|
+ Poëzie.
De bende gangsters van de oude man is de een en dezelfde.Kameraden!
Op de barricades!Barricades van harten en zielen.
Alleen wij zijn puur, hij heeft bruggen verbrand om zich terug te trekken.
Het is genoeg om te lopen, futuristen,in een toekomstige sprong!
Stoomlocomotief om een beetje te bouwen,draaide de wielen teketeketek.
Als de song het station niet vernield,waarom dan de wisselstroom?
Wanneer komt het, de oude dag? Wanneer rimpels op het gezicht vallen.
Wanneer vermoeidheid op je schouders valt. Wanneer de levenskleuren
vervagen, En er geen innerlijke woedende passies zijn. En ik wil warmte,
liefde en genegenheid van volwassen kleinkinderen en kinderen.
Als je last hebt van ouder wordende ledematen, en degenen die
zich voordoen, veranderen. Kan je niet begrijpen en accepteren.
Wanneer in de ziel van hoop verdwijnt. Als de ouderdom komt,
weet ik niet ... Het zou niet langer bij mij zijn geweest.
Ik heb de zon gisteren in de avond van het water doorgebracht.
Je bent blij om te gaan liggen in de golven,
maar het omzeilt de antipoden, slim om de dag te verlichten.
Ik dacht echter op een moment van rust.
Het leven is gelukkig, helaas, je haastte je naar de vergetelheid.
Is het geen droom voor een eeuwigheid ?
Gewone ritme: Zonsopgang, zonsondergang, zonsopgang.
Als een bergrivier die vooruit loopt.
Draaien, draaien en draaien, het is nutteloos.
De rivier loopt, steeds verder bubbels, dag na dag.
Maar er zijn in de bochten van de rivieren om te rusten langs weg,
zoals de baaien van de plaats, de ziel om weg te gaan.
Weg van de drukte en drukte op de weg.
Op een manier om uit te rusten en verder te stromen.
Daar is het stil en warm. Daar houden ze van ons en wachten.
Daar, waar het raam licht is.
Waar vrienden wonen!
En stil verlangen zo zacht te comprimeren de keel. Geen hijg of zucht,
alsof de nacht van alle vloek uitgerekt.De duivel zelf zat op zijn borst.
Je springt op en ren naar de straten doof zelfs geen licht,
maar er is niemand om te helpen, waar je ook bent kijkt in de
lege ogen en begeleidt de nacht. Daar blaast de wind door je heen,
tot de bleke ochtend.En tot slot, de wens van vermoeidheid,
Wat is het geweten? Echt waar? Leven? ...
ik luister en in sombere stilte, je muziek te horen.
Wat ze niet weten, maar helaas het is gedaan, en
een opeenvolging van geluiden, als tranen, rustig gieten.
En de beste jaren van hoop en liefde in mijn borst nog in leven.
En gedachten en de geest is vol van verlangens en passies,
en het bloed kookt, en tranen van mijn ogen,
de geluiden na elkaar regende.
Het leven gaat de kusten in.
Een oude inwoner ging zitten, ik herinner me wat
ik in het land zag. Mijn gedichten, vertel me
over mijn leven.Het huis van een boer.
De geur van teer, oude dame, de lampen zijn zacht licht.
Goed, dat ik die alle gevoelens van de kindertijd heb bewaard .
Het fenomeen van een ander,
mooi leven ergens in de buurt.
Met het bekende voor ons, het aardse.
Laten we eens kijken naar de geest
betekent om er te komen,
probeer te lezen een gedicht
met de verwachting te voelen:
het is waar dat er iets is.
|
