Hoe kan ik dit uitleggen? Ik vind het leuk, want 
waarschijnlijk ben je een consumptieve maagd.
Ik ben ter dood veroordeeld, het 
arme ding is niet zonder morren, zonder woede. 
De glimlach op de lippen van de vervaagde is zichtbaar.
Ze hoort geen geeuw in de afgrond van het graf. 
Spelen op het gezicht is nog steeds paars.
Ze leeft nog steeds, maar niet morgen.

Witte nachten en continu "misschien".

Ergens schijnt iets vreemd verontrustend, misschien de zon,

of misschien de maan. Misschien, met droefheid, en misschien

met vrolijkheid, misschien, misschien... onder de wenkbrauwen, als ijskoude

boten, wandelend, wuivend, ogen. Zullen de schurken van de griezel

ons vertellen of ze hun lippen moeten verwijderen? 

Misschien is het nodig of misschien niet.

Meeuwen boven de masten kraken van geschreeuw, misschien huilen ze,

of misschien lachen ze. En op de pier, kust de matroos de vrouw

op de lippen met een lang gebaar. "Hoe heet je?" - "Het maakt niet uit ..." 

Misschien, en zo, en misschien ook niet.

En laten we samen zijn tot op hoge leeftijd, tot grijs haar op de slapen. 

Wanneer we in een omhelzing zijn, zonder streken in elkaars handen in

slaap vallen. En laten we samen zijn tot op hoge leeftijd. In de hete zomer, 

een tuin planten. En dan vanwege wilde vermoeidheid, zullen we dwaas

mopperen overal. En laten we samen zijn tot op hoge leeftijd. 

Je lacht niet, want ik maak geen grapje. Ja, ik ben jong en ben alleen

volwassen zonder kleintjes. En eigenlijk wil ik een beetje. Ik wil bij

zonsopgang wolkenloos in een slaperige stem om het antwoord

te horen.  En laten we samen zijn tot op hoge leeftijd, 

om dag na dag dit licht te veroveren ...

In mijn bloed ontsteek je een vuur en trek je vurige blik in deze poel. 
Mijn voorkeuren en zwakke punten die je kent. 
Ik ben je stem en je geest zal het je 
nu herinneren , en over een jaar en tot in de eeuwigheid. 
Zulke gevoelens zijn een stormachtige oceaan. 
Ik verwijt mezelf niet voor onvoorzichtigheid, 
want ons hele leven is onze roman waard.

Ga  je mee voor een wandeling in het najaar, door het park. 
Waar de bomen bidden voor vrede, 
waar we zinken in de bladeren van elke stap, 
en in het droge geritsel beweegt. 
Waar in de lucht zoete is overal, 
het voorkomen van de geur met de geur van dit seizoen dat elk jaar optreedt. 
En de wind, krijgen in deze gevangene, wordt een veel gevraagd specialiteit. 
Laten we niet vergeten deze warme dag en het ongrijpbare moment 
dat het geheugen slechts een schaduw was. 
De muziek die klonk door het gebladerte aan te raken.

Een vrouw, als een druppel dauw, als een straal van gouden licht. 

Alle kenmerken van haar ongekende schoonheid. Veel dichters worden

gezongen. Tot het einde van het portret niet kan beschrijven. Omdat ze

zelf niet weet, hoe ze zichzelf kan laten zien aan degenen die haar omringen

in het leven. Dat de vrouw mooi was, met een vriendelijk sympathieke hart. 

 Het is noodzakelijk om haar liefde waardig te worden. En aandacht moet

gekoesterd worden, om het hart te zoeken. Met zachte zorg omringen, 

zodat ze konden opwarmen in het vuur van liefde. Het is noodzakelijk

om te begrijpen en in geloof te geloven. Om je te kunnen begrijpen,

om je hart te vergeven, moet je op jezelf vertrouwen. 

Ik heb op je gewacht. De klok klonk in teneergeslagen. 
De hele nacht lang heb ik je stem lief gehad. 
Ik heb op je gewacht. Transparant, fris en helder.
Een herfst dag zweefde over de grond. 
In een stille melancholie ontmoette ik een prachtige dag 
met één brandende traan. 
Begrijp minstens één keer dat je in dit leven luidruchtig bent.  
Om bij je te zijn, vang ik elk moment.
Waar ik van houd, ik hou van jou. 
Ons leven, ons geluk samen met jou.
Ik wacht op jou ...

Kom naar mij, mijn lieve vriend,
in de schaduw van kers en acacia,
om de heilige vrije tijd te delen.
In de armen van de wereld, de Muzen en Gratiën.
Niet het vlees van een dik kalf, 
niet de vrucht naar Griekenland blij dat
je zult zien; niet honing, geen bier.
Enkel glans in het lege glas.