De avond van aankomst is door onze vrienden al bezet met een bezoek aan de pizzeria van Daniël De enige eetgelegenheid in het dorp Entrevaux die open is. Sterker nog, Daniël wilde niet eens open, maar voor een partijtje van acht mensen haalde hij de hand over zijn hart.
Na een uitgebreid aperitief komt de kaart en een bezorgde Daniël die meldt dat hij nog slechts vijf bollen pizzadeeg heeft en niet zo snel bij kan maken. Dondert niet Daniël, de stemming is inmiddels van dien aard en de trek dermate dat we zelfs de placemats wel lusten. A. verdiept zich in een prima bereide Osso Buco en ik hou me bezig met een Entrecote van twijfelachtig allooi. De bijgeleverde garnituren doen het wonderwel en de simpele huiswijn zorgt er voor dat iedereen verzadigd raakt. Het gesprek komt op Thierry, de fokker van husky's waar ook de onze vandaan komt. Zo bezeten als hij was met zijn honden, zo alleen laat hij de roedel momenteel. Reden: Thierry is heftig verliefd geworden op Bea, ook een van de vaste zomergasten van Du Brec. Ik kan me er weinig bij voorstellen. Of liever gezegd: ik stel me Bea voor en besluit dat ik dan nog liever met een rol prikkeldraad zou slapen. Thierry dus niet. Hij huist bij haar in een onmogelijk klein appartementje in Nice en zijn honden worden niet of nauwelijks gevoerd. Micha en Gert gaan per toerbeurt de 18 kilometer de bergen in om de honden( 35) te voeren en hebben inmiddels een zeer actief verkoopplan opgesteld. De situatie is penibel, want Thierry's moeder betaalde voorheen onbelemmerd de honderden euro's voor brokken, maar heeft haar bijdrage gereduceerd tot 150 euro. Da's niet zo fraai, dus er is haast geboden om de honden, waarvan er weer een aantal zwanger zijn aan de man te brengen. Onbegrijpelijk, deze actie van Thierry. Hij was zo gek met z'n honden. Hij heeft het zelfs bestaan om bij een boer die zijn hond slecht behandelde de schuur in brand te steken.
Jona en Gert hebben inmiddels Nikita, de moeder van onze husky, liefdevol opgenomen. Er huizen twee pups in de kennel achter die door twee Nederlandse gezinnen over een week gehaald worden. Ik raak in gesprek met Anne die mij kapittelt omdat ik me laat ontvallen dat ik van het ene op het andere moment met roken opgehouden ben. Ze meent dat je zoiets moet afbouwen want anders droogt het 'goudron'(teer) in de luchtpijp uit en dan krijg je het nooit meer weg... Die had ik nog nooit gehoord.
Het is prachtig weer en Anneke en ik rijden naar Nice. Bij de oude haven is parkeerplek genoeg en we lopen vrolijk koutend terug naar de Promenade des Anglais. Daar ligt een clochard zwaar beneveld onder een stapel jassen zijn roes uit te slapen. Op het strand zonnen een aanzienlijk aantal mensen en een enkeling waagt zich nog in zee. We dwalen door de oude binnenstad, zien de kerstmarkt, kopen een onmogelijk duur stuk (25 euro voor een halve kilo!) tomme au marc. snoepen eens van een pissaladière, een brood waarin ansjovis en zwarte olijven om voorrang strijden. Lekker! Een andere bekende specialiteit in Nice is de Pain Mouillé, in het patois een Pan Bagnat. Het komt er op neer dat de beide helften van een broodje worden gedrenkt met olijfolie en vervolgens belegd met alle ingrediënten van een salade Niçoise.
We lunchen bij een brasserie die pizza's en crêpes in de aanbieding heeft. Wij besluiten tot de crêpe Calzone een dichtgevouwen pannenkoekje met een vulling waar ik geen touw aan vast kan knopen, ham, ansjovis, aubergine, courgette in een soort tomaatachtige saus. Lijkt nergens op. De Pinot Blanc van het Huis Dopff echter blijft er wel in.
Onderweg naar ons chaletje schaf ik me bij de slager in de Shopisupermarkt in Puget een reusachtige côte a l'os aan. Een T-bone van formidabele afmetingen. Ik stook de barbecue op, kerf het vetrandje wat in en rooster het vlees een paar minuten. De zon is intussen verdwenen, dus we worden veroordeeld tot het binnen consumeren van het gebodene. Dat gaat prima, vooral omdat ik een paar flessen Bellet wijn had aangeschaft, gemaakt van de La Folle Noire druif. Daar moest ik wel de nodige duiten voor neerleggen (22 euro in de supermarkt), maar die wijn verenigt de geuren van de Provence zo geweldig in de afdronk dat je er dat graag een keer voor over hebt. Ik had die wijn jaren geleden ooit eens gedronken tijdens een voortreffelijk diner in Le Meridien. Op kosten overigens van Ford Europa, die als gastheer fungeerde.
Op maandag 28 december trekken Micha en ik naar Gaston. Hoog in de bergen hoedt hij daar zijn schapen en hij is bereid om voor een luttel bedrag een smakelijk schaap af te staan. Alleen: we moeten het dier zelf slachten. Micha wist dat, de rotzak. Enfin, eerst maar eens een pastis gedronken in de grote woonkeuken van Gaston. Dan de gang naar de stal waarin een groot aantal schapen ons loom aanblikken. Micha ziet kans om in een grote hoop schapenkeutels te stappen, valt om en bevlekt zijn broek dermate dat hij de rest van de dag stinkt als een otter. Hij zit daar niet mee. Ik wel, want in een Fiat Panda waarin we de reis schaapwaarts maken zit je zowat op elkaars lip. Met z'n drieën vangen we het betreffende dier en nu sla ik even een stukje over. Ik begin me toch enige zorgen te maken over de hygiëne rond het schaap. Want we hebben het dier gevild en schoongemaakt en Micha kiept het in een meegevoerde vuilniszak. Nu is de temperatuur niet hoog, zo'n vijf graden dus het zal allemaal wel goed gaan. Onderweg dumpen we de huid en de ingewanden in een gemeentelijke vuilnisbak. Hoogst illegaal allemaal want ook in Frankrijk mag dit soort dingen niet, alhoewel iedereen het doet.
Terug beneden, we hebben eerst nog rozemarijn en tijm uit de tuin van Micha getrokken, komt mijn lief naderbij en beveelt ons aardappelen te schillen en wortelen te schrapen. Een hele zak knoflook komt er aan te pas. Met vaardige hand wordt de rozemarijn en de tijm in het schaap gebracht, benevens hele bollen knoflook, de aardappelen en de wortelen. Dan wordt het dier dichtgenaaid, helemaal bestoken met knoflookteentjes en op een koele plaats weggelegd. Micha gaat met ons mee naar het chalet, waar Anneke een echte onvervalste Hollandse rijsttafel heeft gemaakt. De hele bubs vrienden schuift aan en als haringen in een ton (het is een groot chalet, maar acht mensen is wat veel) wordt geestdrift genoten van pastis, whisky en Suze en vervolgens van rendang, nasi goreng en satèh. Veel bier vloeit er en onze voorraad wijn wordt danig aangesproken.
Oudjaarsdag
Het aardige van deze vakantie op die lege camping is dat je 's morgens de deur open doet en de honden los kunt laten. Die trekken onmiddellijk naar de Var om een partijtje te pootjebaden, zodat wij rustig kunnen ontbijten.
In de middag meld ik me bij de brocanteloods van Richard Siri, waar het oudjaarsfeest gaat plaats vinden. Dertig mensen zijn uitgenodigd. Micha en ik bouwen een reusachtige barbecue van stenen en maken een enorm vuur. Daar gaat op het laatst de houtskool op. Het schaap wordt aan een van betonijzer geconstrueerd spit gestoken en geheel bedekt met alufolie. Na vier uur roosteren en regelmatig draaien vindt chef Micha dat het folie er af kan. Hij heeft dan al een slordige hoeveelheid drank achter de knopen en wordt sleets in zijn waakzaamheid. Ik kan nog net voorkomen dat het schaap alsnog verkoolt.
Als entree is gezorgd voor manden vol oesters, waarvan ik er onbetamelijk veel eet. Het schaap vormt een hoogtepunt in dit culinaire avontuur tussen oude kasten, tafels en stoelen , van die prachtige Franse fornuizen met zo'n kraantje er aan. En Richard heeft gezorgd voor een grote variëteit aan kaas. Zelfs aan koffie is gedacht. Meegevoerd in thermoskannen en eigenlijk bedoeld als camouflage voor het drinken van een smakelijke pousse: een marc de Provence. Zelfgestookt ook nog. Komt fiks aan zoiets. Om half drie komen we er achter dat we vergeten zijn het vuurwerk af te steken. Doen we alsnog. Een paar lullig vuurpijltjes maar, want Gert was vergeten in Nice vuurwerk te halen, maar in Puget is zo'n winkeltje waar ze alles hebben, ook een klein beetje vuurwerk, want dat kun je gewoon het hele jaar door kopen
Het echtelijk bed is warm en de Achterhoekse keelklanken van de presentator van Radio Ideaal klinken op een onmogelijk uur. Ik kom in de verleiding Anneke over te halen een dag later te vertrekken. 'Waag 't niet,' mompelt ze slaperig en trekt het dekbed zelfzuchtig om zich heen.
Scheren, douchen, ontbijt, honden, alles laat ik me welgevallen. Om kwart over zeven rijden we weg en om halftwaalf die ochtend kijk ik als een zombie in mijn bloedeigen auto waar de sleutels treiterig in het contactslot bengelen en waarvan de deuren hermetisch gesloten zijn. Naast de auto staat mijn verbijsterde vrouw. In de auto twee honden die zich afvragen waarom we niet instappen. Verklaring: de Volvo heeft een afstandsbediening die alleen het sluiten van de portieren regelt. Die was van de ring van de sleutelbos geraakt en dus los in mijn zak. We hadden, een eind voorbij Nancy getankt en op het grote parkeerterrein achter het station wilde ik de honden even uitlaten. Wij verlaten de auto, de portieren vallen dicht en geheel per ongeluk druk ik op de afstandbediening. De deuren sluiten zich onmiddellijk. Jassen in de auto, telefoon eveneens en Annekes tas met de reservesleutels ook. Het schuifdak is het enige dat een klein beetje geopend is. De zon schijnt, maar het is knap fris op het terrein. Ik ga terug naar het tankstation en vraag daar om ijzerdraad. Dat hebben ze niet. Wel zo'n rolletje draad waarmee je struiken in het gareel kunt leiden. Ik friemel en mier, maar de draad is te dun. Terug naar het station en een depanneur laten bellen. Ik wacht bij de auto, mijn vrolijke vriendinnetje haalt uit mijn broekzak wat contanten en gaat koffie drinken en een broodje eten. Na een half uur komt de depanneur in een lerp van een wagen aangesneld. Ik leg hem de zaak uit. Hij haalt een stevig stuk draad te voorschijn, buigt daar een lusje aan, steekt het geheel door de kier van het dak en heeft in no time de deur open. Ik blij en hij schrijft tevreden een nota uit. Voor dat karweitje ben ik 107! euro kwijt. Hij vindt het zelf ook erg veel, maar als ik lid ben van de anwb wegenwacht dan krijg ik dat terug. Ik kijk hem ongelovig aan, maar hij bezweert me dat het echt waar is. Wijst met nadruk op zijn telefoonnummer en roept dat ze anders zijn baas maar moeten bellen dan zal die het wel even uitleggen. Tja...
Een paar honderd kilometer verderop is de lucht tussen de partners weer opgeklaard en ik verlaat de autosnelweg bij Macon Sud om naar de tevoren geboekte auberge de Saint Veran te rijden. Acht kilometer verderop worden we gastvrij onthaald door gerant Patrick en eigenaresse Odette. Wij frissen ons wat op en zetten ons met een mooie koele fles Saint Véran van het huis Martin in de lounge, waar een blinde husky de poorten bewaakt. De honden kunnen hier op deze afgelegen plek even lekker rennen. Onze husky doet het huskyspel met zijn blinde rasgenoot. Dat komt er op neer dat ze elkaar voortdurend in de bek happen en met de poten beslaan.
Als de fles leeg is, blijkt die 28 euro te kosten. Een schappelijke prijs voor deze kwaliteitswijn.
De volgende dag (we hebben er ook prima gedineerd, zie daarover de recensie) trekken we door en rijden via Valence in de richting van Die om op die manier Digne les Bains te bereiken. Dat gaat niet, de brug over de rivier is weggeslagen en we moeten via een onmogelijk weggetje een omweg maken van ruim een uur.
Tegen vier uur echter rijden we Entrevaux binnen, naar camping Du Brec, waar ons chaletje zich bevindt en waar Micha ons omhelst en vermanend toespreekt in zelfgemaakt Frans. Of we soms gek geworden zijn om hen zo lang te wachten. Hij heeft al veel meer bier op dan goed voor hem is. Dat lijkt overdreven, want Micha lurkt van vroeg tot laat aan een literfles export 33. Micha is een aparte vriend geworden. Ooit kwam hij uit Berlijn naar de Franse kust, leerde daar de Française Anne kennen. Besloot niet meer terug te keren, leefde 16 jaar met haar, vertrok weer en keerde na een paar jaar terug. Een erotische spijtoptant dus. Nu leeft hij van wat hand en spandiensten links en rechts, terwijl Anne het geld verdient om hun idyllisch gelegen huisje in Sousses in stand te houden. Micha belooft al jaren dat helemaal af te maken, maar ja.. er zijn zoveel andere dingen te doen. Hij meldt dat hij druk is met de gans die we op Kerstavond gaan eten. 'Ik moet nog even helemaal naar Nizza om wat ingrediënten te halen. Die hebben ze hier niet.' Het blijft onduidelijk wat er nog moet komen. Wel duidelijk wordt dat ik maandag 29 december met hem mee moet naar Gaston, de schaapherder. Die levert het jonge schaap dat ik moet slachten en dat hij aan het spit gaat rijgen op oudejaarsavond. Ik had het kunnen weten...
En zo waren wij in de zomer van 2004 afgezakt van uit het zuiden naar de Elzas. En kwamen we terecht in Munster, waarna niet alleen die scherp ruikende, maar deksels lekkere kaas vandaan komt, maar waar het ook barst van de ooievaarnesten. In de hele Elzas overigens. Met twee honden en een camera zwierven wij door de binnenstad waar opmerkelijk weinig te beleven viel. We hadden erg veel trek in zuurkool, want het is natuurlijk maar gekheid dat die smakelijke koolsoort aan de winter voorbehouden is. Mooi zonnig weer en een restaurant aan de Rue de Dôme: Restaurant a l'Alsacienne. Op zo'n naamgeving zou ik nooit gekomen zijn, midden in de Elzas... Het terras bestond uit de stoep van de straat en daarop stond een rij van tafeltjes met vier gillend gele plastic stoeltjes er om heen. Het deed bijkans zeer aan de ogen. Honden vast aan de poten van de stoel. En een mooie serveerster komt in het zangerige Alsaciennepatois ons onze wensen ontfutselen. Dat was er maar een: per persoon een schotel Choucroute en voor beiden een fles mooie droge Riesling. Wij drinken elkaar gemoedelijk en in prima stemming toe en zien een man met hond naderen. Dat is een vervelende hond. Dat zie je zo. Onze beide honden spitsen de oren en gaan 'op sprong' liggen zoals dat geloof ik heet. De man komt dichter bij en beide honden vliegen op, trekken de riemen strak en met een ferme knal breekt de poot waaraan ze vast liggen af. In no time zijn ze samen bij de vervelende hond. Diens baas begint fFranse kssts.. te blerren. Ik wil de honden weghalen, maar zie uit mijn ooghoek Anneke en stoel hellen. Noblesse Oblige niet waar en ik spring galant op om haar te vangen. En een tel later sta ik op een terras in Munster in een innige omstrengeling met mijn eigen lief, begeleid door een woest blaffende minimeute en een tot grote woede gedreven Franse bon homme die nu probeert onze honden met het uiteind van de riem te raken. Ik fluit even en gehoorzaam sjokken beiden naderbij. Met zo'n gemelijke uitdrukking van: waarom moet dat nou, we waren zo leuk bezig. De Fransman komt naderbij en begint ons op een ergerlijke manier uit te schelden. Ik overleg met Anneke of ik hem een een muilpeer zal verkopen of hem in het Frans af zal bekken. Ik spreek namelijk heel behoorlijk Frans, maar daar zit een geschiedenis aan verbonden. Zij kies voor de laatste optie en ik begin de man in rap Frans te vertellen wat ik van hem vind en dat hij ons en onze schrik alleen moet laten en zijn smerige rothond moet verzuipen en meer van dat fraais. Hij schrikt zich te pletter, vooral als ik voor hem ga staan. Ik ben nog al fors gebouwd. Hij retireert zwijgend, trekt zijn hond mee die met de staart tussen de benen heeft staan kijken. Voorbij de dôme slaat hij af en roept vuistschuddend espèce de coquin(smerige schurk)! Als ik een paar stappen in zijn richting doe, versnelt hij gezwind de pas. De zuurkoolschotel was perfect. Met natuurlijk de knacks en de saucisse à cuire en de casselerrib. En die Riesling waarvan we nog een fles lieten aanrukken ook. En dan is zo'n camper perfect. Je wandelt terug, laat de honden uit en slaapt een paar uur op een parkeerplaats. En fris als een hoentje begin je aan de volgende etappe.
Zojuist las ik een ervaring van iemand over rauwe mosselen en glazige frieten in Lille. Dat deed me denken aan een merkwaardige ervaring vorig jaar in Rivesaltes in de buurt van Argelès sur Mer.
De kermisachtige sferen van Argelès deden ons besluiten uit te wijken via Perpignan naar Rivesaltes voor voedsel en onderdak. Dat vonden we in hotel Au Tour d'Horloge. Koffers op kamer, auto ingeklemd in een onmogelijk kleine garage en op zoek naar een terras om een fles koele witte wijn te gaan gebruiken. Hond Molly (eigenlijk heet ze Modeste de la Cabane du Berger, maar da's zo'n geroep als ze komen moet, vandaar Molly) mee. Bak water, twee glazen en een mooie witte Sauvignon, huiswijn wel te verstaan, maar prima te pruimen. Er naderen twee kennelijk ladderzatte mannen voorafgegaan door een vrouw. Hond Molly snuift eens krachtig in het kruis van een van hen. Die vind dat niet eens onaardig en roept naar de vrouw: 'il sens ma kiki!' Hetgeen er op neer komt, om in nette termen te blijven, dat onze hond de geur van zijn genitaal apparaat waarneemt. De vrouw riposteert dat een beetje wassen wel eens wil helpen. Wij vallen bijkans van de stoel van het lachen. De andere man wankelt met gebruikmaking van mijn schouder richting zincq om verder in te nemen. Een kolossale figuur met een machtige tors, gehuld in een onvervalste carnavalsboerenkiel. Ik ga naar binnen om af te rekenen. Hij kijkt me waterig aan en zegt: 'C'est vous, l'Hollandais?' Ik beken en hij maakt bekend dat hij de hotelier is waar wij onderkomen hebben. Omdat we er ook een diner geregeld hebben, krijg ik een bang vermoeden. Onterecht naar later blijkt, want zijn vrouw en zoon nemen het restaurantgedeelte waar en zoonlief kookt de sterren van de hemel voor een zeer schappelijk bedrag. Een entree van gegrilde Sint Jacobsschelpen die mooi à point zijn, in een met garnalen gevulde suprèmesaus, een hoofdgerecht bestaande uit naturel gegrilde kreeft met een garnituur van zeekraal! en wilde spinazie. Daarbij een huisgemaakte mosterdmayonaise en prachtige, goed gebakken frieten. Daarbij dronken we een witte Côte de Roussilion 2000 van het huis Arnaud de Villeneuve uit Rivesaltes, die niet alleen goddelijk lekker, maar ook goddelijk prijzig was. Na een prima nachtrust tijd voor het ontbijt. Nu bleek dat de zatte hotelier voor straf het ontbijt moest verzorgen. Somber mompelend zat hij om half acht in de lobby en wees mismoedig de route naar het restaurant. Koffie en jus ging redelijk snel, de confiture en de boter ook, maar het brood liet lang op zich wachten. Op aanpalende tafels zag ik stukken stokbrood met verdacht zwarte randen. En in de verte scharrelde onze hotelier, die dezelfde kleding als de dag er voor droeg, met een klein oventje. Uiteindelijk kwam hij ruim glimlachend aan met zwart geblakerd stokbrood. Ik keek er even naar en meldde toen dat wij dat niet gingen eten. Of we soms niet van gegrild brood hielden, vroeg hij. Nou dat wel, maar niet van 'le pain carbonisé'. Besluiteloos bleef hij even staan waggelen. Nou, dan ga ik wel even brood halen, zei hij spinnijdig. Hij af en wij aan de koffie. Na vijf minuten kwam hij terug met geurend vers stokbrood en met botercroissants. En met excuses, want kennelijk was hem onderweg weer iets te binnen geschoten van lang vervlogen lessen gastheerschap. De rekening beliep 145 euro, waarbij een post van 35 euro was ingeruimd voor de wijn. Het diner kwam op 22 euro per persoon en dat is heel schappelijk. De auto hadden we pas na een half uur weer uit die onmogelijke garage... In de buurt? Een omweg waard!
