|
+Poëzie.
De koninginnen verbergen de kroon niet in hun boodschappentassen,
en ze haasten zich ook niet om het op hun hoofd te planten. Roep niemand
om de avond samen op de troon door te brengen, en vreemden mogen niet
in het hart de verbittering van verlies zien. Koninginnen hebben hun eigen,
niet eenvoudige begrip. Ze dragen het trots, zoals een trein, een last van
soevereine problemen en zorgen. De koninginnen 's ochtends deden
een glimlach op als een jurk. Wees blij, als een eerbetoon en smelt
niet van vleierij, vervloek geen eenzaamheid, nadat je het paar hebt gezien.
Koninginnen wachten op degenen die hun gevoelens en eer waardig zijn.
En zij geloven niet dat er nog steeds ergens koningen zijn achtergelaten.
Ze worden beschuldigd van egoïsme met het leeuwendeel van het verhaal,
je kunt de koninklijke essentie niet veranderen omwille van het lot:
Verwissel de ziel niet voor de kruimels van willekeurige schittering,
en koester de kroon, als een belofte van respect voor jezelf.
Vandaag was het ontdooid, vandaag
stond ik voor het raam. De blik is
ontnuchterend, de borst is losser,
opnieuw gepacificeerd.
Ik weet niet waarom. Moet gewoon
een vermoeide hart zijn en op
de een of andere manier het rebellerende
schrijfgerief niet willen aanraken.
Dus ik stond in de mist.
Ver van goed en kwaad,
zachtjes met mijn vinger trommelen.
Door een klein rinkelend glas.
Hart is niet beter en niet erger,
dan de eerste hoek deze,
dan paarlemoerplassen,
waar de lucht spatte.
Dan een vliegende vogel.
En eenvoudig een lopende hond.
En zelfs een arme zanger heeft
me niet tot tranen gebracht.
vergetelheid zoete kunst.
Soul al geleerd. Een
groot gevoel vandaag
versmolt in de ziel.
|
