+ Poëzie.

Ik sloot mezelf op met honderdduizend sleutels. 
En weer vrijgegeven bij zonsopgang tot vrijheid. 
Ik zei tegen mezelf dat de ziel was overleden, 
was er niet een vonk van verlangen in mij 
wat ik bouwen lock jezelf uit het glas, 
van de fragmenten van verbrijzelde hun verwachtingen. 
En rond zijn muren zal ik bloemen 
planten.  Laat ze mijn rusteloze ziel genezen. 
En opstandige dromen en gekke dromen.
Mijn kristallen vrede zal nooit breken.
Door te leren gewoon met hen leven in harmonie, 
Solitude sjaal te pakken zijn schouders, 
in een wereld van gebroken illusies langzaam gaan, 
controleren - misschien, de tijd echt geneest ... 



Het me niet kan schelen of je bij me bent of niet. Wat nog belangrijker is,

je bent altijd in mij. En het belangrijkste wonder van wonderen.

Alleen in mijn gedachten zijn met jou. In mijn gedachten weet je waarom. 

Ik begrijp mezelf niet. Ik vind je niet leuk, ik wacht,

ik scheur de kalender af van de kalender. Dan ingetogen.

 Smog doordringen. In de tot nu toe slapende sferen van stille gevoelens,

en als gevolg daarvan, raakte je in het hart angstig. Kan me niet schelen.

Ik voel geen eenheid.Het is jammer. Je bent niet van mij.

Maar de hitte van het hart verbrandt al mijn twijfels.

Over het hete as, als de hete, brandende bladeren rooken en brandt.

En het vuur is verborgen en doof. Woorden en snaren verslinden. 

Mijn leven is verdrietig en boos,  en elke dag gaat het roken, 

 geleidelijk aan verdwijn ik in eentoonigheid, en ze is ondraaglijk.

O hemel, al was het maar een keer. Deze vlam ontwikkelde

zich naar willekeur.  En zonder te smachten, zonder het aandeel

te lijden, zou ik stralen, en uitgaan.

De laatste wolk van een verspreide storm!
Een die je door een heldere azuurblazing snelt.
Eén die je een doffe schaduw werpt.
Eén die treurt over een jubelende dag.



Ik wens je geluk in het leven voor degene die liefheeft en verliefd wordt,  
die gelooft in het licht. En de gevoelens van hemelse slaap ziet. 
Laat het leven niet eenvoudig zijn, maar alleen in het lot van de wet, 
alles dat je zonder een grens geeft. Zal van alle kanten plotseling terugkeren. 
Daarom moeten we gewoon liefde vinden tussen de problemen. 
Kijk naar de roos in het koninkrijk van de tuin. 
En laat God ons helpen, en misschien de beloning van 
liefde inbrengen, als het hele lot van de uitkomst. 

Onder de hoge ouderdom, vergetend leef ik met droge aandacht. 

Eens daar waren we twee, maar dan in een droom niet in de realiteit.

Ik kijk naar de bleke herfstkleur, iets mompelt over geheugen. 

Maar is het mogelijk om de schaduwen te geloven die flitste in

een jeugdige droom. Was het alles, of was het denkbeeldig? 

In de uren van vergetelheid van oude wonden heb ik soms lang

gedroomd van dromen, de mist in gegaan. Maar ik geloof geen

dwaze verhalen, ziek, onder het juk van grijs haar. Laat de ander

de deuren vinden, die niet mijn lot zijn.

Vriend.