+ Poëzie.

Door de golvende mist, de maan dwaalt,

een droevige open plek ligt droevig. Op de weg winter, saaie.

De windhonden rennen. Mist en sneew.Houdt hen niet tegen.

Het lijkt erop dat er geen wonderbare ontmoetingen zullen zijn.
En oprechte bekentenissen keren niet terug.
Wat er morgen zal gebeuren, ik ben niet geïnteresseerd. 
Immers, het leven het is nu, en dat is het punt. 
En als er iemand in de liefde wil toegeven.
Wie omhelzing, iemand te zeggen: "Het spijt me." 
Wat moet er gedaan worden en zonder twijfel, 
omdat in het verleden de weg te vinden.
Vlieg niet met een vleugel ... Vandaag moet je genieten van je leven. 
Haast je naar waar iemand wacht. 

Op het raam, zilverachtig van rijm,
bloeiden chrysanten 's nachts open.
In het bovenste glas,de lucht is helder blauw 
en de sneeuw in de sneeuw.
De zon komt op, vrolijk van de kou,
gouden raamdecoratie.De ochtend is stil, vrolijk en jong.
Witte sneeuw is overal.




Alles is en is het eens volgens de grote, onophoudelijke silence. 
Kijk daar gedeeltelijk, onverschillig, het maakt 
me niet uit, het universum is in mij. 
Ik voel, en ik geloof, en ik weet het, je 
zult de sympathie van een ziener niet misleiden. 
Ik zelf overwin in overvloed al die lichten die je verbrandt. 
Maar er is geen zwakte of power meer, 
verleden tijd in mij. Alle bestaan ​​en bestaan ​​bevonden zich 
in een grote, onveranderlijke stilte. Ik ben hier aan het einde, vol inzicht, 
ik ben de grens overgestoken. 
Ik wacht gewoon op een voorwaardelijk vision 
om weg te vliegen naar een andere leegte.

De witte nacht rode maand,  

zwemt in het blauw. 

dwaalt spookachtig mooi, 

weerspiegeld in de schelde.

Ik zie en droom.  

Het geheime geheim van de ondergang. 

Is er iets goeds in jou, 

rode maand, rustig geluid ...

Ik heb een voorgevoel voor jou. Jaar voorbij. Alles in de gedaante van

iemand die ik voorzie. De hele horizon in het vuur is helder en

ondraaglijk, en ik wacht in stilte, verlangend en liefhebbend.

De hele horizon staat in brand, en het uiterlijk is dichtbij, 

maar het is beangstigend voor mij, je verandert de verschijning.

En de onbeschaamde prikkelende achterdocht, na het vervangen van

de gebruikelijke functies. Jammerlijk en laag, zonder dodelijke

dromen te overwinnen. Hoe duidelijk de horizon. 

En de uitstraling is nabij. 

Maar ik ben bang, verander het uiterlijk van jou.

Wees niet boos en vergeef. Je bloeit eenzaam, en ik kan niet terugkeren.

Deze dromen van goud, dit diepe geloof. Mijn pad is hopeloos.

Met de gedachte aan slaperige bloesem, zul je veel geluk hebben, 

azuurblauwe sterk. Ik, de ander en het leven, en de andere kant, 

en het hart. Geloof ongelukkig mijn jonge aanbidding uit de uitgestrekte

land, waar de ademhaling en je geliefde mysterieuze genie, hopeloze ik.

 Zomerlichaam smelt de stralen.
  Zand en vlam onder je voeten. 
 Zwaaiende golven omhelzen ons 
 en 's nachts licht de lucht op. 

© De Coen .