|
+ Poëzie.
Lente kwam en de zon glimlachte. En overal gekweel vogel stemmen.
Natuur opende alle kleine raam, in de wereld voor onbepaalde tijd trillende kleuren. Look wat een genot, wat een tederheid. En dit tederheid, badend douche, rook betoverend licht, fijn, boeit altijd. Overtuigt alle, glimlach hemel en zon jong en jonge bladeren, en het schijnt - zelfs dauw lachen en horen - zingt, zingt Spring.
Noch de avond noch de nacht hoorde het kraken van de deur.
Geen wind, geen sneeuw, geen lawaaierige massa mensen.
Kan niet antwoorden als je licht in het raam brandt.
Wat is koffie in de ochtend?
Is dit een zachte kus met bitterheid?
Onvermogen om te genieten van dromen.
Met mijn betere helft.
Wat is koffie zonder jou?
Ochtend doorgebracht in de leegte.
Afscheid nemen van de opkomst van de dag,
wachten op nieuwe kussen.
Lente kwam en de zon glimlachte
En overal gekweel vogel stemmen,
Natuur opende alle kleine raam,
in de wereld voor onbepaalde tijd trillende kleuren ...
Look - wat een genot, wat een tederheid!
En dit tederheid, badend douche,
rook betoverend licht,
fijn - boeit altijd ...
Overtuigt alle - glimlach hemel
en zon jong en jonge bladeren,
en het schijnt - zelfs dauw lachen
en horen - zingt, zingt Spring.
Er is geen einde van de bospaden.Alleen om af te stemmen op
de ster, en een beetje voelbare voetafdrukken.
Het oor van het legendarisch bos zal worden gehoord.
Overal een duidelijk gerucht over de verloren en intieme.
Op de toppen van de dennen lage vluchtwoorden.
Ik zal de bladen van de wandelroute niet opmerken.
Hier is het, de ster was verlicht.
Er is geen einde aan bospaden.
Laat me niet gaan alsjeblieft. Denk aan iets en vraag om te blijven.
Kijk, ik kan nauwelijks ademen, bij de gedachte dat ik moet scheiden.
Kijk beter in mijn ogen, ze schreeuwen dat ik bij je wil zijn.
Laat me niet los! Daar, voorbij de grenzen van de grenzen,
wacht een stille straf op leegte. En daar, in de menigte van zielloze grijze gezichten, wacht nog veel erger en vreselijker.
En alles wat ik liefhad, dan geleefd, kleurloos zonder jou en fris.
Vertel me dat het geen realiteit is, geen prachtige droom.
Laat me niet los. Vertel me dat ik iedereen in de wereld nodig heb.
De wielen van de kar kloppen op het ritme van een pijnlijk hart,
en de tranen, de naderende wind vegen ze weg.
Elke dag bedank ik mijn lot. Elke avond vat ik de resultaten samen.
Ik vergelijk de kalender niet, ik koester vandaag erg veel.
Alles is natuurlijk en licht. Alles was om een of andere reden erg handig.
Dat wat verschroeid was, het was niet verbrand.
De wind waait en de zon schijnt.
Zien, ontmoeten, onderwijzen, medelijden, omarmen, koesteren,
meer rigide zijn. Om te weten dat je op hetzelfde land bent.
Alle vrouwen in de winter zijn uniek. De vorst kussen wangen roodachtig
en witte inkt raakt de wimpers en het doel is duidelijk. Voor ons cirkelen
de sneeuwstormen van walsen opnieuw, de sneeuwvlokken komen
sprankelend en dartelen uit de lucht. We worden door voorbijgangers
op de bijeenkomst geglimlacht, om in de ogen van koud ijs te smelten.
En jij, schoonheden, vaker glimlachen. Glimlachen is
gemakkelijker om tegenslag te verdragen, Glimlachen maakt ons
een beetje vriendelijker. Redding van de spirituele storm.
Dwaal spoken op de veranda
en kreunen in de ijzeren deur.
En hun gezichten zijn wit, als een tafelkleed.
Aan wie is hun eeuwenoude verwijt gericht
en wat doet hun schaduw beven?
En in de zalen feest een arrogante bankschroef,
en huilend in de ondergrondse trappen.
|
