We hielden allebei, net als kinderen, 
plagen, testen, spelen. Maar iemand onvriendelijke
 netwerken We verspreiden ons, ontdooien een 
glimlach. En hier zijn we allebei op de pier. 
Niet wetende het gewenste paradijs. Maar 
weet dat ik zonder woorden bij je hart blijf .

Je hebt me alles verteld zo vroeg. Ik heb 
alles op gelost zo laat. In de harten van onze
 eeuwige wond. In de ogen van de stille vraag. 
De aardse woestijn is grenzeloos. De hoge hemel 
is starless. Een zacht geheim is afgeluisterd. 
En de vorst is eeuwig krachtig.

Ik zal met de schaduw praten. Mijn lief, vergeet geen
 liefde. Je beeld is onbeweeglijk in de schaduw van
  mijn hangende oogleden. Het wordt donker. De luiken 
worden dichtgeslagen. De nacht nadert alles. 
Ik hou van je, spookachtig, oud. 
Jij alleen, en voor altijd.

Gedurende de vele winters herinner ik me de 
dagen van de zonnewende, en elk was uniek 
en werd opnieuw herhaald zonder te tellen. 
En hun hele serie is beetje bij beetje opgemaakt
dat zijn de enige dagen waarop het ons lijkt dat 
de tijd is geworden. Ik herinner ze allemaal: de 
winter komt in het midden, wegen zijn nat, de daken
 stromen en de zon warmt op een ijsschots. En liefhebben,
 als in een droom. Aan elkaar worden haast gemaakt. 
En in de bomen erboven. Zweet uit de hitte van het nest. 
En halfwake handen luiheid gooi en draai aan de 
wijzerplaat. En de dag duurt langer dan een eeuw. 
En eindigt niet met een knuffel.