|
+ Poëzie.
Menselijke ruzies. Het is onmogelijk om ze te vermijden.
Slechts één moment van alles, en een opflakkervuur.
Soms goed eten, absurd, ruzie maken,
waarin het moeilijk is om te bepalen wie ongelijk heeft.
Maar net als bij elk vuur is het echt, en, het is mogelijk om te
waarschuwen, maar als het dan is opgekomen, om de
menselijke ruzie te doven. Delicate gesprek, het
doel van is te herkennen, te begrijpen, te vergeven.
Twee kanten, ze dragen bij aan het vuur, in
plaats van hem te waarschuwen. Op zichzelf
verbergen gevaren altijd de ruzies van veel mensen.
Ze verkorten het leven en doen pijn aan alle harten.
Wanneer het lot je een vriend stuurt.
Wanneer je geliefde in je hart klinkt, neem je een stapuit de vicieuze cirkel,
met de ene wordt hij eerlijk tot het einde.
Wanneer het hart met de ziel de broederschap binnengaat. En je drinkt geluk
van de geliefde persoon, je verscheurt de
saaie slavernij van angst.Wees oprecht met je geliefde tot
het einde.
Wanneer gedachten schudden en twijfel verbranden.
Wanneer vernederd door de oneer van een boefje. Open je
vriend zonder uitstel. Wordt Oprecht oneindig, tot
het einde.
In de naam van de domme leugens van vrienden
die verliezen. Valsspelen van zoete verdrinkingspijn.
In tranen en droefheid, verlatend geluk.
Bladeren van de onoprechte liefde.
Nee, ik houd niet zo vurig van je,
niet voor mij is je schoonheid briljant.
Ik hou van je, ik ben voorbij het lijden
en de jeugd van mijn verloren.
Wanneer ik soms naar je kijk,
in je ogen, kijkend naar een lange blik.
ik ben mysterieus, maar niet
met jou praat ik met mijn hart.
Ik praat met een vriendin jonge dagen, in jullie termen,
op zoek naar andere functies, de lippen leven mond
voor een lange tijd stil, ogen van vuur vlamende
schiterende ogen. Ik keek maar bleef stil.
Het plataan blad brak weg van de tak van zijn geboorteland
en vloog naar het westen, wrede storm achtervolgd.
Verdord en verdord weg van de kou, de hitte en het verdriet
En eindelijk bereikte hij de zee.
De zee en de plataan is jong.
De wind fluistert ermee en streelt de groene takken.
De takken van de groene vogels van het schommelingsparadijs.
Ze zingen liedjes over de glorie van de zeekoningmeisjes.
En de zwerver nestelde zich tegen de wortel van de plataan.
Ze schuilt een tijdje met diepe, diepe pijn,
en dus zegt hij: "Ik ben een arm plataanblad,
tot de tijd dat ik volwassen werd en opgroeide in mijn vlaanderenland.
Eén en zonder een doel in het licht dat ik lange tijd heb gedragen,
verdorde ik zonder een schaduw, verdorde ik zonder slaap en rust.
Accepteer de vreemdeling tussen de bladeren van zijn smaragden,
ik ken heel wat verhalen over de wijzen en wonderen. '
"Waar heb ik je voor nodig?" - antwoordt de jonge plataan,
jij bent stoffig en geel, en mijn nieuwe zijn niet vers.
Je hebt veel gezien, waarom zou ik je verhalen vertellen?
Mijn oren zijn al lang uitgeput en paradijsvogels.
Ga je gang; Over de zwerver! Ik ken jou niet!
Ik ben geliefd bij de zon, bloei ernaar en schitter.
In de lucht spreid ik takken hier in de open lucht uit,
en mijn wortels wassen de koude zee. "
|
