+ Poëzie.



In een vergeten kerk sta  
ik voor de deur. En ga ik rustig naar
 het altaar. Ik heb lang naar God gevraagd: 
Redder, zijn er paarden in het paradijs? 
Immers, dit leven is het beste moment dat 
ik doorbreng, waarschijnlijk in het zadel. 
Laat het vreemd aan iemand lijken, 
er is niets mooiers op aarde. Gekke sprong,
 kracht en druk, drievoudige fractie 
van gesmede hoeven, gekke wind, 
wil en ruimte, ja horizon die je aantrekt. 
Verkeersborden in de verte leiden ergens 
onder de weiden, mist en regen. 
Geloof me, mensen, ik ben niet schuldig, 
dat ik op paarden werd geboren. En het paard 
raakt zijn handpalmen aan met zijn lippen, 
in het gras van de dauw glinstert met diamanten.
En de hele wereld in de ogen van paars verdrinkt, 
en de zon strengen manen vergulden. Misschien
 kiezen we niet voor het lot, en boven wordt het
 vuur van mijn ziel gegeven. Vergeef me, Here,
 maar ik heb geen paradijs nodig, als er geen
 paarden in het paradijs zijn. 

Ik zou je alleen aanraken, ik zou alleen je gezicht zien, ik zou
 in je ogen duiken. Voorbij de geneugten van het huilen. Ik
 zou gewoon je stem horen. En een vluchtige blik vangen.
  Spanning tussen de vingers van het haar.
En, de weg zal teruggaan. Ik zal je zachtjes bij de 
schouders nemen. Bij kussen zal ik me verkleden
 en als ik je de gave van spreken ontzeg, zal ik 
de weg terug sluiten. Ik zal je wervelen 
met een wervelwind van verlangens. 
En bij de afgrond op de rand, zal ik 
door de vreugde van het lijden 
leiden, ik zal mijn dorst te drinken geven. Lang, lang,
 dan droom ik, hoe ik je hand in mijn hand houd, 
 als kussen de ogen en wimpers, en ik druk
 mijn wang tegen mijn  wang. Ik zou je 
alleen aanraken, ik zou alleen je 
 gezicht zien, ik zou in je ogen 
duiken, en de geneugten
 van het huilen opvangen.