Nieuwjaar is een geweldige gelegenheid 
om alles goed te maken en te vergeten
wat in de cloud was gevallen.
In dat jaar was het leven voor alle mensen.
Laat alle grieven en geschillen achterblijven,
maar in dit nieuwe leven staat
alleen geluk voor de boeg!
Laat de ontberingen vergeten
en trek u terug in de duisternis.
Het nieuwe jaar staat immers voor de deur,
opent een nieuw pad.

Ik ontsnapte aan de zomerhitte,
gekke lentewinden,
alleen de lucht, herfst, kwaad
lekte in mijn besneeuwde nis.
De opgeloste sneeuwstormen lachten,
uitkijkend over het ijzige paleis,
alsof door de kou van de dichte kettingpost de
Noordpool met mij versmolten.
De sneeuw genas oude wonden,
de tuinpijn verdween. 
Grappige romans waren vergeten.
Het aardse dal is warm in het leven.
Het was zo goed en kalm. In het witte
 koninkrijk van glanzend ijs. Ik ben 
de kroon van de Koningin waardig
ik kan nooit liefhebben.
Ik zal het bevriezen met mijn kus. Een
dwaze jongen zal zijn mond openen.
Te simpel. De uitspraak is voorspelbaar, belachelijk
 ontknoping is eenvoudig. We kunnen geen
 'eeuwigheid' bouwen uit ijsschotsen,
De onhandige 'geliefde' Kai.
Saai, ik. Waarom het duel?
Hier is mijn speelgoed. Neem het.

Daar, op de grens van alle werelden,
onder een serene witte lucht, staat 
het tussen het stille ijspaleis voor de
 Koningin van de sneeuw.

Mooi als de maan zelf,
ze dwaalt er alleen in.
Trots, hartstochteloos, koud
en, zoals nacht, wreed voor de ziel.

Ze wenkt haar schoonheid jaar na jaar
aan het paleis van gekke mannen,
maar wie met haar op bed gaat, tegen
 de ochtend wordt ze alleen ijs bevroren.

Voor de koningin is nacht een spel,
en passie is ijsplezier.
De harten van geliefden tot de ochtend.
Ze is bedwelmend, kent geen liefde.

Maar voor haar zal er een moment komen
om de wil van het boek van het lot te vervullen.
En plotseling komt het sneeuwgezicht tot leven,
en het hart van de kus ontwaakt.

Dus de koningin wacht en wacht
zijn, die is toegewezen aan haar lot.
En het hart smelt, het ijs smelt.
En de koningin ook, huilt.