Oh, stil Amsterdam, met het zingende klokkenspel van de 
oude klokkentorens. Waarom ben ik hier en niet daar, 
waarom weggaan is niet gratis. Oh, rustig Amsterdam, 
naar je kerkklokken, naar de jouwe, alsof je moe bent, 
naar de jouwe, alsof je zou verdrinken, kanaalkanalen, 
met hun levenloze baarmoeder, met zonsondergang laat, 
en hartelijk. Branden hier en daar. Over deze slaperige  
wateren. Over schemerige bruggen. Over de ramen en  
bogen van huizen en klokkentorens. Waar, toegewijd aan
 dromen. Een soort geest is ziek. Berisping is niet gratis. 
Verlangt met een lang gekreun, en het eeuwige klokgeluid. 
Zingt hier en daar. Oh, rustig Amsterdam! 
Oh, rustig Amsterdam!

Onder de esdoorns van maagdelijke en huilende 
berkenbomen kan ik de arrogante van deze dennen niet zien. 
Ze brengen een zwerm van levende en zoete dromen 
in verlegenheid, en de nuchtere blik maakt me onverdraaglijk.

In de cirkel van opgestane buren alleen éénkent de 
opwinding niet, fluistert niet, zucht niet. En constante,
 jubelende lente. De tijd van de winter doet denken.
Wanneer het laatste blad valt, zal het droge blad en,

 nadat het is opgehouden, wachten op de lente 
en wedergeboorte. Zij zullen de koude schoonheid
 blijven om andere generaties bang te maken.