie "thuis" door, met Greta en Anita, Marcel bracht veel tijd door met zijn vriendin, Pa was ondertussen Bureeldirecteur geworden, en was dus nog zelden (nùchter) thuis. Tijdens die vakantie besloot pa, dat ik dàgelijks van school naar Ma zou gaan, en hij me Vrijdagavond aan school zou ophalen om het weekend thuis door te brengen. Het maakte me wéinig uit, ik wilde hier niet zijn, maar had échter ook weinig behoefte aan dàgelijks bij Ma te zijn, waar ik tenslotte "Meid voor àlle werk" was. Die 2é en 3é trimester waren een catastrofe. Ik ging nog amper naar school, Ma verplichtte me bij haar te blijven, ze vond allerlei smoesjes uit. Ik diende het telkens te ontgelden bij Pa, die me zegde dat het mijn verantwoordelijkheid was om op tijd in school te zijn, enz,enz. Ik sloot het schooljaar af met 53% als eindrapport.
Tijdens de zomervakantie 1975 ging ik àmper op bezoek bij Ma (Pa liet me daar vrij in) ik had na de afgelopen maanden wéinig behoefte aan haar "gezeldschap", ik bracht wel meerdere bezoeken aan, Bobonne, ik was de énige, zij ging duidelijk én snél achteruit, werd rustig gehoude door kalmeerpillen. Pa, Greta, en Anita gingen die zomer op vakantie, en pa meldde mij dat ik naar een jeugd-vakantieplaats mocht (ergens nabij Mol) en ik daar dan kon beslissen welk werk ik wilde beginnen. Tijdens héél heftige discussie's, had ik hem toch kunnen overhalen (met steun van Erna én Marcel) dat ik niét meer naar school wilde, en dat ik wilde werken op leercontract, zoas Marcel had gedaan. Het was niet simpel geweest, en had me ook meerdere blauwe plekken gekost, maar tenslotte had ik bereikt wat ik wilde......... werken.
Dat zomervakantie kamp...... leek me meer een "kinder wérkkamp", het was een grote boederij, waar we met een 5tal "jongeren" in boomgaard, stallen enz werkten, het was een afzetterij, en toen Erna me een bezoekje bracht had ze dat al snel door, zij haalde me daar na de eerste week dan ook weg, en ging met mij mee naar Herent. Geen van ons kon Pa bereiken........... vond ik niet erg, ik had enkele héérlijke dagen met mijn Zus, zonder Greta, Anita, of Pa.We gingen naar de cinema, frietjes eten in de frituur, keken sàmen tevee, enz.... voor de meeste leeftijdgenoten héél normàle dingen..... voor mij..... sùperhéérlijkl!!. Ik nam de beslissing als automecanieker aan de slag te gaan. Auto's intreseerden me wel, en ik was ook vrij handig. Ik ging zélf op zoek in de regionale krantjes voor werk, bood mezelf aan op meerdere plaatsen en tegen het einde van de zomer had ik een plaats waar ik kon beginnen te werken. Pa ging met me naar CMO (Centrum voor Middenstands Opleiding) in Leuven, ik diende nog één dag/week school te lopen. Ik voelde me vollédig openbloeien, ik hàd werk,zélf gevonden én gekozen, hoefde me niet meer op men kop te laten zitten door leerlingen op school, zou m'n éigen geld verdienen (800 Frank/maand waarvan ik 500 aan Pa diende te geven-)enz, enz. Ik was op 01 September 1975 klaar om als 14 jarige (een mij lijkend )volwàssen leven te starten. Ik wist niet hoe zwaar mijn nabije én verre toekomst zich aankondigde.
De daarop volgende week, dewelke ik omwille mijn schorsing, thuis diende door te brengen, probeerde ik alles en iedereen uit de weg te gaan en blijven. De "rammeling" had me duidelijk enkele rib-kneuzingen, en meerdere blauwe plekken opgeleverd. Het genas echter stillaan, en ik haalde dit onderwerp niet ter sprake. Ik bracht het grootste deel van de tijd, of in mijn kamer, of bij Theo's echtgenote (Christine) door. Pa verwittigde me, op te passen wat ik deed én zegde op school, en verzekerde er me ondertussen van, dat hij tegen het volgende schooljaar een ander internaat zou vinden. Internaat, of "thuis", het maakte me allemaal niet veel meer uit.
Het was een weekend in het voorjaar 1974, wanneer ik zoals gewoonlijk naar Ma ging. Om een reden dewelke ik me niet kan herinneren ging ik éérst naar Ma, en niet naar Bobonne. Ma was ondertussen reeds meerdere keren ogenomen in de Psychiatrische afdeling van het "St.Jozefs"ziekenhuis in Kortenberg. Ze stond nu op Ziekenkas, was constant onder invloed van kalmeermiddelen, en bracht het merendeel van de dag of; in bed, of; voor de televisie door. Wat ze deed tijdens de weken, weet ik niet, bij mijn bezoeken, ging ik steeds boodschappen doen, en kookte ikzelf het eten. Ik was reeds een halfuurtje bij haar, was reeds uitgepakt, toen ik me (zoals steeds) vergewiste van de nodige boodschappen, en ik haar zegde dat ik eerst even bij Bobonne zou aanlopen. Ach ja...... zegde ze me, argeloos..... het heeft gebrand bij Bobonne..... WAT!!! antwoorde ik, wanneer ???, eergisteren antwoorde ze.... "Ja... dat mens is niet normaal, en ze zouden haar moeten opsluiten" voegde ze eraan toe, terwijl ik reeds naar buiten rende, en de staat overstak. Ik zag dat de muur rond het keukenvenster op de eerste verdieping zwart geblakerd was. De benedendeur stond open, ik rende de trappen op, haar apparementje binnen, zodra ze me zag, stond ze recht uit de zetel, kwam "mijn naam roepend" naar me toegelopen, omhelsde me, legde haar hoofd op m'n schouder, en huilde, huilde, zoals een kind. Ik was een knaap van 13jaar, daar stond ik dan, met een laat Zestig jarige vrouw, die haar verdriet de vrije loop liet, iets wat ze bij haar éigen dochter niet had gekund, en bij Tony, uit éigenrespect niet had gewild. Ze legde me na een tijdje uit, dat "ze dàcht" de ketel op het vuur te hebben gezet, zonder er water te hebben ingedaan. Ze was dan naar beneden op het koertje gegaan, en toen ze terug boven kwam stond de keuken in lichterlaaie. Ma verweet haar nu "dementie", had haar verweten àl wat mogelijk was, en zich verder niet bekommerd. Ze vroeg me wat ze nu moest doen, een vraag waar ik niet dadelijk een antwoord op had, het stelde me een béétje gerust toen ze me zegde dat Tony met de zaak bezig was. Koken was in de huidige situatie niet mogelijk, Tony had haar enkele keren een broodje gebracht...... ik zegde haar dat ik later die dag eten zou brengen. Hééél diep onder de indruk, met tranen in de ogen, en vééél vragen ging ik een tijdje later naar de winkel voor de boodschappen, ik voorzag nu voor 3 ipv 2 personen aankopen. Toen ik terug bij ma kwam, kreeg ik een boel sarcastische opmerkingen betreffende Bobonne, in die mate dat het me moeite kostte géén even sarcastische wéderopmerking te maken. Ik maakte een Tomaat/uien:Champignon omelette met fritjes, en at deze samen met Ma, terwijl ik haar commentaar over me heen liet gaan. Nadien herhaalde ik het koken, en bij meer commentaar, viel ik uit tegen ma, "Indien ze dement of gek is, heeft ze toch nog altijd recht op eten, of niet?!?!", ik sloeg de deur achter me dicht, en ging met het eten naar Bobonne. Ik bleef zolang ik kon, ze genoot van het eten, van mijn gezeldschap, en van het feit dat ze tegen iemand kon praten. De volgende (zon)dag verbleef ik het merendeel van de tijd bij Bobonne. Ik deed nog wat boodschappen voor haar. Ma zegde me " Dat Tony het maar oplost, ik wil er niks mee te maken hebben!!", dat steldde me alles bij mekaar een beetje gerust, ik had meer vertrouwen in Tony dan Ma, zeker waar het deze situatie betrof. Ik nam die zondagavond afscheid van Bobonne, beiden in tranen, ik beloofde haar, regelmatig te telefoneren. Tijdens de Busreis naar Leuven, probeerde ik alles een beetje in perspectief te zien..... maar ik was 13!!! Thuisgekomen legde ik kort de gebeurtenissen tegen Pa uit, ik wist dat hij nog steeds een goede relate had met Bobonne, zij telefoneerden nog regelmatig met elkaar, hij had haar ook geholpen met de administratie, vroeger van het winkeltje, en nadien met het verhuren ervan en het appartement. Thuisgekomen telefoneerde hij haar dadelijk. Na de telefoon, zegde hij me, dat hij ook niet veel méér kon doen, "hij had veel werk" en ze had toch hulp van Tony....... hoewel ik best wist dat hij Tony niét vertrouwde. Ik herinner me 2 keer getelefoneerd te hebben met Bobonne in de eerstvolgende dagen, de 3é keer, 4é 5é kreeg ik geen antwoord. Ik nam toen telefonisch kontakt met Ma, om te informeren wat er aan de hand was. Het antwoord, de uitleg kwam me als een klap in het gezicht aan. "De dokter heeft besloten dat het niet langer verantwoord was voor haar om alleen te wonen" zegde ze me, "Wat bedoel je daarmee?" was mijn vraag........ " Ze is opgenomen in St.Jozef" kreeg ik als antwoord. Ik begreep het niet. Ik kénde St.Jozef, van de keren Ma daar was opgenomen, en ik wist dat Bobonne daar niét thuishoorde, ze was niet Gek, zélfs niet dementerend, ze had gewoon iets vergeten en slecht geluk. Ik werd gék........ allerlei vragen raasden door men hoofd, vragen waar ik geen antwoord voor had. Pa zou ik niet om raad/hulp kunnen vragen tot de dag nadien, of ik diende proberen wakker te blijven tot wanneer hij die avond thuiskwam, maar de situatie van dronkenschap waarin hij meestal thuis kwam zou niet veel oplossing bieden. Tony's telefoon nummer had ik niet, had hij dit niet kunnen tegenhouden??, vroeg ik me af. Ik hoorde Pa die nacht thuiskomen, maar hoorde meteen dat het geen zin had hem nù met het probleem te confronteren, en ik besloot dan maar tot s'ochtends te wachten. Ik deed geen oog dicht die nacht, de vragen bléven oor mijn hoofd tollen...... ik begréép het totaal niét.
De zomervakantie van 1973 (ik was toen 12) ging niet ongemerkt voorbij. Theo (toen 19) trad in het huwelijk met zijn (reeds zwangere) vriendin Cristine. Er nù op terugkijkend was het zéér zéker geen huwelijk uit Liefde, dan wél....."van te moéten", Cristine kwam uit een vrij Hoogburgerlijke-franssprekende familie, was héél gestudeerd, daarentegen, was Theo nét uit zijn "hippie-periode", werktte als ???, voor Acco, en was ook nauw betrokken bij de Communistische Partij. Het "feest(je)" vond plaats bij een vriend-traiteur, op enkele honderd meters van onze woning, en Theo had een appartement gehuurd nabij het station. Tijdens die periode werktte Marcel nog steeds op leercontract bij een bakker, en spendeerde àl zijn vrije tijd aan wielrennen. Erna....... zou het volgende schooljaar "op kot" in Antwerpen gaan, zij zou voor "Ortopedagoge" Psycho-Medisch-Sociaal opvoedster voor gehandikapte kinderen" gaan studeren. Ik werd meegedeeld dat ik op Internaat zou gaan in het Leuvense Koninklijke Atheneum. Dit bracht ook "thuis" veranderingen met zich mee...... Theo zijn kamer was nu vrij gekomen, en was ook de kleinste, Erna (die alleen de weekends thuis zou doorbrengen) en de grootste kamer had, verhuisde naar Theo's voormalige kamer mààr........ regelde tot mijn grote vreugde ook, dat ik, haar (de grootste) kamer kreeg, en dat Marcel van zijn kamer (ook klein) (Theo en Marcel deelden namelijk één grote kamer die door een houten paneel in twee werd gedeeld) naar mijn kamer verhuisde. Tijdens die zomervakantie (om één of andere reden) begon ik op aandringen van Marcel mij ook meer op Sport (hoofdzakelijk wielrennen en zwemmen) toe te leggen. Zwemmen was iets wat al jaren in de familie zàt. We gingen alle 4 minstens één keer/week in Leuven zwemmen, Marcel & Erna zelfs meermaals, zij namen ook deel aan allerlei wedstrijden. Ik bracht tijdens die zomervakantie ook 10 Dagen door bij Bobonne en Ma, terwijl Pa, Greta en Anita (Greta's) dochter op vakantie gingen. Dat verblijf, week niet bizonder af van al de anderen. Ma was meer en meer bedlederig, omwille (mis)-gebruik van allerlei medicijnen, had nog steeds "aanvallen" maar ik had ondertussen geleerd die te zien "aankomen" en dat vond ik wel een smoes dat ik bij Bobonne kon blijven slapen.
Een week voor de schoolaanvang ging ik met Pa op "bezoek". Het Atheneum was gelgen op de Naamsestraat, het Internaat bevond zich een 200-tal meter van de school zélf verwijderd. De slaapruimte was één grote zaal voor een 50-tal leerlingen, de énige privacy, was een gordijntje tussen de bedden. De ervaring van pesterijen enz, brachten een idee van afschùw bij me, voordien kon ik namelijk minstens s'avonds van die pesterijen ontsnappen, al was thuis zijn dan soms erger, nù zou ik echter 24u/dag die pesterijen moeten doorstaan, mààr..... ik was wél verlost van "thuis", het éne was vuil, het andere smerig. Ik zou wel zien.
De situatie thuis ging van kwaad naar erger, Pa kwam soms gewoon niet naar huis de winkel werd geopend door Greta, naargelang haar humeur, enz.
Al vlug na de aanvang van het schooljaar 1973/74 begon de "ouwe" situatie zich te herhalen, ik was heel erg in mezelf gekeerd, zocht of wilde géén vrienden of kontakten leggen, studeren intreseerde me geen moer, ik bracht dan ook éttelijke uren door in de nà-studies, maar op één manier was dàt nét dé manier om niet te moeten deelnemen aan de "gemeenschappelijke activiteiten" in het internaat. In de strafstudie liet men mij tenminste met rust was ik beginnen denken. Tijdens een weekend thuis, héél in het begin van het schooljaar, zegde Greta me dat ik van kamer diende te verhuizen. Eén van de "kleine" kamers was leeg, Anita zou bij ons komen inwonen, en omwille "haar leeftijd?!?!" (zij was ouder dan ik) had zij het recht op de grotere kamer. Ik protesteerde als nooit voordien, noemde haar alles wat ik op 12jaar kende, maar toen daags nadien, Pa zich (natuurlijk) bij haar aansloot, had ik geen keuze. Terwijl ik m'n spullen verhuisde (dàtzelfde Weekend nog) voeldde ik mij léég, verlaten, alléén........ Theo, wég, Erna in Antwerpen, Marcel zelden thuis, en nu moest ik het niet alleen stellen mét Greta, maar ook nog met Anita, waarvan ik wist dat het gehéél niét klikte. Zij was 4 jaar ouder dan ik, maar ook Erna, Marcel, of Theo hadden het nooit met haar pretentieuze houding kunnen vinden.
De weekends "Thuis" 2 op 4, de andere 2 was ik bij Ma, begon ik dan ook meer en meer toenadering te zoeken tot Marcel, begon meer te sporten, Marcel "Speelde" mijn trainer in wielrennen, zwemmen, en zelfs Crossen (Lopen), ik bracht ook geregeld een bezoek aan Theo die op een 700 meter woonde. Theo had zich inmiddels volledig toegelegd op Communisme, hij was de Voorzitter van de Communistische Jeugd in Belgie, en was voor die job veel in het buitenland, maar ik kon ook goed over de baan met Cristine. Kerstmis 1973 herinner ik me zéér duidelijk. Ma was namelijk wéér een keer opgenomen in Psychiatrische instelling. Erna had besloten Kerst & Nieuwjaar met vrienden in Antwerpen te vieren. Theo en Cristine waren in het buitenland, en ook Marcel besloot de feestdagen buitenhuis met vrienden door te brengen. Reden van Anita's afwezigheid herinner ik me niet, maar kon me ook niet veel schelen. Kerstavond bracht ik (12j) thuis alléén door met de film " A American in Paris" op de tevee, terwijl Pa en Greta érgens waren. Nieuwjaar 1974 zette ik op dezelfde eenzame manier in, met "the Black & White Minstrell schow".
In de tweede trimester van hetzelfde schooljaar, werd ik van het Internaat gestuurd...... ik nam dit met gemengde gevoelens, maar had alles bij elkaar wel, alles in het werk gesteld om dat resultaat te bekomen. De laatste druppel was, dat ik een bepaalde week op een "in woorden niet uitdrukbare" manier gepest werd, dat ik de volgende week een pistool mee naar school nam. Tijdens één (van de zovelen) scheldpartijen tussen Pa & Greta, had ik hem eenmaal dronken met een pistool zien zwaaien. Ik had géén idee dat hij dat bezat, maar enkele dagen later zag ik het in één van de keukenkasten liggen. Ik besloot het (denkend at het niet echt was, én.... het was een "alarmpistool") mee naar school te nemen, en met vertoon daarvan zouden ze me wel met rust laten. Het gevolg was, dat ik op het Direktie-bureel ontboden werd, terwijl Pa onderweg was, ik werd mét dàdelijke ingang van het Internaat gestuurd, en kon het schooljaar tot het einde uitzitten, nà een week schorsing. Ik kreeg de volle "scheldbui" over me tijdens de autorit van school naar huis, maar dat was niets nieuw voor me. Thuisgekomen stond (een reeds op de hoogte zijnde) Greta me grijnzend op te wachten, vader liep achter me mee binnen, plots voelde ik een klap rond mijn hoofd, een striemende pijn ging door m'n hoofd, ik werd duizelig, en viel op de grond, daar liggend ,half bewustloos, traptte hij me in de borst, tot tweemaal toe, ik kon niet meer ademen, ik probeerde maar kon de pijn in de borst niet verdragen, ik hoorde beiden tegen me roepen, maar verstond hun niet. Pa trok me recht bij de kleren, maar ik kon niet, de pijn verscheurde me en ik kon nauwelijks ademen. Met mijn armen de pijn in m'n borst onderdrukkend, snakkend naar adem, nog steeds duizelig, probeerde ik me tegen de muur staande te houden, terwijl Pa me zegde dat hij me vandaag of morgen niet uit mijn kamer wilde zien. Eigenlijk was ik daar blij mee, maar....... hoe geraak ik op mijn kamer dacht ik (18 Trappen) ik kon àmper het bewùstzijn bewaren. De pijn verbijtend, de tranen branden in mijn ogen, schuifelde ik tegen de muur naar de trappenhal. Greta vond het zelfs grappig "Kijk de pistioolheld is gewond" gierde ze uit. Hoé weet ik niet, maar ik geraakte met onmenselijke pijnen tot in mijn kamer, en viel in slaap, of ....... verloor het bewustzijn op bed. Ik werd ùren later (midden in de nacht) wakker met braakneigingen. Ik verbeet terùg de pijn naar de badkamer, en braakte daar een bruine (bloed) brij uit, stond er niet bij stil, en was reeds blij terug in mijn bed te zijn geraakt, en met rust te worden gelaten.
1979 Overlijden Bobonne 
