+ Poëzie.

Nu kijken we verbaasd door de ramen.

De hele wereld is bedekt met wit er bovenop!

En het lijkt de meest zwartste misdaad.

Gisteren de pretentieloze zonde.Wit is wit....En in deze witte hymne komt

naar ons toe, pijnlijk scherp, de behoefte om meteen anders te worden,

is helemaal anders dan gisteren.Alsof God, van onze tricks beu is,

van tranen en gevechten, van laster en gekreun, heeft sinds verheven

sneeuw, zetmeel en tegels de categorie heilige levensomstandigheden.

Naar onze zonden gezonden.

Zoals altijd.Gewonde gevoelens, die niet hadden verwacht. En dat allemaal

omdat je elkaar ontmoette. Als een aanval van het lot het gevoel is onaards, 

en de pijn in mijn hart, en ik rust niet. In verwarring lijdt mijn hart, alsof

het uit mijn borst genomen wordt. Hoe te zijn met dit gevoel, dat het hart zo

brandt, dat je het nooit een moment vergeet.En alles bij elkaar genomen,

zoals overeengekomen, denk ik, tevergeefs probeerden we elkaar  

te verleiden ons geluk het resultaat van "zoals altijd". Er zijn gevoelens, 

daar ben je. En, ik ben hier alleen.

Dromen zijn onduidelijke, heldere kleuren, ik heb geen spijt van

bleke sterren. Liefkozingen in de buurt van de zonsondergang. 

Dan dat de zon niet terugkomt van de naderende duisternis.

Het zal gaan, en, buiten adem, in de rustige koude, bleke sterren.

Jeugd van profetie gebeurt zelden. 

Zelden leidt het lot direct tot geluk. 

Vaker, in het leven, eenzaamheid, 

zoekt naar redding, vindt het niet. 

Ik wil liefkozen, warmte, begrip, 

ik wil de verwantschap van zielen voelen,  

Alles is eenvoudig: familie, kinderen, echtgenoot. 

 De keuze is niet hetzelfde ... Wederom hoopt ... 

Opnieuw fouten ... En eenzaamheid is meer waanideeën ...

Ze schrijven gedichten, ze verlangen elkaar. En ik zeg je: "Dank je vrienden, 

voor wat je bent en steek je hand uit." Voor je gedichten, voor een lach,

voor het lachen. Voor die felicitaties die ik oprecht stuur. Ik zet de computer

aan en zie jullie allemaal. Bedankt vrienden en geliefde vrienden. 

Ik communiceer met u allen. En er zijn geen afstanden en er is geen

scheiding. En iemand zal tegen ons zeggen: "Iedereen is gek." Mooie

schrijflust, woorden. Op de site wil iedereen glimlachen. Bedankt vrienden

en geliefde vrienden. Ik wil glimlachen, beantwoorden aan iedereen.

En ik en laat alle kwalen van je weggaan. Bedankt! 

Ik adem de frisse geur van de zeegolf in.

  Hij bedwelmt de geest met een gevoel van gekke vrijheid.

Deze ontmoetingen met de zee zijn voor ons gegeven.

Zodat de pijn die zich in de loop der jaren heeft opgehoopt, is verdwenen.

Zij werd overal ontmoet, op straat in slaperige dagen. 

Zij liep en droeg zijn wonder, struikelend in de ijzige schaduw.

Zij ging haar stille huis in, stak het laatste licht aan, zette de lamp

op het kastje, bij het weelderige boeket van lelies.

Zij was verbluft van het lachen. Ze zeiden dat ze een

excentriekeling was. Zij dacht aan een pelsjas met vacht 

en zich opnieuw verstopt in de duisternis. Nadat ze was begeleid, 

was zij opgewekt en gelukkig, en 's morgens legden ze haar in een kist, 

en de priester diende stilletjes.

De regen speelt muziek, geuren zijn overal, 
ze maken ons ziek, als een wonder. 
Probeer thuis te blijven. 
De regen speelt muziek.
Speel muziek regen. 
In het midden van de oproerige zomerkleuren. 
Het hart is weelderig gekleed. 
 De regen speelt muziek
Speel muziek, regen, 
paraplu weggooien en samenvoegen, 
uit de beker van de liefdesdag zullen we drinken, 
tot vreugde van de zon vanuit de borst. 
De regen speelt muziek. Speel muziek, regen. 

De regen trof het glas
's Avonds.
En het werd hartelijk
we vierden onze vriendschap.
Hoewel de regen schuin viel.
Het is niet droevig.
En onze ontmoeting is met jou 
de kunst zelf. 
Laat de dagen vliegend
fluiten boven ons.
Maar in ons met zo nieuwe 
herinneringen.