Toen ik een kind was, inspireerde het bos van de nacht mij.

 Tot het punt van pijn was ik bang voor de night plains, de moerassen,

bedekt met witte waas. Toen mijn duizelingwekkende paard struikelde. 

Nu, een paar jaar zijn verstreken. En het leven heeft de geest gebroken.

 Ik heb genoeg meegemaakt. Als ik weer in de donkere wijk 

night loop, voel ik me soms vrolijk en gekwetst.



Die verliefd was, zal ik begrijpen. 
Liefde, als rijpe druiven. 
Tegelijkertijd, hop en honing.
Verrukking en drankje, hemel en hel. 
Je kunt het niet verzaken, 
je kunt het niet kopen, verkopen. 
Liefde is uw redding, 
zij en het kruis, en genade.





Ik kan niet meer huilen. Er is een belangrijke reden. 
Gisteren zei mijn vader dat ik al een man was. 
Mannen zijn niet bang. Geen moeder is er om te blijven. 
Mannen worden getemperd en kleden zich aan. 
Een man die heel trots is, hij is niet onbeleefd tegen een buurman, 
hij eet twee kommen pap bij het avondeten. De man kent de letters 
en de account tot tien. Ik ben papa, mijn vader staat me toe om een mensen traan te laten vallen. One! en veeg onmiddellijk af, en dan zullen ze schenken,  zodat niemand het ziet, keer je nu weg. Ik kan niet huilen. Er is een belangrijke reden. Gisteren zei mijn vader dat hij en ik mannen zijn.

Wat een vaag alarm. Verdriet in mijn hart, soms.
Welke weg zal uitvallen? 
Destiny, jij opent de kaarten voor mij. 
Ik weet het, ondoorgrondelijk. Altijd de wegen van de Heer, 
Maar toch, geef een teken, zeg bij genade, 
voor een lange tijd om te gaan. 
Ik vraag niet om neerbuigendheid, en ik bid nergens voor, 
maar weet gewoon, voor het geval, 
ik ben wanhopig in het liefdesleven.