|
+ Poëzie 8. geplaatst op 29/06.
Oh, de zomer is rood. Ik zou u hebben liefgehad.
Waren niet de hitte, maar het stof, maar de muggen en vliegen.
Jij, al je spirituele krachten.Vernietigt ons, als velden hebben we last van
droogte. Net zoals water, neem ik een frisse duik.
Soms in ons denken niet. Het is jammer dat de oude vrouw,
bij het zien van haar pannenkoeken en wijn wist dat het zomer was.
 Het leven breekt vaak een vrouw, de ziel kraakt onder de ribben
die buigt het doormidden, dat zal duidelijk maken hoe goed ze is.
Ze slaapt nachten en ijdelheid van weekdagen,
belemmert geluk met tranen, in een cocktail, adem en sterker.
Drukt de pijn samen, dan weer de vleugels. Liefde dan geven, dan nemen.
Ze schudt haar hoofd naar hulpeloosheid
en ze leidt me opnieuw door de dorst naar een wonder.
Laat er krachten zijn, wat er ook gebeurt. Kunnen verzamelen en opnieuw gaan. Nou, het is niet uitgekomen, het lukte op de een of andere manier niet. Je gelooft dat het beter zal komen.
Mijn liefde voor jou ...
Als ik alleen maar naar je kijk, bedank ik je voor mijn lot.
Wanneer je hand in mijn hand is, dan is alles ergens in de verte slecht.
Als ik tegen je wang leun, ben ik nergens bang voor.
Wanneer ik je haar streel, bevriest mijn hart van liefde.
Wanneer ik kijk in gelukkige ogen, dan heb ik een traan van mijn tederheid.
Hoe is het dat ik voel, om het opnieuw te vertellen?
Je bent mijn vrouw, zus, vriend, moeder.
Er zijn geen onberispelijke woorden die mijn liefde kunnen overbrengen.
En omdat je bij me in de buurt bent, ben ik goed, ik ben goed, ik leef.
Dit vers is ouderwets, lelijk, en te simpel, maar oprecht en puur,
met een stralende lach kijk ik, en het leven dat we samen, bedankt.
Ik kan niet door mijn vingers kijken,
wanneer ik het kwaad, vijandschap en leugens zie.
En als de gruwel bedekt is met een deken,
zal ik niet zwijgen, de zwakke niet aanraken.
En mensen die ik vertrouwde,
misschien als een kind, ik ben naïef ...
Ik probeer te glimlachen naar de grieven,
maar het komt niet altijd uit, ik ben impulsief.
Ver weg van mij zingt iemand een leuk nummer. En ik zou het graag
willen herhalen, ja , ik geef geen gebroken borst. Tevergeefs is het hartl
erin barstend, op zoek naar geluiden als die in de borstkas, omdat al
mijn kracht tot nu toe is uitgeput. Te vroeg. Ik begon te vliegen, over
de droom van het ideaal van de aarde. Kennismaken met de afstand.
Vroeg met een gepassioneerde hart was ik op zoek naar een
sombere dag. En nu kan ik het niet herhalen.
Omdat ik niet de kracht heb.
Je was vreemd licht en een glimlach is niet eenvoudig.
Ik ben in de stralen van je nevel. Ik begreep de jonge Christus.
Door de wolken gekeken een heldere onaardse gloed.
We worden nog serener gedreven.
Ik hou van je liefde en ik heb dromen. Maar geloof me,
het is een teken van de lente.
 
Ik ben gefascineerd door de stilte hier op de rijbaan.
Voor jou ben ik mentaal geketend in mijn melodieuze stilte.
En plotseling, in het azuurblauw, verdronken de bleke afstand van
ijzer is er een gerommel.Gisteren hoorde ik het woord,
ik verliet je gisteren, maar de stilte fluistert me weer,
het is niet zo veel tijd voor ons om elkaar te ontmoeten.
Ver weg van de ijdele dorpen, tussen de groene stilte
om verloren dromen van andere, onvervulde
opwinding te herstellen .
In de loop van de dagen zijn er dagen,
het jaar gaat door het jaaen
met een vraag op mijn lippen,
in twijfel verdrietig volg ik hen timide hun monotone koers.
En alsof ik ergens verdwaald was in de verre zee.
Allemaal hetzelfde gerommel, al hetzelfde spatten van boten.
Zonder gevoel, zonder einde, zijn er geen kusten.
|
