|
Laten we nadenken over het goede. Het slechte zelf
zal ons vinden. Corrigeren van het verleden kan dat niet.
Gesloten in de toekomstige entree. Vandaag de dag,
hoewel niet perfect, maar we doen eraan mee.
Alles is tastbaar, echt we dromen niet, maar leven.
Gisteren geheugen. Wat zal er morgen gebeuren?
God weet het. We staan in het centrum
van algemene aandacht. Er is tijd en tijd voor alles.
Niemand zal ooit excuses zoeken,
als mensen weggaan, succes op de weg.
En zoek geen nieuwe afspraakjes met ze,
en hoef geen gedichten te schrijven bij het afscheid.
Kleef niet aan elke zachte uitdrukking.
Zoek niet naar betekenissen waar het niet wordt gevonden.
En vanuit de hartinfarct, alsof besmetting,
met alle krachten van een zwakke hart, is afgeleid.
Vermijden van de mogelijkheid van lang afscheid,
Alle goede dingen onthouden voor al hun vergeving.
Niemand zal ooit excuses zoeken,
als mensen weggaan, succes op de weg.
En op straat ben ik bekend met het verleden is er geen spoor.
Voor een lange tijd in de dagelijkse modderstroom ben ik hier niet gekomen.
Het leven ging door het station. Kindertijd, hallo! Hoeveel winters.
Daar, waar we gingen rodelen, staat de nieuwe winkel. Er zijn geen vrienden,
de vijvers zijn verdwenen, de vijvers zijn verdwenen in de vergetelheid.
En het pad is niet te vinden in de mist van de herfst. Het oude tuinhuisje.
Ah, de reis is kinderachtig. Er staat een oude man op de bank,. Iets bekend is
een buurman. Maar niet te weten, sterft zelfs. Schaakgenie, boulevard-aas, een
buurman was altijd aan het schelden, hij heeft ons in de tuin met de gitaar
vervloekt. Maar, en er is geen tuin meer. Lied, als een reddingsboot.
Verdriet klopt in mijn geheugen. Meisje "in de automaat", bijna huilde ik sorry.
Adembenemende reclame. Bank, entertainmentclub. De straat leek me vreemd.
Opeens zag ik een eik. De oude vriend, eindelijk, en zonk, huiverde. De herinnering
van een kind, herken je me zelfs? Hier, voorbij de eik, ga ik elke dag naar school,
wijd geopende ramen mamma roept: "Doe een sjaal om!" ik keek hulpeloos rond.
Hier, ergens hier was mijn thuis. Stevig en onvoorwaardelijk. Was alle jaren van
regen weg. En met onbekende gezichten vervaag ik mijn hoop, in deze vergeten
provincie. Ik ben alleen blij als mussen. Staande "witte kraai" Ik voel de tijdkracht.
Heer, wat doe ik hier? Immers, niemand gaf het op. Het is alsof iemand
anders verdwaald is, ja, en het is tijd voor mij om terug te gaan.
Pas van eeuwigheid kijken mama's ogen naar de straten.
|
