+ Poëzie

Ik zegen je ...
Waar ik me beter voelde onder de sluier van takken, daar
 was het gemakkelijker om te fluisteren over mijn vreugde. 
Ik herinner me dat in de rust van het tuinhuisje, waar het
 geluid van de radio nauwelijks klonk. Let op mijn woorden
 van liefde. En zodra de maan schigtig scheen. Gezicht 
verdronken tussen wolken, ze nederig en bescheiden 
dekmantel voor de schittering van hun leerlingen. 
De korte schemering, de geur van lelies en vochtige
 marmeren bank. In de zoete uur van gezegende, al mijn
 verlangen. Ik zal nooit vergeten, zoals klimop groen
mijn hete wangen aangeraakt.  Als onze zoete gekreun 
overhaast wind door de bladeren. Ik vergeet niet hoe 
zachtaardig, dichtbij. We liepen terug tussen de donkere 
limoenen, durfden geen blik te verwisselen, beschaamd van
 stappen om het kraken te verbreken. Terugkeren naar de 
muziek en dansen, waar de lichten flitsten, waarom blozen
 we op ons gezicht? We wisten het alleen. En, opnieuw cirkelend 
in het plezier van de radio. Makkelijk als een geest, als een droom. 
Zij alleen begreep, welke duisternis blijft me vertellen.