Niet iedereen, maar toch velen, lopen rond met het gevoel dat ze niet gelukkig zijn. Ze kennen geen rust. Ze worden bestookt met reclameboodschappen die hen onbewust aanzetten tot consumeren. Ze worden beïnvloed door de media die hen bewerkt tot ze uiteindelijk toch bezwijken onder de druk om het hebben van een nieuwe auto, een nieuwe gsm, een nieuwe computer, een nieuwe relatie, een nieuwe sexuele ervaring..... enz. Tot ze ergens alleen komen te staan, verloren in al hun "nieuwe" en toch opnieuw niet tevreden zijn. Het verlangen is ingevuld. En wat nu ? Eens het verlangen ingevuld is volgt de leegte tot ze uiteindelijk opnieuw gaan verlangen naar iets dat hun leegte opvult, enzoverder. Ze komen terecht in een cirkel van consumeren en consumeren en consumeren zonder einde.
Zelfs godsdienst wordt tegenwoordig aangeprezen op bv. het internet als de bijna ultieme ervaring om hun gebrek aan geluk op te vullen.
Of kan godsdienst dat gebrek effektief invullen ?
Wat zeker is, is dat wanneer je het niet probeert (godsdienstig of spiritueel gaan leven) je het ook nooit zult weten of voelen.

Of durven ze niet omdat ze gaan beschouwd worden als "outcasts" ?
Wie loopt er bv nu gekleed als monnik nog op straat ?
Wie sluit er zich nu op in een klooster ?
Alleen "de watjes" die niet weten wat te doen met hun leven.
Zij die een roeping hebben.
Roeping ? Wat is dat ?

Zijn we nu echter niet té veel in vraag aan het stellen ?

Een wijkplaats, een plaats waar je tot rust kunt komen in je leven hebben is voor velen iets dat misschien vreemd klinkt, maar toch zo eenvoudig en terzelfdertijd onbereikbaar is. Alleen moet je ze vinden.

Het overdenken waard.