|
+ Poëzie.
Ik zal de kamer in de ochtend te laten, en, witte lelie ademhaling.
Het is zorgwekkend en langzaam vullen de ruimte met mijn
al die - alles waar ik van hou: en bergen district helling.
lapis lazuli hemel en golven.En zal mijn dagen zijn vol
poëzie, tederheid, en opnieuw onverwoestbare liefde
onbestaande,als de dageraad.In de kamer, in mijn onderdrukking,
in mijn behoefte,in angst, in mijn kreunen.
Oh, lelie geurende beltoon!
Ik haat, ik haat mijn luiheid.
Die zit zo stevig in mij als een vuursteen.
Wilskracht is helemaal niet, om haar weg te
jagen. Elke dag veranderde ik in de hel.
Ik kan niets anders doen,
kookvaardigheden zijn verloren.
Er is geen enkele wens om te koken.
De arme man zag eruit als een skelet.
Ik wil ook niet wassen of dansen,
zelfs een vreselijk beest lijkt in bed te zijn.
Loop om te gaan, er is niet genoeg kracht.
Ik weet wat het moet aanvallen,
deze demon over mij heeft macht.
Ik besloot om het leven van mijn rol te regelen.
Ik zou niet alles de schuld van luiheid moeten geven.
Ik haat het internet.
Hij is de slechterik, de handlanger van mijn problemen.
Ik ben de hele dag op de computer,
Sites, chatten is nog een onzin.
Ik ren, ik doe het licht uit in het appartement,
om te stoppen met werken op het internet.
Het is gewoon dat ik de monitor niet zal verlaten,
tot mijn ongeluk en schaamte.
En om te denken dat is de schuld van het internet,
als de oude vrouw geen verstand heeft.
Ik wil dat je met rozen bezaaid wordt.
Zodat je erop kon lopen zonder doornen aan te raken.
Dat er in je leven serieuze vergaderingen waren
en dat de belangrijkste metgezel liefde was.
Laat wrok en pijn gewoon willekeurig worden.
Je komt langs hen heen met een snelle stap.
Als je plotseling een fout maakt en onopzettelijk struikelt,
sta op, veeg de tranen, corrigeer alles en ga.
Het leven is theater, maar de uitvoeringen zijn hier zonder repetitie.
Noch de passage op de "bis" kan niet worden gespeeld.
Alleen jij houdt vast aan een hoge positie.
Aan de "criticus" durfde niets te veroordelen.
Wat er ook gebeurt in het leven, wat je ook wordt,
onthoud wat er aan de hand is parallel aan jou.
Degenen die van je houden, zelfs als je zwak bent,
en zal je ondersteunen wanneer de kracht niet meer is.
Dit zijn inheemse mensen. Hun gezichten zijn iconen
in de hoeken van je hart die je redt.
Met deze schat in het leven, bezaaid met rozen, raak de
doornen niet aan en kraak de rozen niet, probeer de
schrijver te passeren.
Het ijs smelt wanneer we schijnen,
en harten openen wanneer we liefhebben,
en mensen veranderen wanneer we open zijn,
en wonderen gebeuren wanneer we geloven!
We besteden het leven op kleinigheden, zoals om
de munt te bellen. We cirkelden als motten zodra
hij het licht zag. We vlogen snel daar, waar niemand
stond te wachten. Ik wens geluk, zoals altijd, zijn
rusteloos bij de gate. minder kans op succes, des te
meer aangetrokken tot het huis, en de vreugde van
eenvoudige genoegens is al lange tijd in vervlogen.
Crazy, wildste dromen allemaal veel minder naam,
en de jaren saaie drukte te gaan, te gaan, go ...
En toch wachten we op iets Vanaf morgen, de warmte
en het vuur van vuur buiten beschouwing latend.
We leven een onmogelijke droom. Over een sprookje
vooruit. Verlies geloof en vrede in de hoop te vinden.
En het leven gaat. Komt nu. Niet morgen, niet gisteren,
en elk moment en elk uur. Van 's ochtends tot's morgens.
Leven volgens verwachting is eenvoudig een zonde!
De waarheid is immers in de simpele: Om voor
zichzelf te leven, niet voor iedereen.
Nu niet maar later.
Er is altijd ...
Er is altijd iemand die je nodig heeft.
Die zo naïef in je gelooft,
die de ziel moedig vertrouwt.
Die wacht om gereed te zijn.
liefhebbend, zonder gezeur.
|
