|
+ Poëzie.
Velazquez, Velasquez, de enige genie die erin
geslaagd is om het mysterie mysterieus eenvoudig te maken.
Hoe heerszuchtig is de gastheer van je dromen.
De zon is gestoord, altijd jong.
Met welke vernedering, en met pijn en in angst.
Jij bent onsterfelijk, kijken de clowns toe
Naar de grote werkman van hun eigen schoonheid!
Door het lichaam, subtiel maar bleek.
En de lange speren die opstonden in rijen.
Voor geluk is veel niet nodig, ik zou gelukkig zijn, gelukkig,
liefde en de vreugde van kinderen, en meer loyale vrienden.
We streven naar zo'n geluk, we willen er een deel van worden.
Brand met liefde, tedere passie, en geniet van haar eigen kracht.
Immers, dit geluk is alleen voor jou, je waardeert het elk uur.
Je werd verliefd op een andere vrouw. Dat er een scheur in ons leven
zal zijn, had ik helemaal niet verwacht.En ik kan niet geloven,
huil niet, ik kan zelfs niet boos worden. Waarom behandelt
de indringer me, alsof het de vijand is? Ik bel je immers niet vaak,
en niet om te vechten. Ik ben zelfs blij dat je gelukkig bent.
Het is gewoon moeilijk om te stoppen met van mij te houden.
Zoals in ons leven is alles gemengd. En het is niet altijd waar.
Je werd verliefd op een andere vrouw, en dit is het probleem met mij.
Zal jaren of maanden helpen. Of misschien hoop ik tevergeefs.
"Ja, hij komt terug, hij wordt boos".Al mijn vrienden zeggen
tegen mij.Vergeef me, hemel, een zondige ziel, ik zag in een
korte slaap, dat, stop met een andere vrouw lief te hebben,
kom je bij mij terug.
Ik hou van de rillingen van het leven,
de goede en de slechte die ik draag.
Ik probeer herinneringen samen te stellen,
niet langer om met "dubbel zieligheid" verder te leven.
Ik moest volwassen worden om het te begrijpen.
Je was niet slecht, alleen lastig gevallen.
Als ik je kende, zal ik niet zeggen,maar in
mijn droom zie ik mijn huilende vrienden.
Samen met ze let ik op hun verdriet en liefde.
In mijn hart in mijn schatkamer.
Tevergeefs!
Ik glimlach naar je, maar ik huil innerlijk, Tevergeefs.
Scheiding!
Het hart van een man die martelt.En vaak verwijzen ze alleen naar
voldoende geluid. Ik sta als een gek, ik heb de uitdrukking
nog niet begrepen: scheiding.Tot ziens! Breek deze beker,
er zit een hoop hoop in. Het zal langer duren en het zal het lijden
versterken, en in een mistig leven zal alles bedrieglijke dromen zijn.
Wij niet, leerde de woorden tot uitdrukking van verlangens.
Silent, om mensen al eeuwen te vertellen, maar het is onze beurt.
Maar het doet pijn, dat het lot van het leven aan heilige impulsen
vijandig is. Nee! grissen gooien en gooien,
die wonden zijn misschien genezend.
Maar tevergeefs, het doet pijn.
Hypothese ...
Uit de eeuwigheid kwam muziek plots uit.
Van eeuwigheid de muziek plotseling scheidden,
en zij goot in in het oneindige,
en chaos op de manier waarop ze gevangen genomen,
en in de afgrond, als een wervelwind, wervelende lichten.
Melodieuze reeks elke straal van beven.
En het leven, ontwaakt tremor. Alleen deze lijkt geen leugen,
die soms deze muziek van God hoort.
Wie is intelligent in wiens hart het brandt.
Ik sluit mijn ogen en kransen van rozen, verander in het licht van
regenbogen van kleur. Hoe ben ik hier terecht gekomen, wie heeft
me naar de wolken overgebracht, heb ik dit verhaal geschreven.
Nooit voordat je in de Hof van Eden was, wandelde ik niet in de hemelse
steegjes. Zou ik kunnen denken dat vleugels bij jou zou vinden.
Van overstromende gevoelens word ik dronken, ik kan mijn armen niet
ontspannen.En ik weet niet wat er voor ons ligt, maar nu ben ik aan
het bevriezen met geluk.
Omcirkelt het gebladerte, of de eerste sneeuw komt,
of in de lente fluiten de vogels geruisloos.
Zonder deze woorden, het witte licht bevalt me niet,
laat dit wonder opnieuw gebeuren.
In dromen vlieg je weer op naar de hemel,
ik vang je zicht op en ik hoor een gelukkige lach.
In mijn ziel richt nu een tempel op.
Slechts drie woorden - ik houd van mijn geliefden.
Met jou waren we vrienden.
Aangezien jongens vrienden zijn,
hebben gevochten en gepleit zonder pauze.
Soms kan je gewoon met je opschieten,
en meteen hebben we ruzie.
Weer in een man tegen man gevechten of een schaakpartij.
We slaan zacht elkaar op de schouderbladen.
En lachen omdat we vrienden zijn.
|
