|
Ik denk dat ik iets heb met de maandag... Er gebeuren mij steeds mooie dingen op maandag. Misschien is het de rust die na het weekend terug in huis keert: mijn man naar zijn werk; de kinderen naar school; wasmachine, vaatwasmachine, droogkast, alles aan de praat; groenten en beleg in huis halen voor de hele week; gewoon het weekend opruimen en van de stilte genieten. Kan het nog beter ? Wel vandaag wel, en nog wel op een maandag de dertiende!!!
Met één van mijn pleegkinderen is het vroeger misgelopen. Hij woonde bij ons vanaf zijn tien maand, kon niet staan, kon niet zitten en was net uit het ziekenhuis... De school was voor hem een marteling en soms vluchtte hij weg in zijn fantasie, die hij dan ook voor waarheid vertelde...
De pubertijd ? Wel het ging van kwaad naar erger. Op zijn zeventiende is hij alleen gaan wonen en dat verbeterde zijn gedrag totaal niet. Na hem nog een paar keer geholpen te hebben moesten we de knoop doorhakken en hem los laten... Ik wou hem niet meer horen of zien. Ik wenste hem het beste... Verging het hem goed, zoveel te beter... Verging het hem slecht, wel dan wou ik het niet meer weten. De maat was vol, meer dan vol. Punt uit !
We zijn nu meer dan één jaar verder en hoe graag ik hem ook had vergeten, hij blijft een deel van mijn verleden en soms miste ik hem... En vandaag dan... een SMS... met "Ma, ik heb nu vast werk en woon met mijn lief samen. Alles gaat goed. Groetjes"
Ik wil me niet achterdochtig opstellen of er iets - wat dan ook - achter zoeken. Ik aanvaard gewoon dat hij mij nog wil horen en dat hij mij misschien ook mist. Ik heb nog niet teruggeschreven, maar dat ga ik nu doen... zoiets van "Ik had met Kerst of met mijn verjaardag een berichtje van jou verwacht. Wacht in het vervolg niet meer zolang om iets van je te laten horen. Groetjes".
Vannacht ga ik - zeker weten - goed slapen. Voor meer dan één reden aanvaard ik mijzelf zoals ik ben.
|
