Over een echte vriend. In de moderne wereld van technologie, die door de buurt zweeft, denk je dat er zoveel zijn die we "mijn vrienden" noemen. En moe van de levensambities, niet gerealiseerde ideeën. Ik wil om ons heen gezichten zien, lieveling en mensen die dicht bij ons staan. Er is veel geschreven over vrienden. Van mezelf wil ik alleen maar toevoegen: een vriend is niet degene met wie ze samen dronken, en niet degene die op de schouder klapte. En niet degene die graag advies geeft, met wie het dagelijkse pad heeft gebracht, met wie je ooit hebt gestudeerd, ergens. Nee, jongens, dit zijn geen vrienden. Een vriend is niet iemand die grapt en lacht, en niet iemand die stijl en vers waardeert. Vriend in je problemen worden bekend. In vreugde en verdriet om twee. Hij heeft je dankbaarheid niet nodig en ze vallen niet tussen de woorden. Vroeger schreef ik over zulke vrienden, zij doen het ze spreken niet. Ze hebben geen klein hart van binnen, ik wens je gewoon een eenvoudige manier, een neppe nep weg jagen, maar waardeer oprechte vrienden.
Wat ben ik dol op de eerste winterse sensatie. De stoppelbaard die weigert te buigen voor de jager die haar verplettert. Wanneer de ekster naar de velden komt die naar groen hooi ruiken, wanneer de haard aan het einde van het oude kasteel wordt gewekt,
het is tijd voor de stad. Oh, vorig jaar, toen ik terugkeerde, en het goede Louvre dat ik zag en zijn koepel, en Parijs en zijn rook en al het prachtige koninkrijk. In de wind schreeuwen de koetsen van de koetsiers nog steeds.
Ik voel, zoals ik het grijze weer en de voorbijgangers en de Seine leuk vond, onder de duizend straatlantaarns assisi als een koningin. Ik stond op het punt de winter weer te zien.En jij, mijn leven, en jij.
O, in je lange blikken stond ik op het punt mijn hart te herstellen, en begroette je muren. Waarom, wie had me verteld dat je hart zo snel was veranderd voor mij?
Zoek naar het antwoord op de verwachtingen. In de sneeuw van de winter, in de kleuren van de lente, in de uren van scheiding, in de uren van vergaderingen. Smaak de harten van de diepten. In de sluiers van gepassioneerde malaise. In de velden van hevige veldslagen. In de stilte van de onbekende weide. Vergeet je gebeden niet.
Het leven was traag, als een oude waarzegster, die op mysterieuze wijze vergeten woorden fluistert. Ik zuchtte ergens over, ik had medelijden met iets, op één of andere manier brandde mijn hoofd met een droom. Ik stopte op een kruispunt van de weg en zag gekartelde bossen. Maar zelfs hier, onder het juk van een buitenaardse wil, leek het alsof de hemel zwaar was. En ik herinnerde me de verborgen redenen. De gevangenschap van gedachten, de gevangenschap van jonge krachten. En daar, in de verte, grillige pieken, de vertrouwde dag loom verguld. Lente, lente! Vertel me waar ik medelijden mee heb? Wat voor soort droom is je hoofd dat brandt? Geheimzinnig, als een oude waarzegger, fluister ik het leven vergeten woorden.
De straal van de zon tussen de linden was zowel stekend als hoog. Voor het bankje tekende je het schitterende zand, ik gaf mezelf helemaal over aan gouden dromen. Je hebt niets op mij geantwoord. Ik heb lang vermoed dat we verwant zijn met het hart, dat je
je geluk voor me hebt gegeven, ik was verscheurd, ik bleef maar zeggen dat het niet om onze schuld ging, je hebt niets tegen me beantwoord. Ik bad, herhaalde ik, dat het onmogelijk
voor ons is om lief te hebben, dat de voorbije dagen vergeten moeten worden, dat alle rechten van schoonheid in de toekomst bloeien. U hebt hier ook niets tegen mij gezegd.
Met de rest van mijn ogen kon ik het niet opgeven, ik wilde het hele uitgedoofde geheim lezen. En je gezicht, ik vergeef gewoon de functies. Niets, je hebt geen antwoord gegeven.
Ik hou van de sneeuw, in de aanwezigheid van de maan.
Omdat het licht van een slee met een vriend snel en vrij is,
wanneer ze onder een tafel, warm en fris is, schudt ze je hand,
brandend en bevend. Wenst ze jou een gelukkig nieuwjaar.
