+Poëzie.

Ik ging niet door één, veel verschillende wegen, ik liep over
 de afgrond, vergat het risico, ik leerde dat de wereld zowel
 mooi als stoer is, en dat geluk geen garantiebewijs ontvangt. 
Ik brandde in de vuren van slapeloze nachten, ik bevroor 
brokken van twijfel en pijn. Vergrendelde zichzelf op
in honderdduizend sleutels. En opnieuw met de dageraad
 vrijgelaten. Ik hield mezelf voor dat de ziel was gestorven, 
dat er geen sprankje verlangen in me was , dat ik een
 glaskast voor mezelf zou bouwen, uit de fragmenten 
van mijn verwachtingen die waren verbroken. En ik zal 
bloemen rond haar muren planten. Laat hen mijn rusteloze 
 ziel genezen. En opstandige dromen en waanzin
 van een droom. Mijn kristallen vrede zal nooit 
worden verbroken. Nadat ik heb geleerd hoe 
ik met mezelf in harmonie kan leven, heb ik 
eenzaamheid met een sjaal om mijn schouders 
geslagen. Ga langzaam naar de wereld van gebroken
 illusies, check, misschien geneest de tijd echt ...