+ Poëzie



Beheers jezelf onder de bezette menigte. Je vloekt voor de ontsteltenis van alles.
Geloof in jezelf, tegen het universum. En de ongelovigen geven hun zonde vrij. 
Laat het uur niet breken, wacht niet moe, laat de leugenaars liegen,
 je daalt niet naar hen af. Kunnen vergeven en lijken niet vergevingsgezind, 
vrijgevig en wijzer dan anderen. Blijf stil als je je woord zegt, verlam een schurk, om dwazen te vangen.Wanneer al het leven is vernietigd, en nogmaals, 
moet je alles doen, recreëren van de grond.  

In staat zijn een vreugdevolle hoop te geven, alles wat zich met moeite heeft 
opgehoopt staat op het spel. En verlies, en word een bedelaar zoals voorheen, 
en zal er nooit spijt van krijgen. Het hart, de zenuwen, het lichaam kunnen dwingen. Je dient wanneer je in je borst zit. Lange tijd is alles leeg, 
alles is verbrand en alleen de wil zegt: gaan.Wees simpel, praat met 
de koningen, wees eerlijk, praat tegen de menigte, wees recht en hard,
 met vijanden en vrienden. 

Laat iedereen op jouw uur meetellen bij jou. Vul met betekenis, elk moment,
uren en dagen onverbiddelijke loop. Dan neem je de hele wereld in bezit, 
dan mijn vriend, je zult een echte man zijn!











Te complex toegankelijk zijn 
ook vreemd zijn aan uw. 
Hoe in de vesting, gesloten, ontoegankelijke. 
Het brandde duizenden kaarsen. 

Te onschuldig crimineel te zijn,  
is het te duur om een gelijkspel te zijn,  
scherp bewust van de ontoegankelijkheid,  
dus samenvallen als elk detail. 

Te naïef om volwassen te zijn, 
te serieus voor kinderen,  
alles was zo gewoon en simpel,  
mijn leven niet te ontwarren. 

Te levendig te zijn in het verleden, 
te vreemd zijn aan uw,  
niet de schuld, niet uw fout, is 
die dagelijks ontstaan in de douche. 

Te mooi om harteloos.
Te gevleugeld om te gaan. 
Ik wil tenslotte eerlijk tegen je zijn. 
De dichter werd geboren, in een vers om te spreken. 

Ook ik zondig om eeuwig te zijn. 
Te verliefd op liefde. Zoveel gevoelens 
en diepgang van hart. 
Om een ​​nachtegaal in je tuin te zijn. 

Te open om een ​​geheim te zijn. 
Te goedgelovig om te verbergen. 
Een lijn van vreugde of verdriet. 
Iedereen is bang om de waarheid over jezelf te leren. 

Te zacht om een ​​steen te zijn. 
Ik ben te ingewikkeld om te begrijpen. 
Het zal de nacht in zijn tweede adem te stelen. 
Maar je echt pijn mijn niet stoppen. 

Te duur voor roest,  te vrij te houden.
Een hemel kant kleur veranderen,  dat laat ik 
aan jou, niet te bemoeien. 

Te los om te leven in een kooi. 
En te eenzaam te vliegen. 
Huis al verveeld met de kleuren van ... 
En weet je nu dat wilde ik zeggen.




In meer dan eens al verdraaide jurk, van een fel 
gekleurde vezel. In een ziekenhuis overvolle kamer. 
Het is een oude vrouw, ze huilt bij het raam. 
Het heeft geen  comfort. Iedereen weet over 
de oorzaak van deze tranen. Een buurman bezoekt
  de afdeling, en slechts één keer bracht haar zoon
 een badjas mee. Ik was de slippers vergeten, 
zei hij met een stotterend stem. "Ik zal ze morgen 
brengen. Je zult het wel volhouden ,?" Natuurlijk wacht ik
 wel. Ik ben op een veer en in wollen sokken kan
 ik liegen. Waar moet ik heen? Er is niet veel ruimte. 
Eet verpleegster zal brengen.
 Ik was zo uitgeput door de ziekte, dat ik gewoon ging liggen,
 laten we rusten. Mijn zoon zuchtte en keek
 weg naar de zijkant: "Hier. Zie je. Het is aan jou."
Dit alles is erg verwarrend en delicaat. Maar denk niet 
dat ik ziek ben. Het appartement dat je hebt 
is leeg. En mijn vrouw en ik hebben nagedacht
 over wat je daar bent, hier. Een. ziek.
Herstel jezelf, we nemen je mee. En de kleinkinderen
 zullen gelukkig zijn, weet je, ze houden niet van
 het hart in jou, moeder! Dat is alles! Het is beslist! 
 Je gaat naar ons toe! 
Je appartement wordt verkocht! 
 Hij haalde de krant tevoorschijn en zei zonder enige 
 twijfel: " Ik heb er lang over nagedacht, geloof me, mam.
 Zodra we verbeteringen zien, gaan we van hieruit 
gewoon bij ons wonen." 
Wat zeg je hier? Hij is haar zoon, haar eigen bloed.
  En kleinkinderen, voor hen is het de moeite waard om te
 leven! En ik heb het ondertekend zonder te
 weten hoe het echt is. Dagen gaan voorbij en weken gaan voorbij.
Zoon bestaat niet. En het is onwaarschijnlijk dat hij zal komen.
De oude vrouw was getroost en medelijdend. 
Maar wie en wat begrijpt hier niet? 
En elke dag de oude vrouw al verzwakt en 's nachts vaker een
 droom. Hoe pap verwarmt in de ochtend mijn kleine jongen, 
maar kreten en niet willen eten. De eerste stappen, 
baby zoon, en het woord van wat hij zei de eerste
 keer, en de eerste krassen en stoten, en een kleuterschool 
en de school de eerste klasse. Artsen stil, in een poging
 te dwingen het heeft op geen enkele manier 
 te verlichten het lijden het. En familieleden 
verboden de oude vrouw om een ​​diagnose 
te melden. Ze weet niet dat dit ziekenhuis geen
 eenvoudig stedelijk ziekenhuis is. Dat er geen kans is 
op een amendement. Maar voor haar is onwetendheid 
geen nachtmerrie. Het bordje "Hospice" op de muur bij 
 de ingang. Ze zegt nergens iets nare dingen over. Over vreemde
 woorden al lang een mode en of het nodig is voor wie 
 de schuld te geven? Ze weet niet dat haar zoon goed een arts, 
een week, twee keer bellen. Nou, je zeggende sterft.
   Het is vreemd dat tot nu ze nog leeft. Ze leeft nog. 
Ze wacht en gelooft dat haar zoon zal komen, nuffel, uitleggen. 
 kopent vandaag  de kamerdeur. Ze zal begrijpen en
alles vergeven . Met de laatste krachten kruipt ze 
 van het bed vasthouden aan de muur, kom dan naar
  het raam. Hoeveel meer geduld zou ze hebben ?
 Om in een ​​onverschillige zoon te geloven?
 Ze is klaar om te streven naar het einde.
 En de kracht, dat nee, ze moet vinden.
  Plots zal hij  komen? Ze moet wachten! Zal komen.
Wel, hoe kan hij niet komen? Hij staat en
  huilt. Zij wacht op haar zoon om te leiden. 
Hij zal gewoon per ongeluk naar de hemel kijken 
en hij wrijft over zijn vinger met een kruissteek. Hé, wacht, 
Heer, neem het niet ... Het was te laat. Ze is dood.