|
+ Poëzie.
Mijn Dorp...
Hier trekt het pijnlijke jaargetijde allemaal naar de kist, de hoop en
de neigingen in de ziel durven niet te voeden, hier zijn de maagden jonge
bloesemsvoor de grillen van een ongevoelige schurk.
Reliance zoete, ouder wordende vaders, Jong zonen, kameraden gaan werken.
Gaan vanuit de hut van de inboorling zelf om de werven van de uitgeputte
slaven te vermenigvuldigen. Oh, als mijn stem mijn hart zou kunnen storen.
Een paal in mijn borst brandt een dorre hitte en wordt mij niet door de
bestemming van de inwijding een formidabel geschenk gegeven.
Ik zal zien, oh, vrienden! de mensen worden niet onderdrukt
en de slavernij, gevallen door de manie van de koning,
en over het vaderland van de vrijheid verlicht.
Zal de mooie dageraad eindelijk ontstaan...
Wanneer pijn en verdriet zal oplopen,
vragen we onze familieleden advies.
hoe de zee van gevoelens te begrijpen?
Hoe vind je alle antwoorden?
En we zijn bereid om ze allemaal te geven
die niet onverschillig voor ons zijn.
Doe het daar, dus maak het hier, en dan komt alles goed.
 Ik hield van je, liefde is nog steeds misschien,
In mijn hart ben ik nog niet helemaal uitgeblust;
Maar laat het je niet meer storen.
Ik wil je nergens mee bedroeven.
Ik heb je stil liefgehad, hopeloos.
Met verlegenheid, dan met jaloezie, we kwijnen weg.
Ik hield zo oprecht van je, zo teder,
zoals God je mijn geliefde geeft om anders te zijn.
Andere opvattingen, doelen en omgeving.
Soms worden we voor het leven getest door broederschap.
Niet allemaal maken vrienden door de jaren heen,
niet iedereen begrijpt vaak de prijs.
Mijn vrienden gaan langzaam...
Maar vertrekken zo gekwetst in een leven
en in hun hart.Een bevroren ziel
bedekt het ijspad naar mijn huis...
Liefdesbrief.
Vaarwel, een liefdesbrief! vaarwel: ze heeft het me gezegd.
Hoe lang heb ik gewacht! hoelang wilde ik niet
al mijn vreugden mijn hand in het vuur steken! ..
Maar vol, het uur is aangebroken. Branden, liefdesbrief.
Ik ben klaar; niets dat mijn hart niet neemt.
De vlam van hebzucht verleent je vlam ...
Minuut! .. flitste! gloeien - lichte rook.
Al het zegel van gelovigen die zijn indruk verliest, de
gesmolten zegelwax kookt ... Oh Voorzienigheid!
Het was klaar! De bladen waren donker opgerold.
Op licht as worden hun dierbare eigenschappen
wit. Mijn borst was verlegen. De as is zoet, de
vreugde is slecht in mijn saaie lot,
blijf bij me op mijn....
Je bent in de steek gelaten! Moeite lacht: "Je gaat dood, want zonder
liefde en geluk vergankelijk". Help! liep ze achter haar aan.
En lach! "Trots schreeuwde," hij zal dragen voor het hele antwoord,
"ik jankte revenge, ik herhaalde minderheid. Laughing , met open mond.
Ik begrijp alles, alleen nu is liefde zo bitter huilen.
Waarom was ze moedig, moedig bij het bijten op haar lippen ?
Zout werd op de wond gegoten, ze kon niet zwijgen.
Extreem, klagend en sonoor. In de bodemloze grijze leegte.
Verdrietig medelijden. De gevoelens zijn niet dezelfde
concepten, maar de man is bekend.Love kreunde in the dark .
En het kon me niet meer schelen.
Leeftijd is helemaal geen jaar! Dit is een gemoedstoestand!
We zien de oude mannen ze lijden allemaal droevig.
Ze huilen alles over het leven en het lot. Ze zeggen: "Hoe moeilijk is
het om te leven!" Ze zeiden huilend over zichzelf, hoeveel ze moesten
verduren. En ik ontmoette geen jonge mensen, alleen degenen die al lang
ouder waren dan zestig. Die vroeger liedjes zongen vrolijk, ze stelden
doelwitten bij het vuur. Rafting, op dansen en in de films,
ik hoor hun ondeugende vrolijk lachen: "We zijn echt niet over
leeftijd een lange tijd! In mijn hart is er geen grijze haren!"
Ik bewonder! "Bravo!" - Ik zeg het. Leeftijd is wat je zelf schrijft!
In het paspoort, mijn vriend, kijk niet.
Heb medelijden met het hart met de "oude mannen"!
JIJ, WONDERE, VROUW !!!
Wanneer je schudt, van vermoeidheid. Wanneer je account verloren is.
laat je niet huilen, van medelijden. Laat het niet gebeuren, aan je twee
vleugels. Ga je gang, bewonder jezelf. Wees niet depressief, sta open,
en sta op, over ijdelheid en hatelijk bewonder, de zon, de lucht,
in de ochtend. En al staande bij de spiegels. Verander uw haar met meer
helderheid. Wat is moe, wie heeft het u verteld? En alle aangelegenheden,
zij, u bent uitgevonden. Het is tijd, ikzelf, langzaam, uitladen:
lijkt zwak, sterk blijven. Een simpele waarheid, maar we moeten
het weten. Je herinnert je ook dat je, een wonder een vrouw is!
Wat ben jij, mooi en het hart was helder, voor jou,
gelukkig om te zijn in jou lot.
Niet weglaten, mooi, twee, vleugels!
Ik ben nog steeds hetzelfde.
Ik ben nog steeds hetzelfde hart.
Net als korenbloemen in rogge, bloeien de ogen in het gezicht.
Het dichtersvers is bedekt met gouden matten.
ik wil je zachtaardig zeggen.
Goede nacht!
|
