Het was ergens in Februari 1980, toen ik op een Vrijdagnacht van de Discoteek, in de Bakkerij arriveerde, en terwijl ik me naar boven wilde begeven om me om te kleden, Jef me toeriep; of ik iets nieuws van Pa had ??, hem ontkennend antwoordend meldde hij me dat hij een ongeval had gehad in de "Bocht" in Werchter. Ik kende die bocht maar al te goed, draaide me om en liep terug naar mijn auto buiten, het moet rond 3 a 4uur geweest zijn. De plaats van het ongeval was een kilometer of 7 van mijn werk, onderweg ging er van alles door mijn hoofd, ik kénde die bocht, en wist dat het een zéér gevaarlijk punt was,... had Pa gedronken????, hoe erg was het, wié had met de bakkerij gebeld??? Allemaal vragen die door mijn hoofd flitsten terwijl ik vééél te hard reed. Ik kon van op een afstand de zwaailichten van politie en brandweerwagens zien... de auto was een totaal wrak, meerdere keren over kop gegaan, ik rende naar de aanwezige agenten, die me meedeelden dat hij naar het Ziekenhuis in Bonheiden was overgebracht. Ik wilde niet meer vragen stellen, voor het geval Pa dronken zou zijn geweest. Ik rende terug naar de auto, bekeek het wrak nogmaals (denkend dat hij héél zwaar zou gewond zijn), en reed naar het Hospitaal welk op een 15-tal kilometer lag. Daar aangekomen..... leek het godzijdank allemaal mee te vallen. Hij stonk inderdaad naar drank maar het ongeluk had hem waarschijnlijk opgenuchterd. Hij was (zoals altijd) heel zakelijk, en vroeg mij, om in eerste instantie alles te regelen. Hij vroeg me "Lieve" zijn secretaresse te verwittigen, de verzekeringsmaatschappij, e.d.m. hij vroeg me niét om Greta in te lichten... wat ik toch besloot te doen. Na een uurtje bleek uit de onderzoeken dat hij meerdere schaafwonden, en snijwonden had, en enkele zwààr gekneusde ribben. Ik wist dat de politie nog zou langskomen voor een verklaring af te nemen, en gaf hem de raad Koffie te drinken,en ook te roken, om zijn alcoholgeur te verbergen. Lieve woonde in Leuven, ik besloot eerst bij Jef en Nieke te stoppen, om hun mee te delen, dat het alles bij elkaar niet erg was, maar dat ik vandaag niet zou komen werken. Ze begrepen het, en zouden hun plan wel trekken. Ik herinner me dat het 6uur Zaterdagochtend was, toen ik het huis in Baal binnenging. Ik riep Greta en Anita uit hun bed, en deelde hun mee wat er gebeurd was.Ik was geen kléin beetje verbaasd van haar te horen dat ze reeds ingelicht was door mensen uit de buurt. Blijkbaar was Pa uit het wrak gekropen,over de straat naar een huis, het waren dié mensen die de nooddiensten gewaarschuwd hadden, en ook Greta, met de melding dat hij zwaar dronken, tegen veel te hoge snelheid de bocht gemist had. Greta zegde me, dat het hospitaal haar wel zou ebben gebeld indien het nodig was geweest, en dat hij maar niet had moeten drinken. Samengevat...... het kon haar niets schelen. Ik wist at het tussen Pa en Greta totaal "vierkant" liep, maar stond toch perplex van haar ijskoude reaktie. Ze ging terug naar bed, en ik besloot naar Leuven te rijden om Lieve in te lichtten, ik wist waar ze woonde, en belde haar vanuit een telefooncel in Tremelo, ze zegde me dat ze zou klaar zijn, om met me naar Bonheiden te rijden wanneer ik aankwam. Ik passeerde terug de paats van het ongeval, waar men juist de auto aan het wegtakelen was. Ik stoptte, vroeg waarheen ze de wagen zouden brengen, het was een privé-takeldienst, hij gaf me zijn adres en telefoon, met de melding dat hij reeds 3 personen had dewelke geintreseerd waren het wrak te kopen. Ik begreep dat niet dadelijk, maar achteraf bleek..... het was een vrij nieuwe Mercedes, de motor en chassis waren ongedeerd, en er was dus interesse om het wrak te kopen, waarna men er een nieuwe carosserie overzette. Lieve was klaar bij mijn aankomst. Tijdens de rit terug naar het hospitaal, legde ik haar uit wat er gezegd was door Greta, en zij lichtte me nu openlijk in, over het feit dat Pa plannen had, om Greta de deur te wijzen, en met Lieve samen te gaan wonen, door mijn veelvuldig uithuizig zijn had ik die signalen blijkbaar gemist. In het hospitaal aangekomen, liet ik hun even alleen, terwijl ik met de garage belde, waar ik werd meegedeeld dat er reeds een bod van 100.000Fr op de wagen was, maar dat dat zeker nog zou verhogen. Pa wilde absoluut naar huis, ondanks de tegenzin van Lieve. De dokters zagen niet dadelijk een bezwaar, op voorwaarde dat hij zou rusten. Het was ondertussen late voormiddag geworden. Pa had zélf Erna, Marcel, en Theo opgebeld. Toen deze in het hospitaal aankwamen namen zij (op mijn vragen) de zaken over. Ze zouden Pa naar huis brengen, kontakt nemen met de garage i.v.m. het verkopen van het wrak (wat tenslotte gebeurde voor niet minder als 180.000.Fr), en zij zouden ook wel zien wat ze deden met Greta. Ik zou later die dag even langsgaan om te zien hoe het ging. Ik had nog een vrij uitgebreid gesprek met Lieve, tijdens haar naar huis te brengen, en een tas stérke koffie. Het was namiddag toen ik terug op mijn werk aankwam, en het relaas aan Jef en Nieke vertelde. Ik ging naar bed, diende binnen enkele uren terug in Baal te zijn. Die avond, vertrok ik vroeger van Bakkerij naar Discotheek, en stoptte even thuis. Het viel me dadelijk op dat Greta haar auto er niet stond. Ik ging binnen, en vond Pa in de zetel in de Living, half slapen in veel pijn. Ik vroeg hem wat hij in de zetel deed, en hij zegde dat Greta niet in de zetel wilde slapen voor enkele dagen, en dat iemand naast hem in bed ongemakkelijk zou zijn. Ik vroeg hem of ik nog iets kon doen, dektte hem warm in, zorgde voor wat te drinken, en meldde hem dat ik op de terugweg van Discotheek, later die nacht ik nog even zou aanlopen. Ik belde met Erna, zij was op de hoogte en éven verbolgen over de "bed"situatie, maar kon er ook weinig aan doen, zij zou vanavond langskomen met wat te eten. Me afvragend waar Greta en Anita waren ging ik toen werken. Ik liep even aan toen ik naar de bakkerij reed die nacht, Greta en Anita sliepen blijkbaar, Pa lag nog steeds in de zetel, nog steeds in véél pijn, ik zegde hem die namiddag langs te komen. Deze situatie duurde een tiental dagen. We lostten (Erna en ik in hoofdzaak) mekaar af, in het bezoeken van Pa, Lieve probeerde (samen met Marcel die er nu ook werktte) de zaak draaiende te houden. Van zodra het mogelijk was, besloten we Pa, naar Lieve's appartement over te brengen, zodat hij op z'n minst een dégelijk bed had om te slapen, en iemand om hem te helpen met zich te wassen. Noch Greta, noch Anita hadden een vinger uitgestoken, iets waarvoor ze weldra de rekening zouden krijgen gepresenteerd. Ik was volop begonnen om schetsen, en plannen te maken voor de tentoonstelling,ik had besloten, Chocolade, Suiker, en fijne patisserie (petit fouré) te gebruiken. Ik kon volledig op de medewerking an Jef en Nieke rekenen, een goed resultaat zou ook voor hun een eer zijn, temeer hun bakkers carriere aan zijn einde kwam, zou dat een mooie afsluiter voor hun zijn.
Het was een Donderdagnamiddag in Juni 1979, toen Erna en Marc, tijdens mijn werk de Bakkerij binnenkwamen. Ik zag al gauw aan hun gezicht dat het iets ernstigs betrof, ze zegden me dan men gebeld had van het St'Jozef hospitaal, dat Bobonne zéér slecht was, en heel waarschijnlijk de volgende dag niet meer zou halen. Ik keek naar Jef & Nieke, dewelke knikten dat ik me kon gaan omkleden en met Erna en Marc kon meerijden naar Kortenberg. Tijdens de rit, zegden ze, dat Pa, en Marcel zowel als Theo op de hoogte waren. Ik kon het niet laten ééniéder, inclusief mezélf luidop te verwijten, dat we Bobonne de laatste jaren verwaarloosd hadden. Aangekomen, was Pa, en Theo reeds aanwezig. Een verpleegster bracht ons naar de kamer, waar Bobonne voor zich uit lag te staren op bed, iedereen poogde een gesprek aan te knopen, maar het was duidelijk dat ze ons niet herkende, iets wat door het korte bezoek van de Dokter werd bevestigd. Ze had geen enkel besef van onze aanwezigheid, toen we na een vrij lang bezoek één voor één afscheid namen, en haar zoenden, bleef ze zonder besef, zegde niets, ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik haar zo zag, en haar met de woorden "Ik kom morgen terug Bobonne" zoende...... ik en iedereen in de kamer verstijfde toen ze, wanneer ik mijn mond van haar voorhoofd verwijderde, haar hoofd een beetje draaide, me aankeek, én..... mijn naam noemde. Dit werd bij het verlaten van de afdeling door de Dokter verklaart; dat ze me mischien éven herkende, omdat hij wist dat ik haar toch wel het meest bezocht had in de afgelopen jaren. Ik voelde me goed, te weten dat ze mij had herinnerd. Ik sprak met Pa af dat hij me morgenvoormiddag zou ophalen in de Bakkerij voor een volgend bezoek, ik kende Nieke en Jef voldoende om te weten dat ik indit geval géén nood had aan toelating om het werk een paar uurtjes te verlaten. De volgende dag, haalde Pa me zoals afgesproken op. Tijdens de rit zegde hij me, dat hij met de dokter had gesproken, en buiten mijn laatste bezoek een zestal weken geleden, Bobonne in twee jaar geen bezoek had ontvangen, en sinds haar opname ook geen an Gemma (Ma) haar bloedeigen dochter. Aangekomen in het hospitaal begaven we ons naar de kamer war ze gisteren had verbleven....... de kamer was echter leeg, het bed opgemaakt, ik raakte in paniek. Een verpleegster kwam naar ons toe, en zegde dat Bobonne s'nachts was overleden. We bezochten haar nog in het Mortuarium waar ze lag opgebaard, en vol zélfverwijt, en als een "geslagen hond" reden we terug. Pa zegde me dat hij kontakt zou nemen met Andre (Gemma's man) betreffende de begrafenis. Ik weet niet hoe, maar ik ging diezelfde avond Muziek draaien, en poogde mijn "normale" leven verder te zetten. De begrafenis was de volgende Woensdag in Kortenberg, en ik kreeg een extra dag vrij op het werk. De dag voor de begrafenis, kon ik haar nog even bezoeken, ik vroeg haar me te vergeven dat ik zoveel met mezélf was bezig geweest de laatste tijd, jaren, en haar daardoor verwaarloosd had. Ik was absolùùt geschokt, en nijdig toen ik van de begrafenis huiswaarts reed. De énige aanwezigen op de begrafenis waren haar zus "Bertha" een kloosterzuster, Pa, andré, Erna, ikzelf en een 4-tal personeels leden van het Hospitaal geweest. Theo (Bobonne's petekind), en Marcel hadden géén tijd ?!?!, Gemma haar éigen dochter was té ziek???. Ik beloofde mezelf (voor zover als mogelijk) de verwaarlozing goed te maken......... een belofte die ik steeds heb gehouden t.t.z; ik betaal tot vandaag de huur van de begraafplaats, en breng haar nog bijna maandelijks een bezoek. Eind 1979 kwam eraan. Ik werkte nog steeds als "bakkers-leerling" was nu laatste schooljaar begonnen, en weekends als D.j. in Baal. Eind van '79 kreeg ik enorm veel last van maag krampen en pijn,in die mate dat ik achter de D.j.-tafel in elkaar zaktte, en naar het Hospitaal werd overgebracht. Er werd een Maagzweer vastgesteld, dokters begrepen niet dat "een knul" van 18 een maagzweer kon hebben, tot ik hun mijn levenstijl uitlegde, en de maagzweer dus verder kwam van a) slechte, weinige, niet gebalanceerde voeding,b) te kort aan slaap,c) teveel aan stress. Ik beloofde er rekening mee te houden, en diende een tijd een speciaal dieet te volgen en medicatie te slikken. Ik luidde de jaren "80" in als D.j., en kort nadien deelde Jef, ons mee dat hij de Bakkerij ging overlaten tegen het einde van dit schooljaar. Hij was ondertussen midden vijftig, en zwaar ziek aan Asthma. Privé was er niet veel veranderd. Ik was zo weinig mogelijk thuis. Marcel werktte ondertussen als verkoper voor Pa, die ook nog zeer zelden thuis was. Greta gedroeg zich (sociaal) zijnde de "Barones van Baal", en begreep écht niet dat ze éigenlijk zichzélf voor "schut" zette. Ik had ondertussen al een drie-tal vriendinnetjes "versleten", het ontbrak me aan tijd, ik was té druk bezig met m'n twee job's, en wilde dit voorlopig ook niet veranderen, daar ik zo snel mogelijk op éigen benen wilde staan, zeker met het einde van mijn "school-lopen" om de hoek. Het einde van de tweede trimester zou op school gepaard gaan met een tentoonstelling, van brood, banket, en patisserie door diegene die wilde. We dienden een eigen werk te maken, er zou een tentoonstelling worden opgezet, waarna de getoonde werken door grote brood en banketbakkers alsook Pattisiers, zouden worden gejureerd, iets wat zeer zeker invloed zou hebben op het eind examen. Ik was dan ook één van de eerste om me hiervoor in te schrijven, niet beseffende hoeveel werk ik nog maar een keer op mijn rug nam. Jef en Nieke steunden me echter 100%, en ik kon op hun hulp rekenen.
Een (via Harten2-Mailgroep) begonnen vriendschap in December 2006, groeide langzaam maar zeker en bereikte het punt van "Liefde" op 15 April 2007. Met dank aan eenieder die dit mogelijk maakte, en de vélen die ons daarbij ook steunen.
Annemie, De mist trok weg, en de hemel brak open. Puur goud stroomde mijn leven in, Ik voelde de warmte op mijn schouders.......... het werd weer lente,.... een nieuw begin.
Jij bent de lust van m'n leven, de vlinder in m'n buik, het vuur in m'n hart, de bloem die ik ruik, de zachte regen van de boog, de appel in m'n oog. Dank je voor je liefde en warmte voor je genegenheid voor je steun en begrip Dank je om mijn leven, mijn strijd, mijn lijden en pijn, een doel te geven om na te streven.
Op 01 Januari 2005, kreeg ik van Linda (Nieuwjaarsgeschenk) "Felix", een kitten, dewelke al gauw mijn "Soul-mate" en énige/beste vriend werd. Toen ik in Februari 2006 naar "Ter Duinen" in Nieuwpoort ging voor "Accute Depressie" plaatste ik hem in een Asiel........ na 4 weken (2 weken voor mijn terugkeer naar huis) belde Linda me, om me te melden dat hij in "Hongerstaking" was gegaan, en zichzelf had laten uithongeren, hij kon niet wennen aan de situatie waarin hij verbleef, en dacht ook dat deze situatie "blijvend" zou zijn. Ik had een volledig jaar nodig, alvorens ik tijdens de Kers & Nieuwjaars periode de beslissing nam om terug een beetje leven in huis te halen, ik nam kontakt met Linda, en sinds 20 JANUARI 2007, is ELLY mijn nieuwe huisgenoot... hierbij een foto... Leeftijd ong 18Mnd.
Ondanks dat er slechts een 3 a 4 kilometer was tussen mijn nieuwe "thuis" in Baal, en werk in Keerbergen, besloot ik toch de gelegenheid van "kost en inwoonst" op het werk aan te grijpen, op die manier hoefde ik niet steeds met Greta thuis te zitten. Pa was nu (ook omwille de +20 Kilometer afstand) nog minder thuis dan voordien. Het was winter-periode, en ik maakte me (voorlopig) weinig zorgen over het wielrennen, hoewel ik geregeld s'avonds wat trainde. Het waren lànge dagen Woensdag tot/met Vrijdag van 06u tot 18 soms 19u..... Zaterdag van 04u tot 12u en in de vooravond nog enkele uurtjes, en Zondag van 02u tot 12 a 13u. Het was echter 70% pattisserie, ik leerde dus véél meer dan voordien in Leuven, waar het louter Brood en Banket was. Maandag's liep ik school in Leuven, en dinsdag besteede ik aan trainen e.d.m. Toen het wielerseizoen van 1978 eraan kwam, wist ik al snel dat het niet te combineren viel met mijn werk, en ik vroeg aan de ploegdirektie dan ook een onderbreking van mijn kontrakt, een onderbreking werd me niet toegestaan, het werd verbroken, met de belofte dat ik het terug kon opnemen wanneer ik er klaar voor was. Het was een eerder "rustige" periode, t.t.z; ik vertrok naar mijn werk, meestal Dinsdagavond, en kwam terug thuis Zondagnamiddag. Ik wist wél dat het tussen Greta en Pa van kwaad tot erger ging. Ik had weinig tot geen kontakt meer met Theo of Marcel, naar Erna fietste ik meestal tijdens mijn training, maar ook die band begon gaan te verzwakken, zij was ondertussen ook zwanger van haar eerste kindje, Marcel (nog steeds Cafe runnend in Herent) had ook reeds een Zoon sinds 1977. Ik eindigde het Schooljaar '77 - '78, vrij goed. Tijdens de 2 weken Jaarlijks verlof hielp ik Mark en Erna bij het verbouwen, renoveren van een huisje hetwelk ze hadden gekocht, en hetwelk (met uitzondering van de buitenmuren) eigenlijk volledig werd afgebroken en hérop gebouwd, dit was wéér een manier om niet "thuis" te moeten zijn. Het was ook in die periode dat de brouwerij (eigenaar van Marcel's) café, falliet ging, wat betekende dat het café werd gesloten. Arlette (Marcel's vrouw) vond allerhande poets/werkjes, o.a. Pa's bureel, en Marcel ging aan het werk als chauffeur in een houtbedrijf in het Leuvense. Zij hadden ondertussen een (onverantwoord duur) appartement gekocht in Wilsele, en dat ook nog exhuberant bemeubeld. Ondanks de geboorte van "Jurgen" hun zoon, was het een "publiek geheim" dat hun huwelijk "vierkant" draaide, Marcel hield er stééds wel énkele vrouwen op na, en deinsde niet terug om Arlette (tot politie interventie's toe) in elkaar te slaan. In Theo's privé leven liep het nét zo, hij had ondertussen een huis gekocht in Heverlee, werkte nog steeds voor de C.P., maar was geregeld onder invloed van alcohol, drugs enz, had er ondertussen een Huwelijk met twee kinderen opzitten, alsook een drietal relaties. Ook hij gebruikte héél graag zijn handen t.o.v. vrouw of vriendinnen.
In het najaar van 1978, begon ik aan een rijbewijs te denken. Ik nam inlichtingen bij een rijschool en vernam dat ik nù reeds mijn theoretische lessen én examen kon doen, en dan nà mijn verjaardag in Maart 1979 het praktische deel. De prijs bedroeg toen 27000 Frank. Op een bepaalde Maandag, ging ik van school naar Pa's bureel, om hem desbetreffend aan te spreken. Hij had een zeer jonge secretaresse, waarvan ik (via Erna) wist dat ze méér dan alléén secretaresse was,en ik maakte van haar àànwezigheid dan ook gebruik om dat onderwerp aan te snijden, hopend op een beetje invloed van haar zijde. Van de enkele honderden frank die ik per maand overhield op werk, bleef nooit wat over. Pa hield echter voet bij stuk, als ik een rijbewijs wilde moest ik het ook maar betalen. Hij zegde me wél; dat hij plannen had een nieuwe auto (Mercedes.... wat zijn welvarendheid nog duidelijker maakte) te kopen, en dat ik dan zijn huidige kon krijgen. Het was géén nieuwe, maar wel nog aardige Toyota Carina én (dat zou de rijlessen makkelijker maken) een automaat.
Ondanks mijn onbestaande vrije tijd, ging ik dus op zoek naar een bijverdienste dewelke ik in Januari 1979 reeds vond. Ondanks mijn zéér beperkte kennis wat betreft muziek, vond ik een werk als Disc-Jockey in een kleine dancing in Baal Dorp (Baretta genaamd). Ik was nog wel geen 18, maar omwille de sléchts 2 maanden, maakte de baas een uitzondering. Ik zou werken Vrijdag, Zaterdag, en Zondagavond aan 200 frank/avond, wat 600/Weekend maakte, tot mijn 18é en dan zou hij me 1000 Frank betalen per volledig weekend. De énige persoon dewelke ik daar in vertrouwen over inlichtte was Erna, en zij verklaarde me gek, maar respekteerde wat ik wilde doen. Dit betekende eigenlijk; Vrijdag werkte ik van 06u tot 18u in Bakkerij, nam dan douche, propere kledij, en fietste tegen 20u naar de Dancing, waar ik dan muziek speelde tot 02.20u, om dan terug naar de Bakkerij te fietsen, en daar te werken tot S'middags, enkele uurtjes te rusten, om dan van 16u tot 19u terùg in de bakkerij te werken, dàn naar de Dancing, en s'nachts van de Dancing récht naar de bakkerij, terug tot s'middags. Van zondagmiddag tot zondagavond kon ik dan wat rusten, s'avonds terug naar de Dancing, hoewel het zondag's nooit zo laat werd, en maandag naar school. Ook Mieke, en Jef, de bazen verklaarden me gék, maar hadden er niets op tegen zolang mijn werk er niet onder zou lijden.
Ik weet niet juist meer op wélke manier, maar ik trof een regeling met de rijschool dat ik de lessen in afbetalingen kon aflossen. In februari liep ik op Maandag School op CMO, en op Dinsdag volgde ik Theoretische rijschool. Ik slaagde héél makkelijk voor mijn examen. Pa was nieuwsgierig geworden naar de herkomst van dat geld, en was van Erna te weten gekomen waar ik mee bezig was. Het was nu HIJ, die mij vroeg, na school, naar zijn bureel te komen. Ik stond aan de grond genageld toen hij me "knuffelde" en proficiat wenstte, hij vroeg me hoeveel ik nog schuldig was aan de Rijschool, en zegde me dat hij dat verschil zou bijleggen, zodat ik niet verder twéé jobs diende te doen. Ik antwoorde hem, dat ik graag deed wat ik deed, en er niet wilde mee stoppen,....... ik had ondertussen ook een "vriendinnetje" leren kennen, en dat extra geld gaf me een goed, veilig, zéker gevoel. Zolang mijn werk en studies er niet onder leden, legde hij er zich bij neer. Op 17 April 1979, liep ik "apetrots" het gemeentehuis uit met mijn rijbewijs, ik was in alles van de eerste maal geslaagd. Pa had ondertussen reeds enkele weken zijn "spiksplinter nieuwe Mercedes" en gaf me dus de sleutels van zijn "oude" auto. Ik denk dat ik op dat ogenblik (onbewust) voor eeuwig de fiets aan de haken hing. Ik diende nu niet meer s'nachts in weer en wind van Baal (Dancing) naar Keerbergen (Bakkerij) te fietsen, had nu veel meer vrijheid om me te bewegen. De eerste kilometers die ik met de auto deed waren op de eerstvolgende vrije Dinsdag naar het St.Jozefs Hospitaal in Kortenberg waar Bobonne nog steeds verbleef, en dewelke ik in nu meer dan een jaar geen bezoek meer had gebracht. Dàt bezoek zit me zo diep gegrift dat ik niet in details wil treden, met uitzondering van het vermeldden dat ze alleen, eenzaam, mààr mischien gelukkig-onwetend aan het wegkwijnen was. Ze zat daar... duidelijk onder medicatie kalm gehouden. Het duurde dààgen alvorens ik over de "schok" van dat bezoek heen was, temeer omdat ik het had nagelaten haar te bezoeken, ik was té druk geweest met geld bijeen krijgen voor een rijbewijs, en had niét stilgestaan bij hoeveel ik eigenlijk van haar hield, als méns, als grootmoeder, maar ook als een beetje-moeder. Ik beloofde mezelf haar geregeld te zullen bezoeken, in de hoop dat ze me dan héél mischien terug zou leren kennen. Ik bracht kort nadien ook een bezoek aan Gemma (Mijn moeder), waar de situatie (zij het dan vrijwillig) veel gelijkenis had met die van Bobonne. Zij lag in bed, ganser dagen onder invloed van slaap & kalmeerpillen. Andre (haar huidige echtgenoot) was 12u/dag ùithuizig voor werk, diende dan nog eten te koken, wassen, plassen, verpleger te spelen voor haar, en ik kon,kàn me niet van de indruk ontdoen dat ze "genoot" van die situatie.
