|
+Poëzie.
Bij ons voor de verlegenheid van de persoon is de ander verborgen.
Wij zijn rebellerende harten.We zijn jong. Er zijn er drie van ons.
We zijn zo stil achter de les, zo vurig in de arena.
We hebben vergelijkbare verzen en dromen zijn hetzelfde.
Vrijheid dienen is ons motto,en eindigen als helden.We zijn jong.
Er zijn er drie van ons.
Leer te geloven plezier en poëzie, en in mijn dromen,
weg te vliegen naar het verleden, duizenden mijlen.
Neem een meisje bij de hand, voor het geluk te lopen zoenen bij
de ingang en denken dat dit verzen zijn. En ikzelf en anderen
verdrinken hartzeer. Onuitputtelijke last, zal zijn als het hart lief te hebben.
Leer te leven, nooit gehaast. Om de branding en de meeuw
die in de lucht circuleert te bewonderen. Leren om te leren...
Voor een vrouw is de figuur de bron van schoonheid. Ze waren altijd
verlegen voor buitensporige volledigheid. Wat ze al eeuwen niet
bedachten, vechten tegen hun gewicht. Hier een sauna en fitness,
een solarium en massage. En uit een dieet raken vrouwen woedend.
Wat ze alleen niet hebben, zijn diëten uit volledigheid. Kefir en fruit
en andere mutotie. Maar vrouwen geloven erin en aanbidden hen,
en wekenlang "zitten" ze. Parochie, de consumptie van calorieën voor
hen als "Onze Vader". Maar hoe kun je leven zonder vlees en
zonder granen? Omdat je zonder niet kunt leven!
Ik wil hen een nieuw dieet aanbieden.Alle ingenieuze is eenvoudig.
En mijn advies is simpel, weet je, het beste dieet is een
jonge minnaar. Probeer het en zie de waarheid op de weegschaal.
In het vochtige dennenbos groeit de pijnboom.
In het veld zoemt een sneeuwstorm.
Over de aarde zijn de wolken met grijze tinten.
Op de sneeuwgrond een donzig tapijt.
Bitter, koud, maar verdrietig grenen.
Onveranderd als lente groen.
Zo zal de vrolijke lente terugkeren.
Als er al geen kracht is, en alleen pijn, alleen 's nachts.
Als het even is moet je opstaan en jezelf overwinnen.
En zoals dorst leidt naar het drenken van vermoeide paarden.
En laat de winden je verscheuren, regent pijn, orkanen in het gezicht
geef je nog steeds niet op, ga. En dan kun je de bronbereiken.
Ga vooruit, ook als je moet kruipen. Op de snatch, op de limiet van de
moed om te weerstaan, niet vallen, om de lippen te drogen tot
levengevende vocht. En de ster, weerspiegeld in de spiegel van
het donkere water, zult u eenmaal zien, en u kunt de ster aanraken.
Moe, dat het licht in de ogen gedoofd. Ah, ze moeten nog studeren.
Ga tijdig door. Je had geen tijd om lui te zijn. De wetenschap haastte
zich om te leren. Met de zonsopgang, al gekleed, haar kinderen
waren in de kleuterklas. De tijd ging snel voorbij, school, werk, thuis,
oh, het is waar, dat is waar. En de jeugd is nu al om de hoek.
Smeek jezelf niet te vergeefs, je hebt te vergeefs geleefd.
Het stormen van jaren van gevaarlijk voorbij gegaan en opnieuw
dageraad. Leef rustig, afgemeten.
Het stroomt nu vol zelfvertrouwen, alles wat je op je schouders draagt.
Je moet een monument voor je neerzetten, je verwacht immers geen
beloning als moeder.
Met elke druppel van mijn hart streef ik naar jou. Elke druppel ziel
nodigt veel geluk uit. En de gedichten die leven als hoop in mij,
ik draag je op aan jou het betekent, ik wil dat de storm je niet raakt.
Zodat in je leven alleen de zon scheen. Zodat de traan niet van verdriet,
van geluk tot de pijn van verlies je nooit wist. Je bent mooi, teder,
met een pure ziel, met de wind in het veld een keer getrouwd.
Precious, schattig, vrouw.
En zij hield van en zondigde, zij vergiste zich zo vaak.
Als een pony verpletterde ze de gemeten voorraad.
Vaak brandden vleugels in bedrieglijke lichten,
leugens om waarheid, en sluwheid, voor liefde,
voor rekeningen die alles met een
volle maat hadden betaald. laat ze maar.
Van wat in het leven was, zal ik niet verwerpen.
Wanneer het storm is in zee , bevindt
het schip zich in een deplorabele toestand.
Tussen aarde en schip!
Waar iemand plotseling kiest
voor een nieuw leven, een nieuwe glorie.
In het midden van stormen.
Het schip verlaat.
|
