+ Poëzie 8 geplaatst op 13/06.

De minuut schoonheid van de velden. De bloem is verdord, eenzaam.

U bent beroofd van de charmes van uw hand van de herfst brutaal.

Helaas! het zelfde lot is ons gegeven, en hetzelfde lot onderdrukt ons.

Van jou is de folder rondgevlogen, van ons gaat het plezier weg.

Je hebt me dat vergeven, ik wist hoe lief te hebben, 

ik vergat zo gemakkelijk, dat ik anderen niet vergeet. 

Dus de ziel begreep zijn pijn en ongeluk, wat natuurlijk gebeurde 

in het paradijs en in de hel. En geen zuchten, geen klachten.

Het was geluk in het huis, zelfs de dood gerechtvaardigd en vergaf hem. 

Alleen een leugen kon niet uitstaan, leugens alleen niet slopen, 

kon gewoon niet begrijpen en kon het niet begrijpen. 



Wees vrienden met positieve mensen. 
Ze warmen zichzelf altijd samen op. 
Ze zijn als een paraplu, als de regen regent.
Als een liedje door de galmende maart-druppel. 
Misschien zijn zulke mensen een geschenk. 
Onder hun warmte smelten onze zielen. 
Het zijn liefde, levengevende nectar 
en de sterren die altijd in de nacht schijnen.

Mysterieuze vrouw, met droevige ogen. Een siddering loopt uit zijn blik. 

Daarom ben ik zo lang zo verdoofd. Vertel me, wat voor een mysterie draag

je in het leven? Mysterieuze vrouw, wat verstop je onder het masker. 

En wat verberg je voor de mensen? En opnieuw, als een jongen, barstte ik

in vlammen op. Kom je uit een land waar feeën zijn, waar de zon altijd

warm is? Of misschien van een sprookje dat ik als kind las? Ik heb je als

jongen ontmoet met mijn ogen. Mysterieuze vrouw met een mysterieuze

glimlach, waarin verdriet en vreugde twee zijn. Ik besefte

dat het leven een vergissing was. Een mysterieuze vrouw, met een geest

die niet kan worden begrepen, je zicht wordt per ongeluk verlaten, zoals

een zonnesteek. Ik merk het niet op, opnieuw voorbij, 

en ik ben in mijn hart verkoold van kadavervuur. 

Een en dezelfde sneeuw, witter dan een onaangeraakt en eeuwig gewaad. 

En voor altijd bleek de was van kaarsen, en de kroonlijsten.

De kilheid van de muren is vreemd voor mij. En armoede is onbegrijpelijk

voor het leven. Ik ben bang voor slaperige gevangenschap en doodse

bleekheid. De dageraad is bleek en de nacht doet

zijn plicht. Ach, ikzelf ben bleek, als sneeuw. En in mijn

koppige gedachte, mijn hart is arm ...

Prachtige ochtend in de zomer, ondervinden van het hart van de

jonge dageraad. Warm korenbloem velden, speciale kamille kleur 

daarin een weerspiegeling van mijn tederheid. In haar bloeiwijzen

speelt de zon. En lange tijd werkt een serieuze hommel, daarin is

de bonte kleur van de tedere mei, en de herinnering aan onze

beste dagen.Het lijkt een belachelijke gift voor je, maar scheur de

kalenderbladen niet af.Misschien is hij naïef en niet helder, maar je

bent begaafd vanuit je hart. 

 Sneeuw verblind het raam en smelt, druppels naar beneden doorwerken, 
ze huilen, rustig en helder, uit deze tranen ben ik verdrietig. 
Meer vorst dat ons niet heeft bereikt, de aarde blijft opgewarmd, 
zijn warmte, en de sneeuw durfde niet 
gesluierd, blijven liggen op de schouders van de zomer. 
Haast je niet, vraag ik, winter, lange herfst is ook een vuur, 
en geeft de beste woorden in de momenten van verdriet en verlangen. 
Ik kon niet vertellen, in de herfst dag in liefde met elkaar. 
Als een klaagzang zingt de sax. Onder de sneeuw, een sneeuwstorm. 
Golven sneeuw glijden voor het raam, smelt, laat druppels vallen. 
Zo huilend, stil en licht.  Van deze tranen ben ik verdrietig en stil.

Er zijn dagen dat alle woorden overbodig zijn ... 
Bewaar ze allemaal voor later. 
En alleen de aanwezigheid zal niet overbodig zijn, 
om je vriend te verwarmen met je warmte.