|
Met liefde bad de verbrande ziel knielend in de kerk en
vroeg om geluk voor iemand die met een nauwelijks
waarneembare schaduw de nacht was ingegaan.
Die al haar hoop verscheurde en haar hart
vastbond in bevroren plassen. Halfdood.
Met gebed op haar lippen vroeg ze
om iemand die zo nodig was.
De handpalm hield nog steeds de tederheid van de
handen vast, een afscheidskus brandt met een
brandwond, dus vroeger noemden ze alle slaven,
maar alleen zij heeft er geen spijt van. Kaarsen
brandden in stille stilte voor het altaar, heilige
beelden. En tot de ochtend bad ik voor hem.
Voor een persoon met droevige ogen.
|
