+ Poëzie.

Heeft iedereen in de wereld zijn eigen pijn? 
Maar van wie is het pijnlijker? Wie zal hierover zeggen? 
Er is bitterheid van de opgedroogde stroom, 
er is een pijn in het graan dat niet in de groef valt. 

De regen die op de rotsen breekt, 
en de boom die warmte geeft. 
Ik liet los, het lijkt voorbij te zijn. 
En een uur later werd het nog pijnlijker. 

Er is een pijn van ieder van ons. 
En ik denk er onwillekeurig aan. 
Hier ga je zonder omhoog te kijken. 
Dus, het betekent voor jou, misschien doet het pijn. 

En ik neem hier niemand de schuld van. Maar de pijn 
van de dingen, het is als een mens. En het aambeeld doet pijn,
 en het vuur, en de hamer, ook voor de begaafde. 
Hoe het pijn doet aan het brood dat in het stof ligt, 
zelfs de oren, schuin voor de tijd. 

Het spoor van vergeten, opnieuw omzeild.
En een appelboom, die alleen staat. 
Hoe pijnlijk is het voor de vliegende bossen, 
wanneer de wind de bladeren afbreekt voor hen. 

En alleen voor degenen die zelf pijn veroorzaken. 
Dit doet waarschijnlijk geen pijn, maar wel in mijn hart.

Hoe triest zijn de sombere dagen van silent autumn en koud. 

Wat een onuitputtelijke loomheid voor ons in het hart vragen ze.

Burning najaar op zoek naar, een blik en zwoel grillen, van de liefde.

Stille schaamrood verdriet, alleen het hoorbare veroorzaakt, 

en sterft zo prachtig, ze heeft nergens spijt van.

We zullen hier zitten, bij deze wilg. Wat een 

prachtige draai op de schors rond de holte.  

En onder de wilg hoe mooi de gouden

 overvloeit van de stralen van trillend gras.

Takken van sappigebogen gebogen over het water,  

als een groene waterval. Zo leven als een iglo, 

alsof ze ruzie maken tussen hen zelf,

laat water pletten. In deze spiegel

 onder een wilg ving ik mijn oog jaloers hart,

of leuke kenmerken. Verzacht uw blik trots. 

Ik huiver, kijken, gelukkig, zowel het water

 dat je moest af wiegelen.