+ Poëzie.

Vrienden zeggen:"Alle middelen zijn goed, om te redden

van woede en ongeluk zelfs een deel van de tragedie,

zelfs een deel van de ziel."

En wie zei dat ik in delen verdeeld ben?

En hoe kan ik de passie verbergen

zodat het niet ophoudt een passie te zijn?

Hoe kan ik een deel van de roep van de mensen

geven als er te weinig is om te leven?

Nee, als de pijn, dan doet de hele ziel pijn en vreugde.

 Ik wil het dus, geloof ik, ik hou zo veel van geluk niet te verliezen.

Vertel jezelf 's morgens: 
"Geluk, we moeten opstaan!" 
Dus met Geluk en opstaan, 
laat jezelf niet los. 
Geef hem een ​​bredere glimlach, 
en met geluk zul je in vrede zijn. 
Geluk houdt van glimlachen voor 
diegenen die willen toegeven 
dat ze verliefd zijn op het aardse leven, 
iedereen is bedwelmd, 
en wil geen kwaad zien, 
zaait de zaden van het goede.

Wij allemaal,we zijn allemaal vergankelijk in deze wereld.

Rustig stromend uit de esdoornsvan koperblaadjes ...

Wees altijd gezegend,

dat er een groei is,en een die sterft.

Het is heet, verschrikkelijk heet ... Maar het bos is niet groen. 
Vanaf stoffige, waterloze velden komen we er in vriendelijkheid naartoe om daar naartoe te gaan. We komen 
binnen ... de koele geur stroomt in de vermoeide borst. 
De bijtende vochtigheid van arbeid zal op het hete gezicht smelten. 
 We werden liefdevol ontvangen door smaragdgroene schaduwen. 
Rustig rondspringen, rustig op het zachte gras. 
Gefluisterde welkomstwoorden transparant, licht laten ... 
Ze schreeuwt luid, alsof ze de gasten verbaast. 
Wat is het fijn in het bos! En de zon is een ontspannen kracht. 
Hier brandt het niet met vuur, het speelt levend met schittering. 
Fluweel wenkt ons met mos, afgerond met dryades ... 
Ik ben geroepen om in ons te weerstaan, er is geen verlangen noch kracht. 
Allen zijn leden; de hete golven van 
bloed verminderen; een donkere slaap op ons zwaaien.
 Van onder zware wimpers kijken lange horloges.
Kleine insecten en vliegen, hun drukke leven. 
Hier is het gesloten ... De buurman was al in slaap ... zucht met vertrouwen 
zichzelf in slaap vallen ... en, de eeuwige moeder, de aarde, 
zachtjes wiegt je koestert de vermoeide zoon ... 
Nieuwe prestaties van de force, zal hij je borst verlaten.



Er zijn duizend redenen om lief te hebben. Het is een brandende kaars. 

We zijn motten van een spookachtige nacht. Ze zag het licht van de

duisternis. En toch in het felle licht verwarmt het hart. 

En in de ochtend, waardoor de bedrieglijk aard van de nacht, 

lachen en huilen, genieten en lijden,verdwenen zijn.

Geloven in liefde, om teweten, zijn er duizend redenen ... 

Lopen met je onder een grote paraplu in een jas die lang uit de mode is. 

Zit bij het vuur in de brede stoelen en wikkel haar voeten met een

warme deken. Op zondagen in het midden van de dag. 

Kijk naar schattige ansichtkaarten uit de doos. Samen met u over kleine

dingen praten, gedichten lezen en ruzie maken over een dichter.

En om te weten dat onze eigen kinderen zich toch wel het oude

herinneren. Ik wil zo graag samen met jou oud worden. Geloof me ,

samen oud worden is een geluk. 

We kunnen niet zonder elkaar blijven leven.

Hier werd het liedje door de voorbijganger gesleept ... Triest geluid! 

 Maar hij riep luid en hoorde alleen de kloppen van zijn wagentjes. 

Laat het meisje op een lage veranda achter - en kijkt naar de dageraad, 

en een rond gezicht. Droeg een scharlakenrode verf.

 Zwevend langzaam, vanaf een heuvel, voorbij het dorp, komen enorme

wagens in één rij naar beneden met een geurige hulde van een

weelderig veld; Achter de hennep, groen en dicht, hardlopen,

gekleed in een nevel van blauw, wijdverspreide strand en zee.

Het is niet het einde ... wordt verspreid leugens ... 

de Aarde wegkwijnen, de lucht is blij ... 

En het bos gesluierde zijden karmozijn goud,

en hij moppert een beetje, en verdwijnt, en is blauw ...