Nee, dat zag ik niet zitten. Als pijnstillers niet helpen dan moet ik maar op zoek naar andere oplossingen. Internetten dan maar. Als je costochondritis googlet kan je veel sites klikken, zoals Wikipedia, het reumafonds, de West Price fondation en forums waar je allerhande informatie vindt. Niets belet jullie om dit te doen want het is echt wel heel interessant. Ik ben altijd geinteresseerd in de forums omdat je daar de echte verhalen van de mensen kunt lezen.
Zo kwam ik bvb te weten dat de ziekte komt en gaat, dat je er niet van kunt genezen, maar je komt ook heel bemoedigende verhalen tegen waarbij andere mensen tips geven betreffende voeding en medicatie. Interessant, want ik ben ervan overtuigd dat voeding hier wel iets heeft mee te maken.
De laatste 2 jaren ben ik 13 kilo bijgekomen, van 69 naar 82. Veel moeite heb ik hiervoor niet moeten doen, een stukje chocolade, een glaasje wijn, zittend werken, lieve collega's die met versnaperingen komen, een broodje 's middags, allemaal heel lekker maar teveel is teveel.
Daar de klachten bleven aanslepen vond ik toch weer nuttig om naar de dokter te gaan en er een uitgebreid bloedanalyse te laten uitvoeren.
Na mijn bezoek bij de radioloog, waaruit bleek dat alles in orde was, bestelde ik mijn ontstekingsremmers. Ik kreeg ze 2 dagen later toegestuurd en vreemd genoeg was mijn pijn opeens verdwenen. Is het door het feit dat ik wist wat ik had alsook het feit dat het 'Syndroom van Tietze' onschuldig is, maar wel heel pijnlijk, blijkbaar was ik genezen. Wat een opluchting. Het is een ziekte die komt en gaat.
Daar de pijn was, voelde ik mij ook genezen en was de kous ook af. Ongelofelijk hoe snel een mens pijn kan vergeten en gelukkig maar.
De lente verloopt zonder problemen maar in de zomer komen de klachten opnieuw. Ditmaal echter veel echter, nu had ik pijn overal op de ribben en was de borststreek niet zo pijnlijk. Lachen, diep ademen, buigen, niezen, draaien naar links en rechts, alles deed pijn. Ik had het gevoel dat al mijn ribben gekneusd waren. Het rare was dat het de ene dag de rechterkant was, drie dagen later de linkerkant en nog later de aanhechting van de ribben aan de ruggegraat. Mijn vriend kon me niet eens lekker vastpakken, en kinderen konden hun moeder niet knuffelen.
Ik nam de ontstekingsremmers die ik in januari had besteld, maar het hielp niet, de klassieke ontstekingsremmers genomen, maar deze hielpen ook niet. Dit keer ging het niet vanzelf weg, ik vroeg me af of ik met zo'n pijn moest leren leven.
Dit is voor mij een eerste kennismaking met bloggen, dus vergeef me indien er een paar zaken verkeerd gaan. Maar ja, oefening baart kunst, het kan dus alleen maar beter gaan. Geen flauw idee of iemand deze blog gaat lezen, maar voor mij is het al een hele stap om mijn ervaringen neer te schrijven en indien er iemand mee geholpen wordt des te beter.
Ik ben in 1961 geboren, heb een vriend, kinderen en beschouw mezelf als een lucky girl.
Begin dit jaar voelde ik verschrikkelijke pijn in de hart en borststreek en het was een pijn die helemaal niet als bekend aanvoelde. Buigen, diep ademen, in de auto stappen, 's nachts in je bed draaien, allemaal bewegingen die ik probeerde te vermijden als de pest.
Een afspraak met de huisarts stond dus dringend op mijn agenda. Gelukkig kon ik snel bij haar terecht en met de beschrijving van mijn symptomen dacht ze onmiddellijk aan het 'Syndroom van Tietze'. Ik hoorde het in Keulen donderen, en kon niet wachten om deze ziekte snel te 'googlen'. Internet is toch zo'n prachtig medium.
Eerst moest ik nog rontgenfoto's laten nemen om andere zaken uit te sluiten. Behandeling was eenvoudig, ontstekingsremmers nemen en het zou beter moeten gaan.
