|
+ Poëzie.
.
Als je weggaat, wordt het donker,
zoals een dag dat je nam,
alsof de nacht onder mijn raam kwam,
niet brandend met een enkele ster.
Zoals vogels vlogen allemaal weg,
En alleen nacht en nacht bleef voor mij,
Als je weggaat ...
Als je gaat, hoe kan ik blijven leven.
'S Avonds, mag ik iemand verwachten?
En het nachtvuur voor wie te vouwen?
En waar zou ik moeten varen tussen de
stormachtige golven? En waar de dagen van
hun voorraad te zetten? En met welke ster
niet mijn ogen af?
Als je weggaat. Als je gaat, de tuin in de steek
laat, de wereld verwoest, het huis leegmaakt, de
kou zal door de lege bossen gaan, rivieren
verstoppen zich onder zwaar ijs. En in een lege
nacht, duisternis zonder oevers. Een schaduw
van je stappen.
Als je weggaat. Alleen met jou ben ik vol leven.
Als een zeil, een droom, als licht, lente. Kale regens.
Kinderen, zullen voorbijgaan, en bloemen zullen in
mijn tuin opkomen. Oh, geef me je leven!
Vertel me maar, ik hou van ...
|
