+ Poëzie.

Nog steeds zijn zo veel snaren in mijn hart stil,

maar ik voel de eerste trilling ging over hen heen.

En spoedig, nadat ik de zorgeloze liedjes gedempt had,

zal  het accord verdrietig klinken.

Niet de stemmen van de lente breken.

Roep van vreugde, liefde en uitbundigheid.

Voor de lente zijn er dagen als deze:

Onder een dichte sneeuw rust de weide,

de bomen ritselen vrolijk,

en de warme wind is zachtaardig en pittig,

zijn lichtheid verwondert zich over het lichaam,

en je herkent je huis niet,

en het lied dat je eerder verveelde.

Is nu wat jij zingt.

Hoe rijk ben ik in krankzinnige verzen. Deze schittering
 is bevredigd en noodzakelijk, al mijn diamanten zijn in
 de lucht, alle dauwdruppels daaronder zijn parels.

Kom eruit, schoonheid, wees niet verlegen. Er zijn 
geluiden, lieverds zijn kleuren. Ik ben het helemaal,
 de tovenaar en dichter, ik zal een moment strelen.

Maar als je dichterlijke bloem, het is speels of met
 een gedachte crafty, en, zoals in een waas, 
uw milde pupil zal oplichten met een hartgif.

En een scheurbuik van jonge schaamte. Een beetje 
jukbeenderen juicht de dageraad toe, o hoe arm,
 hoe zielig dan, hoe hulpeloos ben ik voor je.

Als we voor al wat we gedaan hebben, voor verdriet,
 de geliefden hebben toegebracht, zou iedereen door
 het gerechtshof worden beoordeeld door het gewone, 
misschien zouden we aan de gevangenis zijn ontsnapt.

Maar mijn code zit in ieders borst, en ik durf niet op
 aflaten wachten. En u, mijn geliefden, oordeelt 
volgens uw eigen wetten en inzichten.Beoordeel mij 
aan de hand van de code van liefde. 

Herken alle schuldigen. Om mijn schuld te bewijzen, noem de 
 afgelopen zonsopkomsten en ondergangen.Alles waar we ooit 
gelukkig mee waren en wat er nog meer in ons bloed leeft.