|
+ Poëzie.
Maandelijkse hemel, en de nacht nog niet
aangeraakt de schaduw regeert zichzelf,
niet wetende wat er werkelijk
geschrokken dag.Dat zelfs lui
en timide stralenbundel ontstaat,
en de lucht is nog steeds zo overweldigend.
Nacht schijnt triomf.
Maar het zullen geen twee of drie momenten
zijn, de nacht zal verdampen boven de grond.
En in de volle glorie van manifestaties.
Plotseling zal de wereld van de dag ons omhullen.
Ik richtte een monument voor mezelf op, een prachtige, eeuwige,
metalen harder en hoger dan de piramides.
Noch zijn wervelwind, noch de donder zal de vluchtige breken,
en de tijd zal zijn vlucht niet verpletteren.
Alles wat ik niet zal sterven, maar een deel van mij is groot,
van vlug ontsnappen, na de dood zal leven,
En de glorie zal mijn, niet vervagen,
een soort universum eren.
Het gerucht gaat over mij heen van de witte wateren
naar de woelige, noordzee. Iedereen zal dat onthouden
in de volkeren van de ontelbare, als van de
vergetelheid ben ik zo beroemd geworden.
Dat de eerste die ik durfde in de leuke nederlandse lettergreep.
Op de deugden van het volk om te verkondigen.
In een oprechte eenvoud om te praten over God.
En de waarheid aan de koningen met een glimlach.
O muze! wees trots op de verdienste van de rechtvaardige.
En wie veracht je, veracht je zelf.
Opzettelijke hand niet gehaast.
Uw voorhoofd van onsterfelijkheidshuwelijk.
Moeders hebben een heilig ambt in deze wereld. Bid voor
de geschonken kinderen. En dag en nacht in de
onzichtbare ether. De gebeden van onze moeders
worden gehoord. De ene zal stil zijn, de andere
echoot het. De nacht zal de dag veranderen, en de
nacht zal weer komen. Maar moeders houden niet
op met te bidden voor hun lieve zoon of dochter.
De Heer hoort de gebeden van moeders, Hij houdt
meer van hen dan we liefhebben. Moeder die
nooit bidt, wordt niet moe van de kinderen die
nog niet gered zijn. Er is tijd voor alles, maar terwijl
we leven, moeten we bidden, we bidden tot God.
In gebed is onaardse kracht verborgen, wanneer
hun moeder in tranen fluistert. Hoe stil. De vogels
zaten stil op de binnenplaats, ze waren allang naar
bed gegaan. Mijn liefhebbende moeder was gebogen
voor het raam en bid voor ons allemaal.
Ouderdom is de rust van geluiden, het koelen van trillende
hartstochten.
Ouderdom is het kabbelen van kleinkinderen, de vriendschap
van snel volwassen kinderen.
Ouderdom een geschenk van wederzijds begrip in de buurt en
enorm duur, vreugde van driekoningen.
Bewust zijn, wat je niet had
moeten anderen om ...
Ouderdom is een genot in de zomer, herfst, winter en lente.
Dit wordt bewonderd onze planeet: blauwe lucht, groene
bossen, weilanden, langs de steile oevers.
Met het geluid van blaffende een toegewijde vriend. Een
zachte bries van winden.
Ik ben het lot dankbaar voor de mogelijkheid
om de ouderdom te ervaren. De jeugd brengt
het leven soms onzinnig door.
Ouderdom is een kans om te zien en wijs te worden, ook met
grijze haren.
|
