+ Poëzie.

Mensen vergeven me niet voor fouten.Wel, ik ben aan het leren

om een ​​antwoord te houden.Telegrammen van ochtendkranten

beloven me geen licht leven.Royale tot nietszeggende begroetingen,

de dagen branden als vlinders in vuur en vlam.Geen goed tekenen

van een gemakkelijk leven profeteren mij niet.Wat kan ik weten over

een gemakkelijk leven? Tenzij alleen de poëzie van andere mensen.

Laat me ouder zijn, laat alles dikker worden, als ik een dichter ben

vergeef me, laat jullie allemaal belangrijker zijn.

 Het is moeilijker om je te verliezen dan te verdragen.

Laat je morgen stralen met kleuren, een nieuwe dag zal liefde brengen.

Glimlach laat het gezicht niet verdwijnen, de vreugde van het leven

laat de sleutel schrapen. Ik wens dat je rustig blinkt van geluk, en met

dit licht overal om te verwarmen. Ik wens, sinds het dansen,

het is onstuimig,  als je brandt, dan brandt de waarheid.

Ik wou dat de kinderen begrepen dat die woede je met liefde door

het vuur doven. Wat is er mooier in de wereld dan de eigen voortzetting

te zien!? Ik wens je lange jaren en zonder veroudering, 

Vergeet de pijn, vergeet de angst. Ik wens elk moment. 

Taste of Life op mijn lippen te waarderen. 

Hemelse geest is niet meetbaar, azuur is verborgen voor de geest. 

Slechts af en toe brengen de engelen de heilige slaap naar de

uitverkorenen van de werelden. En het leek mij de  Romeinse venus, 

onbewogen schoon, vreugdeloos zonder maat, de gelaatstrekken,

een stille droom. Een vreemde schittering van haar diepe ogen ...

Vandaag was alleen u, heb ik Uw wonderen gezien. 

Daar, over de hoge berg, strekte het getande bos zich uit.

En dit bos, nauw gesloten. En deze bergpaden, gemengd om te

versmelten met het onbekende, Uw Azuurblauwe bloei.

De deur kraakte. De hand trilde. Ik ging slaperig de straat op. 

Daar, in de lucht gaan wolken door de verlichte mist. 

Met hen het vertrouwde, ik hoor het na. Is het hart nu aan het

ontwaken? Is het een nieuw antwoord op het vorige leven?  

Als het kwaad wolken zou dragen, zou mijn hart niet beven. 

De deur kraakte. De hand trilde. 

Tranen. En de liedjes. En klachten.

Glimlach, noodlot, 
en licht in mijn ogen de lichten, 
vertel me in het leven op de juiste manier, 
zodat je het niet halverwege uit kunt schakelen. 
Laat alleen het goede leven overal, de 
verdwijning van haat en kwaad, 
triomferend, en liefde en geloof, 
dat het hart plotseling niet verhard. 

En laten we weer ... 
Laat alles zal zeker vervuld worden ... 
En al de zwarte verf zal hier vertrekken in december ... 
en in januari laten voldoet magische Crystal Val Saint Lambert,
en dansen sneeuw onder schittering van de maan in zilver ... 
En laten we weer ... 
Laten we het leven een lange tijd ... 
En dat dicht, handen geklemd, door te laten ... 
en laat het geluk is niet erg slingert paden, wegen, 
we plotten zijn eigen pad door onze harten ... 

In de loop van de dagen zijn er dagen,

het jaar gaat door het jaar.

Met een vraag op mijn lippen,

in twijfel verdrietig volg ik hen timide hun monotone koers.

En alsof ik ergens verdwaald was in de verre zee 

allemaal hetzelfde gerommel, al hetzelfde spatten van boten.

Zonder gevoel, zonder einde, zijn er geen kusten.