|
8
Hoeveel in het leven wil ik zeggen,
hoe weinig we echt zeggen.
We zijn zo bang om onze hart te openen en ons
als een slak in het lichaam te verbergen.
Hoe zelden praten we met elkaar.
We hebben haast, we haasten ons altijd ergens naartoe.
Soms weten we niet wat we doen
en stoppen we opnieuw.
Hoe weinig warmte dat we geven aan degenen die het
nodig hebben, soms gebeurt het.
Iemand zal glimlachen en dan komen
we langs, dat moment vergeten.
Kijk niet vaker
naar het gezicht om te zien wat er in je hart gebeurt.
Misschien is er iets binnenin,
dat nuttig kan zijn in het leven.
Misschien zullen we alles daar zien dat al een lange tijd
heeft gezien, dat we soms in het leven klein vonden.
Maar alleen de tijd die we altijd gemist hebben.
Dan praten we misschien,
en laten we zeggen wat we wilden zeggen.
Maar voor nu, als een vis, zwijgen we
en verbergen we ons hart opnieuw in een vermoeid lichaam.
|
