+ Poëzie.


Waarom is het zo vroeg veranderd?
Met dromen, vreugde, angst.
Waar heb je je vlucht naartoe gevlogen?
Meedogenloos, gewacht.
Over de dagen van mijn gouden lente,
wacht, kom je niet terug.
Vliegen, bidden zonder te luisteren.
En alles na haar snelde na.

Ik kies geen vrienden voor mezelf. Ik vind ze als diamanten. 

Maar het zal gebeuren, als ik plotseling een verlies.

Ik ga dood en word gek. Ik ben zo bang om ze kwijt te raken.

Ik ruzie met hen, scheiding, verlies, ik ben bang van hen"onnodig"

om te leren, ik beschouw mezelf als schuldig in alles. Iemand kon het

dan niet begrijpen. Over iemand in de beroering van dagen, vergat ik, 

of ik kon iemands pijn niet wegnemen, of niet met die andere vriend

die sprak. Ik zeg niet dat je berouw hebt, vraag niet berouw in je hart. 

Ik hou eindeloos van je, en je hart draagt ​​je als diamanten. 

Je kunt mij niet vergeten ...

In geen enkele andere dimensie, in een andere kant, in het verleden

of in de toekomst, zul je mij niet kunnen vergeten. Je zult je altijd

mijn lippen herinneren. Kussen, de warmte van mijn handen. De  

harten van een trouwe trillende klop. Je kunt het afscheid niet vergeten.    

Hoe doorgespoeld met verlangen van binnenuit. Zoals ik je vroeg niet te

verbranden. Zoals in jouw handen gesmolten van ontzag. Veroverend, nederig

van je humeur. Want liefde bestaat buiten tijd. Hij die liefheeft, zal altijd gelijk

hebben. En in een andere dimensie. En aan een andere kant.  

En in het verleden en in de toekomst, zal ik zelfs in een droom bij je zijn. 

Beledig nooit vrouwen, 
en beledig nooit de zwakken. 
En als de vriend plotseling het probleem heeft.
Red de vriend en de afgrond geef niet. 
Lach niet om de armen en zieken, 
ze hebben hun eigen weg.
Niet opscheppen over het karakter van staal. 
Je kunt zwak zijn. Soms. Een beetje. 

In een vreemd land, met een zoemend taal, vlieg ik, 

en geloof ik in de beloften die ik heb gedaan, ik herhaal de woorden van

gisteren. Nu weet ik het, ergens in de wereld, achter de afstand van

steenwegen. Voor ons, God bereidt de samenkomst voor.

En we hoeven niet lang te bewonderen Deze, lokale feesten.  

Geheimen zullen onthuld worden voor ons. 

Nieuwe werelden zullen schitteren.

Liefde is sterker dan alle wrok. 

Voor degene die ervan houdt om in staat te zijn, het hart zal genezen

door te voelen. Liefde brandt altijd met vuur. En het verwarmt ons,

zoals een fee. Verdriet is voor altijd vernietigend, het uiterlijk van

het leven verandert. Liefde kan niet anders zijn, daarin is een wonder

verborgen, een onaards wonder en een sprookje, wat belangrijk is voor ons. 

Liefde wordt ons gegeven als een beloning, en meer in het lot is niet nodig, 

terwijl in ons liefde is. 

Leer de liefde te koesteren, en degene die van je houdt op te merken. 
Bereid je voor op het ontmoeten van vreugde met pijn. 
Omring met liefkozing en zorg, naaste en gewenste mensen voor u, 
in eenheid met moeder natuur. Word een generator van ideeën. 
Overleef alle tegenspoed, wees eerlijk liefste.  
De jaren zullen niet aan de macht zijn, 
en in het hart blijft het geloof om geluk te behouden. 




Vandaag huilde de lucht van de regen, ik veegde de herfst af met tranen. 
En weet je, ik wil, aan je voeten vallen met vleugels. 
Vandaag hebben de mist de bloemen vertrapt, 
de koelte van hun wimpers bevroor. 
En zie je deze karkassen van caravans, ik zou ze graag voor je meenemen. 
Vandaag de ketting van september 
gemorst op het hart van droefheid. 
En je gelooft dat ik hou van je. 
Vergeef me voor gevoelens, gedachten en onthullingen. 

Ik hoor de bel. In het veld is er lente. 

Je hebt vrolijke de ramen geopend. 

De dag lachte naar het gras en de bloesems.

 Je zag een wolk van roze vezels.

Het gelach ging over jou gezicht,

maar jij viel stil en verdween. 

Wat ging er voorbij en schaamde zich? 

Ik ga weg in het rozige bos, waar de lente bloeit.

Waar de boom met roze knoppen staat.

Je zult me ​​vergeten, zoals je me hebt vergeven.