|
Poëzie over de herfst.
Herinner me de val, de muziek van de wind.
Speel het motief - eenvoudig en ingenieus.
Hoe weet je hoe - allemaal zonder een woord.
Het is licht, plechtig en een beetje triest.
Teken regenachtige tederheid op het raam.
Vloeiende druppels in de palm van je hand.
Wees barmhartig en warm voor mij.
Slecht weer raak je ogen niet aan met een traan.
In het vuur van de herfst offervuren.
De stervende bladeren verbranden.
Houd je inherent goed en de wijsheid
van oude, niet vergeten waarheden.
Verlies niet in de vochtige duisternis.
Minuten kort, zeldzaam, maar gelukkig.
Wees trouw aan liefde en schoonheid.
Mudra eiland is vrouwelijk, altijd geduldig.
Ik adem je met de vezels van de ziel.
En bevries mijn hart even.
Met mijn hand, val, schrijf
medeklinker aan je gedicht.
Droevige tijd! Oog charme!
Je afscheid schoonheid is aangenaam voor mij,
ik hou van de wildernis van de natuur weelderig,
bossen bekleed met goud en goud,
windgeruis en frisse adem in hun baldakijn,
en de hemel is bedekt met een saaie golvende golf,
en een zeldzame zonnestraal, en de eerste vorst, en
bedreigingen die ver verwijderd zijn van grijze haren winters.
De lucht ademde al in de herfst,
al minder vaak scheen de zon, de
dag werd korter, een mysterieus bladerdak met
een triest geluid werd blootgesteld. Een mist lag
op de velden, een ganzen van een luidruchtige
caravanreikten naar het zuiden:
een nogal saaie tijd naderde.
Het was al november op het erf.
Saaie foto!
Wolken zonder einde.
Regen giet,
Plassen op de veranda.
Zwakke bergas doorweekt
onder het raam. Het
dorp ziet eruit met een
grijze vlek.
Waarom ben je vroeg in
de herfst bij ons geweest?
Hij vraagt het hart van
licht en warmte!
De zomer is voorbij, deherfst is gekomen.
In de velden en bosjes is het leeg en saai.
Vogels vlogen weg, de dagen zijn korter, de
zon is niet zichtbaar, donkere, donkere nachten.
De herfst is gekomen,
de bloemen zijn opgedroogd
en de kale struiken kijken neerslachtig .
Het gras in de weiden
verdort en wordt geel, alleen de
winter in de velden wordt groen .
Een wolk bedekt de lucht, de
zon schijnt niet, de wind huilt
in het veld, het motregent.
De wateren van de Fast Stream
hebben geluid gemaakt, vogels zijn
weggevlogen naar de warmere klimaten .
Bos, als een geschilderde toren,
lila, gouden, karmozijnrode,
vrolijke, bonte muur
staat boven een heldere weide.
Gele berkgravures glinsteren in blauw azuurblauw,
zoals torens, worden kerstbomen donkerder,
en tussen esdoorns worden ze hier en daar
blauw in het gebladerte van de doorgaande
Verlichting naar de hemel, wat een raam is.
Het bos ruikt naar eiken en dennen,
in de zomer droogde het uit van de zon,
en de herfst is een rustige weduwe en komt
zijn kleurrijke toren binnen.
Droge maïsstengels in de veldenSporen van wielen
en vervaagde toppen. In de koude zee - bleke kwallen
en rood onderwatergras. Velden en herfst. Zee en naakt
rotsen van rotsen. Hier is de nacht en we gaan naar de donkere
kust. In de zee - lethargie. In al zijn grote sacrament.
"Zie je het water?" - "Ik zie alleen de kwiknevel schijnen".
Noch hemel noch aarde. Alleen ster glitter
hangt onder ons - in het modderige eindeloze fosforstof.
Herfst. Sprookjeskamer,
open voor iedereen voor beoordeling.
Glades van boswegen, peering in de meren.
Zoals bij de tentoonstelling van schilderijen:
zalen, zalen, zalen, zalen van iepen, as, esp
in een ongekende vergulding.
Linden gouden hoepel. Als een kroon
op een bruid en bruidegom. Het gezicht van
de berk is onder de bruidssluier en transparant.
Begraven land onder gebladerte in greppels,
kuilen. In de gele esdoorns van het bijgebouw,
alsof in vergulde kaders.
Waar de bomen in septemberbij zonsopgang staan,
in paren,en de zonsondergang op hun schors laat
een barnsteenpad achter.
Waar het onmogelijk is om in het ravijn te stappen, om
niet bij iedereen bekend te zijn:het is zo woedend dat er
geen stap is, een blad van hout ligt onder je voeten.
Waar klinkt aan het einde van de steeg. Echo op
een steile afdalingEn dageraad kersenlijm
Verstijft in de vorm van een bos.
Herfst. De oude hoek van de
oude boeken, kleding, wapens,
waar schatten catalogus draait de kou.
Late herfst.
De roeken vlogen weg, het bos was zichtbaar, de velden waren leeg.
Slechts één strook wordt niet samengedrukt.
Ze brengt een droevige gedachte.
Oren lijken tegen elkaar te fluisteren:
"Het is saai voor ons om te luisteren naar de herfstblizzard.
Het is saai om voorover te buigen,
dikke korrels baden in het stof!
Wij worden elke nacht verwoest door het dorp1 van elke
vliegende vraatzuchtige vogel,
Een haas vertrapt ons, en een storm treft ons.
Waar is onze ploeger? wat staat er nog meer te wachten?
Of zijn we slechter dan anderen? Of bloeide onstabiel?
Nee! we zijn niet slechter dan anderen - en lange tijd is het
graan in ons uitgegoten en gerijpt.
Niet om dezelfde reden ploegde en zaaide
dat de herfstwind ons zou verdrijven?. "
De wind geeft hen een triest antwoord:
Je kleine boer heeft geen pis.
Hij wist waarom hij ploegde en zaaide,
Ja, hij kon het werk niet doen.
Arm arm ding - hij eet en drinkt niet,
de worm zuigt zijn zieke hart,
De handen die deze voren naar buiten brachten,
gedroogd in een reepje, hingen als zwepen.
Zijn ogen waren zwak en zijn stem was verdwenen,
Dat hij een treurig lied zong,
Als een ploeg, leunend met zijn hand,
liep de ploeg nadenkend over een strook.
We hebben de kever niet opgemerkt.
En de winterframes waren gesloten.
En hij leeft, hij leeft nog.
Zoemend in het raam
Spreid zijn vleugels.
En ik roep mijn moeder om hulp:
Er is een levende kever!
Laten we het frame openen!
De herfst keek in de tuin
vogels vlogen weg.
Buiten het raam in de ochtend
ritselen de gele sneeuwstormen.
Onder de eerste
brokjes van het ijs, breekt.
Mus in de tuin zal zuchten,
en zingen verlegen.
De bosbessens rijpen, de
dagen zijn kouder geworden,
en door de schreeuw van een vogel
in het hart werd het droeviger.
Zwermen vogels vliegen
weg, voorbij de blauwe zee.
Alle bomen schijnen,
in een kleurrijke jurk.
De zon lacht minder vaak,
er zit geen wierook in de bloemen.
Binnenkort wordt de herfst wakker
en huilt wakker.
|
